ตอนที่ 25 “เสี่ยมาทำไม” ถามออกไปห้วนๆ โดยไม่มีพิธีรีตองให้มากมาย เพราะ พัทตราไม่เคยนึกชอบเสี่ยกำธรมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว“โธ่หนูแพท พูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ แล้วนี่หนูพีช ไม่อยู่หรือไง สบายดีกันหรือเปล่า เสี่ยเป็นห่วงนะ” เสี่ยกำธรนอกจากจะไม่ถือโกรธแล้วยังเพียรพยายามถามหาตัวขัดดอกผู้เป็นน้องด้วยอีกคน เพราะความสวย ความน่ารักไม่ได้ต่างกันเลย จะแตกต่างก็ตรงที่คนเป็นพี่ดูจะก้าวร้าวไปเสียหน่อย ส่วนคนน้องนั้นอ่อนหวานว่าง่าย“ไม่ต้องมาแสดงความมีน้ำใจที่นี่หรอก ฉันไม่ต้องการ มีธุระอะไรก็รีบๆ พูดมา ถ้าไม่มีก็กลับไปซะ” พัทตราบอกเสียงห้วนเช่นเดิม ก่อนตั้งท่าจะปิดประตูร้าน เพราะไม่อยากอยู่เสวนากับคนพวกนี้“จะไม่เชิญแขกเข้าไปนั่งจิบชาสักนิดสักหน่อยเหรอหนูแพท ไม่แน่นะ เสี่ยอาจจะลดค่าดอกเบี้ยให้ก็ได้” เสียงเสี่ยกำธรที่ดังไล่หลังมา ทำให้มือของเจ้าของร้านคนสวยหยุดชะงัก หันมองด้วยความสงสัย ก่อนดันประตูเปิดออกกว้างอีกครั้ง นึกรู้แล้วว่ามารดาคงไปสร้างหนี้สินไว้อีกแน่ๆทว่าในขณะที่เจ้าของร้านแสนสวยกำลังยืนปะทะคารมกับเสี่ยเจ้าของบ่อนอยู่นั้น แอนโทนี่ได้ให้คนรถชะลอรถอยู่ใกล้กับหน้าร้าน เพื่อดูสถานการณ์ว่าแ
ตอนที่ 26 “นิ่งๆ สิทูนหัว ระวังจะโดนลากขึ้นเตียงจนร้องครางไม่หยุดนะ ที่บังอาจนัดผู้ชายมาเป็นสิบ”“ไม่มีทาง” แม้จะกลัวแต่ขอเถียงสักนิดก็ยังดี ก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ ริมฝีปากหยักแตะเบาๆ บนเนินแก้ม“ฉะ...ฉันนิ่งแล้ว อย่านะ”“ดีมาก น่ารักที่สุดเลยทูนหัว” เมื่อปราบพยศแม่สาวหน้าหวานได้ก็หันไปเล่นงานเสี่ยกำธรต่อ ตวัดสายคมดุจเหยี่ยวมองราวกับจะฆ่าให้ตายด้วยสายตา โทษฐานที่ทำให้แม่สาวหน้าหวานของเขากลัวจนตัวสั่นเช่นนี้“แกเป็นใคร ฮะ! กล้าดียังไงไปกอดหนูแพทของฉัน! แกไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน แม่มันติดหนี้ฉันตั้งหลายแสน ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้ลูกน้องฉันกระทืบแกตายแน่!” เสี่ยกำธรตะคอกใส่อย่างกราดเกรี้ยว ที่คนมาใหม่โอบกอดตัวขัดดอกของตนหน้าตาเฉย พร้อมกับออกคำสั่งเสียงห้วนจัด แต่มีหรือคนอย่างแอนโทนี่จะยอม ในเมื่อหญิงสาวคนนี้คือเมียเขา!“เท่าไหร่!”“แกหมายความว่าไง” เสี่ยกำธรตะคอกถามเสียงดัง“ก็หนี้สินที่แม่เมียฉันไปติดหนี้แกไว้ไง บอกมาเร็วๆ ฉันให้เวลาแกหนึ่งนาที ไม่งั้นสมองของพวกแกกระจุย” พูดจบก็สั่งให้เหล่าบอดี้การ์ดจัดการล้มลูกสมุนนับสิบของเสี่ยกำธรภาย
ตอนที่ 27 “ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร“ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป“โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก“ไม่ใช่ฉันแน่นอน ปล่อยนะ” เรียวปากได้รับอิส
