ท่างป้ออุ้งข้า

คํ่าคืนที่มืดมิด ในห้องใต้ดินที่มืดสนิทและเย็นยะเยือก ด้วยหิมะที่ตกลงมาไม่ขาดสายจากทางด้านบน แต่ทว่า...มีร่างของทาสผู้ตํ่าต้อยนอนหลับไหลไร้ซึ่งสติ ในห้องใต้ดินที่หนาวเหน็บ

"หนิงหลง เจ้าเอานํ้ามาราดเข่อซิงเดี๋ยวนี้ ราดจนกว่ามันจะฟื้น ถ้ามันยังไม่ฟื้นอีก เจ้าก็เฆี่ยนลูกน้อยของมัน จนกว่ามันจะฟื้นขึ้นมา" พ่อบ้านหยุนสั่งเสียงเข้ม ก่อนที่เขาจะเมินหน้าหนีจากภาพที่อยู่ตรงหน้า เพราะว่าเขาเกลียดคนตระกูลหลิวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เนื่องจากแย่งที่ดินทำกินกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เขาเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับคนตระกูลหลิว มีเรื่องทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน พอเข่อซิงเข้ามาเป็นคนรับใช้ของตระกูลเจิ้ง ที่มีเขาเป็นผู้ดูแลบ้านอยู่ และเขารู้ว่าเข่อซิงตระกูลอะไร เขาก็หาทางแกล้งเข่อซิงสารพัด จนเข่อซิงกลายเป็นทาสที่ถูกลงโทษอยู่ตอนนี้

"ขอรับพ่อบ้านหยุน ข้าขอโทษเจ้าด้วยนะลู่จิว" หนิงหลงพึมพำขอโทษเด็กน้อยเบาๆ หลังจากที่เขาก้มหน้ารับคำของพ่อบ้านหยุน ด้วยท่าทางที่เชื่องช้าแล้ว เพราะว่าคำสั่งของพ่อบ้านหยุน เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำเลย มือที่สั่นเทาค่อยๆเอื้อมไปที่ร่างของเด็กน้อยวัยสองขวบกว่า ที่กำลังนอนซุกอยู่ข้างกายของเข่อซิงผู้เป็นพ่อ เขาค่อยๆลากร่างของเด็กน้อยออกมาจากอ้อมกอดของเข่อซิงช้าๆ ที่เขาลากช้าๆ ไม่ใช่เขากลัวว่าเด็กน้อยจะตื่น แต่ที่เขาลากช้าๆ เพราะว่าเขาอยากจะให้เข่อซิงตื่นขึ้นมา เขาจะได้ไม่ต้องทรามานเด็กน้อยวัยสองขวบกว่าผู้น่าสงสารคนนี้ แม่ของเด็กน้อยต้องมาตายจาก เพราะว่าตกเลือดตอนคลอดออกมา ซํ้ายังมาถูกพ่อบ้านหยุนแกล้งสารพัด สองพ่อลูกต้องมานอนในห้องใต้ดิน ได้กินข้าววันละมื้อ และเป็นข้าวที่เหลือจากคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจิ้งอีก และตอนนี้เขาไม่มั่นใจด้วยซํ้า ว่าเข่อซิงยังมีชีวิตอยู่ไหม เพราะว่าเมื่อคืนเข่อซิงโดนแส้ลงหลัง จนขาดใจตายตามที่คนงานในบ้านเขาลือกัน แต่ไม่มีใครกล้ารายงานพ่อบ้านหยุน ทุกคนอยากให้พ่อบ้านหยุนมาเจอศพของเข่อซิงด้วยตัวเอง

"แงะๆ แงะๆ แงๆ" ลู่จิวร้องไห้จ้า เมื่อเขาโดนรบกวนเวลานอน บวกกับอากาศที่หนาวเหน็บขึ้นมาฉับพลัน เพราะว่าเขาถูกดึงออกจากอกของผู้เป็นพ่อ

"เร็วสิ เจ้าอย่าชักช้า นี่มันก็จะเช้าแล้ว เข่อซิงเป็นคนรับใช้ของนายท่าน มันจะมานอนตื่นสายเช่นนี้ไม่ได้" พ่อบ้านหยุนตวาดหนิงหลง ที่ทำอะไรก็ดูเชื่องช้าไม่ทันใจเขาไปสะหมด

"ขอรับพ่อบ้านหยุน" หนิงหลงรีบปล่อยมือออกจากเด็กน้อย ก่อนที่เขาจะรีบเดินไปหยิบเอาถังนํ้าที่เตรียมเอาไว้แล้ว มาเทใส่เข่อซิงที่นอนนิ่งอยู่

ซ่า!! ซ่า!!

