LOGINShare
บทที่ 536
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 537
พอได้ยินคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน จั๋วซือหรานก็เม้มปากไม่ส่งเสียงนางโกรธจริงๆ นั่นล่ะ ไม่ว่าจะตระกูเหยียนหรือว่าตระกูลจั๋ว นางก็ใช้ประโยชน์มาตลอด ต่อให้ผิวเผินจะดูเป็นการร่วมมือก็ตามแต่ถ้าแค่ใช้ประโยชน์กันและกันเท่านั้น แต่สำหรับตระกูลเฟิง...จั๋วซือหรานนึกถึงตอนที่ตนเอง “แลกเปลี่ยนพลัง” กับเฟิงเหยียน บวกกับความเห็นใจต่อตัวเฟิงเหยียนรวมถึงชะตากรรมวีรบุรุษที่น่าเศร้าของตระกูลเฟิงนางเข้าใจว่าตนเองไม่มีประโยชน์ใดกับตระกูลเฟิง ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ ที่นางเข้าช่วยเหลือนตระกูลเฟิงก็เพื่อเฟิงเหยียนจริงๆ ไม่เช่นนั้นนางคงมองตระกูลเฟิ่งล่มสลายไปในคลื่นพายุครั้งนี้แล้วต่อให้ตัดสี่คนนั้นออก บางทีอาจจะไม่ได้สร้างการบาดเจ็บล้มตายมากนัก แต่ก็ทำให้ตระกูลเฟิงวุ่นวายได้แล้วผลลัพธ์คือที่นางคิดถึงเกียรติของเฟิงเหยียนด้วยความหวังดีแต่สิ่งที่ได้รับมากลับเป็นตระกูลเฟิงเอามีดมาแทงหลัง...ต่อให้ในใจจั๋วซือหรานจะคาดคะเนนิสัยชั่วร้ายของพวกตระกูลชั้นสูงเหล่านี้ไว้แล้ว แต่การที่เพิ่งจะยกชามกินข้าว แต่พริบตาต่อมาก็คว่ำชามด่ากราดคนแบบนี้มันก็ช่าง...ไม่ว่าจะตระกูลเหยียนหรือตระกูลจั๋ว เหมือนจะยังไม่ได้เลวร้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 538
นางกระทั่งเหมือนไม่เห็นพวกเขาด้วยซ้ำ ยังคงเดินต่อไปสีหน้าท่าทางของจั๋วซือหรานที่ดูเรียบเฉย เวลานี้กลายเป็นเหตุผลที่พวกเขาโกรธแค้นขึ้นมาจากนั้น ก็มีเสียงแผละดังขึ้น!กองผักกาดเน่าหนึ่งกอง ถูกเทลงไปตรงหน้าใต้เท้าจั๋วซือหรานเท้าของจั๋วซือหรานหยุดลง มองไปทางคนที่โยนขยะนี้เข้ามาสายตาไม่มีคลื่นอารมณ์ใด นิ่งเงียบไปทั้งผืนคนที่โยนผักกาดเน่ากองนี้มา ถูกสายตาของนางจ้องจนขนลุกขึ้นในใจปากแข็งเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าทำเรื่องเช่นนี้! แล้วยังกล้าทำตัวไม่เกรงกลัวเช่นนี้อีก! จั๋วซือหรานเจ้ามันหน้าไม่อาย!” “ใช่! หน้าไม่อาย! หน้าไม่อาย!”“คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรจะอยู่ในเมืองหลวง!”เรื่องการโห่ประจานก็เป็บแบบนี้ ขอแค่มีคนแรกเอ่ยขึ้นมา คนอื่นๆ ก็จะสอดประสานเข้ามาง่ายเป็นพิเศษยิ่งไปกว่านั้นเพราะมีคนเยอะ ก็มักจะรู้สึกกันว่า ตนเองขอแค่หลบอยู่ในกลุ่มคนก็จะปลอดภัยต่อในใจพวกเขาจะไม่เข้าใจคำพูดที่ว่ากฎหมายไม่ลงโทษคนหมู่มาก แต่กลับเข้าใจแนวคิดนี้อย่างชัดเจนจั๋วซือหรานต่อให้เก่งกาจสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจเปิดฉากเข่นฆ่าคนมากขนาดนี้ได้กระมัง?หลายครั้ง ที่ความกำเริบเสิบสานของคนหมู่มากใช้ประโยชน์จากขีดจำก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 539
