ตอนที่ 10 

ตอนที่ 10 

 “เอาน่า เพื่อแม่ อย่าทำให้แม่ขายหน้าเชียวนะ อุตส่าห์คุยอวดไว้ซะเยอะ” คนเป็นแม่หันมาส่งยิ้มให้บุตรสาว แล้วหมุนตัวเดินออกไปตามลูกสาวคนรอง และจัดการสั่งให้เด็กๆ ในร้านเลิกงานกันได้ แต่ยังไม่ทันพ้นห้องครัว

“เดี๋ยวสิแม่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ห้ามไปเชิญชวนสองพ่อลูกนั่นมาที่ร้านอีกเป็นอันขาด” พัทตรากำชับเสียงแข็ง เพราะแค่นี้เธอก็อับอายเกินทนแล้ว ขืนให้มาบ่อยๆ เธอต้องละลายไปกับซิกแพ็กของเขาเป็นแน่ ที่ปากบอกว่าขยะแขยง แต่หัวใจมันกับสั่นหวิวพิกลเวลาได้มองหรือสัมผัส แค่คิดหน้านวลก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ

“เออน่า...แกนี่ก็ ถ้าเขาไม่ชอบลูกสาวของแม่ แล้วแม่จะมีปัญญาไปบังคับอะไรเขาให้มาชอบแกสองคนกันล่ะ ไม่ต้องมาพูดมาก รีบๆ ลงมือทำกันซะ” คนเป็นแม่ตัดบท พลางยกมือไล่เป็นนัยๆ แต่แววตาและสีหน้ากลับ      ยิ้มกริ่ม เพราะงานนี้ไม่พลาดแน่ ก็ให้มันรู้ไปว่าแขกฝรั่งสองคนนั้นจะไม่ชอบลูกสาวของนาง

“แม่นะแม่ ทำไมต้องเชิญคนบ้าพวกนั้นด้วยนะ นี่ไม่ต้องทำกับข้าวหม้อเท่าบ้านเลยหรือไง ตัวโตๆ กันทั้งนั้น เฮ้อ! เบื่อๆๆ” คล้อยหลังมารดาพัทตราก็ได้แต่ยืนกระทืบเท้าเบาๆ อย่างแค้นใจ ที่ตัวเองโดนลวนลามยังไม่พอ ยังต้องมาทำอาหารเลี้ยงอีก ก่อนคว้ามีดอันใหญ่ขึ้นมาสับๆ ไปบนเขียงอย่างเจ็บใจ

“พี่แพท บ่นอะไรคะ” พาธินีย์เดินเข้ามาหลังจากถูกมารดาไล่ให้มาช่วยกันเตรียมอาหารเย็น หยุดยืนข้างๆ พี่สาวซึ่งกำลังทำหน้านิ่วคิ้วชนกันเป็น   คันศร

“ก็อยากฆ่าคนน่ะสิ เพราะแม่คนเดียวเลย ทำไมต้องไปเชิญอีตาฝรั่งนั่นด้วยนะ”

“พี่แพททำไมทำหน้าราวกับว่าแค้นกันมาเป็นชาติเลยล่ะ หรือว่าคุณเอริค ทำให้พี่แพทโกรธ แล้วเขาทำอะไรพี่แพทเหรอคะ” คนเป็นน้องเอ่ยถาม พร้อมกับเรียกชื่อแขกพิเศษซะสนิทสนม

“ยัยพีช ทำไมไปเรียกเขาซะยังกับเป็นเพื่อนซี้กันมาสักสิบชาติ ทำไม แค่ได้คุยกับเขานิดหน่อยถึงกับหลงเลยหรือไง” คนกำลังโกรธก็ฟาดหัวฟาดหางใส่น้องสาว ที่ใครๆ ต่างก็เห็นดีเห็นงามให้สองพ่อลูกนั่นอยู่ทานข้าวเย็น

“ไม่ใช่สักหน่อยพี่แพท คุณแดเนียลกับคุณเอริคคุยสนุกดีออก ตอนแรกพีชก็กลัวๆ อยู่เหมือนกัน แต่ดูๆ ไป คุณแดเนียลใจดีมากๆ เลยนะพี่แพท ให้ทิปพีชตั้งเยอะแน่ะ” พาธินีย์รีบบอกถึงเงินแบงค์สีเทาปึกใหญ่ที่คุณแดเนียล วางไว้ให้ แม้ไม่อยากรับแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ และเดือนนี้เด็กๆ ในร้านคงได้เงินค่าเหนื่อยกันเพิ่มขึ้นเพราะเงินพิเศษที่ได้จากลูกค้า ทุกคนจะเอาไปรวมกันไว้ และแบ่งจ่ายให้เท่าๆ กัน