"เข่อซิงมัน มันไม่ฟื้นขอรับพ่อบ้านหยุน" หนิงหลงบอกกับพ่อบ้านหยุนเสียงสั่น

"แงๆ แงๆ ท่างป้อ ท่างป้อ" ลู่จิวร้องไห้พร้อมกับพยายามที่จะคลานเข้าไปหาพ่อ ด้วยความที่เขาง่วงแล้วก็หนาวจนสั่นไปทั้งตัว

"ไปเอาแส้มาฟาดลู่จิว ข้าจะดูสิ ว่ามันจะทนนอนได้อีกถึงเมื่อไหร่ เร็วสิ!!" พ่อบ้านหยุนหันไปมองหน้าของหนิงหลง ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ เพราะว่าหนิงหลงยืนก้มหน้านิ่งอยู่ ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

"พ่อบ้านหยุนขอรับ"

"ใครอยู่ข้างนอก"

"ข้าทำแล้วขอรับพ่อบ้านหยุน" หนิงหลงรีบเดินไปเอาแส้ที่วางไว้ไม่ไกลจากเขานัก เขาต้องจำใจทำ เพราะถ้าเขาไม่ทำตามคำสั่งของพ่อบ้านหยุน ก็จะเป็นเขาเองที่โดนแส้ลงหลัง

เปี๊ยะ!! เปี๊ยะ!!

หนิงหลงฟาดแส้ลงบนพื้นเสียงดังสนั่น เหมือนกับซ้อมมือก่อน ก่อนที่จะลงมือจริง  แต่จริงๆแล้ว เขาต้องการที่จะทำเสียงดัง เพื่อให้เข่อซิงฟื้นขึ้นมาถ้ายังมีชีวิตอยู่ 

"แงๆ แงๆ แงๆ" ลู่จิวตกใจจนสะดุ้งไปทั้งตัว ก่อนที่เขาจะร้องไห้จ้าออกมาอีกครั้ง

"อื้อออ...ใครมาเสียงดังแถวนี้วะ คนจะหลับจะนอน"

"พ่อบ้านหยุนขอรับ เข่อซิงฟื้นแล้วขอรับ" หนิงหลงรีบรายงานพ่อบ้านหยุนด้วยความดีใจ ที่เขาจะได้ไม่ต้องทำร้ายเด็กน้อยผู้น่าสงสาร แล้วเข่อซิงก็ยังไม่ตายตามที่คนงานเขาลือกัน

"เข่อซิง!! เจ้าตื่นขึ้นมาทำงานได้แล้ว" พ่อบ้านหยุนเดินเข้าไปหาเข่อซิง ก่อนที่เขาจะใช้เท้าเขี่ยที่ใบหน้าของเข่อซิงด้วยความเกลียดชัง

"หือ? อะไรวะ ตีน!! มึงใช้ตีนเลยเหรอวะ โอ๊ะๆ ทำไมเจ็บระบมไปหมดทั้งตัวแบบนี้เนี่ย ที่นี่มันที่ไหน แล้วทำไมถึงลุกไม่ขึ้น แขนขาก็ขยับไม่ได้ ตามตัวก็ลายเหมือนโดนตีมาแบบนี้ ตะเกียง!! ที่ไหนวะเนี่ย ทำไมยังมีตะเกียง..."

"เข่อซิง!! เจ้าหยุดทำหน้างง แล้วลุกขึ้นมาทำงานได้แล้ว" พ่อบ้านหยุนตะคอกเข่อซิงเสียงดังด้วยความไม่พอใจ เพราะว่าเข่อซิงเอาแต่นอนนิ่งกลอกตาไปมา พร้อมกับทำหน้างงอะไรสักอย่างอยู่ ไม่ยอมลุกขึ้นมาทำตามคำสั่งของเขาสักที

"เข่อซิง? ใครเข่อซิงวะ กูชื่อชัดนะ" ชัดพึมพำออกมาเบาๆอย่างไม่มั่นใจ เขาสบตากับคนตรงหน้าไม่หลบสายตาไปไหน เพราะเขาอยากดูให้แน่ใจ ว่าคนตรงหน้าเรียกใคร ก่อนที่เขาจะมองไปรอบๆ ว่ามีคนอื่นอยู่อีกไหม ยิ่งมองไปรอบๆ ยิ่งทำให้เขางงเข้าไปใหญ่ เพราะว่าเขาไม่คุ้นกับที่นี่เลย เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง และที่นี่คือที่ไหน แล้วการแต่งตัวอีกล่ะ เหมือนในหนังจีนสมัยเก่า ที่เขาเคยดูตอนเด็กๆเลย 

"เจ้ากล้ามองหน้าของข้าเช่นนี้ เจ้าจะแข็งข้อกับข้าใช่หรือไม่ เข่อซิง!!" พ่อบ้านหยุนตะคอกถามเข่อซิง ที่สบตากับเขาไม่ยอมหลบอย่างที่ผ่านมา ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ที่ทาสผู้โง่เขลาและขี้ขลาดอย่างเข่อซิง จะกล้าสบตากับเขาได้นานขนาดนี้

"เข่อซิง?" ชัดถามออกมาเสียงเบา เพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง นี่เขาพูดภาษาจีนได้เหรอ ไม่แค่นั้น เขายังเข้าใจภาษาจีนอีกด้วย

"ท่างป้อ ท่างป้อ หน๊าว ท่างป้ออุ้ง ข้า...ข้าหน๊าว" ลู่จิวคลานเข่าเข้าไปหาพ่อด้วยความดีใจ ที่พ่อของเขาตื่นแล้ว

"อะไรอีกเนี่ย" ชัดมองด้วยความงง ตลอดชีวิตเขาไม่เคยอุ้มเด็กมาก่อน ในชีวิตของเขาถือแต่ปืน ใช่...ถือปืน!! เขาจำได้ว่า เขาถูกนายสั่งให้ไปฆ่ารัฐมนตรีคนหนึ่ง แต่เขาโดนบอดี้การ์ดของฝั่งนั้นเป่าหัวมา เอ๊ะ!! นี่เขาตายแล้วเหรอ หรือว่าเขาแค่ฝันไป 

"แงะๆ แงๆ ท่างป้ออุ้ง อุ้งข้า" ลู่จิวร้องไห้ออกมาอีกรอบ เมื่อพ่อไม่อุ้มเขา แถมทำหน้าเหมือนกับไม่รู้จักเขาอีก

"ป้อ? ป้ออะไรอีก อย่าบอกนะว่าเป็นลูกของกู อยู่ๆก็มีลูก นี่กูฝันอยู่ใช่ไหมวะ" ชัดมองไปตามเนื้อตัวของตัวเอง ยิ่งตอกยํ้าว่านี่ไม่ใช่ตัวเขา เขาไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ครึ่งค่อนชีวิต เขาใส่ยีนส์สีดำทั้งชุด พร้อมกับขับมอไซค์ ไปฆ่าคนตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ตื่นเถอะ...หรือถ้าตายไปแล้ว ก็ขอให้พ้นไปจากตรงนี้สะที ที่นี่มันทั้งสกปรก เหม็นอับ แล้วก็หนาวจนเข้ากระดูก แล้วนี่ใครก็ไม่รู้ มายืนมองหน้าแล้วออกคำสั่งกับเขา แล้วไหนจะเด็กคนนี้อีก ในชีวิตจริงเขาไม่เคยมีลูกมีเมีย เขาเป็นมือปืนที่คอยเก็บคนตามที่นายสั่งเท่านั้น 

"หนิงหลง!!" พ่อบ้านหยุนหันไปเรียกหนิงหลงเสียงดัง

"ขอรับพ่อบ้านหยุน" หนิงหลงรีบก้าวขาเข้าไปหาพ่อบ้านด้วยท่าทางรีบร้อน 

"จับไอ้เด็กนี่ไว้ เข่อซิงจะได้ออกไปทำงานสะที" พ่อบ้านหยุนสั่งหนิงหลงเสียงดังด้วยความไม่พอใจ เพราะว่าเข่อซิงไม่ยอมขยับตัวตามที่เขาต้องการ

"พ่อบ้านหยุนขอรับ เข่อซิง เข่อซิงเอ่อ...ขยับตัวไม่ได้...ขอรับ ข้าจะทำตามคำสั่งของคุณพ่อบ้านเดี๋ยวนี้แหละขอรับ" หนิงหลงมองไปที่เข่อซิงด้วยความสงสาร เพราะว่าเขาหรือคนรับใช้ในบ้าน ต่างก็คิดว่าเข่อซิงตายไปแล้ว เข่อซิงหยุดหายใจไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน เพราะว่าโดนแส้ลงหลังอย่างหนัก แต่ไม่มีใครกล้ารายงานพ่อบ้านหยุน รอให้เช้าสะก่อน แต่พอมาถึงตอนนี้ เข่อซิงกลับฟื้นขึ้นมาอีก ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ เพราะว่าลูกของเข่อซิงจะได้ไม่ต้องไปเป็นขอทานที่ไหนสักแห่ง ตามที่พ่อบ้านหยุนต้องการ