“ช่างเป็นการเปลี่ยนแปลงที่อัศจรรย์เสียจริง จั๋วจิ่วคนนี้ตอนนั้นไม่ใช่ว่าถอนหมั้นกับซื่อจื่อเฟิงเพราะคนจนๆ คนหนึ่งหรอกหรือ? ไปผิดใจกับตระกูลเขาเข้าเต็มเปาเลยนี่...”“ตอนนี้ซื่อจื่อเฟิง กลับมาผิดใจกับตระกูลเพื่อหญิงสาวที่ชื่อเสียงเน่าเหม็นแล้วยังทอดทิ้งตนเองคนนี้อีก”จั๋วซือหรานเองก็ประสาทสัมผัสไว ได้ยินเสียงเหล่านี้ลอดเข้าหูจนหมดนางเลิกคิ้ว อารมณ์เองก็ดีขึ้นไม่น้อยใช่สิ ถ้าตระกูลเฟิงรู้เข้าไม่โมโหตายเลยหรือ?ถ้าตระกูลเฟิงอกแตกตาย อารมณ์ของจั๋วซือหรานจะดีมากเลยนางยกมุมปากเล็กน้อย หัวเราะออกมาแต่คนรอบๆ ที่เห็น กลับรู้สึกเหมือนถูกดูดวิญญาณไป“ก็จริง ด้วยใบหน้านี้ของนาง ใครก็ถูกล่อลวงจนศิโรราบกันทั้งนั้น...”จั๋วซือหรานกวาดสายตาไปบนหน้าพวกเขา มุมปากยกขึ้น ดวงตากลับเย็นชา “พวกเจ้าน่าจะมองข้าดีเกินไปแล้ว ซ้ำยังคิดว่า...กฏหมายไม่เอาผิดคนหมู่มากสินะ แค่คิดว่าพวกเจ้ามีคนมากหน่อย ข้าไม่มีทางจะรับมือพวกเจ้าทุกคนได้”คำพูดของนางเหมือนจะพูดตรงกับความคิดคนบางส่วน ในกลุ่มคนก็มีคนทีสีหน้าเหยเกไปบ้างแล้ว“ยิ่งไปกว่านั้นคนมากขนาดนี้ พยานก็ยิ่งมากด้วย ข้าไม่มีทางลงมือกับพวกเจ้าได้สินะ”ทุก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 540
และคนเหล่านี้ ในใจก็หวาดผวา ทั้งยังยืนยันไม่ได้ว่าจั๋วซ์อหรานวางยาพิษอะไรใส่พวกเขา และไม่สนใจด้วยว่าอันตรายหรือไม่อันตราย ถึงอย่างไรวิกฤตก็มาอยู่บนหัวแล้วพวกเขาพุ่งไปทางด้านหลังจั๋วซือหรานหนึ่งก้าวสองก้าวสามก้าว“อ่อก...!”แค่สามก้าว ก็ไม่อาจเดินหน้าต่อได้แล้ว ความเจ็บปวดมหาศาลแล่นเข้าสู่อวัยวะทั้งหมดของพวกเขา ราวกับว่านอกจากความเจ็บปวดแล้ว ก็ไม่รู้สึกถึงอะไรอีกเลยทำได้แค่ถลึงตามองนิ้วของตนเอง ที่ห่างจากชายเสื้อของจั๋วซือหรานเพียงแค่เอื้อมหลังจากนั้น ทั่วทั้งร่างก็เจ็บปวดเหมือนร่างถูกแยกออกจากกันพริบตาที่ถูกความเจ็บปวดรุนแรงนี้เข้ารุกรานพวกเขาก็เหมือนกับ จู่ๆ เพิ่งได้สติกลับมา คิดออกพึงความจริงที่น่ากลัวหนึ่งนั่นก็คือ...พวกเขาเหมือนจะลืมไปแล้ว บางทีอาจจะมองข้ามไป...คุณหนูจั๋วจิ่วคนนี้ ไม่ใช่ว่านางเลื่องชื่อไปทั้งเมืองหลวงด้วยการสังหารคนหรอกหรือส่วนเรื่องการหลอมยา ที่ตบฉาดหน้าเหยียนชางไปอย่างจัง ทำให้เหยียนจางต้องอัปยศอดสู่ต่อหน้าต่อตาคนทุกคนจนป่นปี้...พวกเขาตอนนี้ ตระหนักขึ้นมาได้ทันทีว่าตนเองกำลังเจอกับความเจ็บปวดอะไรอยู่ และพริบตาที่ตระหนักได้ว่า เพราะอะไรกระท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 541
“ตอนนี้ท่านเป็นตัวประกันของข้าแล้วนะ” จั๋วซือหรานเอ่ยความคิดตนเองอย่างตรงไปตรงมาทั้งสองคนสบตากันเงียบๆ ซึ่งคั่นบังด้วยผ้าบางเฟิงเหยียนไม่ได้ปฏิเสธ มองนางอยู่เงียบๆจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “พวกเขาก็แค่กลัวว่าข้าจะเอาเปรียบเพราะขโมยพลังท่านมา ดังนั้นจึงมาเพ่งเล็งข้านี่ไง”“อืม” เฟิงเหยียนพยักหน้า “พวกเขารู้สึกว่าสิ่งที่เจ้าขโมยมา