Share
บทที่ 166
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 167
โม่จุนนอนแผ่บนพื้นพร้อมกับใจที่ฟุ้งซ่าน ถึงอย่างไรท่าของเขาที่นั่งอยู่ตรงพื้นตอนนี้ไม่ว่าจะดูยังไงก็แปลก เขาเหมือนถูกมู่จิ่วซีเหยียบเอาไว้อย่างใดอย่างนั้นอีกอย่างเขาเป็นถึงท่านผู้สำเร็จราชการแทนอันมีเกียรติกลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งเหยียบขวางไว้แบบนี้ เลยทำให้เขารู้สึกลำบากใจอย่างมากถ้าไม่ใช่เพราะเขาถือดีทระนงตนขนาดนั้นจนไม่ต้องหลุมพรางของคนพวกนั้น เรื่องแบบนี้จะไปเกิดขึ้นได้อย่างไร?เจ้าพวกไส้ศึกสมควรตาย ถ้าวันนี้พวกมันไม่ตาย เขาจะจับพวกมันเอาไว้ ให้พวกมันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการถูกดาบมีดฟันแล่เป็นหมื่นเล่มพวกชุดดำหกคนที่เหลือก็บุกสลับโจมตีกันเข้ามา มู่จิ่วซีก็ดีดเข็มในมือออกไปเล่มหนึ่งด้วยระยะห่างที่ใกล้ พวกมันสามคนถูกเข็มดีดปักจนร้องเสียงดังออกมาและถอยกลับไปส่วนมู่จิ่วซียังคงบุกอย่างไม่หยุด นางบุกจู่โจมพวกชุดดำซ้ายขวาและคนที่อยู่ข้างหลังทั้งหมดสามคนจากนั้นก็เห็นเพียงแต่การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของนางพร้อมกับร่างกายที่คล่องแคล่ว ดูเหมือนนอกจากขอสองข้างของนางที่ราวกับตะปูยึดแน่นตรงพื้นแล้ว ร่างกายท่อนบนของนางสามารถเบี่ยงพลิ้วได้อย่างคล่องแคล่วจนน่ากลัว เหมือนกับเป็นสัตว์ตัวนิ่
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 168
"จิ่วซี!" โม่จุนสะดุ้งตกใจ เขาเห็นชายชุดดำทั้งแปดคนเพียงพริบตาก็ถูกนางฆ่าไปแล้วสี่คน สองคนบาดเจ็บสาหัสและอีกสองคนที่บาดเจ็บไม่ค่อยจะสู้ดีนักจนตอนนี้ไม่กล้าเข้ามาเพราะว่ามู่จิ่วซีตอนนี้ช่างเหมือนกับเทพอสูรที่กำลังปีนขึ้นมาจากขุมนรกอย่างใดอย่างนั้นทั่วทั้งตัวและใบหน้าของนางล้วนเต็มไปด้วยเลือดสด แต่ทุกคนกลับมองเห็นชัดเจนดีว่าเลือดพวกนั้นไม่ใช่ของนาง นางแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไรอันที่จริงเพราะมู่จิ่วซีโชคดีที่ตนเองตั้งใจฝึกฝนเฟิงเหยียนหยูเฟย ถ้าหากนางไม่มีพลิงพิเศษอย่างกำลังภายใน นางคงไม่สามารถรวดเร็วและมีพละกำลังขนาดนี้ได้เลยถึงอย่างไรฝีมือของทหารเดนตายพวกนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอ ส่วนนางชนะได้เพราะการต่อสู้ระยะประชิดและความรวดเร็วทักษะพื้นฐานของพวกมือสังหารทั้งรวดเร็ว รุนแรง แม่นยำ ซึ่งนางในฐานะราชินีแห่งราตรีได้บรรลุถึงขั้นสูงสุดแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่กลัวการต่อสู้ระยะประชิด ที่นางกลัวคือศัตรูมีกำลังภายใน ความเร็วที่เพิ่มขึ้นและพละกำลังที่มากยิ่งกว่าแต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว นางเองก็มีอย่างที่ว่าไปเหมือนกัน แม้ว่าคนพวกนี้จะแกร่งกว่านาง แต่ประสบการณ์กลับไม่เท่านาง เรื่องทักษะยิ่งห่าง
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 169
