ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

         “แปลกดีแฮะ สาวไทยนี่กลัวเสียงฟ้าร้องกันทุกคนเลยหรือเปล่าดาร์ลิ่ง แต่ผมอนุญาตให้คุณซุกซิกแพ็กผมได้นะครับ” คนใจดีพร้อมจะอาสาได้ทุกเมื่อตามมาด้วยเสียงกลั้นหัวเราะที่หลุดรอดออกมา ขยับปมผ้าเช็ดตัวแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปหาร่างบางที่กระเถิบหนีจนชิดผนังห้อง พัทตราเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา ยิ่งได้เห็นแผงอกเป็นลอนๆ แบบใกล้ชิดหัวใจก็ยิ่งสั่นหวิว ก่อนส่งสายตาเขียวปั้ดไปให้ นิ้วชี้เรียวสวยก็ยกขึ้นสั่งให้ร่างกำยำหยุดเดินเข้ามาหา ทว่าคนอย่างแอนโทนี่มีหรือจะหยุด ยิ่งห้ามก็ยิ่งทำ ยิ่งร้องก็ยิ่งรุก สนุกชะมัด!

“หยุดเดี๋ยวนะไอ้ลามก!”

“หยุดทำไมล่ะดาร์ลิ่ง ผมอุตส่าห์ยอมให้คุณซบซิกแพ็กผมแล้วนะ มาเถอะน่า โอกาสดีๆ มีไม่มากนะ คุณรู้ไหมว่าผมไม่ยอมให้สาวๆ คนไหนมาซบได้ง่ายๆนะ คุณน่าจะรีบคว้าโอกาสทองเอาไว้ เผลอๆ คุณอาจได้เงินก้อนโตด้วย ลองหน่อยไหม” คำพูดและใบหน้ากวนโทโสของแอนโทนี่ ทำให้พัทตราถึงกับร้อนวูบด้วยความอับอาย และอยากจะร้องกรี๊ดดังๆ แต่ก็กลัวชายหนุ่มจะบุกจู่โจมเธออีกหน จึงได้แต่แอบก่นด่าอยู่ในใจ

‘อีตาบ้า เป็นผู้ชายประสาอะไร หน้าด้าน ไร้ยางอาย โอ้อวดก็เท่านั้น ฮึ!’ ทว่าคนชอบอวดยังคงพล่ามไม่หยุดและด้วยความลืมตัวทำให้พัทตราตวาดแว้ดกลับไปทั้งที่พยายามจะสงบปากสงบคำอยู่แล้วเชียว เมื่อสถานการณ์ในตอนนี้เธอเสียเปรียบเขาอยู่มากโข

“อกอย่างคุณเนี่ยนะ ฉันไม่อยากซบหรอก ไม่เห็นจะน่าพิศวาสตรงไหน สู้หนุ่มๆ ในเมืองไทยก็ไม่ได้ บอกตรงๆ ฉันเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยงจะตาย! ออกไปห่างๆ ฉันเลยนะ ไอ้บ้ากาม!” ได้ยินคำตอบโต้จากเรียวปากคู่สวย เจ้าของซิกแพ็กก็แสดงสีหน้าประหลาดใจประกอบกับรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง เมื่อตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธความหล่อเหลาของเขาสักคน ไวเท่าความคิดที่อยากจะลงโทษหญิงสาวปากกล้า ร่างสูงใหญ่ย่างสามขุมเข้าหาร่างบาง พร้อมตวัดท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดเอวคอดกิ่วเข้าหาอก

“กรี๊ด!”

“ที่ร้องนี่ชอบหรือไง ดาร์ลิ่ง” กล่าวจบใบหน้าหล่อเหลาก็โฉบลงไปในร่องอกคู่อิ่มที่เบียดเสียดกันอยู่ภายใต้เสื้อลูกไม้สีหวาน ดวงตาคู่คมจับจ้องราวกับจะกลืนกินมันเสียให้ได้ และก่อนที่เจ้าของความอวบอิ่มจะได้หายใจให้ทั่วท้อง ริมฝีปากได้รูปก็เดินหน้าสำรวจความหอมหวานโดยทันที เขาเลื่อนฝ่ามือร้อนกอบกุมสะโพกกลม ลงโทษเธอด้วยการเคล้าคลึงจนความร้อนผ่าวที่ยังซุกซ่อนอยู่ภายในเกิดปฏิกิริยาขึ้น