เป็นสิ่งของที่เดิมทีควรเป็นของพวกเขา”“ข้าจะขโมยซะอย่าง” เสียงของจั๋วซ์อหรานฟังแล้วเหมือนมีความเอาแต่ใจกับเกเรอยู่หน่อยๆ “ข้าขโมยมาแล้วด้วย”เฟิงเหยียนมองคางนางที่อยู่ในท่าทีประมาณว่า “ข้าไม่สนข้าไม่สนข้าจะเอา” หางตาก็เหมือนจะยกโค้งขึ้นมาหน่อยจั๋วซือหรานหยุดไปครู่หนึ่ง จึงหัวเราะเย็นชาเอ่ยขึ้นว่า “พวกเขายังดี ทั้งคิดจะรักษาท่าน ทั้งไม่อยากให้พลังที่ทำร้ายท่านได้ต้องสิ้นเปลือง นั่นก็จะเอานี่ก็จะเอา มีเรื่องที่ดีขนาดนั้นเสียที่ไหนกัน?”จั๋วซือหรานเดินพาเฟิงเหยียนออกมาพอเห็นภาพถนนรอบๆ ที่คุ้นเคยขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้ผ้าบาง ริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็เม้มขึ้นเบาๆเพียงแค่เป็นคนในเมืองหลวง ก็จะจำภาพถนนรอบๆ นี้ได้ไม่ยากนัก ถนนที่เงียบสงัดเช่นนี้จะตรงไปที่ใดกันนะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 542
เฟิงเหยียนถามขึ้น “หน่วยสืบสวนพิเศษถ้ามีการรับประกันจริง แล้วเจ้าทำไมถึงต้องไปทนทุกข์ทรมานอยู่ในนั้นด้วยล่ะ?”เขามองตาจั๋วซือหราน “การลงโทษของหน่วยสืบสวนพิเศษทรมานแค่ไหน มีใครบ้างที่ไม่รู้ไม่เข้าใจ ต่อให้ไม่เคยต้องประสบ แต่แค่ได้ยิน ก็เพียงพอที่จะทำให้ขลาดเขลาได้แล้ว แล้วเจ้าก็ผ่านมันมาด้วยตนเองเลย นี่ลืมไปแล้วหรือ?”จั๋วซือหรานฟังคำพูดนี้ เงยหน้าเหลือบมองเฟิงเหยียนผาดหนึ่งริมฝีปากโค้งเผยรอยยิ้มเข้ามา “เช่นนั้นก็ทำเป็นไม่เคยรู้จักมันเสียสิ”จั๋วซือหรานพูดพลางดึงแขนเสื้อเฟิงเหยียน ไม่ให้โอกาสเขาปฏิเสธสายตาของเฟิงเหยียน มองไปบนผนึกต้องห้ามที่อยู่บนประตูใหญ่หน่วยสืบสวนพิเศษอีกครั้งริมฝีปากบ้างเม้มแน่น ราวกับกำลังพิจารณาอะไรอยู่แต่ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ จั๋วซือหรานไม่ได้คิดจะดึงเขาเข้าไปทางประตูใหญ่สายตาชายหนุ่มงงงันเล็กน้อย ถูกนางเดินตรงไปด้านหน้าหลังจากเดินมาพักหนึ่ง ก็ยืนนิ่งอยู่ที่กำแพงด้านหน้าช่วงหนึ่งของเรือนหน่วยสืบสวนพิเศษประตูลับบนกำแพงเรือนก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ประตูลับที่ตรงไปยังตำหนักฝานเทียนซือก็เปิดออกตรงหน้าพวกเขา“รีบเข้าไปเร็ว” จั๋วซือหรานดึงแขนเสื้อเฟิง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 543
“เพียงแต่ว่า เพราะนายท่านคนนี้สมองอาจจะไม่ดี แล้วยังแข็งกระด้างน่าเบื่อ ไม่มีความเมตตาอีก”จั๋วซือหรานเอ่ยต่อ “ดังนั้นถ้าหากประตูลับของน้องชิงถูกพบเข้า ก็ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้เขาลำบาก ดังนั้นพวกเราต้องไวหน่อย ระวังตัวเอาไว้ก่อน”จั๋วซือหราน รู้สึกว่าความดันอากาศไม่ค่อยจะปกตินางหันไปมองผู้ชายที่อยู่ด้านหลังและก็เห็นว่าท่านอ๋องเดินออกมาครึ่งตัวแล้ว อีกครึ่งตัวยังอยู่ในประตูลับครึ่งสว่างครึ่งมืด ความดันอากาศต่ำเหล่านี้ เหมือนจะแผ่ออกมาจากบนตัวเขาจั๋วซือหรานยังยื่นมือมาตบเบาๆ ที่แขนของเขา เอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋องไม่ต้องเครียด ที่นี่แม้จะเป็นหน่วยสืบสวนพิเศษ แต่ก็ไม่น่ากลัว”“พี่สาว!” เสียงของจั๋วหวายดังลอดเข้ามากะทันหันจากที่ไม่ไกลนัก มีความยินดีเข้ามาด้วย “พี่สาวท่านกลับมาแล้ว!”