‘รับไว้เถอะหนูพีช นี่มันเงินส่วนที่หนูควรได้นะ ... รู้ไหมผมรู้สบายขึ้นเยอะเลย คงต้องมาใช้บริการที่ร้านเพลินรักบ่อยๆ แล้วล่ะ’ แค่นึกถึงคำพูดของหนุ่มใหญ่ เจ้าของแก้มเนียนก็หน้าแดงระเรื่อ ทำให้พัทตราต้องเหลือบมองอย่างจับสังเกต

“ยัยพีช แกเป็นอะไรหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์คนแก่ ยังไม่เลิกสเปกรุ่นพ่ออีกหรือไงยัยน้องบ้า” เมื่อยิ่งจ้องหน้าของน้องสาวสุดที่รักก็ยิ่งแดงระเรื่อ แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เลิก

“บ้าน่า...พี่แพท ใครเขาจะมาสนใจพีชกันล่ะ แล้วอีกอย่างคนป่วยอย่างพีชเนี่ยเหรอคะ จะมีสิทธิ์ไปชอบคนรวยล้นฟ้าขนาดนั้น พีชว่าเขาคงไม่มาแลเราหรอก” น้องสาวให้เหตุผล ทั้งที่หน้ายังแดงไม่เลิก

“คิดได้แบบนั้นก็ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะคนแก่” คนเป็นพี่ได้ทีก็แหย่น้องสาวพร้อมกับโยกศีรษะของพาธินีย์เบาๆ ก่อนช่วยกันทำอาหารเลี้ยงต้อนรับลูกค้าคนสำคัญของมารดา ที่ได้ยินเสียงหัวเราะต่อกระซิกดังมาแว่วๆ

หลังรับประทานอาหารเย็นฝีมือสาวไทยเสร็จเรียบร้อย สองพ่อลูกยังคงนั่งพูดคุยกับเจ้าของร้านต่อ หากมีแต่คนเป็นแม่และพาธินีย์เท่านั้นที่พูดคุย ส่วนพัทตราได้แต่ถามคำตอบคำ แถมเธอยังรู้สึกรำคาญเสียงหัวเราะต่อกระซิกราวกับสนิทสนมกันมาเป็นแรมปีของมารดากับอีตาฝรั่งจอมลามก แล้วยังน้องสาวสุดที่รักของเธออีกคน ปกติขี้อาย พูดก็น้อย ทว่าว่าวันนี้กลับพูดได้มากขึ้นแถมเวลาพูดคุยกับคุณแดเนียลก็ทำท่าเอียงอายอยู่ตลอดเวลา

‘ยัยพีช นี่อย่าบอกนะว่าแกหลงเสน่ห์คุณแดเนียลเข้าให้แล้วนะ’ พัทตราแอบคิดอยู่เพียงลำพัง พลางชำเลืองมองอาการน้องสาว และมันก็เข้าเค้าซะด้วย ก่อนเบนสายตาหันไปมองคนบ้ากามที่มักส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เธอเป็นระยะ ทำให้พัทตราเกิดอาการหมั่นไส้พ่อลูกชายจอมลามกของคุณแดเนียล จึงขอตัวเลี่ยงออกไปสูดอากาศภายนอก

ทว่าสายตาคู่คมกลับจ้องมองอย่างมีแผน จนเจ้าของร้านคนสวยพ้นสายตาไป แถมยังแอบหัวเราะอยู่ในใจ เหตุก็เพราะอารมณ์ที่ยังค้างคา ทำให้เขาต้องหาทางสานต่อให้จบภายในวันนี้ และโอกาสก็มาถึงแล้ว ริมฝีปากได้รูปยกขึ้นน้อยๆ อย่างคนเจ้าเล่ห์                                                         

  “พ่อครับ ผมขอตัวสักครู่นะครับ พอดีอยากออกไปสูดอากาศหลังฝนตกดูบ้าง” แอนโทนี่กล่าวขออนุญาตเสียงทุ้ม แล้วหันไปส่งยิ้มให้พิไลลักษณ์ที่แนะนำสถานที่ให้พ่อหนุ่มรูปหล่อซะเสร็จสรรพ แถมยังเป็นที่ประจำของบุตรสาวคนโตซะด้วย

“ที่ด้านหลังของร้าน มีซุ้มดอกไม้สวยๆ หลังฝนตกแบบนี้ ดิฉันว่าคงสวยน่าดู เชิญคุณเอริคเดินชมได้ตามสบายเลยนะคะ แถมยังเป็นมุมโปรดของยัยแพทด้วยค่ะ”

“ขอบคุณครับ คุณพิไล”

“อุ๊ย! คุณเอริคไม่ต้องเรียกดิฉันแบบนั้นหรอกค่ะ” พิไลลักษณ์จีบปากจีบคอพูดจนพาธินีย์ต้องแอบสะกิดแขนปรามมารดา ก่อนเจอสายตาขุ่นของคนเป็นแม่หันมาตวัดใส่ พาธินีย์จำต้องหยุดการกระทำโดยปริยาย