“ชอบไหม ดาร์ลิ่ง” ละออกจากร่องอกก็เอ่ยถามหน้าตาย ก่อนเจอฝ่ามือสวยๆ สะบัดใส่เต็มแรง แล้วตามมาติดๆ อีกหลายครั้ง ส่วนคนโดนตบก็พยายามจะหันมามองมือตบแต่ก็ต้องหันกลับไปทางเดิมตามแรงตบที่สะบัดใส่ระรัว พัทตรายกสองมือผลักแผ่นอกกำยำออกห่าง แล้วหนีไปยืนหอบอยู่มุมห้อง ก่อนคว้าแจกันอันใหญ่เงื้อขึ้นสูงหมายจะฟาดลงไปกลางกบาลเขาแน่ๆ ถ้าหากอีตาฝรั่งบ้าเดินเข้ามาใกล้

“โอ้วดาร์ลิ่ง คุณนี่ดุจริงๆ ผมชอบ” แอนโทนี่นึกขำกับท่าทางที่เธอทำ ก็แค่แจกันอันนิดเดียว มันไม่ระคายผิวเขาเลยสักนิด

“ไอ้บ้า! เมื่อไหร่คุณจะออกไปสักที ไอ้จิตเสื่อม ออกไปไกลๆ เลยนะ” ตวาดแว้ดเข้าใส่ พร้อมตั้งท่าจะฟาดไปที่ชายหนุ่มแน่ๆ ถ้าเขายังไม่หยุดเดิน ทว่าแจกันในมือแทบหล่นลงพื้นทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาเลย เมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าห้อง

 “นังแพท!” เสียงพิไลลักษณ์ดังขัดจังหวะสองหนุ่มสาวเมื่อเดินเข้ามาตามลูกสาวคนโตเพื่อขอเงินไปต่อทุน แต่ดันได้ยินเสียงผู้ชายอยู่ในห้อง แถมยังล็อกประตูซะแน่นหนา ส่วนพัทตราอยู่ในอาการตกอกตกใจที่ได้ยินเสียงมารดา ก่อนก้มมองสภาพตัวเองแล้วหันไปถลึงตาใส่ พร้อมกับกระซิบเบาๆ สั่งให้เขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเร็ว เพราะถ้าขืนให้แม่เธอมาเห็นสภาพแบบนี้ ได้คิดเลยเถิดกันไปใหญ่ แล้วที่แน่ๆ แม่เธอต้องเรียกร้องเอาเงินจากลูกค้าคนนี้ เพราะหลักฐานมันบ่งชัดที่เนินอกของเธอ หลังจากออกคำสั่งลูกค้าหนุ่มได้แล้ว ก็เดินไปคว้าผ้าคลุมไหล่มาห่มปิดบังหลักฐาน

“นังแพท!” พิไลลักษณ์ตวาดใส่บุตรสาว เมื่อประตูห้องไม่ทีท่าจะเปิดออกเสียที

“อะไรอีกล่ะแม่ รอเดี๋ยวสิ แพทบริการลูกค้าอยู่นะ” พัทตราตะโกนบอกไปพร้อมเดินไปเปิดประตูห้อง เจอมารดายืนเท้าสะเอวพร้อมนิ้วชี้จิ้มลงบนหน้าผากมนจนเธอแทบจะหงายหลัง

“บริการลูกค้าประเภทไหนมิทราบย่ะนังแพท ถึงกับล็อกประตูห้องซะแน่นหนา” พิไลลักษณ์จ้องมองอย่างสำรวจบุตรสาว เพราะตัวนางเองอยากให้พ่อเทพบุตรคนไหนสักคนลงมาเจอลูกสาวของตนเสียที แล้วชีวิตและความเป็นอยู่จะได้สบายมากกว่าที่เป็น

ทว่าพัทตรายังไม่ทันได้ตอบอะไร เจ้าของหุ่นล่ำก็เดินออกมาด้วยชุดสบายๆ ทว่ากลับดูดีมีราศีทุกกระเบียดนิ้ว พิไลลักษณ์ละสายตาจากบุตรสาวแล้วหันมองบุรุษหนุ่มที่ดูจะร่ำรวยและเสมือนเคยเห็นหน้าจากที่ไหนสักแห่ง ก่อนรีบคว้าข้อมือบุตรสาวฉุดขึ้นชั้นบน แล้วหายเข้าไปยังห้องส่วนตัวของนาง

“แม่! แม่จะพาฉันไปไหนเนี่ย ฉันต้องดูแลลูกค้านะ” อารามยื้อหยุดฉุดกระชากกันทำให้ผ้าคลุมไหล่หล่นไปจากตัว พัทตรารีบคว้าไว้แต่ก็ไม่ทันมือของมารดาที่ยื่นมาแย่งมันไป แววตาของผู้เป็นแม่ลุกวาว