ตอนที่ 19 “ดาร์ลิ่ง อย่าเพิ่งซนได้ไหม” เสียงปรามเบาๆ พร้อมกับจับมือน้อยของหญิงสาวให้อยู่นิ่ง แล้วจรดริมฝีปากจุมพิตทั่วมือน้อยทั้งสอง ก่อนหยัดกายลุกขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มบรรเลงเพลงรัก ทว่าร่างเล็กกลับผวาเฮือกเมื่อกายอบอุ่นผละออก “ชู่ว์... ดาร์ลิ่ง ผมไม่ได้จะทิ้งคุณ” เสียงปลอบประโลมอย่างนุ่มนวลดังชิดเรียวปากอิ่ม ลำแขนแข็งแรงโอบกอดร่างนุ่มของหญิงสาวขี้กลัวอย่างทะนุถนอม มือไม้ลูบไล้เปะปะไปทั่ว แล้วจัดการให้ริมฝีปากร้อนคลอเคลียบดเคล้าไม่ยอมห่างอย่างอ่อนหวานละมุนละไม ก่อนที่จุมพิตนุ่มนวลจะเริ่มทวีความหนักหน่วงร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ ฝ่ามือร้อนไถลเคลื่อนเข้าหาสะโพกสวยแล้วกดแนบเข้าหาลำตัว ก่อนเลื่อนตัวลงมาอยู่ที่หว่างขาเรียวสวย สองมือหนาประคองร่างระทวยขึ้นมา พร้อมกับริมฝีปากเข้าครอบครองยอดอกเต่งตึงดูดกลืนอย่างมัวเมา หักเหความสนใจของหญิงสาวเพื่อบดบังความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น มือน้อยสอดหายเข้าไปในกลุ่มผมดกสีน้ำตาลอ่อนด้วยความรัญจวนใจอย่างเหลือแสน ริมฝีปากบางสั่นระริกทว่ากลับไม่เปล่งเสียงห้ามใดๆ ออกมาอย่างที่ควรจะเป็น ร่างกายบิดเร่ายิ่งยั่วเย้ากายแกร่ง สติสตังก็เห
ตอนที่ 21 ริมฟุตบาทหน้าศูนย์การค้าชื่อดัง เมอร์เซเดสเบนซ์เข้าจอดเทียบ ก่อนที่บุคคลในรถจะเลื่อนกระจกลงด้วยระบบอัตโนมัติ ร้องเรียกแม่สาวน้อยที่ยืนชะเง้อมองหารถประจำทาง หลังจากเดินเข้าไปหาซื้อผลไม้เพื่อนำไปฝากคุณตาคุณยายที่บ้านแม่นุ่ม ตามด้วยเสียงบีบแตรดังยาวติดต่อกัน ทำให้พาธินีย์ซึ่งกำลังละล้าละลังว่าจะทำเช่นไรดี ก่อนตัดสินใจเข้าไปนั่งเคียงข้างหนุ่มใหญ่ ที่ยังคงรักษารูปร่างหน้าตาให้ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว อีกทั้งกลิ่นกายของหนุ่มใหญ่ยังทำให้หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวหวั่นไหว “หนูกำลังจะไปไหน” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้น เมื่อแม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามานั่งเป็นที่เรียบร้อย แถมยังนั่งซะชิดกรอบประตู “พีชจะไปอ่านหนังสือ ให้คุณตาคุณยายฟังที่บ้านพักคนชราค่ะ” ตอบกลับเสียงหวาน แต่ไม่กล้าที่จะมองเสี้ยวหน้าของบุรุษหนุ่มข้างกาย ที่ทำให้หัวใจดวงน้อยของตนเต้นไม่เป็นจังหวะ มันระรัวจนเรียวหน้างดงามเริ่มร้อนระอุ ลมหายใจก็ติดๆ ขัดๆ เหงื่อก็ชุ่มมือ “แล้วบ้านที่จะไปอยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง วันนี้ผมว่าง” หนุ่มใหญ่อาสาด้วยความเต็มใจ และนึกเอื้อเอ็นดูสาวน้อยข้างกายเหลือคณา
ตอนที่ 22 “สงสัยผมคงต้องนั่งคุยกับหนูพีชแล้วล่ะมั้ง ไม่งั้นหนูพีชคงเมื่อยคอแย่” เสียงทุ้มกระเซ้าทำให้พาธินีย์หัวเราะคิกคัก ยิ่งทำให้คนเอ่ยแซวยิ้มด้วยความเอื้อเอ็นดู“นี่คุณแดเนียลกำลังว่าพีชเตี้ยใช่ไหมคะ แต่พีชว่าปกติหญิงไทยก็สูงประมาณนี้อยู่แล้วนะคะ แต่อาจเป็นเพราะคุณแดเนียลสูงเกินไปต่างหาก” หลังจากหัวเราะอยู่นานก็แย้งขึ้นเสียงหวาน “คงจะใช่ ผมชอบที่หนูพีชหัวเราะมากนะครับ มันทำให้ผมมีความสุข” ร่างสูงใหญ่กล่าวชมพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้คนโดนชมออกอาการเขินอายอยู่ไม่น้อย“คะ?” เสียงหวานขานรับทำหน้างงเล็กน้อย และรู้สึกภูมิใจเสียหนักหนาที่รอยยิ้มของเธอทำให้ใครรู้สึกดี เพราะอย่างน้อยคนป่วยเช่นเธอก็สามารถสร้างความสุขให้กับใครได้บ้าง แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม“ผมอยากเห็นรอยยิ้มของหนูพีชทุกวัน ถ้างั้นพรุ่งนี้หนูพีชรออยู่ที่นี่ได้ไหม แล้วผมจะมารับพาไปโรงพยาบาลนะแม่สาวน้อย ห้ามดื้อโดยการหนีไปก่อนล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นแกมขู่บังคับในตอนท้าย จนพาธินีย์ต้องรับปากและรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก“ค่ะ คุณแดเนียล”สิ้นเสียงหวานรับคำ ร่างสูงใหญ่โค้งให้เล็กน้อย
ตอนที่ 23“พิไล แกช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกัน ส่วนฉันจะกลับไปเก็บดอกเบี้ยของฉัน ก่อนที่ไอ้พวกมาเฟียนี่มันจะรู้ตัว แล้วมาแย่งตัวขัดดอกของฉันไป”เสี่ยกำธรหันไปมองเรือลำหรู ก่อนเดินจากไปโดยไม่ยอมเหลียวมองคนที่ตนพามาด้วยแม้แต่น้อย งานนี้เขาต้องได้สองพี่น้องมาขัดดอกแน่ๆ เพราะเงินที่ให้คนเป็นแม่ไปนั้นรวมๆ แล้วก็ห้าแสนบาท สองพี่น้องนั่นคงไม่มีปัญญาหามาคืนแน่ ริมฝีปากคนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงเหยื่อสาว แถมยังเป็นดอกเบี้ยที่แสนจะคุ้มซะเหลือเกิน ส่วนพิไลลักษณ์ก็ออกอาการสติแตก หงุดหงิด และเริ่มโวยวายทันทีเมื่อเงินที่ได้มาหมดไปชั่วพริบตา เจ้าของเรือนร่างงดงามไม่สร่างซาเหลียวมองหาเสี่ยกำธร ทว่ากลับเดินชนกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เดินนำเจ้านายมา ก่อนเปิดทางให้ริชาร์ดได้เผชิญหน้ากับลูกหนี้รายใหม่ “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง” ริชาร์ดกล่าวทักทายและพึงพอใจในรูปร่างของสตรีนางนี้เสียจริง “เอ่อ...ค่ะ สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มแบบมีจริตส่งไปพร้อมกับคำหวานๆ ทักทาย “ผมริชาร์ดครับ ยินดีเหลือเกินที่ได้รู้จักคนสวยๆ อย่างคุณ”“อุ๊ย...แหม ชมกันเกินไปแล้วล่ะค่ะ” คนที่ผ่านโลกมาก็มากและต้องต่อสู้เพื่
ตอนที่ 24“ถ้างั้นก็เตรียมตัวหาเงินหนึ่งล้านบาทมาคืนภายในวันพรุ่งนี้นะ คุณผู้หญิง ไม่งั้นแม้แต่ชีวิตก็จะไม่ได้กลับไปเห็นหน้าลูกแน่! แล้วอีกอย่างนะ ผมจะไปจับลูกสาวของคุณผู้หญิงมาปู้ยี่ปู้ยำให้ดู” เจ้าพ่อมาเฟียกล่าวเสียงเหี้ยม ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเลย สำหรับมาเฟียที่ไร้ความปรานีเช่นเขา จะจับมาเชือดทิ้งเหมือนผักปลาแล้วใครหน้าไหนจะทำอะไรเขาได้ ส่วนพิไลลักษณ์เมื่ออับจนหนทางแล้วจริงๆ ก็บากหน้าขอเข้าไปพบริชาร์ดอีกครั้ง หลังจากถูกขังให้อยู่ในห้องเป็นเวลานาน ‘แพท พีช แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ แม่สัญญาครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะทำให้ลูกสองคนลำบากใจ แม่ขอโทษนะลูก’ คนเป็นแม่ก็พร่ำขอโทษบุตรสาวและให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่แตะต้องการพนันอีกเด็ดขาด เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องรับรองสวีตสุดหรูหราของมาเฟียหนุ่มใหญ่ พิไลลักษณ์ก็ยอมรับข้อตกลงแต่โดยดี ทว่าขอมีข้อแม้ คือขอให้ลูกสาวคนโตเข้ามาทำงานเพียงคนเดียว ก่อนเอ่ยบอกเหตุผลให้กับเจ้าหนี้รายใหม่ ถึงอาการป่วยของลูกสาวคนเล็ก ซึ่งริชาร์ดก็พยักหน้ายอมรับข้อเสนอ เพราะเวลาที่จะจัดการกับดอกเบี้ยแสนสวาททั้งสองพี