ชายหนุ่มเพียงไม่นานก็เข้ามาต้อนรับ พิจารณาตัวจั๋วซือหรานทั้งบนทังล่าง ในสายตาล้วนเป็นความกังวลและเป็นห่วงจั๋วซือหรานสังเกตสายตาเขา ปากโค้งยิ้มละไม “ทำไม? กลัวว่าข้าจะถูกรังแกหรือ?”พอได้ยินคำของจั๋วซือหราน จั๋วหวายก็ผ่อนลมหายใจออกมา “ไม่กลัวได้หรือ?”จั๋วหวายเบ้ปาก “พวกเขาอยากจะรังแกท่านกันทั้งนั้น”จั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 544
เขาดูร้อนรนขึ้นแล้ว ปลายจมูกมีเหงื่อผุดเขาชอบจั๋วซือหรานมากจริงๆ ความคิดของเขาบริสุทธิ์ ชอบหรือเกลียดคนผ่านลางสังหรณ์ราวกับว่า...มีสัญชาตญาณของสัตว์ตัวเล็ก เหมือนว่าสามารถดมกลิ่นคนดีหรือคนไม่ดีจากบนตัวของอีกฝ่ายได้อย่างไรอย่างนั้นชิ่งหมิงรีบเข้ามาขวางตรงหน้าจั๋วซือหราน พูดติดอ่างขึ้นมา แต่เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ร้อนรนขึ้นแล้ว “ไม่ ไม่ใช่นะ..ข้าไม่ได้ต้อง..ต้องการเงื่อน เงื่อนไข...”ชิ่งหมิงขมวดคิ้ว เขาเอ่ยกับจั๋วซือหรานอย่างตั้งใจ “ซือหราน ข้ามองเจ้าเป็นเพื่อน ถ้าช่วยเจ้าได้ ข้าก็จะช่วยเจ้า...”จั๋วซือหรานมองดวงตาสุกใสของชิ่งหมิงในดวงตาเผยรอยยิ้ม “ก็เพราะแบบนี้ไง ข้าจึงจะรักษาเจ้าให้หายดี”และก็เพราะเขามองนางเป็นเพื่อนอย่างจริงใจ“เอาล่ะ เรื่องรักษาเจ้าอีกเดี๋ยวค่อยคุยกัน คนนี้คือท่านอ๋องเฟิง ...ของข้า” จั๋วซือรหานคิดอยู่ว่าควรจะแนะนำเฟิงหรานอย่างไรดี หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงยิ้มตาโค้ง เอ่ยขึ้นว่า “เป็นตัวประกันของข้า”“ตัวประกัน?” ชิ่งหมิงไม่ค่อยเข้าใจ สายตาสงสัย“อืม ตอนนี้ข้างนอกมีเรื่องที่คนสาดน้ำสกปรกใส่ข้า พวกเจ้าก็น่าจะไดยินมาบ้างแล้ว” จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “ข้าต้องเอ
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 986
นางหยวนแน่นอนไม่คิดจะผิดใจกับหลานสาวคนนี้ แม้จะบอกว่าไม่รู้ว่าที่ลือกันเป็นจริงอยู่กี่ส่วน แต่คนผู้นี้ เป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แล้วยังเป็นโหวหญิงอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีตำแหน่งขุนนางในตัวแน่นอนต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษนางหยวนหยุดไปครู่หนึ่ง จึงพูดว่า "หรานหราน เจ้าเข้าใจบ้านพวกเราผิดแล้ว เสี่ยวหวายไม่ได้ถูกขังไว้ในอวิ๋นหลิวไม่ให้กลับเมืองหลวง แต่หลังจากเขาไปที่อวิ๋นหลิว อาจจะเพราะการกินอยู่ไม่สบายหรืออะไรสักอย่าง ร่างกายก็ไม่ค่อยดีมาโดยตลอด เส้นทางกลับมาก็ไกลแล้วยังขรุขระด้วย ดังนั้นจึงให้เขาอยู่ที่อวิ๋นหลิว รอให้ร่างกายดีแล้วค่อยกลับมาเมืองหลวง"เดิมทีขณะที่พวกนางพูดกันก็กำลังเดินไปด้านในเมืองหลวงแต่พอนางหยวนพูดคำนี้ เท้าของจั๋วซือหรานก็หยุดลงทันทีนางหันมามองนางหยวนนิ่งๆนางหยวนถูกสายตาของนางมองจนลนลาน "หรานหราน เจ้า เจ้า...