บทที่ 397

เถ้าแก่เฉินพอเห็นสีหน้าของมู่จิ่วซีก็รู้สึกไม่ค่อยดี

"เถ้าแก่เฉิน เจ้าคงจะหลอกเด็กได้ แต่คงหลอกคุณหนูใหญ่อย่างข้าไม่ได้หรอก พวกเจ้าสองตระกูลเป็นอริกัน เจ้าจะไม่สนใจว่าพวกเขาคบค้าสมาคมกับใครเลยหรือไง? ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากจะพูดมากกว่า?" สายตาของมู่จิ่วซีกวาดมองไปยังโกดังของเขาแล้วยิ้มเยาะขึ้นมา "ข้าว่าคงต้องปิดโกดังของเจ้าด้วยมั้ง ถึงจะยอมพูด"

เถ้าแก่เฉินคุกเข่าลงต่อหน้าของมู่จิ่วซีในทันทีพร้อมกับเผยสีหน้าอันขมขื่น : "คุณหนูใหญ่มู่ ข้าเองก็เป็นแค่พ่อค้า ไม่ได้อยากไปเกลือกกลั้วน้ำเน่าพวกนี้เลย เกิดเรื่องกับจวนฉีตั้งนานแล้ว ใครบ้างที่อยากจะไปเกี่ยวข้องกับพวกเขา แบบนี้มันรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง?"

"ไม่รู้จริงๆ งั้นหรอ?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว

"แต่ก่อนเคยเห็นว่าเถ้าแก่หลิวของร้านเฟิงเหอกับปรมาจารย์ไช่สนิทกันไม่เลว แต่เถ้าแก่หลิวไม่ใช่ว่าถูกจับไปก่อนหรือไง? ธุรกิจของพวกเขาก็เริ่มตกต่ำ ต่อมาก็จับผู้คนได้ไม่น้อยจนวุ่นวาย พวกเราไม่กล้าจะไปคบหาสมาคมกับคนของตระกูลฉีหรอก" เถ้าแก่เฉินรีบกล่าวขึ้นมา "คุณหนูใหญ่ เจ้าช่วยเข้าใจหน่อยสิ"

"เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ ข้าแค่ขู่ให้เจ้าตกใจเท่านั้น อย่าตื่นตระหนกไป" มู่