ตอนที่ 16
ใกล้เช้าวันใหม่ซึ่งเป็นวันหยุดประจำเดือนของร้าน ที่ในทุกๆ ใกล้สิ้นเดือนร้านสปาเพลินรักจะหยุดให้พนักงานในร้านพักผ่อนติดต่อกันสามวัน แม้จะดูเอาเปรียบพนักงานไปบ้าง แต่เธอก็ให้ค่าแรงคุ้มกับการทำงานตลอดสามสัปดาห์ที่ไม่ได้หยุด เจ้าของร้านคนสวยเดินลงมาสำรวจความเรียบร้อยของร้านก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเป็นประจำทุกวัน โดยไม่เคยนึกเอะใจ ว่าอาจมีใครบางคนบ้าบิ่นลุกขึ้นมานั่งรออยู่ที่หน้าร้านสปาของเธอ
“ดาร์ลิ่ง” เสียงทุ้มทักทายพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินเข้ามาประชิดตัว ชนิดที่เรียกว่าเจ้าของร้านได้แต่อ้าปากค้าง นึกถึงคำสาปแช่งของตัวเอง
‘นี่มันไม่มีผลกับอีตาบ้าเลยหรือไง? ’
“ไอ้บ้ากาม มาทำไม” เสียงห้วนจัดของพัทตราดังขึ้น ก่อนเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นรัศมีเขาไปได้ แถมการบุกประชิดอย่างรวดเร็วของเขาก็ทำเอาพัทตราแตกตื่นพานทำอะไร
ตอนที่ 17 เพียงไม่นานคนหน้าด้านก็ช้อนคนตัวเล็กไว้แนบอก พร้อมก้มลงไปกระซิบถามถึงห้องนอนของหญิงสาว พัทตราไม่ยอมบอก ก่อนทั้งทุบ ทั้งหยิกให้เขาปล่อยเธอลง แล้วมีหรือที่คนอย่างแอนโทนี่จะยอม เขากับขู่บังคับให้เธอรีบบอกห้องนอนโดยที่พัทตราไม่อาจปฏิเสธได้เลย“ดาร์ลิ่ง ถ้าคุณยังไม่บอก... ผมอาจเข้าห้องน้องสาวคุณก็ได้นะ เร็วๆ ผมให้เวลาคุณตัดสินใจสองวินาที”“คนเลว เผด็จการ เอาแต่ใจที่สุด” ต่อว่าเสียงขุ่นพร้อมฟาดฝ่ามือลงบนอกแกร่งดังอึก“โอเค ผมน้อมรับครับดาร์ลิ่ง แต่ตอนนี้ผมขอนอนก่อนนะครับ แล้วหวังว่าเมื่อผมตื่นขึ้นมา ดาร์ลิ่งคงนอนรอผมอยู่เช่นกัน แต่เอาแบบเปลือยรอนะดาร์ลิ่ง” ศีรษะได้รูปโค้งยอมรับสำทับอีกครั้ง ก่อนใช้ตัวดันประตูเปิดและปิดในเวลาใกล้เคียงกัน แล้ววางร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดลงบนที่นอนหนานุ่มของหญิงสาว ก่อนทาบทับร่างแกร่งตามติด ทว่าพัทตรารีบกระเด้งตัวหนีได้ทันท่วงที“ไอ้บ้า” ต่อว่าเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นการตอบแทน
ตอนที่ 18 คล้อยหลังน้องสาว พัทตราก็เดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าสำหรับตัวเอง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเธอคงต้องทำเผื่อแขกที่ไม่รับเชิญด้วย อาหารหอมกรุ่นถูกยกขึ้นมาในห้องทันทีหลังจากตัวเองนั่งทานจนอิ่ม เพราะรอแล้วรอเล่ามารดาก็ไม่กลับมาสักที แถมโทรไปก็ไม่มีใครรับ ‘แม่นะแม่ จะเล่นทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไง’ คนเป็นลูกได้แต่บ่นงึมงำอยู่ในใจ แต่ก็ยากเกินจะห้ามมารดา เพราะห้ามกันทีไรก็ทะเลาะกันทุกครั้ง “นี่มันเลยสามชั่วโมงแล้วนะ อีตาบ้า ทำไมยังไม่ตื่นอีก” หลังจากยกอาหารเช้าเข้ามาในห้อง เจ้าของห้องก็ยืนชะโงกหน้ามองคนที่หลับสนิทบนเตียงกว้าง เผลอเพ่งพิศใบหน้าของชายหนุ่มจนเพลิน ริมฝีปากได้รูปเผยอยิ้มน้อยๆ ราวกับเจ้าตัวกำลังฝันหวานแถมใบหน้าที่ดูนิ่งเฉยยังฉายแววเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม แบบพิลึกสำหรับพัทตรา‘อีตาบ้า ขนาดนอนหลับ ยังออกอ