ทำไมมองข้าแบบนั้น?"จากนั้นนางจึงเห็นรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจบนใบหน้าจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานก็ถามนางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มมาคำหนึ่ง "ท่านป้า ไม่รู้ว่าครั้งนี้มีแค่ท่านป้าที่มากับท่านแม่ใช่ไหม?"นางหยวนแม้จะถูกนางจ้องจนรู้สึกลนลาน แต่พอได้ยินคำถามท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 985
จั๋วซือหรานอันที่จริงก็สังเกตเห็นตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว ว่าครั้งนี้ท่านแม่ไม่ได้กลับมาคนเดียวแต่นางเองก็ไม่ได้รู้สึกเกินคาดนัก เพราะครั้งนี้ที่ให้ท่านแม่กลับไปบ้านตายาย หนึ่งก็คือกลับไปเยี่ยมญาติ สองคือคิดจะให้บ้านของตายายเข้าไปอยู่ในตลาดวัตถุดิบยาของเมืองหลวงดังนั้น ถ้าหากบ้านตายายจะให้คนกลับมาเมืองหลวงด้วยกัน มาหารือเรื่องการค้า จั๋วซือหรานก็ไม่รู้สึกมีปัญหาอะไรตอนนี้พอเห็นหญิงสาวคนนี้เดินมา แล้วยังตัดบทสนทนาของนางกับท่านแม่ด้วย จั๋วซือหรานจึงถามว่า "คนผู้นี้คือ?"เซี่ยอวิ๋นเหนียงเอ่ยขึ้นข้างๆ "นี่คือป้ารองของเจ้า"จั๋วซือหรานพยักหน้าเล็กน้อย "ท่านป้ารอง"นางหยวนเองก็พยักหน้าให้จั๋วซือหราน"ป้ารองเมื่อครู่พูดถึงน้องชายข้า" เสียงของจั๋วซือหรานมั่นคงมาก "เสี่ยวหวายเขาทำไมหรือ?"นางหยวนเดิมทีรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้น่าจะจัดการได้ไม่ยาก ถึงอย่างไรก็เป็นแค่หญิงสาวเท่านั้นแต่พอได้เห็นกับตา แล้วยังเห็นหัวหน้าหน่วยคุ้มกันของค่ายป้องกันลาดตระเวน มีท่าทีเกรงอกเกรงใจกับจั๋วซือหรานนางหยวนจึงไม่กล้าเล่นใหญ๋ แค่รู้สึกว่าหลานสาวคนนี้ ไม่ใช่แค่คนธรรมดาง่ายๆ อย่างที่พวกเขาคิดเสียแล้วน่าจะเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 984
หานกวงฟังฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใดจากในน้ำเสียงเขา แต่ฟังออกว่า นายท่านไม่ค่อยเบิกบานนัก......จั๋วซือหรานให้ความสำคัญกับแม่และน้องชายมาโดยตลอด ดังนั้นตอนที่เซี่ยอวิ๋นเหนียงกลับเมืองหลวง จั๋วซือหรานจึงออกไปรับที่ประตูเมืองด้วยตนเองคนคุ้มกันที่เฝ้าประตูเมืองก็ล้วนเปลี่ยนผลัดกันมาจากค่ายป้องกันลาดตระเวน พอเห็นจั๋วซือหรานเข้ามา จึงกระตือรือร้นกันอย่างกับอะไรดีถ้าไม่ใช่จั๋วซือหรานปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก พวกเขาคงจะเอาเก้าอี้มาให้นางนั่งที่ประตูเมืองแล้ว...