บทที่ 501

จิ่งโม่เยี่ยไม่กล่าวอะไร ฉินจื๋อเจี้ยนครุ่นคิดสักครู่แล้วตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้าไป

เขาเห็นเครื่องประดับตกกระจายอยู่บนพื้น ก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาจึงกล่าวว่า "เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงพระชายาร้องไห้อยู่ในโรงเก็บฟืน เมื่อไปสอบถามจึงทราบว่าขาของพระชายาหัก"

"ตอนนี้นางเจ็บปวดมาก อยากให้ข้าเชิญหมอมารักษาสักหน่อย ท่านอ๋องจะไปดูอาการนางหรือไม่?"

จิ่งโม่เยี่ยได้ยินดังนั้นก็เดินออกไปทันที แต่เพิ่งก้าวไปได้เพียงก้าวเดียว เท้าของเขาก็เหยียบเครื่องประดับที่ตกอยู่บนพื้น

เขาก้มมองเครื่องประดับชิ้นนั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "นางคงอยากให้เจ้าเปิดประตูด้วยสินะ?"

ฉินจื๋อเจี้ยนงงไปเล็กน้อยแล้วแล้วตอบ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ"

ดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยฉายแววเย้ยหยันหนักกว่าเดิม "นางกำลังโกหกเจ้า จุดประสงค์ของนางก็แค่หลอกให้เจ้าเปิดประตู แล้วให้เฉี่ยวหลิงพานางหนีออกจากจวนอ๋อง"

ฉินจื๋อเจี้ยน “......”

เท้าของจิ่งโม่เยี่ยลงน้ำหนักเหยียบเครื่องประดับแรงขึ้น เครื่องประดับที่เคยงดงามก็กลายเป็นก้อนทองคำบิดเบี้ยว

เขากล่าวเสียงเย็นชา "นางชอบโกหก ไม่เคยพูดความจริงสักคำ"

"ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาจัดการกับนาง รอข้