ตอนที่ 11 ไม่ยอมห่าง

          มาร์คัสมอบประสบการณ์อันเร่าร้อนให้กับมิรันดาจนหญิงสาวหมดแรงอยู่ในอ้อมกอด เสียงกรีดร้องของเธอยังก้องอยู่ในหู เขาผ่านผู้หญิงมาก็มากมายจนนับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบเธอมาก่อน

          มิรันดาทำให้เขากลายเป็นคนไม่รู้จักพอ อยากได้แล้วอยากได้อีกถ้าเธอไม่หมดแรงจนหลับเขาก็ไม่หยุด

          เช้านี้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข เขามองหน้ามิรันดาแล้วยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจเป็นยิ้มที่เขาไม่เคยมีมานานกว่าห้าปีแล้ว

          ร่างที่นอนหลับอยู่ขยับเข้าหาความอบอุ่นในเวลาเกือบเที่ยง มิรันดารู้สึกหนักอึ้ง ร่างกายปาดร้าวไปทั้งตัว

          “ตื่นแล้วเหรอ”

          “คุณมาร์ค” น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

          “ลุกไหวไหมครับ หิวหรือเปล่า” น้ำเสียงและกิริยาของชายหนุ่มเปลี่ยนไปจากเดิมจนเธอรู้สึกได้

          “ไหวค่ะ คุณพาฉันมานอนห้องนี้เหรอคะ”

          “ครับ ห้องนั้นมันเละเทะเกินกว่าจะนอน”

          “ค่ะ” เธอก้มหน้าซุกกับผ้าห่มไม่กล้าสบตาเขา

          “รัน หน้าคุณแดงมาก” เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเธออาย แต่พอเอามือไปเกลี่ยไรผมออกจากไปหน้าก็รู้สึกถึงความร้อนที่ปลายนิ้ว

          “คุณตัวร้อน”

          “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

          “งั้นรอก่อนนะเดี๋ยวผมให้คนไปซื้อยาให้”

          “ค่ะ”

          พอมาร์คัสเดินออกจากห้องนอนไปแล้วมิรันดาก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนของเขาแล้วกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

          สภาพห้องของเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว คงเพราะแม่บ้านเข้ามาจัดการ จากความคิดที่ว่าอยากเจอแม่บ้านของเขาสักครั้งคงต้องเก็บไปคิดใหม่เพราะเธออายเกินกว่าจะเจอ

          มิรันดาฝืนตัวเองไปยังห้องน้ำ แล้วตาคู่สวยก็เบิกกว้างใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อตอนนี้ผิวของเธอเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบกระจายไปทั่ว

          ระหว่างอาบน้ำก็ได้ยินเสียงมาร์คัสเคาะประตูห้อง แต่เธอไม่ได้ตอบอะไรเพราะอีกเดี๋ยวก็จะอาบเสร็จแล้ว

          “ว้าย คุณเข้ามาได้ยังไง” มิรันดาตกใจที่เห็นเขานั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง หญิงสาวรีบกระชับชุดคลุมอาบน้ำแน่นเพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรเธออีก

          “ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้น ผมเป็นห่วงก็เลยเข้ามาดู อาบน้ำเหรอ ไม่สบายอยู่นะ”

          “อาบแป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณออกไปรอข้างนอกได้ไหม ฉันจะแต่งตัว”

          “ผมเห็นมาหมดแล้วทั้งตัวนะ”

          “อย่าทำให้ฉันอายมากกว่านี้เลยค่ะ ออกไปรอข้างนอกนะคะ ไม่เกิน 5 นาทีค่ะ นะคะ”

          มาร์คัสออกไปจากห้องของอย่างว่าง่ายไม่ใช่เพราะเชื่อฟังคำสั่งแต่เพราะถ้ายังอยู่ในห้องนี้ต่อคงได้กดเธอลงเตียงนอนอย่างแน่นอน

          มิรันดารีบสวมเสื้อผ้าชุดที่มิดชิดที่สุดก่อนจะออกมาจากห้องนอน

          “กินข้าวก่อนจะได้กินยา”

          “ทำไมมันหลายเม็ดจัง”

          “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าคุณอยากรู้ว่ามียาอะไรบ้างเดี๋ยวผมเรียกแพทริคมาถามดีไหม”   

          “ไม่ต้องหรอกค่ะ ถึงคุณจะวางยาฉันคุณก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเพราะไม่มีสมบัติอะไรเลย”

          “คิดไปนู่น ใครเขาจะวางยาคุณกันล่ะ รีบกินเถอะ จะได้กินยาแล้วนอนพัก ตอนบ่ายผมจะออกไปข้างนอก คุณอยู่ห้องคนเดียวได้ไหม”

          “ได้ค่ะ”

          “ผมจะไปกับยุทธนานะ แพทริคจะรออยู่ชั้นล่างถ้าคุณมีอะไรก็เรียกใช้เขาได้เบอร์โทรของเขาผมเมมให้แล้ว” ชายหนุ่มส่งมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดให้เธอ

          “คุณให้ฉันเหรอคะ”

          “ชอบไหม ถ้าไม่ชอบจะเปลี่ยนรุ่นก็ได้”

          “ไม่เป็นไรค่ะ แต่มันแพงกว่าของฉันมาก”

          “รัน อย่าคิดมากเรื่องเงิน ไม่ว่าอะไรแพงแค่ไหนถ้าคุณอยากได้ผมยินดี”

          “คุณจ่ายให้ผู้หญิงทุกคนแบบนี้เหรอคะ”

          “ไม่หรอกครับ ผมเลือกจ่ายเฉพาะคนที่อยากจ่ายเท่านั้น”

          “ค่ะ”