ตอนที่ 20 “อีตาบ้า! ใครบอกคุณว่าฉันจะเอาคุณมาเป็นสามีของฉัน” พัทตราแว้ดใส่ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว “ลืมแล้วหรือไงดาร์ลิ่ง ก็คุณเป็นคนบอกเองนะว่า คราวหน้าจะยอม” แขกหนุ่มอ้างคำสัญญาที่เธอได้พูดไว้ แสร้งตีหน้าขรึมอย่างจริงจังกับคำสัญญา “ฉันบอกเมื่อไหร่กัน อย่ามาขี้ตู่นะ” ร่างบางเฉไฉก้มหน้างุด “อื้อฮึ! ความจำสั้น งั้นไปทบทวนกันใหม่ดีกว่า รับรองคราวนี้ผมไม่หยุดแน่ ดาร์ลิ่งจะได้ไม่ลืมว่าเป็นเมียผมแล้ว” ปากขยับพูดพลางยกมือลูบไล้ใต้คางของตน ดวงตาคู่คมเพ่งพิศดวงหน้างดงามพร้อมทั้งส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ “คนบ้า อย่ามากวนประสาทฉันนะ” เสียงแหลมตวาด ก่อนรีบลุกหนีไปให้พ้นคนบ้ากามที่หน้าด้านหน้าทนไม่มีใครเกิน ทว่ายังพาร่างตัวเองออกไปไม่ถึงไหนก็ลอยหวือมานั่งแหมะบนตักของคนเจ้าเล่ห์ “ว้าย! ไอ้ฝรั่งบ้า ปล่อยนะ” กางเล็บข่วนเข้าให้ พร้อมทั้งออกคำสั่งเสียงเขียว แต่มีหรือคนอย่างแอนโทนี่จะยอมปล่อย ชายหนุ่มกอดรัดกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ทั้งปากทั้งจมูกซุกไซ้ทั่วซอกคอระหงให้วุ่น ขบเม้มดูดหมุบหมับจนเป็นรอยจ้ำ คนโดนกระทำก็ได้แต่ร้องห้ามปาวๆ มือน้อยผลักดันศีรษะทุยออกห่าง
ตอนที่ 19 “ดาร์ลิ่ง อย่าเพิ่งซนได้ไหม” เสียงปรามเบาๆ พร้อมกับจับมือน้อยของหญิงสาวให้อยู่นิ่ง แล้วจรดริมฝีปากจุมพิตทั่วมือน้อยทั้งสอง ก่อนหยัดกายลุกขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มบรรเลงเพลงรัก ทว่าร่างเล็กกลับผวาเฮือกเมื่อกายอบอุ่นผละออก “ชู่ว์... ดาร์ลิ่ง ผมไม่ได้จะทิ้งคุณ” เสียงปลอบประโลมอย่างนุ่มนวลดังชิดเรียวปากอิ่ม ลำแขนแข็งแรงโอบกอดร่างนุ่มของหญิงสาวขี้กลัวอย่างทะนุถนอม มือไม้ลูบไล้เปะปะไปทั่ว แล้วจัดการให้ริมฝีปากร้อนคลอเคลียบดเคล้าไม่ยอมห่างอย่างอ่อนหวานละมุนละไม ก่อนที่จุมพิตนุ่มนวลจะเริ่มทวีความหนักหน่วงร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ ฝ่ามือร้อนไถลเคลื่อนเข้าหาสะโพกสวยแล้วกดแนบเข้าหาลำตัว ก่อนเลื่อนตัวลงมาอยู่ที่หว่างขาเรียวสวย สองมือหนาประคองร่างระทวยขึ้นมา พร้อมกับริมฝีปากเข้าครอบครองยอดอกเต่งตึงดูดกลืนอย่างมัวเมา หักเหความสนใจของหญิงสาวเพื่อบดบังความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น มือน้อยสอดหายเข้าไปในกลุ่มผมดกสีน้ำตาลอ่อนด้วยความรัญจวนใจอย่างเหลือแสน ริมฝีปากบางสั่นระริกทว่ากลับไม่เปล่งเสียงห้ามใดๆ ออกมาอย่างที่ควรจะเป็น ร่างกายบิดเร่ายิ่งยั่วเย้ากายแกร่ง สติสตังก็เห
