ตอนที่ 4 เหตุของความแค้น(ใช่เหรอ)

เจเดนเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในไม่ช้าเพราะแม่ของเขาโทรมาแจ้งอาการของน้องสาวว่าไม่ค่อยดีเท่าที่ควร การเต้นของหัวใจมีความผิดปกติ น้องสาวที่น่าสงสาร

เจเดนไปทำงานที่ต่างประเทศ 6 เดือนก่อน กลับมาพบว่าน้องสาวของเขามีอาการซึมเศร้าทำร้ายตัวเอง พบแพทย์แล้วยังตรวจพบว่าตั้งครรภ์ลูกแฝด ยาต้านซึมเศร้าบางตัวที่สำคัญยังทานไม่ได้ น้องสาวไม่ให้ความร่วมมือในการรักษาเพียงต้องการจบชีวิตเท่านั้น

ดูแลประคับประคองมานานจนกระทั่งยืดการตั้งครรภ์มาไม่ไหว แพทย์ตัดสินใจผ่าคลอดที่อายุครรภ์ 30 สัปดาห์ หลานๆของเขาเป็นฝาแฝดชายหญิงที่น่าสงสาร ตัวเล็กมากตอนนี้ยังต้องอยู่ในห้องไอซียูเด็กและน้องสาวของเขาเองก็เช่นกัน

“ไปดูน้องกับหลานๆมาแล้วเหรอลูก” หญิงวัยกลางคนเงยหน้ามองลูกชายที่เดินเข้ามาในพักที่โรงพยาบาลเพราะเป็นห้องพักญาติ ซึ่งประหนึ่งโรงแรมห้าดาว

“ครับแม่ ดึกมากแล้วแม่พักผ่อนนะครับ ” เจเดนยิ้มให้แม่ของเขาและโอบกอดแม่เพื่อให้กำลังใจ เขารู้ว่าแม่เจ็บปวดมากแค่ไหน

“วันนี้มาช้าจังลูก หรือที่ทำงานมีปัญหา” เจเดนอยากจะบอกแม่ของเขาว่าเขากำลังจะแก้แค้นไอ้ผู้ชายชั่วที่มันทำเลวกับน้องสาวทว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าขาวซีดและร่างกายที่อิดโรยแล้วยิ่งไม่กล้าบอกกล่าวสิ่งใดที่จะทำให้แม่ไม่สบายใจเพิ่มขึ้น

“แม่พักผ่อนนะครับ เราต้องแข็งแรงเพื่อจะได้รอวันที่แองจี้กับหลานๆออกจากโรงพยาบาล” เจเดนเปลี่ยนเรื่องก่อนเดินพาแม่ไปที่เตียงนอน

“แม่อย่านอนดึกนะครับ”

“จ๊ะลูก”

หลังจากส่งแม่เข้านอนแล้วเจเดนแยกตัวเข้ามาในห้องนอนของเขา ก่อนจะอาบน้ำชำระร่างกายและนอนคิดเรื่องที่เขาตัดสินใจทำในวันนี้ มาเฟียหนุ่มอย่างเขาจะฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากเลยแต่ที่ยังจัดการไอ้เวย์ไม่ได้เพราะก่อนที่แองจี้จะเข้าโรงพยาบาลน้องสาวขอร้องไม่ให้ฆ่าไอ้เลวนั่นและจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับมันอีก และแองจี้บอกหมดแรงจะอยากมีชีวิตต่อเพราะทำผิดพลาดไว้มากๆ ซึ่งเท่าที่น้องสาวเล่ามาไอ้เลวนั่นควรได้รับกรรมบ้าง คิดแล้วก็อดคิดไม่ได้เลยว่าน้องสาวของเขาดีมากแค่ไหน

ตอนแรกเขาตั้งใจจะเจรจากับไอ้เวย์ให้มันคอยดูแลน้องสาวและหลานๆแต่พอเห็นมันทำงานโฮสต์แบบเริงร่า สุขสบาย อยู่กับลูกค้าสาวๆแล้วเขาอดโกธรแค้นไม่ได้เลย ทำไมนะคนเลวมันถึงได้อยู่สุขสบาย และจากการสอบถามไอ้เวย์มันไม่รับดูแลลูกค้าผู้ชายนั่นจึงเป็นสาเหตุที่เจเดนเลือกที่จะทำให้มันต้องทุกข์ทรมาณ ซึ่งในความจริงแล้ว

เจเดนเองก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเพศเดียวกันมาก่อน

ทางด้านวินเก็บความสงสัยกับเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งเจอมา วินคิดกับตัวเองหลายตลบว่าเขาจะบอกเวย์หรือจะถามเวย์ดีไหม ตอนนี้เวย์เองอยู่ในช่วงที่เตรียมร่างกายและตอนนี้เวย์แทบจะไม่ได้ออกจากบ้านเลย น้องชายฝาแฝดเหมือนกับต้องการหลบเลี่ยงบางอย่างเช่นกัน เวย์ให้เหตุผลว่าอยากเซฟตัวเองให้การปลูกถ่ายไตราบรื่นที่สุด หลังจากนั้นจะเกิดอะไรกับเวย์ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเวย์บอกว่ายังไงก็มีวินที่จะคอยดูแลแม่อยู่แล้ว

วันนี้วินกลับบ้านมาเกือบเช้าเลย แม่เขาสงสัยงานที่บาร์คงลูกค้าเยอะ ทุกวันนี้ลูกชายของเธอทำงานแทบนับเวลานอนได้ไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ ตั้งแต่เธอป่วยเข้าโรงพยาบาล เธอก็สังเกตเห็นว่าลูกชายแฝดคนโตเอาแต่ทำงานไม่ยอมหยุดหย่อน จึงได้คิดไปต่างๆว่าตัวเองอาจเป็นภาระให้ลูกๆ

“บอกแล้วไง ไม่ต้องๆเดี๋ยวแม่ทำเอง เราเข้าไปอาบน้ำอาบท่าเถอะไป กับข้าวแม่ทำไว้ให้ในครัวนะกินแล้วก็นอนซะ ผอมโซจนแทบดูไม่ได้แล้ว” รสาบอกวินและก็ตะโกนเรียกลูกแฝดคนเล็กลงมากินข้าวพร้อมกัน

“เวย์ครับ...ลงมากินข้าวครับ” เสียงของรสาตะโกนเรียนลูกชายคนเล็กของเธอมากินข้าว

สักพักชายหนุ่มร่างสูงกำยำที่มีหน้าตาพิมพ์เดียวกันกับลูกชายคนโตที่เธอเพิ่งบอกให้ไปอาบน้ำก็เดินลงมาจากบันได

“ครับแม่ เวย์พร้อมกินข้าวแล้วครับ” ลูกชายคนเล็กพูดด้วยเสียงออดอ้อน เวย์จะออดอ้อนเก่งกว่าวินมาแต่ไหนแต่ไร คนเล็กค่อนข้างจะติดสำอางค์ติดสบาย งานหนักไม่ทำ การเรียนก็ไม่เอาไหน หลายต่อหลายครั้งที่มักทำให้เธอต้องร้อนใจ เรียนสายช่างกลถึง ปวช. ต่อ ปวส. ก็มีเรื่องมีราวจนต้องลาออกจากวิทยาลัย มีวุฒิ ปวช เท่านั้น

“ไอ้วินล่ะแม่” เวย์ถามหาพี่ชายซึ่งเขาไม่เคยเรียกพี่เลยแต่ไหนแต่ไร

“วินเพิ่งกลับมาเอง แม่เลยให้ขึ้นไปอาบน้ำ”

