ตอนที่ 22

ตอนที่ 22

“สงสัยผมคงต้องนั่งคุยกับหนูพีชแล้วล่ะมั้ง ไม่งั้นหนูพีชคงเมื่อยคอแย่” เสียงทุ้มกระเซ้าทำให้พาธินีย์หัวเราะคิกคัก ยิ่งทำให้คนเอ่ยแซวยิ้มด้วยความเอื้อเอ็นดู

“นี่คุณแดเนียลกำลังว่าพีชเตี้ยใช่ไหมคะ แต่พีชว่าปกติหญิงไทยก็สูงประมาณนี้อยู่แล้วนะคะ แต่อาจเป็นเพราะคุณแดเนียลสูงเกินไปต่างหาก” หลังจากหัวเราะอยู่นานก็แย้งขึ้นเสียงหวาน

“คงจะใช่ ผมชอบที่หนูพีชหัวเราะมากนะครับ มันทำให้ผมมีความสุข” ร่างสูงใหญ่กล่าวชมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้คนโดนชมออกอาการเขินอายอยู่ไม่น้อย

“คะ?” เสียงหวานขานรับทำหน้างงเล็กน้อย และรู้สึกภูมิใจเสียหนักหนาที่รอยยิ้มของเธอทำให้ใครรู้สึกดี เพราะอย่างน้อยคนป่วยเช่นเธอก็สามารถสร้างความสุขให้กับใครได้บ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

“ผมอยากเห็นรอยยิ้มของหนูพีชทุกวัน ถ้างั้นพรุ่งนี้หนูพีชรออยู่ที่นี่ได้ไหม แล้วผมจะมารับพาไปโรงพยาบาลนะแม่สาวน้อย ห้ามดื้อโดยการหนีไปก่อนล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นแกมขู่บังคับในตอนท้าย จนพาธินีย์ต้องรับปากและรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“ค่ะ คุณแดเนียล”

สิ้นเสียงหวานรับคำ ร่างสูงใหญ่โค้งให้เล็กน้อย