ตอนที่ 12 ถ้าเขาไม่รักก็ปล่อยเขาไป

          ทันทีที่ร่างสูงของมาร์คัสเดินเข้ามายังห้องรับแขกจัสมินก็รีบวิ่งมากอดพี่ชายอย่างประจบ

          “เรียบร้อยไหมคะพี่”

          “ยังจ้ะ ติดปัญหานิดหน่อย แล้วนี่จอมทัพมาหรือยัง”

          “มาแล้วค่ะ น้องให้ไปทำอะโวคาโดปั่นนมสดอยู่ในครัวนู่นค่ะ”

          “แม่บ้านก็มีทำไมต้องให้เขาทำล่ะ”

          “ก็พี่จอมทำอร่อยที่สุด”

          “แสดงว่าช่วงพี่ไม่อยู่ใช้ให้เขามาทำให้บ่อยเหรอ”

          “ไม่ได้ใช้เลยนะคะ เขาก็แวะมาตามคำสั่งของพี่นั่นแหละ”

          “อ้อ แล้วมาบ่อยไหม”

          “วันเว้นวันค่ะ อันที่จริงพี่ไม่ต้องให้เขามาบ่อยๆ ก็ได้ เกรงใจเขา”

          “ก็พี่เป็นห่วงน้อง”

อันที่จริงแล้วมาร์คัสไม่เคยสั่งให้จอมทัพมาบ่อยขนาดนั้น เขาบอกแค่ว่าให้แวะเข้ามาดูบ้างก็เท่านั้นเอง แต่คงเป็นเจ้าตัวมากกว่าที่ทำเกินหน้าที่

          เขาไม่โกรธจอมทัพเลยแต่กลับเห็นใจด้วยซ้ำ เพราะเขารู้ว่าจอมทัพชอบน้องสาวของเขาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่อังกฤษ

พอจัสมินแต่งงานเขาก็คิดว่าจอมทัพคงตัดใจได้ แต่ไม่เลยสักนิด เพราะแววตาที่จอมทัพมองจัสมินนั้นมันเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยมากมายจนปิดไม่มิด

          จะมีก็เพียงแค่จัสมินเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าจอมทัพรู้สึกยังไงกับตนเอง

          “บอส มาแล้วเหรอครับจะเอาน้ำอะไรไหมเดี๋ยวผมไปทำให้”

          “ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบกิน”

          “บอสมีเรื่องอะไรจะถามผมครับ”

          “เรื่องเมียน้อยนายต้น” มาร์คัสพูดต่อหน้าน้องสาว เขาอยากให้จัสมินทำใจกับผู้ชายเจ้าชู้ได้สักที

          “เอารูปวันนั้นมาดูหน่อย”

          “ครับ”

          จอมทัพส่งไอแพดให้เจ้านายดูอีกครั้ง

          “ลองชี้สิคนไหน”

          “คนนี้ครับ”หนุ่มชี้มือไปที่รูปผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่คนอีกฝั่งของเขมทัต

          “วันนั้นนายบอกว่าซ้ายมือนะจอม”

          “ครับ คนซ้ายมือคุณต้นไงครับ”

          “ให้มันได้อย่างนี้สิ คราวหลังบอกให้ละเอียดกว่านี้หน่อยนะ”

          “เกิดอะไรขึ้นครับหรือว่าบอสแก้แค้นผิดคน”

          “เอ่อสิวะ”

          “ตายแล้ว ไหนขอดูหน่อยค่ะ รูปไหนคะ”

          “นี่ครับคุณจัสมิน คนนี้ครับ”

          “นี่น้องรันนี่ค่ะ อย่าบอกนะคะว่าพี่คิดว่าน้องรันคือเมียน้อยพี่ต้น”

          “ก็ไอจอมมันบอกพี่ว่าคนซ้ายมือ พี่ก็นึกว่าซ้ายมือพี่” มาร์คัสตอบเสียงเบา

          “พอกันทั้งคู่เลยทั้งพี่มาร์คและพี่จอม แล้วพี่ทำอะไรน้องรันไปบ้าง”

          “ก็ให้เขาเซ็นสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายต้นอีกแล้วต้องมาอยู่กับพี่สามเดือน”

          “แล้วเธอยอมรับเหรอคะว่าตัวเองเป็นเมียน้อยพี่ต้น”

          “เปล่า เธอพยายามบอกว่าไม่ใช่แต่พี่คิดว่าเธอกำลังแก้ตัว อีกอย่างเธอต้องรีบใช้เงินก็เลย”

          “รีบใช้เงินเหรอคะ”

          “ใช่เงินที่เธอกับเพื่อนไปขอนายต้น”

          “พี่ยอมจ่ายเหรอคะ เงินตั้งเยอะ”

          “ครับ พี่อยากให้น้องสบายใจ”