ก่อนรุ่งอรุณที่ดำมืดที่สุดก็ได้ผ่านพ้นไป แสงอาทิตย์เริ่มขึ้นทิศตะวันออก แสงเริ่มส่องผ่านทะลุชั้นเมฆ ในป่าเต็มไปด้วยหมอกทั้งวัดเป้ากั๋วถูกเผาหายไปครึ่งหนึ่ง ควันลอยคลุ้งไปหมด ภายในเต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญร้องไห้ยังดีตอนที่อานเย่และมู่จิ่วซีแบกโม่จุนมาถึงปากประตูของวัดเป้ากั๋ว เย่อู๋เหิงก็ได้คนกลุ่มมาถึงอย่างรวดเร็วพอดีนี่เป็นครั้งที่สองที่ถูกลอบโจมตี อาเหยารีบส่งคนกลับไปก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อนำกำลังเสริมมาทันทีเพราะพวกเขาไม่มีใครคาดคิดว่าศัตรูจะเยอะมากขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าระลอกแรกพวกมันมาสามคน หากระลอกสองมาอีกสิบกว่าคนก็ถือเยอะมากแล้วไม่คาดคิดว่าจะส่งมามากถึงสามสี่สิบคน อีกทั้งแต่ละคนก็มีวรยุทธสูง พวกนักบวชก็ได้แต่ออกไปสู้ ไหนจะต้องทั้งช่วยคนทั้งดับไฟ ความเสียหายยิ่งรุนแรงมากขึ้นแต่ว่าเมื่อทุกคนรู้ว่าท่านผู้สำเร็จราชการแทนยังมีชีวิตอยู่ ทุกคนต่างก็ล้วนถอนหายใจโล่งอกตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วนมากจริงๆ มีแค่มู่จิ่วซีที่ปกป้องโม่จุนคนเดียว พวกเขาคิดว่าว่าสองคนนี้ต้องตายแล้วแน่ๆ ไม่คาดคิดว่าคุณหนูใหญ่มู่จะทำได้ขนาดนี้จริงๆแต่ว่าทำได้อย่างไรนั้น พวกเขาไม่มีใครเห็นเลย มู่จิ่วซีเองก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 170
นางเปลี่ยนผ้าชุบน้ำบนหน้าผากของโม่จุนไม่หยุดเพื่อให้อุณหภูมิเขาเย็นลง พวกเขาเดินทางกลับพระนครตลอดทางไม่หยุดเขาถูกส่งไปที่สถาบันแพทย์หลวงโดยตรงทันที มู่จิ่วซีที่เหนื่อยอย่างมากก็ถอนหายใจออกมา นางเข้าไปที่สถาบันแพทย์หลวงและงีบหลับพักผ่อนพอมู่จิ่วซีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกลับมืดและเงียบสงบมาก ช่วงขณะนั้นนางเหมือนไม่รู้ตัวเองว่าอยู่ในปีไหนนางรีบจัดการเก็บข้าวของและเดินออกมา พอเห็นว่าด้านนอกเป็นเวลาเช้าตรู่ นางก็กังวลเรื่องของโม่จุนทันทีปากประตูมีทหารมังกรดำเฝ้าป้องกันไว้ หนึ่งในนั้นมีคนชื่อจี๋เฟิง เขาเป็นคนของทหารมังกรดำพวกเขาก่อนหน้านี้ได้ไปเห็นสภาพของวัดเป้ากั๋วมาแล้ว พวกเขาได้ยินมาว่ามู่จิ่วซีเป็นคนปกป้องท่านอ๋อง อีกทั้งในตอนท้ายยังจัดการพวกศัตรูให้หนีไปได้ แต่ทุกคนล้วนไม่อยากจะเชื่อและรู้สึกเรื่องราวเกินจริงไปหน่อย คงจะเพราะศัตรูอ่อนแอเกินไปมากกว่าแต่ว่าพวกเขาก็ยังเคารพมู่จิ่วซีมาก ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้ทอดทิ้งท่านอ๋องในช่วงที่อันตรายวิกฤติที่สุด"ท่านอ๋องตื่นขึ้นมาหรือยัง?" มู่จิ่วซีถาม"ตื่นแล้วขอรับ แพทย์หลวงทั้งสองกำลังเฝ้าดูอาการรักษา" จี๋เฟิงพูดมู่จิ่วซีก็พูดออกมาอ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 171