มานั่งเหมือนคนแก่ที่ประตูเมือง มันคงไม่ค่อยน่าดูนักแต่พวกเขากังวลว่าจั๋วซือหรานจะเหนื่อย ถึงแม้ในใจพวกเขาไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่านี่คือจอมโฉดรับมือกับพวกโจรพรมแดนใต้มานะจอมโฉดอะไร? จอมโฉดก็ยังเป็นหญิงสาวนะ แล้วสองวันนี้อากาศก็เป็นช่วงที่อากาศเย็นลงด้วย ประตูเมืองเองก็มีลมผ่านรอบด้าน คนมารอที่นั่นนานๆ คงได้ถูกลมพัดจนตัวชาดังนั้นหัวหน้าหน่วยคุมกันประตูเมือง จึงมาเตือนอย่างหวังดี ให้จั๋วซือหรานไปนั่งรอที่แผงน้ำชาข้างทางดีกว่า"ถ้ารถม้าของฮูหยินมาถึง ข้าจะมาแจ้งแม่นางทันทีเลย ไม่ต้องกังวล คอยหลบลมอยู่ตรงนี้เถิด วันนี้ลมแรงมากจริงๆ"อีกฝ่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 983
จั๋วซือหรานหลังได้ยินคำนี้ ก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ "ทุกคนไม่ใช่เด็กกันแล้ว ใครทำเรื่องอะไรไม่มีสาเหตุกันบ้าง""เพียงแต่สาเหตุของท่าน ผลของมันข้ากลับต้องมาแบกรับ ตอนนี้ใครเมืองหลวงใครไม่รู้บ้าง ว่าจั๋วซือหรานอย่างข้าถูกท่านอ๋องทอดทิ้งไปแล้ว" เนื้อหาในคำพูดของจั๋วซือหรานแม้จะเป็นเช่นนี้แต่ในน้ำเสียงอันที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไร นางเหมือนจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล แข็งแกร่งเหมือนต้นกก"ข้าโดนบังคับให้รับผิดชอบเรื่องนี้โดยไม่รู้สาเหตุ แล้วยังไม่ยอมให้ข้าได้คิดหาวิธีเองเลยหรือ?"ตอนที่นางพูดกับเฟิงเหยียน ใบหน้ายังมีรอยยิ้มจางๆ อยู่ด้วย ราวกับว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยนางเอ่ยต่อ "นี่มันเหตุผลอะไรกัน?"เฟิงเหยียนนิ่งงัน ไม่พูดอะไรไปพักหนึ่งจั๋วซือหรานเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดจะรอให้เขาเอ่ยปากด้วยเช่นกัน ถึงอย่างไรสมองก็ไปหมดแล้วนี่ ในปากเองก็คงไม่มีคำพูดอะไรดีดีนักพอหมุนตัวจะเดินไป ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของชายหนุ่ม ดังลอดเข้ามาด้านหลัง "ปันอวิ๋นเป็นคนรู้จักเก่าของข้า"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ก็เดาได้อยู่"เฟิงเหยียนเม้มปาก คิ้วขมวด "ข้ากับเขามีบุญคุณความแค้นกัน ถ้าเขามาหาเรื่องเจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 982
จั๋วซือหรานคาดไว้แล้ว จึงไม่ได้ห้ามแสดงชัดเจนว่าไม่กลัวว่าเฟิงเหยียนจะรู้ กระทั่งพูดได้ว่า ตั้งใจให้เฟิงเหยียนรู้ด้วยซ้ำแล้วก็เป็นไปตามคาด นี่ก็ไม่ใช่เข้ามาแล้วหรือชายหนุ่มนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงรู้ว่า "ทำไมต้องเป็นปันอวิ๋น"จั๋วซือหรานฟังออก ว่าระหว่างชายหนุ่มกับปันอวิ๋น น่าจะมีอะไรกันอยู่ไม่เช่นนั้นปันอวิ๋นเองก็คงไม่ดื้อแพ่งคิดแต่จะบรรลุความร่วมมือหมั้นหมายกับนางแล้ว"แล้วทำไมถึงเป็นปันอวิ๋นไม่ได้" จั๋วซือหรานยิ้มเรียบๆ สายตามองเขา "เขาก็หน้าตาดีอยู่นี่""แค่เพราะเรื่องนี้หรือ?" ในดวงตาคิ้วที่เฉียมคมลึกซึ้งของชายหนุ่ม มีอารมณ์อื่นแทรกเข้ามา"ไม่อย่างนั้นจะเพราะอะไรล่ะ?" จั๋วซือหรานตอบ "เพียงแต่ ท่านอ๋องเอาฐานะอะไรเข้ามาถามข้ากัน?"