          “น้องขอถามนะคะ ที่พี่ยอมจ่ายอยากช่วยน้องหรือเพราะเหตุผลอื่น”

          “ไม่มีเหตุผลอื่น”

          “น้องว่าพี่หลงเสน่ห์น้องรัน”

          “เป็นไปไม่ได้”   

          “งั้นจะรั้งเธอไว้ทำไมตั้งสามเดือน”

          “เอาน่า เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่าพูดถึงมันอีกเลย แล้วตอนนี้นายต้นอยู่ไหน”

          “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาไม่กลับมาบ้านหลายวันแล้ว คงไปกับเด็กนั้น”

          “พี่ว่าไม่ใช่แล้ว เพราะรันเพิ่งบอกกับพี่ว่าเพื่อนของเธอบอกเลิกนายต้นไปแล้ว และตอนนี้เธอก็กลับไปคบกับแฟนคนเก่าของเธอ”

          “จริงเหรอคะ แล้วทำไมพี่ต้นถึงไม่กลับบ้าน”

          “จัสมินพี่ว่าเราเจ็บมาเยอะแล้วนะ ถ้าเขาไม่รักก็ปล่อยเขาไปดีไหม”

          “แต่น้องไม่อยากเสียเขาไปนี่คะ”

          “แต่รั้งไว้น้องก็ไม่มีความสุข”

          “คนเจ้าชู้อย่างนั้นพี่ว่าพอเถอะ เดี๋ยวจัสมินก็จะเจอคนที่รักเราจริงสักคน”

          “ใครเขาจะมารักคนที่มีสามีแล้วล่ะคะ”

          “เอาน่าเชื่อพี่ ลองปล่อยเขาไปสักพัก ระหว่างนี้ก็ถามใจตัวเองว่าถ้าไม่มีเขาเราจะอยู่ได้ไหม เชื่อพี่นะจัสมิน”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์คัสพูดกับน้องสาว เขาพูดกับเธอทุกครั้งที่เขมทัตมีผู้หญิงอื่น แต่จัสมินก็ไม่เคยเชื่อฟังเลย แล้วคนนอกอย่างเขาจะทำอะไรได้ ถึงแม้จะรักจะห่วงแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมตามใจน้องสาว แต่ยิ่งปล่อยให้นานไปจัสมินก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

          “น้องไม่อยากอยู่คนเดียว พี่มาพักกับน้องที่นี่ได้ไหมคะ”

          “พี่มีงานที่ต้องทำ แล้วน้องก็รู้ว่าพี่ต้องไถ่โทษที่ทำผิดกับรัน แต่พี่ก็ไม่อยากทิ้งให้น้องอยู่คนเดียว พี่ว่าระหว่างนี้ให้จอมย้ายมาอยู่ที่นี่ดีไหมน้องจะได้ไม่เหงา”

          “บอสครับ”

          “เอาน่า ถือว่าเป็นคำสั่งเดี๋ยวจะเพิ่มโบนัส”

          “จัสมินล่ะ โอเคไหม”

          “ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่จอมมาอยู่ด้วยน้องจะได้หายเหงา แล้วพี่จอมก็ทำอาหารอร่อยด้วย น้องชอบกับข้าวฝีมือพี่จอม”

          “คุณจัสมินครับ พูดเบาๆ สิ เดี๋ยวแม่ครัวก็ได้ยินหรอกครับ”  

          “ไม่ได้ยินหรอกค่ะ ป้ามาลัยแกหูไม่ค่อยดี” จัสมินหัวเราะด้วยท่าทางผ่อนคลาย ทำให้มาร์คัสเบาใจขึ้น

          “ตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวนายกลับไปเก็บของเลย ฉันจะให้คนเตรียมห้องไว้รอ”

          “ไม่เป็นไรครับ ผมพักกับการ์ดก็ได้”

          “ถ้านายไปพักกับบอดี้การ์ดมันจะต่างอะไรกันล่ะ ที่ให้มาพักที่นี่ก็เพราะอยากให้อยู่เป็นเพื่อนจัสมินนะ”

          “แต่ผมว่า...”

