LOGINShare
บทที่ 385
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 386
ขุนนางฝ่ายชันสูตรพอเห็นเทคนิคของมู่จิ่วซี ในใจก็รู้สึกชื่นชม นางจัดการบาดแผลทั้งเร็วและดีเยี่ยม อีกทั้งยังใส่ใจระมัดระวังมากเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ หลังจากห่มผ้าผืนสะอาดให้กับอู๋ถง มู่จิ่วซีก็ฝังเข็มลงไปท่ามกลางผู้คนจากนั้นภายใต้สายของทุกคน อู๋ถงก็ค่อยๆ ฟื้นได้สติขึ้นมา"อู๋ถง อู๋ถง..." มู่จิ่วซีเรียกเขาเบาๆอู๋ถงหลังจากสะลึมสะลืออยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็ลืมตาตื่นตาขึ้นมา จากนั้นความเจ็บปวดทั่วร่างก็ทำให้เขาโอดครวญขึ้นมาในทันที ทั้งใบหน้าขมวดแน่น"คุณหนูใหญ่..." อู๋ถงเห็นแววตากังวลและเจ็บใจบนใบหน้าอันงดงามตรงหน้าเขาอย่างชัดเจน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นน้อยลงไปมาก"อู๋ถง ข้าขอโทษที่เจ้าต้องมาทนลำบากมากขนาดนี้" เสียงของมู่จิ่วซีแหบพร่าขึ้นมาเล็กน้อย เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าพุ่งเป้ามาที่มู่จิ่วซี แต่กลับลากอู๋ถงผู้บริสุทธิ์ให้มาเกี่ยวข้อง"คุณหนูใหญ่ ข้า ข้าไม่เป็นไร" อู๋ถงรีบกล่าวขึ้นมา สีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย ถึงอย่างไรมู่จิ่วซีก็ขอโทษเขาแล้ว เขาเป็นแค่บ่าวรับใช้คงทนรับคำขอโทษไว้ไม่ได้"จัดการเสร็จบาดแผลให้เสร็จแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ใครที่ทำร้ายเจ้า ข้าจะสนองคืนให้
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 387
ใบหน้าของไป๋ชิงก็ร้อนผ่าวขึ้นมาพร้อมกับพูด : "เมื่อก่อนตอนไปที่ร้านของอู๋ถง ข้าได้คุยกับเขาอยู่สองสามครั้ง รู้สึกว่าเขาไม่เลวเลย ถือว่าเป็นเพื่อน ดังนั้นก็เลยอยากมาเยี่ยมเขามู่จิ่วซีเลิกคิ้วกล่าว : "อย่างนั้นหรอ? แล้วทีตอนใต้เท้าเย่เย่อู่เหิงได้รับบาดเจ็บ ทำไมไม่เห็นเจ้าไปเยี่ยมเขาเลย เขาก็ถือว่าเป็นเพื่อนของเจ้าปะ"ไป๋ชิงนิ่งชะงักไป จากนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาพร้อมกับพูด : "ใต้เท้าเย่ไม่ใช่ว่ามีเพื่อนเยอะแยะหรอกเหรอ อู๋ถงเขาน่าสงสารกว่า""หรอ.... น่าสงสาร คุณหนูใหญ่ไป๋ของเราเห็นอกเห็นใจอู๋ถงสินะ" น้ำเสียงของมู่จิ่วซีน่าขำยิ่งกว่าอะไร"ไอ้หยา จิ่วซี เจ้าเลิกพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นข้าไปล่ะ" ไป๋ชิงเขินอายจนนางต้องรีบวิ่งออกไป"นี่ๆๆ ทำผิดอะไรหรือไงถึงได้วิ่งหนีเร็วขนาดนี้" มู่จิ่วซีคว้านางเอาไว้ "มื้อเย็นข้าต้องกลับจวนไปทาน เจ้าอยากไปเยี่ยมอู๋ถงไหมล่ะ?"ไป๋ชิงชะงักไป จากนั้นก็มองท้องฟ้าข้างนอก : "งั้นข้าขอกลับหอโม่ช่างเหวินก่อน เดี๋ยวดึกหน่อยข้าค่อยไปหาเจ้าที่จวนมู่""ได้" มู่จิ่วซีมองยิ้มให้กับไป๋ชิง รอยยิ้มนั้นชั่วร้ายอย่างมากไป๋ชิงทันใดนั้นก็นางอย่างเคืองๆ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 388