ตอนที่ 28 “ที่รัก คืนนี้ผมค้างที่นี่นะ” เสียงทุ้มออดอ้อนทันที หลังจากทานอาหารมื้อพิเศษที่มีแม่สาวหน้าหวานบรรจงป้อนให้ แม้ดูจะไม่เต็มใจนักแต่คนที่ออกคำสั่งก็สุขใจซะเหลือเกิน “ไม่ได้” บอกเสียงดัง อย่างไม่ต้องคิดให้เปลืองเวลา “ใจร้ายจริงๆ เมียใครเนี่ย” เสียงทุ้มตัดพ้อ พลางเลื่อนมือกุมมือเล็กไว้ จรดริมฝีปากบนฝ่ามือของหญิงสาวอย่างนุ่มนวลเพื่อเอาใจ ทั้งยังเว้าวอนด้วยสายตา กิริยาอ่อนโยนนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นระรัว“อย่ามาโมเม ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณเสียหน่อย แค่ใช้หนี้แทนไม่ได้หมายความว่าฉันยอมเป็นเมียคุณนะ” บอกเสียงขุ่น ใบหน้าบึ้งตึงเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกหวั่นไหวในใจ ก่อนถูกรั้งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เลื่อนตัวเข้ามานั่งเคียงข้าง โน้มจมูกโด่งสูดกลิ่นหอมบนเรือนผมสลวยอย่างคลั่งไคล้&nbs
ตอนที่ 29 “ที่รัก ผมจะพาคุณไปดินเนอร์ใต้แสงเทียน ที่บรรยากาศสวยๆ และอาจจะมีจูบหวานๆ นิดหน่อย แค่นั้นเองนะ แต่ทำไมคุณทำหน้าราวกับว่าผมกำลังจะล่อลวงคุณไปข่มขืนล่ะ” เสียงทุ้มแกล้งเย้าแหย่ แต่ก็ทำให้หญิงสาวตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย “คุณเอริค!” พัทตราอุทานเสียงดัง หน้านวลแดงก่ำ ก็จะไม่ให้เธอลังเลได้ยังไง ก็ในเมื่อหน้าตาเขาในตอนนี้มันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด แม้จะเตรียมใจกับเรื่องที่อาจเกิดขึ้นแล้วก็ตามเถอะ คนหน้าแดงคิดว้าวุ่นอยู่ในใจเพียงลำพัง ในขณะที่คนถามก็ยื่นหน้าเข้ามาจุมพิตเรียวปากนุ่มอย่างอ่อนโยน เลื่อนฝ่ามือสำรวจเรือนร่างบอบบางที่วันนี้ร่างนุ่มนิ่มสลัดเสื้อกล้ามตัวหลวมที่แม้จะดูดีแต่ทว่าไม่เป็นที่พอใจของชายหนุ่มออกมาสวมเดรสสั้น เปลือยไหล่ แนบเนื้อ เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งเนินอกอวบล้นทะลักซึ่งต้องตาต้องใจคนเลือกชุดมาให้เสียจริง “ที่รักเขินอะไรครับ ผมล้อเล่น
ตอนที่ 30“ดุจริงๆ ผู้หญิงไทย แต่อยากรู้จังเลยว่าลีลาจะร้ายกาจสักแค่ไหน” เจ้าของหุ่นล่ำต่อว่าเสียงทุ้ม มิวายแอบหอมแก้มนุ่มๆ ของหญิงสาวเมื่อเข้ามาอยู่ในรถยุโรปคันหรูเรียบร้อย แถมยังรั้งร่างบอบบางเข้าใกล้แทบจะเกยอยู่บนตัก ยิ่งขยับหนีเขาก็ยิ่งขยับตาม“อยากจะตายคาอกไหมล่ะ ฉันจะทำให้ดู” เสียงหวานว่าประชดประชัน เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรอีตาฝรั่งบ้าก็วกเข้ามาเรื่องอย่างว่าทุกที“ว้าว! ยินดีที่สุดเลยที่รัก เจมส์เลี้ยวรถกลับบ้านเดี๋ยวนี้! ฉันจะไปตายคาอกเมียฉัน” ทำท่าดีอกดีใจจนออกนอกหน้า ก่อนหันไปสั่งบอดี้การ์ดคู่ใจที่เหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้ร่างเล็กลื่นไถลหน้าทิ่มเข้ากับเบาะด้านหน้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทว่าก่อนที่หน้าผากมนสวยของตัวเองจะกระแทกกับเบาะ ฝ่ามือใหญ่ก็สอดรั้งกั้นไว้ให้“เจมส์! ใครใช้ให้นายเบรกรถวะ! เห็นไหมเมียฉันหน้าคะมำเนี่ย เดี๋ยวเถอะแก ไอ้เจมส์ ถ้าเมียฉันเจ็บขึ้นมาล่ะก็ แกโดนไล่ออกแน่!” ถามเสียงห้วนจัด พลางยกมือลูบไล้ร่างนุ่ม ก่อนใช้สายตาสำรวจทั่วร่าง