          “เพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้นายเป็นคนเรื่องเยอะ” มาร์คัสรีบขัด

          “ก็ได้ครับคุณมาร์คัส” จอมทัพไม่อยากกลายเป็นเรื่องมากจึงยอมทำตามคนที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายบอก

          เขารู้ว่ายิ่งอยู่ใกล้จัสมินเขาจะยิ่งเจ็บ แต่ก็ยอมเจ็บเพื่อที่จะได้เห็นว่าเธอสุขสบายดีไหม ยอมทนเห็นเธอร้องไห้เพราะคนอื่น เขาไม่เคยคาดหวังว่าความรักที่เขามีให้กับจัสมินนั้นเธอจะรู้หรือไม่เพราะสำหรับเข้ายอมทำทุกอย่างเพียงได้เห็นจัสมินอยู่ในสายตามันก็มากพอแล้ว

         

พอจอมทัพออกไปแล้วจัสมินก็คุยกับพี่ชายเรื่องมิรันดา

          “ตอนนี้น้องรันยังอยู่กับพี่ไหมคะ” 

“ครับ เธอยังอยู่กับพี่ จัสมินมีอะไรหรือเปล่า”       

“พี่คิดอะไรกับเธอใช่ไหมคะ”

“ไม่เลย”

“ถ้างั้นก็ปล่อยเธอไปสิคะ ในเมื่อมันเป็นการเข้าใจผิด พี่จะรั้งเธอไว้ทำไม”

“พี่...” มาร์คัสไม่รู้จะตอบคำถามน้องสาวของตนเองยังไง เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วตนเองรู้สึกยังไงกับมิรันดา

“น้องว่าพี่คิดอะไรกับเธอแน่ สีหน้าพี่มันบอก”

“น้องจะโกรธไหมถ้าพี่บอกว่ารู้สึกดีๆ กับเธอ”

“ชอบเธอเหรอคะ”

“ไม่รู้แน่ใจเท่าไหร่ รู้แต่อยู่ใกล้แล้วมีความสุข”

“พี่คิดดีๆ นะคะ พี่มีความสุขแค่เรื่องบนเตียงหรือเปล่า หรือมากกว่านั้น”

          “มันก็คงจะเป็นเหมือนที่น้องพูดนั่นแหละ พี่อาจจะรู้สึกดีกับเธอเพราะแค่เรื่องบนเตียงก็ได้ น้องก็รู้ว่าพี่ไม่มีหัวใจเหลือให้รักใครอีกแล้ว”  

“เพราะพี่ยังลืมพี่ไลร่าไม่ได้ใช่ไหม” จัสมินหมายถึงภรรยาของพี่ชายที่เสียชีวิตจากการลอบทำร้ายของศัตรูทางธุรกิจพร้อมกับบิดามารดาของเธอเมื่อห้าปีก่อน

“พี่ไม่เคยลืมเธอและไม่คิดจะลืม”

“น้องไม่ได้บอกให้พี่ลืมเธอนะคะ  เธอก็ยังอยู่กับพี่อยู่ในความทรงจำของพี่ แต่ทำไมพี่ไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจอกับความรักครั้งใหม่บ้าง พี่ไลร่าคงไม่ชอบเท่าไหร่ที่เห็นพี่ไม่มีความสุขแบบนี้”

“จัสมิน พี่คงขี้ขลาดมากใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ พี่เป็นผู้ชายที่ขี้ขลาดมาก มันห้าปีแล้วพี่ควรก้าวออกมาจากจุดนั้นได้แล้วนะคะ” จันมินเข้าใจว่าพี่ชายของตนเสียใจและรู้สึกผิดมาตลอดที่ไม่สามารถปกป้องคนรักได้

“บางพี่ก็อยากใช้ชีวิตแบบปกติ ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะมีใครมาทำร้าย”

“ถ้าไม่ไหวพี่ก็ขายทุกอย่างทิ้งแล้วกลับมาอยู่เมืองไทยกับน้องสิคะ มาเริ่มต้นกันใหม่”

“แต่นั้นมันเป็นสิงที่พ่อของเราสร้างมานะ”

“ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ช่วยกันสร้างมา แต่พ่อกับแม่ก็จากไปเพราะธุรกิจสีเทาพวกนั้น”

“น้องอยากให้พี่วางมือใช่ไหม”

“ค่ะ น้องอยากให้พี่มีความสุขเหมือนคนทั่วไป ไม่อยากให้ทำงานแบบนั้น น้องรู้ว่าโรแบร์โต้ยินดีซื้อทุกอย่างจากพี่”

“พี่จะลองคิดดูนะ พี่เองก็อยากกลับมาอยู่เมืองไทยเหมือนกัน”

“น้องหวังว่าจะเป็นข่าวดีนะคะ”

“อือ พี่จะลองคุยกับโรแบร์โต้ดู”

“วันนี้พี่จะอยู่กินข้าวเย็นกับน้องไหม น้องว่าจะให้พี่จอมทำแกงเขียวหวานให้”

“ไม่ละ พี่ไม่อยากทิ้งให้รันอยู่คนเดียวนาน ก่อนออกมาเธอเหมือนไม่สบายนิดหน่อย”

“น้องว่าพี่ชอบเธอเข้าแล้วล่ะ”

“จัสมินจะมารู้ดีกว่าพี่ได้ยังไง”

“เชื่อสิน้องดูออก ถ้าคิดว่าใช่ก็อย่าปล่อยมือเด็ดขาด”