"ใคร? ใครที่บอกให้เจ้าออกเดินทางล่วงหน้า?" มู่จิ่วซีถาม"ข้าเองก็ไม่รู้ เป็นเด็กคนหนึ่งเอากระดาษข้อความมาให้ อยู่ที่ อยู่ที่บนโต๊ะห้องทำงานของข้า" บนศีรษะของสวีซานเหอนองไปด้วยเลือดเจ้าหน้าที่กระทรวงราชทัณฑ์ก็รีบวิ่งไปตรวจสอบบนโต๊ะทำงานของสวีซานเหอ ทันใดนั้นก็หยิบกระดาษข้อความแผ่นหนึ่งมามู่จิ่วซีรับมาและเปิดอ่าน สิ่งที่สวีซานเหอพูดไม่ใช่ความเท็จ ความจริงคือเขาถูกเรียกให้ไปเตรียมการล่วงหน้า"ต่อให้ไม่ใช่เจ้าเป็นคนวางยาพิษ แต่เจ้าทำไมยังไม่ทันสอบปากคำเขาก็ลงโทษทรมานเขาแล้ว? เจ้าไม่รู้หรือไงว่าร้านชานมนั่นเป็นของคุณหนูใหญ่อย่างข้า? ไม่รู้หรือไงว่าอู๋ถงเป็นคนของข้า?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างเฉือดเชือนหลังจากใบหน้าของสวีซานเหอแดงขึ้นมาก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว และก็กลับมาแดงขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกล่าว : "เพราะรู้ว่าเป็นคนของเจ้าไงล่ะ ข้าเลยกล้าลงมือ!""ทำไม? พวกเรามีความแค้นกันหรือไง?" มู่จิ่วซีหรี่ตาลงทันใดนั้นสวีซานเหอก็มองจ้องนางด้วยสายตาอันแหลมคมก่อนจะกล่าว : "คุณหนูใหญ่มู่ เจ้าลืมสวีหยางไปแล้วหรอ?""สวีหยาง?" ในหัวของมู่จิ่วซีก็พยายามนึก "ที่จวนอัครมหาเสนาบดีคนนั้น?""ใช่ เขาคนนั้นคือน้
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 389
กระดาษหนังวัวออกเหลืองแผ่นนี้เป็นนางที่มอบให้กับท่านพ่อ เป็นผู้ดูแลมู่ที่พบกระดาษรายชื่อของไส้ศึกที่ลู่เวยหย่าเอาไปซ่อนจนพบเพราะก่อนหน้านี้มู่จิ่วซีได้สังเกตอย่างละเอียดมาก คุณภาพของกระดาษข้อความแผ่นนี้เทียบกับกระดาษหนังวัวทั่วไปแล้วจะหนากว่าหน่อย เป็นงานฝีมือที่ใช้การอัดกระดาษแบบพิเศษ ปรากฎเป็นรอยพิมพ์รูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนหากไม่ได้สังเกตอย่างละเอียดก็จะมองไม่เห็นอะไรประเด็นคือมู่จิ่วซีเป็นคนเฉียบแหลมเกินไป แค่ถือกระดาษข้อความแผ่นนั้นก็รู้สึกได้ถึงความต่าง ดังนั้นก็เลยเอากลับมาเทียบตรวจสอบ ที่แท้คุณภาพกระดาษ 2 แผ่นนี้เหมือนกันทุกประการมุมปากของนางเผยรอยยิ้มอันเย็นเยือก ทันใดนั้นนางก็เรียกเย่ฮานและไปยังศาลต้าหลี่ด้วยกันสองคนเพราะว่าเย่อู่เหิงค่อนข้างจะศึกษาเรื่องพวกนี้มาบ้าง ถึงอย่างไรคดีของศาลต้าหลี่ก็ล้วนเป็นคดีใหญ่ เรื่องแปลกๆ หายากที่เกี่ยวข้องจะมีค่อนข้างเยอะอยู่บ้างเย่อู่เหิงไม่คาดคิดว่าพบมู่จิ่วซีตอนเช้าแล้ว ตอนเย็นนางก็จะยังมาหาอีก ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกตื่นเต้น นางกำลังเป็นห่วงเขางั้นเหรอ ?แต่พอมู่จิ่วซีหยิบกระดาษออกมา เขาก็รู้ทันทีว่าเขานั้นคิดเองเออเอง"กระดา
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 390