ไป๋ชินเตี่ยนจู่ๆ ก็ครวญครางดึงออกมา มู่จิ่วซี อานเย่ เย่ฮานก็ล้วนตกตะลึง นี่เขาคือใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีเลยนะ!สามารถพูดได้ว่านอกจากท่านผู้สำเร็จราชการแทนแล้ว ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดีเองก็เป็นคนที่เก่งกาจที่สุดแล้วตอนนี้เขากลับมาคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้ามู่จิ่วซี นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว"ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดี นี่ท่านเป็นอะไร รีบลุกขึ้นมาก่อนแล้วค่อยพูดคุยกัน" มู่จิ่วซีไม่สามารถอาศัยอานเย่และเย่ฮานที่บาดเจ็บอยู่ได่ นางจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงเขาขึ้นมาเองแต่ไป๋ชินเตี่ยนร้องไห้เสียใจอย่างมาก มู่จิ่วซีก็รีบลากเขาให้ลุกขึ้นมา จนสุดท้ายไป๋ชินเตี่ยนก็นั่งลงกับพื้นทั้งอย่างนั้นอานเย่และเย่ฮานก็ได้แต่พยายามคุกเข่าลง เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่อาจรับการคุกเข่านั้นไว้ได้ และก็ไม่กล้าจะรับไว้ด้วยมู่จิ่วซีก็ได้แต่นั่งบนพื้นกับอัครมหาเสนาบดี จากนั้นนางก็หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เขาและกล่าว : "ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดี ท่านอย่าลดฐานะมาทำกับข้าแบบนี้ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าทำข้าตกใจหมดรู้ไหม"ไป๋ชินเตี่ยนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันงดงามที่กำลังครุ่นคิดของมู่จิ่วซี จากนั้นเขาก็หยุดร้องไห้ในทันใด สีหน้าก็
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 172
"ถ้าอ้างอิงจากที่แม่นมหรงสารภาพ ในมือขององค์กรพวกนั้นมีชีวิตในครอบครัวของพวกเขาอยู่ นางคงถูกบังคับให้ต้องทำร้ายทรยศฮูหยินใหญ่""ดูจากตรงนี้ ฮูหยินรองคงถูกพวกเขาควบคุมเอาไว้ บางทีฮูหยินรองอาจมีคนในครอบครัวคนอื่น บางทีอาจเพราะปัจจัยอื่นที่บังคับให้นางไม่อาจทรยศได้"ไป๋ชินเตี่ยนก็ค่อยก้มหน้าลงต่ำ จากนั้นก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งมู่จิ่วซีรู้สึกว่าไป๋ชินเตี่ยนได้ขาดความรู้สึกนึกคิดไปแล้ว"สวีหยางและฮูหยินรองตอนนี้อยู่ไหน?" มู่จิ่วซีถามไป๋ชินเตี่ยนค่อยโงนเงนและลุกขึ้นมา มู่จิ่วซีรีบเข้าลุกคลานขึ้นมาช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น"เรื่องนี้ข้าจะต้องรู้คำตอบให้ได้ พวกเขาถูกข้าคุมตัวไว้อยู่ รอพวกเขาตอบออกมาแล้ว ข้าจะมาบอกเจ้า" อัครมหาเสนาบดีพอพูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันที"อ้อ เจ้าต้องปกป้องท่านผู้สำเร็จราชการแทนเอาไว้ให้ดีด้วย แคว้นเกาอวิ๋นไม่อาจที่จะไม่มีเขาได้"มู่จิ่วซีมองเขาพร้อมกับโค้งก้มหลังและกล่าว : "ใต้เท้าอัครมหาเสนาบดี เจ้าเองก็รักษาดูแลตัวเองด้วย แคว้นเกาอวิ๋นไม่สามารถขาดเจ้าไปได้เช่นกัน"ไป๋ชินเตี่ยนสั่นสะท้านขึ้นมาทั้งตัว เขาหยุดฝีเท้าลง แต่ว่าไม่ได้หันกลับมา จากนั้นเขาก็ถึงก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 173