จั๋วซือหรานมองสีหน้าเขา ในที่สุดก็ไม่เหลือรอยยิ้มใดอีก แม้แต่รอยยิ้มบางๆ ที่ไม่ได้อยู่ในดวงตาก่อนหน้า ก็หายไปจากใบหน้างามของนางหมดแล้ว"จะยุ่งมากไปหน่อยหรือเปล่า?" จั๋วซือหรานมองเขาสายตาเย็นชาชายหนุ่มถูกนางจ้องเย็นชาเช่นนี้ ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนในใจอะไรบางอย่างขาดหายไป เหมือนมุมไหนสักมุมกำลังถูกทิ่มแทงราวกับว่า...ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ไม่ควรจะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 981
จั๋วซือหรานตอนออกจากโรงหมอ ฟ้าก็มืดไปแล้วนางก้าวเดินออกจากโรงหมออย่างสบาย ผู้จัดการก็รีบเดินตามขึ้นมา "คุณหนู! ให้ข้าเรียกรถม้าให้ท่านไหม?""ไม่ต้อง" จั๋วซือหรานโบกไม้โบกมือ "ข้าเดินกลับไปก็พอ นั่งมาทั้งวันก็ได้ยืดเส้นยืดสายหน่อยพอดี"ผู้จัดการเดิมทีคำพูดติดอยู่มุมปากแล้ว กังวลว่านางที่เป็นหญิงสาวคนเดียวเดินกลับตอนกลางคืนอาจจะไม่ปลอดภัยแต่พอคำพูดขึ้นมาถึงมุมปากก็รู้สึกว่าตนเองโง่หรือเปล่า นี่มันใครกัน? นี่ใช่หญิงสาวอ่อนแอเสียที่ไหน? นี่แม่นางจิ่วนะ!กังวลว่าแม่นางจิ่วเดินกลับบ้านแล้วไม่ปลอดภัยเรอะ? สู้กังวลคนอื่นที่มายั่วโมโหแม่นางจิ๋วว่าจะปลอดภัยหรือเปล่าดีกว่า...จั๋วซือหรานเดินไปครึ่งหนึ่งแล้ว จึงพบว่าตนเองหิวจะแย่แล้ว จึงเดินไปยังร้านข้างทางร้านหนึ่ง ซื้อขนมปิ่ง ถือไว้ในมือ เดินไปด้วยพลางกินหงุบหงับไปด้วยตอนที่เดินยังไม่ถึงครึ่ง จั๋วซือหรานก็กินขนมปิ่งในมือหมดไปแล้ว ดูดนิ้วของตัวเองเบาๆหลังจากนั้นนางจึงมองนิ้วมันแผลบของตนเอง ยืนคิดๆ อยู่กับที่ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ตามข้ามาตั้งนานแล้ว มีผ้าเช็ดมือไหม? ข้าอยากเช็ดมือ""..." รอบๆ นอกจากสายลมยามราตรีแล้ว ก็ไม่มีการเคลื่อนไห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 980
"เจ้าบอกข้าหน่อยว่านี่มันโรคอะไร? เฮอะ! เจ้าอย่ามาทำตัวรู้มากนัก ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าไม่ได้ป่วยเป็นอะไรเสียหน่อย! เจ้ามาทำตัวลึกลับแบบนี้คิดว่ามีคนหลงเชื่อ แล้วยกเจ้าเป็นหมอเทวดาเรอะ ก็แค่เด็กน้อยยังไม่โต ทำเป็ฯรู้มาก น่าขันเสียจริง"พนักงานข้างๆ คนหนึ่งรำคาญขึ้นมาแล้ว คิดจะไล่คนออกไป แต่ใครจะรู้ ว่าจั๋วซือหรานกลับไม่ได้รำคาญเลยสีหน้าบนหน้าไม่เปลี่ยนไปมากนัก แค่มองคนคนนี้นิ่งๆ เอ่ยขึ้นว่า "ใครบอกเจ้าว่าเจ้าไม่ป่วย?"ชายหนุ่มตอบกลับทันที "ข้ามันคนแกร่ง! ไถนาได้สามไร่! กินข้าวมื้อละสามชาม！"พอสิ้นเสียงคนผู้นี้ จั๋วซือหรานก็เอ่ยรับเสียงเรียบ "แต่บนเตียงกลับทนได้ไม่ถึงสามนาที ไตพร่องพลังชี่ขาด น้ำเชื้อจึงเบาบาง แค่ลูกเจ้าก็มีไม่ได้ นี่หนักหนาอยู่นะ"จั๋วซือหรานพูด พลางเขียนตำรับยาพอได้ยินนางพูดเช่นนี้ รอบๆ จึงมีเสียงหัวเราะขึ้น โดยเฉพาะตอนที่เห็นคนที่ดุดันขนาดนั้นก่อนหน้านี้ เวลานี้กลับถูกแม่นางจั๋วจิ่วพูดไปสองสามคำจนหน้าซีด พูดอะไรไม่ออกไปแล้ว...มีคนแอบกระซิบว่า "สีหน้าเขาดูแย่มากนะ คงไม่ใช่ถูกแม่นางจั๋วจิ่วแทงถูกจุดเข้ากระมัง...""น่าขำชะมัด แม่นางจั๋วจิ่วนี่เก่งกาจจริงๆ"ชายห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 979