"ซีเอ๋อร์ พิษได้ตรวจสอบเจอแล้ว แต่หลายคนก็ล้วนมีพิษกระเรียนแดง คงตรวจสอบยาก" มู่เทียนซิงขมวดคิ้วกล่าว"ไม่เป็นไร พวกเรายังมีเบาะแสอีกชิ้นหนึ่ง ถึงอย่างไรพวกเขาก็ใช้กลอุบายเล่นงานลูก นี่พอฆ่าลูกไม่ตายก็เลยเล่นงานธุรกิจลูกให้ทำเงินไม่ได้" มู่จิ่วซีดูถูกพวกศัตรู"ซีเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าใครเป็นคนทำแบบนี้?""เดิมทีเป็นไปได้มากว่าเป็นคนในวงการอาชีพเดียวกัน แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ลูกคิดว่าเป็นไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้นกำลังเล่นสกปรกอยู่" มู่จิ่วซีบอกเรื่องกระดาษข้อความให้ฟังมู่เทียนซิงหลังจากฟังก็พูดขึ้นมา : "เจ้าพูดถึงกระดาษแผ่นนั้นของป้าสะใภ้รองสินะ มันเป็นกระดาษที่พ่อไปซื้อมาจากร้านฝูลู่เทียนฉายเมื่อตอนนั้น ป้าสะใภ้รองของเจ้าชอบใช้กระดาษประเภทนี้มาก""กระดาษข้อความที่เด็กคนนั้นให้กับสวีซานเหอก็คือกระดาษชนิดนี้ ท่านว่าเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า?" มู่จิ่วซีถามมู่เทียนซิงพยักหน้าและก็กล่าว : "ข้าจำได้ว่าป้าสะใภ้รองของเจ้าได้เคยเอากระดาษพวกนี้ให้กับคนๆ หนึ่ง"มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นมาและกล่าว : "ใคร?""เซี่ยเฟิง" มู่เทียนซิงตอบ"เซี่ยเฟิง? ปรมาจารย์เซี่ยเฟิงแห่งกรมพระราชวังนครบาลคนนั้นน่ะเหรอ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 391
มู่จิ่วซีชะงักนิ่งไป ทันใดนั้นก็กล่าวขึ้นมาอย่างดีใจ : "ป่าวเอ๋อร์ เจ้ารู้จริงๆ เหรอว่าพ่อของเจ้าอยู่ไหน?"เซี่ยป่าวเอ๋อร์พยักหน้า ดวงตากลมโตกระพริบอยู่สองสามครั้ง เหมือนกับรอให้มู่จิ่วซีสัญญากับนาง"อืม หากป่าวเอ๋อร์รู้ที่อยู่ของพ่อเจ้าจริงๆ ข้าจะให้เจ้ากับแม่ของเจ้าได้อยู่ที่นี่เหมือนเดิม" มู่จิ่วซีรีบกล่าวขึ้นมาเซี่ยป่าวเอ๋อร์ดีใจในทันทีและบอกกับนาง : "พี่สาว งั้นก็ตามข้ามาได้เลย"ขณะเซี่ยป่าวเอ๋อร์พูดก็วิ่งออกไปตรงประตูเรือนมู่จิ่วซีก็โบกมือเรียกพาเย่ฮานและคนของกรมพระราชวังนครบาลกลุ่มหนึ่งตามเซี่ยป่าวเอ๋อร์ไปมู่จิ่วซีเดินมาหาข้างๆ เซี่ยป่าวเอ๋อร์และกล่าว : "ป่าวเอ๋อร์ เจ้าจะพาพี่สาวไปไหนงั้นหรอ?""เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ป่าวเอ๋อร์เห็นท่านพ่อแอบวิ่งออกมาข้างนอกตอนกลางดึกหลายครั้ง เขาไปแต่ที่นั่น" เซี่ยป่าวเอ๋อร์รีบวิ่งพร้อมกับกล่าวอย่างเหนื่อยหอบในใจของมู่จิ่วซีกลับมีความสุข ดูเหมือนต่อให้เซี่ยเฟิงคิดเป็นพันเป็นหมื่นครั้งก็คงจะคาดไม่ถึงว่าลูกสาวของเขาเองจะเป็นห่วงเขาที่กบดานของเซี่ยเฟิงอันที่จริงห่างจากกรมพระราชวังนครบาลไม่ไกลมาก เหมือนกับชุมชนภายในเมือง ด้านในมีบ้านเรือนมากม
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 392
"เซี่ยเฟิง ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเจ้าจริงๆ!" มู่จิ่วซียิ้มเยาะ พร้อมกับโขกศีรษะกระแทกกับเซี่ยเฟิง เพราะนางรู้สึกว่าเซี่ยเฟิงจะต้องกัดพิษปลิดชีพตัวเองแน่นอนเสียง "ปึก!" ดังขึ้น เซี่ยเฟิงคร่ำครวญออกมา หัวของเขาถูกศีรษะของมู่จิ่วซีกระแทกใส่จนมึนงง มู่จิ่วซีอาศัยจังหวะใช้มืออีกข้างหนึ่งต่อยไปที่แก้มขวาตรงหน้าของเขาเซี่ยเฟิงร้องอย่างเวทนา ฟันหลายซี่ของเขาถูกต่อยจนลอยออกมานอกปากมู่จิ่วซีใช้เท้าทีบไปอย่างแรงตรงท้องของเขา ทั้งตัวของเซี่ยเฟิงล้มลงไปกองกับพื้นกระบี่ยาวของเย่ฮานจ่อไปตรงลำคอของเขา"มู่จิ่วซี เจ้ามันตามหลอกหลอนไม่เลิกจริงๆ!" เซี่ยเฟิงพูดออกมาไม่ชัดเจน"ขอบคุณที่ชม!" มู่จิ่วซียิ้มเยาะพร้อมกับกล่าว "แต่ว่าเจ้าคงคาดไม่ถึงว่าข้าจะมาเจอเจ้าที่นี่สินะ!"เซี่ยเฟิงก็กล่าวอย่างกลุ้มใจ : "เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร? ทำไมถึงเร็วขนาดนี้!""นั่นต้องขอบคุณลูกสาวสุดที่รักของเจ้าแล้วล่ะ นางเพียงเพื่อจะช่วยท่านแม่ของนาง ก็เลยยอมบอกสถานที่นี้ให้กับข้า" มู่จิ่วซีเห็นเซี่ยเฟิงทำหน้านิ่วขมวดไม่อยากจะเชื่อ ความเย็นเยือกตรงมุมปากก็ยิ่งถลำลึก"เย่ฮาน มัดเขาเอาไว้และพากลับไปสอบปากคำ!" มู่จิ่วซีกล่า
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 393
มู่เทียนซิงตั้งใจพยายามนึก แต่ว่าพอนึกไปนึกมาแล้วก็นึกไม่ออก เขาทำหน้ากลุ้มอกกลุ้มใจ เห็นแล้วน่าตลกมาก"ท่านพ่อ เอาล่ะ ไม่ต้องนึกแล้ว ถ้าท่านนึกออกก็คงจะไม่มานึกถึงเซี่ยเฟิงได้เอาวันนี้ ตอนนี้ดึกแล้ว ท่านรีบไปนอนเถอะ" มู่จิ่วซีพอเห็นหน้านิ่วขมวดที่เอาแต่นึกของตนเองก็ยิ้มหัวเราะออกมา"เจ้ามันนางตัวแสบ กล้าดูถูกพ่อเจ้าเรอะ!" มู่เทียนซิงเกาตรงขมับและกล่าวอย่างอารมณ์เสีย "งั้นเจ้าจะบอกว่าพิษในร้านชานมของเจ้าในวันนี้เป็นฝีมือของเซี่ยเฟิงงั้นหรือไง?""เขาเป็นคนวางยาพิษหรือไม่มันไม่สำคัญแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องเกี่ยวข้องกับเขา ตอนนี้ยืนยันได้แล้วว่าเขากับป้าสะใภ้รองมีความสัมพันธ์กัน ซึ่งก็คือไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้น ก็คือไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้นที่ต้องการทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของท่าน" มู่จิ่วซียักใหล่กล่าว"ทำร้ายเจ้าก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? เพียงแค่คราวก่อนแอบรอบยิงธนูสังหารเจ้า แต่คราวนี้ทำไมถึงลงมือกับร้านชานมของเจ้าแทน? ไม่ใช่ว่าควรต้องฆ่าเจ้าหรือไง? ลงมือกับร้านชานมจะไปมีความหมายอะไร? หรือว่าพอฆ่าเจ้าไม่ได้แล้วก็จนปัญญา?" มู่เทียนซิงรู้สึกแปลกเล็กน้อย"ปัญหาน่าคิด ลูกเองก็คิดไม่ตก ให้ลูกเอาเ
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
ฮั้วอวิ๋นเทียนหันมองจื่ออวิ๋นเฟยด้วยแววตาปวดร้าว เขากล่าวอย่างเสียใจ : "ทำไมเป็นแบบนี้? เป็นฝีมืออาจื่อใช่ไหม?"จื่ออวิ๋นเฟยพาเขามานั่งข้างนอกและถอนใจสารภาพ : "อาจื่อสวมหน้ากากหนังมนุษย์ปลอมตัวเป็นหญิงอุ้มท้อง มู่จิ่วซีเจตนาดีช่วยหญิงอุ้มท้องจนถูกอาจื่อทำร้ายในระยะประชิด แผลที่เอวบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่นางทานยาเทพสถิตย์ทันที"แม้จื่ออวิ๋นเฟยจะเสียยายาเทพสถิตย์ไปสองเม็ดจนเขาอยากจะสบถ แต่พอรู้ว่ามู่จิ่วซีไม่เป็นอะไร เขาก็รู้สึกว่ามันคุ้มที่จะเสีย หากมู่จิ่วซีเป็นอะไรไป เขาคงจะเสียใจมากกว่าไม่ง่ายที่ในชีวิตนี้เขาจะมีเพื่อนสนิทไว้พูดคุย ได้เป็นศิษย์น้องของเขาร่วมกันค้นคว้าวิจัย เขาไม่อยากเสียนางไปจริงๆมีแค่นางสามารถปรุงยาเทพสถิตย์ฮั้วอวิ๋นเทียนตัวสั่นยิ้มเจื่อน : "ตอนนั้นเพื่อจะปกป้องอาจื่อ ข้าเลยขอยาเทพสถิตย์และหน้ากากหนังมนุษย์ให้นาง แต่กลับถูกเอามาใช้เล่นงานจิ่วซี จิ่วซีพูดถูกแล้ว ข้ามันไม่ทันสังเกต"ชิงเฟิงตายไปแล้ว มู่จิ่วซีคงทำใจไม่ได้ในทันที วิธีเดียวที่จะคลายปมแค้นในใจนางคือต้องจับอาจื่อ เจ้ารู้ไส้อาจื่อเป็นอย่างดี เจ้าพอจะช่วยนางได้ไหม?" จื่ออวิ๋นเฟยถามฮั้วอวิ๋นเทียนกล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
จื่ออวิ๋นเฟยใช้เวลากว่า 1 ชั่วยามซับเหงื่อมู่จิ่วซี เขาถอนหายใจมองใบหน้าซีดเซียวของนางผู้หญิงคนนี้ทำเวรทำกรรมอะไรมา แผลตรงอกไม่ทันหาย ตรงเอวก็มาเป็นต่อ แค่มองก็รู้ว่าถูกแทงระยะประชิดมู่จิ่วซีได้สติในเช้าวันรุ่งขึ้น นางตะโกนเสียงดัง : "ชิงเฟิง ! ชิงเฟิง?"ลู่เอ๋อร์กล่าวร้องห่มร้องไห้ : "คุณหนู ท่านอย่าเพิ่งขยับตัว ชิงเฟิงจากไปแล้วเจ้าค่ะ"มู่จิ่วซีกำผ้าห่มแน่น ในหัวยังคงเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดชิงเฟิงตายเพราะช่วยนาง คนลงมือสังหารไม่ใช่อาจื่อ แต่เป็นมือธนูที่เชี่ยวชาญอีกคนต้องโทษนางที่มองแผนการปลอมเป็นหญิงตั้งครรภ์ไม่ออก ตอนนั้นเหตุการณ์โกลาหล ผู้คนวิ่งเตลิดร้องขอความช่วยเหลือนางช่วยหญิงตั้งภรรค์คนนั้นไว้เพราะอยากให้ต้องตายทั้งกลม ไม่คาดคิดว่าอาจื่อจะใช้ประโยชน์จากความใจอ่อนย้อนมาทำร้ายนางเองผู้หญิงคนนี้ฉลาด โหดร้ายชั่วช้า"ฉินหลานจื่อ! ข้าขอสาบาน ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเจ้าให้เจอ ข้าจะเลาะเนื้อเฉือนกระดูกเจ้าเพื่อแก้แค้นให้ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซี"คุณหนูใหญ่ ท่านใจเย็นก่อน! เดี๋ยวแผลฉีก!" จื่ออวิ๋นเฟยเดินเข้ามาเห็นคราบเลือดบนเตียงขณะมู่จิ่วซีหุนหันเคียดแค้นโม่จุนเด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มู่จิ่วซีหันไปมอง เห็นธนูเพลิงดอกหนึ่งพุ่งไปยังหญิงสาวด้านหลังคนนั้นอีกทั้งนางเป็นหญิงท้องตั้งครรภ์มู่จิ่วซีไม่มีเวลาให้คิดมาก นางพุ่งตัวเข้าไปหาจากบนม้า กริชเล็งเควี้ยงออกไปยังธนูดอกนั้น ส่วนนางก็กระโจนคว้าหญิงตั้งครรภ์เอาไว้"คุณหนูใหญ่!" ชิงเฟิงตะโกนลั่นตามเข้ามาร่างกายของมู่จิ่วซีกระโจนไปหาหญิงตั้งครรภ์ ขณะมือของนางกำลังจะคว้าหญิงตั้งครรภ์คนนั้น นางกลับขนลุกชันขึ้นมาทั้งตัว นางจึงเอี้ยวตัวไปด้านข้าง"ฉวก!" กริชเล่มหนึ่งปักลงตรงเอวด้านซ้ายของนางมีดบินในมือของมู่จิ่วซีเล็งปาดไปที่คอของผู้หญิงตรงหน้าอย่างแรงนางเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดเจน เป็นสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ทว่าตรงจมูกระหว่างตามีไฝสีดำเม็ดเล็กอาจื่อ! คาดไม่ถึงว่านางจะปลอมเป็นคนท้องเพียงเพื่อจะสังหารมู่จิ่วซี"มู่จิ่วซี เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า!" เสียงของอาจื่อแฝงไปด้วยความเย็นเยือกสุดขั้วพร้อมกับเบี่ยงศีรษะไปด้านหลัง หลบเลี่ยงคอ ทว่ามีดบินก็ยังกรีดเข้าที่หน้า บาดหน้ากากหนังมนุษย์จนเป็นรอย เลือดสดไหลซึมออกมาดวงตาของมู่จิ่วซีทั้งสองข้างคือความโกรธแค้น มีดบินปรากฎขึ้นในมืออีกครั้ง อาจื่อกลิ้งหลบไปด้านหลังสองตลบแล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
"แน่นอนอยู่แล้ว เซวียนหยวนเชาเมื่อก่อนคิดอยากจะช่วยหวางชิว หวางชิวไม่ใช่คนในราชวงศ์ แล้วเขาเป็นใครกันแน่? เขาถึงได้ไม่ไหว้หน้าเซวียนหยวนห้าว?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าวโจวเหยาส่ายหัวและกล่าว : "หวางชิวแทรกซึมเข้าในแคว้นเกาอวิ๋น 20 กว่าปีแล้ว คงมีน้อยคนมากที่จะรู้ตัวตนแท้จริงของเขาในแคว้นเป่ยจิ้น"มู่จิ่วซีพยักหน้าพูด : "ดูเหมือนเซวียนหยวนห้าวใกล้จะมาแล้ว ในเมื่อหวางชิวสำคัญขนาดนั้น คราวนี้แคว้นเป่ยจิ้นคงต้องได้สังเวยเลือดครั้งใหญ่""คุณหนูใหญ่ เราจะต้องปล่อยหวางชิวไปในตอนสุดท้ายใช่ไหม?" โจวเหยาร้อนรนกล่าว "ถ้าต้องปล่อยเขาไป แบบนั้นเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขาชัดๆ""เจ้าคิดว่าข้าใจดีขนาดนั้น?" ดวงตาทั้งสองข้างของมู่จิ่วซีมองโจวเหยาโจวเหยาตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังกล่าวออกมา : "งั้นข้าก็สบายใจได้แล้ว เขารู้ความลับของแคว้นเกาอวิ๋นมากเกินไป ถ้าต้องปล่อยเขากลับแคว้นเป่ยจิ้น ถือว่าไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเรา""วางใจเถอะ ต่อให้ปล่อยเขาออกกรมพระราชวังนครบาลไป ก็คงกลับไม่ถึงแคว้นเป่ยจิ้น เรื่องนี้ข้ากับโม่จุนได้ปรึกษากันแล้ว อนุญาตให้เซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารพิการคนนี้กลับไปได้เท่านั้น" มุมปาก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มู่จิ่วซีกล่าวอย่างยิ้มมีเสน่ห์ : "ถึงอย่างไรเจ้าก็ห้ามทำไม่ดีกับข้า ไม่งั้นหลังจากนี้ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า อ่อใช่ เจ้าเคยคิดถึงกิจการในห้าแคว้นอื่นของท่านอ๋องสี่ไหม? ร่วมมือกับท่านพี่ฮั้วไหม?"มู่จิ่วซีเคยพูดถึงแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนให้โม่จุนฟัง"ฮั้วอวิ๋นเทียนคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ต่อให้ข้าไม่ร่วมมือ เข้าก็ยังได้ทราบข้อมูลข่าวกรองก่อนใคร ลงมือก่อนใคร ข้าเองได้แต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ในเมื่อเขาเสนอมาว่าจะให้แบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ข้าก็ตกลง เจ้าสมควรได้รับไว้"มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็คลายกังวลและยิ้มกล่าว : "แล้วทางพระพันปีหลวงล่ะ?""อีกห้าแคว้นยังมีตำหนัก ไม่ได้ประกอบธุรกิจ ยังมีโฉนดอยู่ บางส่วนมอบคืนให้ราชวงศ์ ส่วนกิจการอื่นที่เกี่ยวข้องกับพระพันปีหลวงก็คงจะรู้ว่าไม่อาจเอากลับมาได้ ทั้ง 5 แคว้นแย่งไปจนเกลี้ยงแล้ว"โม่จุนกล่าวต่อ "ต่อให้ทหารมังกรดำของข้าอยู่ใน 5 แคว้น ก็ไม่อาจเอากลับมาได้ แบบนั้นจะเป็นหารเปิดเผยตัวตนพวกเขา ดังนั้นแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนจึงถูกใจข้าพอดี ข้าเดิมทีก็อยากจะร่วมมือกับเขา ในเมื่อเขามาหาเองถึงที่ งั้นทางเราก็จะไว้หน้าเขา""เจ้าเองก็จิ้งจอกเฒ่า" มู่จิ่วซีมองเขาซึ่งวา
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
"ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ดูเหมือนว่าเราจะเดาผิด" มู่จิ่วซีกล่าว "แผลจะได้ไม่ต้องปริ"มู่จิ่วซีกุมอก"หากเป็นที่ลับตา ยังมีอีกที่หนึ่ง" โม่จุนหันมองมู่จิ่วซี"จวนท่านอ๋องสาม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว"ใช่ เขาหนีออกไปได้แล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะกลับมา?" โม่จุนรีบกลับเลี้ยวม้าออกไปนอกวังด้านหลังตามขบวนมายาวเป็นหางว่าว เย่ฮาน ชิงเฟิงและทหารมังกรดำตามมาติดๆจนเมื่อมาถึงจวนอ๋องสาม เดิมทีควรจะเงียบสงัด ทว่ากลับได้ยินเสียงร้องไห้จากด้านในหลังจากโม่จุนอุ้มมู่จิ่วซีลงจากม้าก็กระโดดข้ามกำแพงเรือนเข้าไป ไม่ได้เข้ามาทางประตูใหญ่พอถึงพื้นก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง ทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนไปมาก"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ช่วยด้วย!" บ่าวรับใช้รีบตะโกนเรียกเมื่อเห็นโม่จุนและมู่จิ่วซีโม่จุนเห็นบ่าวรับใช้นอนจมกองเลือดเลยรีบเข้าไปถาม : "ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?""พระชายา พระชายาถูกลักพาตัวไปแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงสือบาดเจ็บ..." บ่าวรับใช้ชี้นิ้วไปด้านในโม่จุนรีบเรียกคนด้านหลังให้มาช่วยปฐมพยาบาล ส่วนเขาเองกับมู่จิ่วซีรีบเข้าไปด้านใน ตามทางมีองครักษ์มากมายถูกฆ่า ทั้งสองสีหน้าแย่มากกว่าเก่าหลังจากท่าน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
เย่อู่เหิงรีบวิ่งออกไป มู่จิ่วซีสีหน้าเปลี่ยน หลังจากเดินไปมาหลายรอบก็กัดฟัน เปลี่ยนเป็นชุดจิ้นจวงและเดินออกมา"คุณหนู ท่านจะไปไหน?" ลู่เอ๋อร์เข้ามาจากด้านนอกเห็นมู่จิ่วซีเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป นางตกใจสะดุ้งจนตะโกนร้องเรียก"ข้ามีธุระ เย่ฮาน ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซีตะโกนเรียกจื่ออวิ๋นเฟยที่กำลังงุ่นง่านกับศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งได้ยินเสียงของมู่จิ่วซี ก็รีบวิ่งออกมา"คุณหนูใหญ่ เจ้า ท่านจะออกไปข้างนอกรึ?" เย่ฮานกล่าวอย่างตกใจ"มู่จิ่วซี ไม่รักชีวิตตัวเองเลยรึไง แผลยังไม่ทันหายยังจะออกไปอีก?" จื่ออวิ๋นเฟยเองก็ตกใจ"ข้าต้องเข้าไปในวัง ไปเตรียมม้า!" มู่จิ่วซีรีบวิ่งออกไป"เห้ยๆๆ เจ้าระมัดระวังด้วย อย่าบุ่มบ่ามจนแผลฉีกล่ะ" จื่ออวิ๋นเฟยตะโกนจากด้านหลัง"เอายามาให้ข้าเม็ดหนึ่ง! กันไว้ก่อน" มู่จิ่วซีันควับกลับมาและยืนมือไปทางจื่ออวิ๋นเฟย "กลับมาแล้วข้าจะปรุงยาเอามาคืนเจ้า"จื่ออวิ๋นเฟยเบือนหน้าหนีเดินถอยออกไป มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าว : "ขี้งก"พูดจบก็รีบเดินไปทางประตูจื่ออวิ๋นเฟยหยุดฝีเท้าลงและพูดขึ้นมากะทันหัน : "เอาไป!"มู่จิ่วซีหันกลับมา เห็นเพียงขวดยาที่ถูกโยนมาให้"ในนั้นเหลือแค่ 2 เม็ด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
"เจ้าไปวาดใบหน้าของหน้ากากหนังมนุษย์ของอาจื่อออกมาก่อน" มู่จิ่วซีกล่าว"เออ ข้า ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เป็นผู้หญิงธรรมดามากๆ ไม่สะดุดตาเลย ข้าตอนนั้นกำลังเพิ่งเริ่มศึกษาค้นคว้า เลยทำหน้ากากออกมาแค่ผืนเดียว ถ้าของมันดี ข้าคงอดไม่ได้ที่จะต้องยกให้คนอื่นใช่ไหมล่ะ?" จื่ออวิ๋นเฟยทำสีหน้าโศกเศร้า"ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลยงั้นเหรอ? ถ้าเจ้าเห็นกับตาจะจำได้ไหม?" มู่จิ่วซีสูดหายใจเข้า"เอกลักษณ์? มีสิ ตรงจมูกหว่างตามีไฝสีดำเม็ดหนึ่ง มีแค่จุดนั้น เพราะว่าเป็นไฝเลยไม่มีวิธีจะเอาออก อาจื่อตอนนั้นยังบอกว่าอัปลักษณ์"มู่จิ่วซีก็ถอยหายใจได้ในที่สุด ขอเพียงมีเอกลักษณ์จุดสังเกต อย่างน้อยให้นางครั้งหน้าเห็นและจำได้ อีกอย่างอาจื่อคงจะต้องคิดหาวิธีมาฆ่านางแน่นอน"อายุล่ะ ภายนอกอายุประมาณเท่าไหร่?" มู่จิ่วซีถาม"ประมาณระหว่าง 20-30 ปี" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าว "สีผิวดูคล้ำกว่าเจ้าเล็กน้อย ไม่ใช่คุณหนูประเภทนั้น คล้ายกับบ่าวรับใช้"มู่จิ่วซีพยักหน้า เข้าใจแล้ว"งั้นก็ดี ตอนนี้ข้าจะสอนศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งให้เจ้า" มู่จิ่วซีจิตใจวิตกกังวล แต่ก็ทำได้เพียงสงบใจและรอฟังข่าวเท่านั้นตกกลางคืน เย่อู่เหิงได้มาเยี่ยม คน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างระแวง : "เจ้า เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้น อาจื่อไม่ใช่ว่ามีโรคหัวใจแต่กำเนิดรึไง? มอบยาให้นางไปก็เพื่อใช้ปกป้องชีวิตของนาง""เจ้าไม่ใช่ว่าเห็นนางขัดหูขัดตาหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห"เออ คือ คือข้าได้แลกเปลี่ยนกับฮั้วอวิ๋นเทียน ว่าให้ข้าสามารถรับสวัสดิการที่ดีที่สุดในหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้นได้ ได้รับการปกป้องจากหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้น" จื่ออวิ๋นเฟยสำนักผิดมู่จิ่วซีหมดคำจะพูด"ท่านอ๋องสามตอนนั้นได้ก่อกบฎ ถูกโม่จุนหักขาไปข้าง ทว่าวันนี้ขาของข้ากลับมาเดินบนพื้นได้อีก แค่อาจไม่ค่อยคล่องแคล่ว คงได้ทานยาเทพสถิตย์ไปแล้วแน่" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างมั่นใจ "นอกเสียจากมียารักษาสุดยอดยิ่งกว่ายาเทพสถิตย์"จื่ออวิ๋นเฟยอ้าปากกว้าง จากนั้นก็กล่าวอย่างอักอ่วน : "งั้น งั้นก็คงจะเป็นยาเทพสถิตย์แล้วล่ะ""จะให้พวกเขาหนีออกไปจากแคว้นเกาอวิ๋นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นไอระยำสองตัวนั้นคงทำให้พวกเราไม่อาจอยู่อย่างสงบได้แน่นอน" มู่จิ่วซีกำหมัดจนแน่น แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารจื่ออวิ๋นเฟยส่งเสียงไอ เขาถึงกับหัวหด"เจ้ายังมีอะไรปิดบังข้าอีก?" มู่จิ่วซีรู้สึกว่าจื่ออวิ๋นเฟยแปลกออกไป"หะ! ไม่