          มิรันดานั่งทานเงียบๆ อย่างใช้ความคิด เธอสับสนว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตนเองต่อ ถ้าจะตอบตกลงเป็นผู้หญิงของเขาก็กลัวว่าวันหนึ่งตัวเองจะเจ็บเพราะถูกเขี่ยทิ้ง ในเมื่อเขาทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ก็ย่อมต้องมีผู้หญิงเข้ามาเขามากมายอย่างแน่นอน

          แล้วตัวเองจะเทียบอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ เธอยังเรียนไม่จบ ไม่มีงาน ไม่มีครอบครัวคอยสนับสนุน แล้วถ้าวันหนึ่งมาร์คัสต้องแต่งงานมีครอบคัวกับคนที่เหมาะสมเธอก็คงจะโดนเขาเขี่ยทิ้งอย่างนอน

          “รัน คิดอะไรอยู่ ไหวไหม ให้ผมพาไปนอนนะ”

          “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว คุณจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ”

          “ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณก่อน”

          “ฉันไม่ใช่เด็กนะคะอยู่คนเดียวได้”

          “งั้นผมรอให้คุณอิ่มก่อน แล้วค่อยออกไปก็ได้”

          “ตามใจคุณเถอะค่ะฉันขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว”

          มิรันดาทานข้าวต้มไปครึ่งชามก็ทานยาตามไป ขณะกำลังจะลุกมาร์คัสก็เข้ามาช้อนตัวเธอแล้วอุ้มเข้าไปยังห้องนอนของเขา

          “พามาที่นี่ทำไม”

          “ก็อยากให้นอนที่นี่ นอนด้วยกัน”

          “แต่ฉันชอบห้องนั้นนะคะ”

          “ที่ชอบห้องนั้นเพราะเป็นห้องที่เรามีอะไรกันครั้งแรกหรือเปล่า”      

          “โอเคค่ะ ฉันนอนห้องนี้ก็ได้ แต่ขอเข้าไปเอาโน้ตบุ๊กกับหนังสือได้ไหม”

          “รออยู่นี่ผมไปหยิบให้ ผมรู้ว่าคุณน่ะ เดินลำบาก” มาร์คัสพูดอย่างรู้ทันก็เมื่อคืนเขาเอาแต่ใจขนาดนั้นนเธอจะเจ็บมาถึงตอนนี้มันก็ไม่แปลก

          ชายหนุ่มถือโน้ตบุ๊กและหนังสือมาให้เธออีกสองเล่ม เขามองโน้ตบุ๊กของเธอแล้วส่ายหัว

          “รันมันยังใช้ได้ใช่ไหม”

          “ใช้ได้สิคะ ใช้ได้ดีด้วยมันทนมาก ฉันใช้มาตั้งแต่เรียน ม .5 แล้วมันยังใช้ได้ดีอยู่เลยนะคะ”

          “ผมไม่ได้ดูถูกอะไรคุณนะครับ แต่จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะซื้อให้ใหม่”

          “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว”

          “แต่คุณยังต้องใช้อยู่นะ แล้วก็อีกหนึ่งปีกว่าคุณจะจบ”

          “ในนั้นมันงานและรูปภาพของฉันทั้งหมด”

          “เรื่องงานเรื่องรูปรับรองว่ามันจะอยู่ครบ เดี๋ยวผมให้แพทริคไปจัดการให้ คุณอยากไปเลือกเองไหม”

          “คุณคิดว่าวันนี้ฉันจะเดินไปข้างนอกได้ไกลแค่ไหนล่ะคะ”

          “โอเค ผมเข้าใจและ เดี๋ยวให้แพทริคไปที่ร้านแล้วเขาจะโทรหาคุณว่าอยากแบบไหน”

          “แบบไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่มันเป็นสีดำก็พอ”

          “ชอบสีดำเหรอ”

          “ก็สีดำมันดูสุภาพที่สุดนี่คะ ฉันเป็นครูนะคะ ขืนไปใช้สีฉูดฉาดคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่”      

          “งั้นระหว่างนี้นอนพักนะครับ ผมไปนะ”

          “ค่ะ”

          “รัน”

          “ผมอยากให้คุณหอมแก้มผมก่อนออกไปข้างนอก”

          “ทำไม”

          “ไม่ถามได้ไหม”

          “ก็ได้ค่ะ” มิรันดายื่นหน้ามาหอมแก้มเขาแต่คนเจ้าเล่ห์กลับหันปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว ปากบางถูกประจบจูบลงไปอย่างแผ่วเบา ลิ้นสากไล้ไปตามกลีบปากอาศัยความช่ำชองจนเธอยอมเปิดให้เขาเข้าไปหาความหวาน

          “อื้อ” เธอครางประท้วงพลางผลักอกแกร่งให้ถอยเพราะรสจูบของเขามันทำเธอแทบขาดอากาศ

          “จูบคุณหวานมากนะรัน”

          “ถ้าแกล้งอีกครั้งต่อไปจะไม่หอมแล้วนะคะ” หญิงสาวรับขู่เพราะกลัวว่าเขาจะทำมากกว่าแค่การจูบ

          มาร์คัสยื่นแก้มซ้ายให้เธอจูบจากนั้นชี้ที่แก้มขวาอีกครั้ง กว่าจะออกจากห้องเขาก็ขอให้เธอหอมแก้มไม่รู้ตั้งกี่รอบกว่าจะยอมออกจากห้อง

          ชายหนุ่มสั่งให้แพทริคไปจัดการเรื่องโน้ตบุ๊กให้มิรันดาส่วนตัวเองนั้นตรงไปยังบ้านน้องสาวแล้วเรียกจอมทัพให้เข้าไปคุยด้วยอีกคนเพราะคิดว่าจอมทัพคงเข้าใจอะไรผิดไป