ใบหน้าของมู่จิ่วซีก็เผยรอยยิ้มออกมา : "ป้าสะใภ้รอง ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?"ในใจนางก็อยากจะแกล้งทำเป็นแสดง ใครบ้างล่ะที่แสดงไม่เป็น"ไม่ใช่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าหรือไง พ่อของเจ้าเอาแต่วุ่นวิ่งเข้าวิ่งออก ท่านแม่ของเจ้าก็เอาแต่ร้องไห้ ป้าสะใภ้รองเองก๋รู้ว่าเกิเรื่องอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าคงไม่ร้อนรนขนาดนี้"สีหน้าของลู่เวยหย่าก็กังวลขึ้นมา : "เจ้าไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? ท่านผู้สำเร็จราชการแทนไม่ได้เป็นอะไรไปใช่ไหม?"มู่จิ่วซีส่ายหัวและก็ยิ้ม : "ไม่เป็นอะไร แค่ไปเจอพวกนักฆ่ากลุ่มใหญ่ลอมโจมตี ยังดีที่ข้ากับท่านผู้สำเร็จราชการแทนเตรียมพร้อมมาดี เลยฆ่าพวกมันไปมากกว่า 30 คน ตอนท้ายพวกมันกลัวจนหนีไป"มู่จิ่วซีจงใจเผยสีหน้าภาคภูมิใจออกมา : "มีพวกมันรอดชีวิตมาด้วยสองคน เดี๋ยวรอโม่จุนหายดีขึ้นก่อน ข้ากับเขาจะไปสอบปากคำด้วยกัน"ขณะที่นางดูเหมือนจะพูดอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ นางก็สนใจสีหน้าการแสดงออกของลู่เวยหย่าไปด้วยลู่เวยหย่าเผยสีหน้าตกใจออกมาและกล่าว : "นักฆ่ามากมายขนาดนั้น งั้นคงเป็นเพราะพระผู้เป็นเจ้าได้ปกป้องคุ้มกันให้ไม่เป็นอะไรแน่ คงตกใจมากสินะ รีบเข้าไปดูแม่ของเจ้าเถอะ เดี๋ยวป้าสะใภ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 174
มู่จิ่วซีใจเต้น จากนั้นก็พูด : "ป้าสะใภ้รอง เด๊่ยวพรุ่งนี้ข้าต้องไปที่กรมพระราชวังนครบาล เดี่ยวข้าพาท่านไปด้วย"ลู่เวยหย่าก็ดีใจขึ้นมาทันที : "ได้เลยได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าเตรียมขนมด้วย พรุ่งนี้จะได้เอาไปให้หยางชุน""อืม" หลังจากมู่จิ่วซีพยักหน้า ลู่เวยหย่าก็จากไปทันทีใบหน้างดงามของมู่จิ่วซีก็หมองหม่นลงมาพร้อมกับหันไปมองท่านแม่ของนางเองสีหน้าของฮูหยินใหญ่ก็แข็งเกร็งขึ้นมา จากนั้นก็รีบกล่าว : "ซีเอ๋อร์ หยางชุนคือลูกชายท่านพ่อของเจ้า เจ้าห้ามให้เขาเป็นอะไรไปเด็ดขาด"มู่จิ่วซีพยักหน้าสัญญา หลังจากนางออกไปนางก็ไปหาผู้ดูแลจวนมู่"ลุงมู่ วันนี้มรใครเข้าออกจวนจวนบ้างหรือเปล่า?" ในหัวของมู่จิ่วซีก็คิดถึงคสามเป็นไปได้สองอย่างประการแรกลู่เวยหย่ารู้ว่าที่กรมพระราชวังนครบาลได้ขังไส้ศึกที่มีชีวิตรอดไว้สองคน ถ้านางไม่รีบไปฆ่าปิดปาก ไม่อย่างงั้นก็คงได้แต่ยืนมองให้ความจริงปรากฎประการที่สองลู่เวยหย่ารู้ว่าไป๋ฉี่เฟิงตายแล้ว จ้วงชิงเหมยคงเกิดเรื่องขึ้นดังนั้นนางเลยนึกถึงมู่หยางชุนขึ้นมาได้ ถ้านางไม่ต้องการฆ่าลูกชายตนเองเพื่อพุ่งเป้าไปที่พ่อของนางเหมือนกับจ้วงชิงเหมย นางก็คงต้องการเอาลูกชาย
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