ตอนที่ 31หลังจากกลับจากโรงพยาบาลพาธินีย์ที่ตั้งใจจะไปพักที่บ้านแม่นุ่มอีกสักคืน เป็นต้องเปลี่ยนแผนตามใจหนุ่มใหญ่ ที่คะยั้นคะยอขอให้เธอไปพักที่บ้านริมหาดด้วยกัน แม้จะนึกกลัวอยู่บ้างแต่เธอก็ขอทำตามหัวใจที่เรียกร้อง เมื่อมันฟ้องว่าแอบหลงรักคุณแดเนียลเข้าเต็มเปา“หนูพีชจะโทรบอกพี่สาวก่อนก็ได้นะ” เจ้าของบ้านพักริมหาดถามเสียงทุ้ม เมื่อแม่สาวน้อยที่ตนชวนมานั่งเหม่อลอยที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้านพัก ที่เบื้องหน้าเป็นท้องทะเลดูเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่ง“ไม่เป็นไรค่ะ พี่แพทรู้ค่ะว่าพีชอยู่ที่ไหน ว่าแต่คุณแดเนียลยังไม่นอนอีกเหรอคะ นี่ก็ดึกแล้วนะคะ” ถามเสียงหวาน เพราะปกติคุณตาคุณยายที่บ้านพักคนชราสามทุ่มก็เข้านอนกันหมดแล้วนี่นา“หนูพีช คิดว่าผมเป็นตาแก่ที่ต้องเข้านอนก่อนสี่ทุ่มหรือ” เสียงทุ้มหัวเราะน้อยๆ กับคำถามของหญิงสาว“เปล่าค่ะ พีชไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ คือพีช...ก็แค่สงสัย เพราะพีชเห็นคุณตาคุณยายที่บ้านแม่นุ่มเข้านอนกันเร็ว” ตอบเสียงอ้อมแอ้ม หน้านวลเกิดอาการร้อนวูบวาบ พลางยกม
ตอนที่ 32“ผมขอโทษ หนูพีช” เมื่อผละริมฝีปากออกมาก็กล่าวขอโทษอย่างสำนึกผิด คุณพ่อลูกหนึ่งแอบก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ที่ทำราวกับเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะริรักไปได้“เอ่อ...”“หนูพีช โกรธผมหรือ”“ปละ...เปล่าค่ะ...พีช...เอ่อ...” แม้จะเอียงอายทว่าหัวใจเธอบอกเช่นนั้นว่าไม่ได้รู้สึกโกรธหรือรังเกียจสัมผัสจากเขาสักนิด“งั้นหนูพีช เข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ” กล่าวจบร่างสูงใหญ่ก็ยืดตัวเต็มความสูง ผายมือออกรอให้มือน้อยของหญิงสาววางทาบ พาธินีย์ลังเลเล็กน้อยก่อนยื่นมือวางลงที่มืออบอุ่นนั่น เดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินเข้าบ้านพัก แสงจันทร์สีนวลส่องกระทบจากฟากฟ้าลงสู้ผืนดินกลับกลบหน้านวลสีแดงระเรื่อไม่ได้ มือน้อยเผลอยกลูบใบหน้าตนเองแผ่วเบา“อากาศที่นี่ดีจังเลยค่ะ” พูดแก้เก้อ เมื่อเจ้าของดวงตาคมกริบกำลังก้มมองมาที่เธอ หลังจากเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างไม่ตั้งใจ เพียงเท่านั้นหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัว“ถ้าชอบ หนูพีชก็อยู่ต่ออีกสักอาทิตย์ก็ได้นะ ผมจะ
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก