บทที่ 393

มู่เทียนซิงตั้งใจพยายามนึก แต่ว่าพอนึกไปนึกมาแล้วก็นึกไม่ออก เขาทำหน้ากลุ้มอกกลุ้มใจ เห็นแล้วน่าตลกมาก

"ท่านพ่อ เอาล่ะ ไม่ต้องนึกแล้ว ถ้าท่านนึกออกก็คงจะไม่มานึกถึงเซี่ยเฟิงได้เอาวันนี้ ตอนนี้ดึกแล้ว ท่านรีบไปนอนเถอะ" มู่จิ่วซีพอเห็นหน้านิ่วขมวดที่เอาแต่นึกของตนเองก็ยิ้มหัวเราะออกมา

"เจ้ามันนางตัวแสบ กล้าดูถูกพ่อเจ้าเรอะ!" มู่เทียนซิงเกาตรงขมับและกล่าวอย่างอารมณ์เสีย "งั้นเจ้าจะบอกว่าพิษในร้านชานมของเจ้าในวันนี้เป็นฝีมือของเซี่ยเฟิงงั้นหรือไง?"

"เขาเป็นคนวางยาพิษหรือไม่มันไม่สำคัญแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องเกี่ยวข้องกับเขา ตอนนี้ยืนยันได้แล้วว่าเขากับป้าสะใภ้รองมีความสัมพันธ์กัน ซึ่งก็คือไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้น ก็คือไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้นที่ต้องการทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของท่าน" มู่จิ่วซียักใหล่กล่าว

"ทำร้ายเจ้าก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? เพียงแค่คราวก่อนแอบรอบยิงธนูสังหารเจ้า แต่คราวนี้ทำไมถึงลงมือกับร้านชานมของเจ้าแทน? ไม่ใช่ว่าควรต้องฆ่าเจ้าหรือไง? ลงมือกับร้านชานมจะไปมีความหมายอะไร? หรือว่าพอฆ่าเจ้าไม่ได้แล้วก็จนปัญญา?" มู่เทียนซิงรู้สึกแปลกเล็กน้อย

"ปัญหาน่าคิด ลูกเองก็คิดไม่ตก ให้ลูกเอาเ