ตอนที่ 21 ริมฟุตบาทหน้าศูนย์การค้าชื่อดัง เมอร์เซเดสเบนซ์เข้าจอดเทียบ ก่อนที่บุคคลในรถจะเลื่อนกระจกลงด้วยระบบอัตโนมัติ ร้องเรียกแม่สาวน้อยที่ยืนชะเง้อมองหารถประจำทาง หลังจากเดินเข้าไปหาซื้อผลไม้เพื่อนำไปฝากคุณตาคุณยายที่บ้านแม่นุ่ม ตามด้วยเสียงบีบแตรดังยาวติดต่อกัน ทำให้พาธินีย์ซึ่งกำลังละล้าละลังว่าจะทำเช่นไรดี ก่อนตัดสินใจเข้าไปนั่งเคียงข้างหนุ่มใหญ่ ที่ยังคงรักษารูปร่างหน้าตาให้ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว อีกทั้งกลิ่นกายของหนุ่มใหญ่ยังทำให้หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวหวั่นไหว “หนูกำลังจะไปไหน” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้น เมื่อแม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามานั่งเป็นที่เรียบร้อย แถมยังนั่งซะชิดกรอบประตู “พีชจะไปอ่านหนังสือ ให้คุณตาคุณยายฟังที่บ้านพักคนชราค่ะ” ตอบกลับเสียงหวาน แต่ไม่กล้าที่จะมองเสี้ยวหน้าของบุรุษหนุ่มข้างกาย ที่ทำให้หัวใจดวงน้อยของตนเต้นไม่เป็นจังหวะ มันระรัวจนเรียวหน้างดงามเริ่มร้อนระอุ ลมหายใจก็ติดๆ ขัดๆ เหงื่อก็ชุ่มมือ “แล้วบ้านที่จะไปอยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง วันนี้ผมว่าง” หนุ่มใหญ่อาสาด้วยความเต็มใจ และนึกเอื้อเอ็นดูสาวน้อยข้างกายเหลือคณา
ตอนที่ 22 “สงสัยผมคงต้องนั่งคุยกับหนูพีชแล้วล่ะมั้ง ไม่งั้นหนูพีชคงเมื่อยคอแย่” เสียงทุ้มกระเซ้าทำให้พาธินีย์หัวเราะคิกคัก ยิ่งทำให้คนเอ่ยแซวยิ้มด้วยความเอื้อเอ็นดู“นี่คุณแดเนียลกำลังว่าพีชเตี้ยใช่ไหมคะ แต่พีชว่าปกติหญิงไทยก็สูงประมาณนี้อยู่แล้วนะคะ แต่อาจเป็นเพราะคุณแดเนียลสูงเกินไปต่างหาก” หลังจากหัวเราะอยู่นานก็แย้งขึ้นเสียงหวาน “คงจะใช่ ผมชอบที่หนูพีชหัวเราะมากนะครับ มันทำให้ผมมีความสุข” ร่างสูงใหญ่กล่าวชมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้คนโดนชมออกอาการเขินอายอยู่ไม่น้อย“คะ?” เสียงหวานขานรับทำหน้างงเล็กน้อย และรู้สึกภูมิใจเสียหนักหนาที่รอยยิ้มของเธอทำให้ใครรู้สึกดี เพราะอย่างน้อยคนป่วยเช่นเธอก็สามารถสร้างความสุขให้กับใครได้บ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม“ผมอยากเห็นรอยยิ้มของหนูพีชทุกวัน ถ้างั้นพรุ่งนี้หนูพีชรออยู่ที่นี่ได้ไหม แล้วผมจะมารับพาไปโรงพยาบาลนะแม่สาวน้อย ห้ามดื้อโดยการหนีไปก่อนล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นแกมขู่บังคับในตอนท้าย จนพาธินีย์ต้องรับปากและรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก“ค่ะ คุณแดเนียล”สิ้นเสียงหวานรับคำ ร่างสูงใหญ่โค้งให้เล็กน้อย
ตอนที่ 23“พิไล แกช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกัน ส่วนฉันจะกลับไปเก็บดอกเบี้ยของฉัน ก่อนที่ไอ้พวกมาเฟียนี่มันจะรู้ตัว แล้วมาแย่งตัวขัดดอกของฉันไป”เสี่ยกำธรหันไปมองเรือลำหรู ก่อนเดินจากไปโดยไม่ยอมเหลียวมองคนที่ตนพามาด้วยแม้แต่น้อย งานนี้เขาต้องได้สองพี่น้องมาขัดดอกแน่ๆ เพราะเงินที่ให้คนเป็นแม่ไปนั้นรวมๆ แล้วก็ห้าแสนบาท สองพี่น้องนั่นคงไม่มีปัญญาหามาคืนแน่ ริมฝีปากคนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงเหยื่อสาว แถมยังเป็นดอกเบี้ยที่แสนจะคุ้มซะเหลือเกิน ส่วนพิไลลักษณ์ก็ออกอาการสติแตก หงุดหงิด และเริ่มโวยวายทันทีเมื่อเงินที่ได้มาหมดไปชั่วพริบตา เจ้าของเรือนร่างงดงามไม่สร่างซาเหลียวมองหาเสี่ยกำธร ทว่ากลับเดินชนกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เดินนำเจ้านายมา ก่อนเปิดทางให้ริชาร์ดได้เผชิญหน้ากับลูกหนี้รายใหม่ “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง” ริชาร์ดกล่าวทักทายและพึงพอใจในรูปร่างของสตรีนางนี้เสียจริง “เอ่อ...ค่ะ สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มแบบมีจริตส่งไปพร้อมกับคำหวานๆ ทักทาย “ผมริชาร์ดครับ ยินดีเหลือเกินที่ได้รู้จักคนสวยๆ อย่างคุณ”“อุ๊ย...แหม ชมกันเกินไปแล้วล่ะค่ะ” คนที่ผ่านโลกมาก็มากและต้องต่อสู้เพื่
ตอนที่ 24“ถ้างั้นก็เตรียมตัวหาเงินหนึ่งล้านบาทมาคืนภายในวันพรุ่งนี้นะ คุณผู้หญิง ไม่งั้นแม้แต่ชีวิตก็จะไม่ได้กลับไปเห็นหน้าลูกแน่! แล้วอีกอย่างนะ ผมจะไปจับลูกสาวของคุณผู้หญิงมาปู้ยี่ปู้ยำให้ดู” เจ้าพ่อมาเฟียกล่าวเสียงเหี้ยม ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเลย สำหรับมาเฟียที่ไร้ความปรานีเช่นเขา จะจับมาเชือดทิ้งเหมือนผักปลาแล้วใครหน้าไหนจะทำอะไรเขาได้ ส่วนพิไลลักษณ์เมื่ออับจนหนทางแล้วจริงๆ ก็บากหน้าขอเข้าไปพบริชาร์ดอีกครั้ง หลังจากถูกขังให้อยู่ในห้องเป็นเวลานาน ‘แพท พีช แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ แม่สัญญาครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะทำให้ลูกสองคนลำบากใจ แม่ขอโทษนะลูก’ คนเป็นแม่ก็พร่ำขอโทษบุตรสาวและให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่แตะต้องการพนันอีกเด็ดขาด เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องรับรองสวีตสุดหรูหราของมาเฟียหนุ่มใหญ่ พิไลลักษณ์ก็ยอมรับข้อตกลงแต่โดยดี ทว่าขอมีข้อแม้ คือขอให้ลูกสาวคนโตเข้ามาทำงานเพียงคนเดียว ก่อนเอ่ยบอกเหตุผลให้กับเจ้าหนี้รายใหม่ ถึงอาการป่วยของลูกสาวคนเล็ก ซึ่งริชาร์ดก็พยักหน้ายอมรับข้อเสนอ เพราะเวลาที่จะจัดการกับดอกเบี้ยแสนสวาททั้งสองพี
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก