เบกล่าวอย่างประหม่าเล็กน้อย“ลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอคะ? ดิฉันขอทราบได้ไหมคะว่าเขาเป็นใคร? เขาขอให้คุณมามองหาใครที่นี่เหรอคะ?” พนักงานต้อนรับที่ทำงานแผนกต้อบรับมีการแสดงออกทางอารมณ์ที่ดีมาก และมันชัดเจนว่าเธอได้รับการฝึกสำหรับการให้บริการลูกค้าของพวกเขา เธอปฏิบัติต่อทุกคนในห้องด้วยความเคารพ แม้แต่เบที่แต่งกายอย่างเรียบง่าย“เขาชื่อเจอรัลด์ คลอฟอร์ดค่ะ เขาบอกให้ฉันมาที่นี่ และมองหาผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าคุณเคย์เดน เซลลี!”พนักงานต้อนรับตรงแผนกต้อนรับส่ายหัวของเธอและด้วยรอยยิ้มเวทนา เธอบอกเบว่า “ดิฉันขอโทษค่ะแต่ไม่มีใครที่ชื่อเคย์เดน เซลลีที่นี่ พวกเราไม่เคยได้ยินใครก็ตามชื่อเจอรัลด์ คลอฟอร์ดเหมือนกัน คุณแน่ใจใช่ไหมคะว่าคุณไม่ได้จำผิด?” “อะไรนะ?”ความตื่นกลัวของเบพุ่งขึ้นเมื่อได้ยินการตอบสนองของพนักงานต้อนรับ นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเพราะทุกคนจับจ้องสายตามายังเธอ เธอจึงเริ่มหน้าแดงขึ้นมาด้วยความอับอาย“พระเจ้า! ฉันเพิ่งพูดอะไรไปนะ? พระเจ้า ข่างน่าอายเสียจริง! เธอช่างโง่อะไรอย่างงี้ที่มาถึงที่นี่น่ะ!” อย่างพูดไม่ออก อิซาเบลปิดหน้าของเธอเพื่อซ่อนตัวเองจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้
“เป็นใครกัน?” ขณะที่คนอื่น ๆ มองกันและกันด้วยความตกตะลึง ผู้จัดการฮัดเดล ที่ใช้ประโยชน์ในเวลาว่างของเขา ก็เข้ามาในห้องวีไอพี ทันทีที่ยูม่าเห็นเขา เขาก็มอบรอยยิ้มจาง ๆ ให้ก่อนจะพูดขึ้นมา “ผู้จัดการฮัดเดลครับ!” “ขอโทษจริง ๆ นะครับสำหรับการละเลยขนาดนี้ต่อคุณในวันนี้ ประธานเยลแมน มีหลายสิ่งหลายอย่างให้ทำน่ะครับ! ผมจึงหวังว่าคุณจะรอผมได้สักครู่หนึ่ง” ผู้จัดการฮัดเดลตอบกลับ เมื่อได้ยินแบบนั้น จากนั้นยูม่าก็กล่าว “คุณกำลังทำตัวจริงใจมากเกินไปแล้วครับ ผมรู้ดีว่าทรัสเดค กรุ๊ป นั้นยุ่งกันมากในทุก ๆ วัน! แม้จะเป็นอย่างงั้น แต่คุณก็ยังคงใช้เวลาในการเข้าร่วม และผมก็ขอบคุณจริง ๆ!” ในการตอบสนอง ผู้จัดการฮัดเดลถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นมา “เมื่อพูดแล้วก็ ประธานเยลแมนครับ ผมถามไปทั่วเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่คุณเอ่ยถึงในตอนนั้น แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเกี่ยวข้องกับการประมูลและข้อเสนอ ประธานเซลลี ผู้บังคับบัญชาของผม ไม่มีเวลาที่จะตรวจเช็คดูในเวลานี้! คุณอาจต้องรอไปสักพักก่อนที่เขาจะสนใจฟังในเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นนะครับ!” “ไม่เป็นไรครับ ผู้จัดการฮัดเดล! ผมไว้วางใจในความสามารถของคุณที่จะทำการจัดเตรียมนี
ยูราถามคำถามนั้นด้วยความไม่เชื่ออย่างเต็มที่ “ถูกต้อง! เมื่อคิดว่าเธอยังอ้างว่าเป็นเพราะเส้นสายของเจอรัลด์ด้วยซ้ำ…เขาจะไปรู้จักคนตำแหน่งสูงเช่นนี้ได้ยังไงกัน? เรื่องพวกนี้เป็นไปได้ยังไง?” อิซาเบลค่ำครวญอย่างอิจฉาริษยา หลังจากถูกทำให้ขายหน้าแบบนั้น จึงแน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่สองครอบครัวด้วยสายตาที่เยาะเย้ยกัน โรสเองตอนนี้ก็กำลังคิดถึงว่าเจอรัลด์ถอนเงินหนึ่งล้านดอลลาร์ไปเมื่อวันก่อนได้อย่างไร เธอยังนึกถึงตอนที่ยูราเล่าให้เธอฟังถึงเสื้อผ้าของเจอรัลด์เช่นกัน บวกกับความจริงที่เธอได้เห็นในตอนนี้ ด้วยตาของเธอเอง