ไม่นานหลังจากวินอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็เดินลงมาทานข้างพร้อมกัน วินมองหน้าเวย์ด้วยความลังเลว่าจะถามน้องชายถึงเหตุการณ์ที่เขาเผชิญมาดีหรือไม่ แต่วินไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหนเพราะขนาดชื่อของลูกค้าคนนั้น วินยังไม่รู้จัก

“วันนี้แม่ต้องไปฟอกไต” เวย์บอกกับวิน ตอนนี้เวย์รับหน้าที่เป็นคนดูแลแม่ และต้องดูแลตัวเองเพื่อเตรียมความพร้อม แม่ของพวกเขาเองตอนแรกไม่ได้ยินยอมเพราะไม่อยากให้ลูกๆต้องเจ็บตัว กลัวเกิดอันตรายต่อลูก แต่ลูกแฝดทั้งสองคนและทีมแพทย์ที่ดูแลช่วยกันอธิบายแนวการรักษาและการดูแลตัวเอง และผู้บริจาคควรจะต้องงดดื่มแอลกอฮอล์ตลอดไป รสาเดิมอยากให้เวย์เลิกทำงานโฮสต์อยู่แล้วจึงตกลง ตอนนี้เธอห่วงวินมากเพราะต้องสวมรอยทำงานแทนน้อง แต่ไม่นานก็จะครบกำหนดที่ลาออกได้แล้ว

“เงินนี่เก็บไว้นะ ”  วินยื่นเงินสดจำนวนสองหมื่นบาทให้กับเวย์และแม่คนละปึก เอาไว้ใช้จ่าย

“ไม่ต้องให้กูหรอก กูยังมีเงินเก็บอยู่”  เวย์บอกกับพี่ชาย

“มึงรับไปเถอะ กูอยากให้มึง เผื่อเหลือเผื่อขาด”

หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อย เวย์พาแม่ออกไปโรงพยาบาลทำการฟอกไตตามนัด ส่วนวินก็นอนพักผ่อนเอาแรง วินนอนพลิกตัวไปมาเพราะความคิดไม่ตกว่าเขาจะถามเวย์ดีไหม คิดไปคิดมาเขาก็หลับไป

ครอบครัวทั้งสามคนใช้ชีวิตแบบดูแลซึ่งกันและกันมาตลอด มีบ้างหลายครั้งหลายหนที่แฝดคนเล็กสร้างเรื่องสร้างราวให้ปวดหัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง การเรียน ผู้หญิง การพนัน นับว่าเวย์ทำมาหมด จนตอนนี้อายุ 22 ปีแล้ว ตอนนี้เวย์กำลังปรับปรุงตัวเอง อาจจะเพราะแม่ตรวจพบว่าเป็นโรคไตวายเฉียบพลัน

เวย์ซึ่งไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเริ่มทำงานโฮตส์ได้เกือบ 2 ปี มีการเซ็นต์สัญญารับเงินมาก่อนปีต่อปี การเงินของเวย์ดีมากเพราะเขาเป็นโฮสต์ตัวท๊อป ลูกเล่นออดอ้อนสาวๆแพรวพราวมากมาย บ้านหลังนี้ที่อาศัยอยู่เวย์ก็เป็นคนซื้อ เป็นบ้านเดี่ยวในหมู่บ้านจัดสรร รถยนต์ที่ใช้ในครอบครัวก็เป็นเงินส่วนของเวย์

วิน แฝดพี่ที่ทำตัวดีมาตลอด ไม่เคยทำให้แม่ต้องเดือดร้อนใจ ตอนนี้เรียนจบแล้วรอรับปริญญาเท่านั้นเอง ในช่วงที่เวย์เกเร วินเป็นคนทำงานพิเศษมาช่วยเหลือครอบครัวมาตลอด เนื่องจากวินค่อนข้างอ่อนข้อให้กับน้องชาย เธอจึงรู้สึกว่าบางทีก็กลัวว่าวินจะน้อยใจเพราะวินต้องรับผิดชอบหลายๆอย่างในบ้านตั้งแต่ผู้เป็นพ่อเสียชีวิตไป และแม่ต้องล้มป่วยลง