ตอนที่ 25 “เสี่ยมาทำไม” ถามออกไปห้วนๆ โดยไม่มีพิธีรีตองให้มากมาย เพราะ พัทตราไม่เคยนึกชอบเสี่ยกำธรมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว“โธ่หนูแพท พูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ แล้วนี่หนูพีช ไม่อยู่หรือไง สบายดีกันหรือเปล่า เสี่ยเป็นห่วงนะ” เสี่ยกำธรนอกจากจะไม่ถือโกรธแล้วยังเพียรพยายามถามหาตัวขัดดอกผู้เป็นน้องด้วยอีกคน เพราะความสวย ความน่ารักไม่ได้ต่างกันเลย จะแตกต่างก็ตรงที่คนเป็นพี่ดูจะก้าวร้าวไปเสียหน่อย ส่วนคนน้องนั้นอ่อนหวานว่าง่าย“ไม่ต้องมาแสดงความมีน้ำใจที่นี่หรอก ฉันไม่ต้องการ มีธุระอะไรก็รีบๆ พูดมา ถ้าไม่มีก็กลับไปซะ” พัทตราบอกเสียงห้วนเช่นเดิม ก่อนตั้งท่าจะปิดประตูร้าน เพราะไม่อยากอยู่เสวนากับคนพวกนี้“จะไม่เชิญแขกเข้าไปนั่งจิบชาสักนิดสักหน่อยเหรอหนูแพท ไม่แน่นะ เสี่ยอาจจะลดค่าดอกเบี้ยให้ก็ได้” เสียงเสี่ยกำธรที่ดังไล่หลังมา ทำให้มือของเจ้าของร้านคนสวยหยุดชะงัก หันมองด้วยความสงสัย ก่อนดันประตูเปิดออกกว้างอีกครั้ง นึกรู้แล้วว่ามารดาคงไปสร้างหนี้สินไว้อีกแน่ๆทว่าในขณะที่เจ้าของร้านแสนสวยกำลังยืนปะทะคารมกับเสี่ยเจ้าของบ่อนอยู่นั้น แอนโทนี่ได้ให้คนรถชะลอรถอยู่ใกล้กับหน้าร้าน เพื่อดูสถานการณ์ว่าแ
ตอนที่ 26 “นิ่งๆ สิทูนหัว ระวังจะโดนลากขึ้นเตียงจนร้องครางไม่หยุดนะ ที่บังอาจนัดผู้ชายมาเป็นสิบ”“ไม่มีทาง” แม้จะกลัวแต่ขอเถียงสักนิดก็ยังดี ก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ ริมฝีปากหยักแตะเบาๆ บนเนินแก้ม“ฉะ...ฉันนิ่งแล้ว อย่านะ”“ดีมาก น่ารักที่สุดเลยทูนหัว” เมื่อปราบพยศแม่สาวหน้าหวานได้ก็หันไปเล่นงานเสี่ยกำธรต่อ ตวัดสายคมดุจเหยี่ยวมองราวกับจะฆ่าให้ตายด้วยสายตา โทษฐานที่ทำให้แม่สาวหน้าหวานของเขากลัวจนตัวสั่นเช่นนี้“แกเป็นใคร ฮะ! กล้าดียังไงไปกอดหนูแพทของฉัน! แกไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน แม่มันติดหนี้ฉันตั้งหลายแสน ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้ลูกน้องฉันกระทืบแกตายแน่!” เสี่ยกำธรตะคอกใส่อย่างกราดเกรี้ยว ที่คนมาใหม่โอบกอดตัวขัดดอกของตนหน้าตาเฉย พร้อมกับออกคำสั่งเสียงห้วนจัด แต่มีหรือคนอย่างแอนโทนี่จะยอม ในเมื่อหญิงสาวคนนี้คือเมียเขา!“เท่าไหร่!”“แกหมายความว่าไง” เสี่ยกำธรตะคอกถามเสียงดัง“ก็หนี้สินที่แม่เมียฉันไปติดหนี้แกไว้ไง บอกมาเร็วๆ ฉันให้เวลาแกหนึ่งนาที ไม่งั้นสมองของพวกแกกระจุย” พูดจบก็สั่งให้เหล่าบอดี้การ์ดจัดการล้มลูกสมุนนับสิบของเสี่ยกำธรภาย
ตอนที่ 27 “ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร“ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป“โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก“ไม่ใช่ฉันแน่นอน ปล่อยนะ” เรียวปากได้รับอิส
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก