บทที่ 500

จิ่งโม่เยี่ยไม่กล่าวอะไร เขาหันหลังเดินจากไป

ฉินจื๋อเจี้ยนรู้ว่าเขาไม่ควรถามเรื่องนี้ต่อ แต่ในใจก็รู้สึกกังวลจนร้อนใจอยู่ไม่สุข

เมื่อวานทั้งสองคนยังดีๆ กันอยู่เลย แต่ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

เขาถอนหายใจยาวเหยียดแล้วขมวดคิ้วเป็นปม

เรื่องนี้เขาอยากช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไร เพราะเรื่องความรักมักเป็นเรื่องที่ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง หากคนนอกสอดมือเข้าไปช่วย อาจจะยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง

แต่เขาก็รู้จักนิสัยของจิ่งโม่เยี่ยดี การให้จิ่งโม่เยี่ยลดตัวไปง้อเฟิ่งชูอิ่งก่อน เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้จิ่งโม่เยี่ยขังเฟิ่งชูอิ่งไว้ในโรงเก็บฟืนแบบนี้ตลอดไป เพราะถ้าขังไว้แบบนี้ จากความเข้าใจผิดในตอนแรกอาจกลายเป็นความบาดหมางที่ยากจะแก้ไขได้ในภายภาคหน้า

เขาครุ่นคิดสักครู่แล้วจึงเดินไปปลอบเฟิ่งชูอิ่งที่ข้างๆ โรงเก็บฟืน "พระชายา ท่านอ๋องกำลังโกรธ ท่านอย่าไปถือสาเขาเลย"

"ในใจเขาห่วงใยท่านมาก ท่านเป็นคนฉลาดมากถึงเพียงนี้ คงจะเข้าใจเรื่องนี้ดี"

"ตอนนี้ท่านอย่าเพิ่งปะทะคารมกับท่านอ๋องเลย รอให้เขาหายโกรธก่อน แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"

เฟิ่งชูอิ่งเอนตัวพิงกองฟืน กล่าวเส