 2 สัปดาห์ผ่านไป

หลังจากที่วินลางานหลายวันเพื่อพาแม่และเวย์เข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาล แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีแม่ของเขาและน้องชายนอนพักอยู่ที่ห้องพักฟื้นหมอให้รอดูอาการแทรกซ้อนอีกสักพัก วินอยากจะให้แม่กับน้องอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนเลย

“เวย์ คืนนี้กูต้องไปทำงาน”

“อ้าว ครบวันลาแล้วเหรอ”

“มึงโอเคไหม เฝ้าแม่ได้ใช่มั้ย”

“ได้สิ กูไม่ได้เจ็บมาก มึงก็ดูแลตัวเองด้วย” เวย์รับคำพี่ชายเพื่อให้วินไว้วางใจ

“ไว้กูจะมาหาหลังเลิกงานนะ”

“มันดึกมากกลับบ้านไปนอนเลย มึงระวังตัวด้วยนะวิน”

“มึงบอกให้กูระวังตัว มึงทำอะไรไว้บ้างเวย์ บอกกูมา”

“ตอนนี้ก็ไม่มีนะ ผู้หญิง กูก็เคลียร์จบหมดแล้ว ไม่ได้คบใคร พนันก็ไม่มีแล้ว”

“อืม แน่นะ กูไปล่ะ”

“จริง กลับตัวกลับใจแล้ว กูสงสารแม่กับมึง กูขอโทษ”

“กูให้อภัยไอ้น้อง” วินเอามือยีหัวเวย์

เวย์พยักหนาและวินก็เดินออกจากห้องพักโดยไม่ลืมที่เข้าไปก้มจูบที่หน้าผากของแม่ตัวเองที่กำลังหลับอยู่ ซึ่งห้องพักเป็นห้องเตียงคู่

อันที่จริงวันนี้วินตั้งใจจะเข้าไปคุยกับผู้จัดการร้านเรื่องสัญญาการทำงานที่กำลังจะครบกำหนดในอีก 2 สัปดาห์  วินจะไม่ต่อสัญญาแล้วและจะกลับไปเป็นตัวเอง เริ่มหางานที่ตรงสายงานที่ตัวเองเรียนจบมา

“วิน พี่ต้องขอโทษจริงๆนะ ถ้าวันนั้นพี่อยู่ด้วยคงไม่ต้องดูแลลูกค้าผู้ชาย เห้อ อุตส่าห์รับปากไว้แล้วแท้ๆ”

“ไม่เป็นไรครับ มันผ่านมาแล้ว ”

เพราะต่อให้วินเองอยากจะบอกผู้จัดการร้านมากว่าลูกค้าคนนั้นป่าเถื่อนแค่ไหน ถูกรังแกยังไงแต่คงหนีไม่พ้นการประจานตัวเองอยู่ดีว่าสุดท้ายก็ยอมเพราะลูกค้าคนนั้นก็ให้เงินเขามาเยอะมาก

“พี่ปริมครับ ผมจะไม่ต่อสัญญานะครับ”

“อ้าว...ลูกค้าเราเยอะด้วย”

“ครับ เริ่มดื่มไม่ไหวด้วยครับ”

“เห้ย เสียดายจัง ถ้าเปลี่ยนใจบอกพี่ได้เลยนะคะ”

“ครับ งั้นผมเตรียมตัวทำงานก่อนนะครับ”

วินเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนจะกลับออกมาทำหน้าที่อย่างที่เคยและรอให้ลูกค้าสาวที่นัดคิวมาก่อน ตอนนี้เขาจึงออกมาพบปะลูกค้าทั่วไป คืนนี้ทุกอย่างเป็นปกติสุขดีอย่างที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก กระทั่งน้ำเสียงทุ้มดังขึ้นมา

“มึงหายไปหลายวันเลยนะ”