หานกวงถามคำนี้อย่างระมัดระวัง จั๋วซือหรานยิ้มออกมาบางๆ มองหานกวง "ทำไมหรือ? กลัวว่าข้าจะไม่เอาซื่อจื่อของพวกเจ้าแล้ว?"หานกวงคิด ตอบกลับเสียงต่ำ "ไม่ใช่แค่นั้น ข้ายังกังวลแม่นางจิ่วจะหุนหันพลันแล่นเพราะรู้สึกน้อยใจ แล้วไปแสร้งทำตัวเอาใจกับคนที่ไม่ได้ชอบ"จั๋วซือหรานโบกมือเอ่ยขึ้น "เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล ข้าไม่เคยทำให้ตัวเองต้องน้อยใจมาโดยตลอด และแทบจะไม่เคยแสร้งทำตัวเอาใจใครด้วย แทนที่เจ้าจะมากังวลเรื่องนี้ สู้ไปกังวลว่าข้าไม่ชอบซื่อจื่อของเจ้าแล้วหรือเปล่าดีกว่านะ"หานกวงเบิกตากลม สายตาลนลานขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "ไม่หรอกกระมัง?"จั๋วซือหรานยักไหล่เอ่ยเอ่ยขึ้นยิ้มๆ "ไม่แน่นะ? คนที่ไม่ชอบข้า ข้าเองก็ไม่ชอบ ข้าเองก็เป็นพวกรักก็รักชังก็ชังเสียด้วย""แต่ แต่ว่า..."จั๋วซือหรานไม่รอให้หานกวงเติมเชื้อฟืนอะไรให้เจ้านายนาง เอ่ยขึ้นว่า "ยิ่งไปกว่านั้นนั่นก็เป็นเจ้าหุบเขาหมื่นพิษเลยนะ ข้าต้องการให้เขาชี้แนะวิชากู่กับข้า แล้วเขาก็หน้าตาใช้ได้ด้วย"หานกวงในใจร้อนรนขึ้นมา แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะนางตอนนี้เริ่มกลัวแล้ว กลัวว่าตนเองยิ่งพูดอะไรต่อหน้าแม่นางจิ่วก็จะยิ่งไปเติมฟืนไฟให้นายท่านตนเอง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 978
จั๋วซือหรานส่งสายตาปลอบโยนให้นาง "ไม่ต้องเครียด"หานกวงกลับผ่อนคลายไม่ลง การคุกคามชีวิตในคำพูดนั้นของชายหนุ่มเจ้าเล่ห์คนนี้ก็เรื่องหนึ่ง ส่วนอีกเรื่องหนึ่ง นางฟังออกว่า แม่นางจิ่วเหมือนจะสนใจขึ้นมาจริงๆ แล้ว!แต่ แต่ว่า...! หานกวงรู้ว่านายท่านกับแม่นางจิ่วหวานชื่นมีอะไรกันแล้วนะดังนั้นอันที่จริงก็จินตนาการไม่ออกเลย ภาพที่แม่นางจิ่วไม่ได้ตกร่องปล่องชิ้นกับนายท่าน แต่กลับไปอยู่กับคนอื่นแทนหลังจากนั้น หานกวงก็เห็นแม่นางจิ่วนั่งลงบนเก้าอี้ เอนหลังเข้าหาเก้าอี้ สองมือกอดที่หน้าอก มองเรียบๆ ไปทางปันอวิ๋นท่าทางนี้ของแม่นางจิ่ว...หานกวงรู้สึกคุ้นเคย รู้สึก...เหมือนว่าตอนแม่นางจิ่วจะเริ่มเจรจาเงื่อนไขกับใคร หรือเริ่มจะหลอกลวงใคร ก็จะมีท่าทางประมาณนี้ปรากฏขึ้นดังนั้นหานกวงที่เดิมทีเตรียมจะอ้าปากเตือน จึงอดทนเอาไว้ อยากจะเห็นว่าแม่นางจิ่วจะมีปฏิกิริยาเช่นไรจั๋วซือหรานมองปันอวิ๋น "เช่นนั้นก็ไม่ต้องลำบากเจ้าหุบเขาช่วยข้าจัดการองครักษ์เงาหรอก เพียงแต่ว่า เจ้าหุบเขาในเมื่อคิดจะเจรจาร่วมมือกับข้า..."ในตาจั๋วซือหรานมีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นมา สวยงามมากแต่ตอนที่ปันอวิ๋นเห็นรอยยิ้มที่สวยง