ว่าเจอรัลด์มีความสามารถที่จะใช้เส้นสายภายในทรัสเดค กรุ๊ปนั้น เธอจึงมั่นใจมากว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป “เดี๋ยวนะ!” โรสขัดจังหวะขึ้นมา ในขณะที่อิซาเบลและแม่ของเธอยังคงโต้ตอบคำพูดที่ริษยาด้วยความรำคาญของพวกเธอ “เป็นไปได้ไหมว่าพวกเราไม่ได้ตรวจสอบภูมิหลังของเจอรัลด์อย่างละเอียดพอ? จริง ๆ แล้วเขาไม่ใช่คนยากไร้เลยหรือเปล่า? เขาจะมีความฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้ยังไงอีกล่ะ? นั่นถึงอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงมีเส้นสายที่มีอำนาจมากมายขนาดนี้เช่นกัน!” โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่
“หนูไม่รู้ค่ะ ทำไมคุณไม่ไปถามเขาด้วยตัวเองล่ะคะ?” เบกล่าวก่อนจะจากไปทันที “มัน…มันจบแล้วตอนนี้ เบได้สร้างผลงานที่ใหญ่ที่สุดในคราวนี้อย่างแน่นอน!” ยูราตะเบ็งเสียงออกมา “ทำไมถึงวิตกกังวลขนาดนี้ล่ะ? เบอาจจะไม่สามารถทำอะไรยิ่งใหญ่จากมันก็ได้! ดังนั้นเธอไม่ใช่ปัญหาใหญ่ที่สุดในตอนนี้ สิ่งสำคัญที่พวกเราต้องกังวลถึงก็คือ ลูกชายของนังบ้าคนนั้น เจอรัลด์! พวกเราจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าเขามีอำนาจที่แท้จริงมากแค่ไหนกัน!” โรสประกาศ วินาทีที่เธอกล่าวไปแบบนั้น ทุกคนที่เกี่ยวข้องก็ได้รับข้อความในกลุ่มแชทของตระกูล พ่อบ้านของตระกูลเพิ่งออกการประชุมครอบครัว และพวกเขาจะต้องมารวมตัวกันที่ห้องประชุมของตระกูลเยลแมนภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ “เห็นไหม? เบขอความเชื่อถืออย่างรวดเร็วขนาดนี้! การประชุมต้องเกี่ยวกับโครงการในตอนนี้แลอย่างแน่นอน!” ป้าสองกล่าวออกมาเสียงดัง จากนั้นโรสก็เอามือกอดอก และยิ้มอย่างเย็นชาก่อนจะพูดขึ้นมา “ตอนนี้ก็กลับบ้านกันเถอะ…ฉันอยากจะเห็นว่าเด็กคนนี้จะลงเอยด้วยการทำความยุ่งเหยิงแบบไหน!” เมื่อหนึ่งชั่วโมงนั้นเริ่มขึ้น ทุกคนในตระกูลก็อยู่ในห้องประชุมของตระกูลเยลแมนกันแล้ว อย่าลืมว่าการป
น้ำเสียงของเธอโกรธมาก เมื่อเธอพูดเรื่องทั้งหมดนั้น “ไม่ว่าเขาจะเป็นส่วนหนึ่งของมันหรือไม่ก็ตาม อย่าลืมว่าเธอคือคนที่มีอำนาจในที่นี้ ทรัสเดค กรุ๊ป ร่วมมือกับเธอ ไม่ใช่ยูรา” เจอรัลด์กล่าวเตือน “…ถูกต้อง ฉันไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว! เมื่อพูดแล้วก็ ลูกพี่ลูกน้อง ฉันเห็นนายเตรียมกล่องของขวัญที่นั่น สำหรับของใครเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอนั่งบนโซฟาในขณะที่มองไปที่เขา เมื่อได้ยินคำถามของเธอ เจอรัลด์ก็เช็ดมือของเขาให้สะอาดและหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาก่อนจะพูดว่า “ฉันวางแผนที่จะไปเยี่ยมคุณยาย เมื่อการประชุมของเธอจบลงนะ” เดิมทีเจอรัลด์ต้องการพบปะเธอก่อนหน้านี้แต่เมื่อเขาพบว่าเยลแมนกำลังมีการประชุมกันอยู่ เขาจึงเลื่อนแผนการของเขาไป ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่อยากจะรับมือกับป้าหนึ่งและคนอื่น ๆ “ดังนั้นเธอคงไม่ได้สงสัยหรอกใช่ไหม เธอคิดว่ามันคือของขวัญสำหรับเธอใช่ไหม?” เจอรัลด์กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มทะลึ่งบนใบหน้าของเขา ในขณะนั้นเขาจำได้ว่าวันเกิดของเบคืออีกสองวันถัดไป ในการตอบกลับ เบแลบลิ้นก่อนจะพูดขึ้นมา “ไม่ ไม่ใช่ซะหน่อย!” “ไม่ว่าจะยังไง เนื่องจากการประชุมสิ้นสุดแล้ว ฉันจะไปเยี่ยมคุณยายใ
“เพราะสภาพร่างกายของคุณยายไม่ค่อยดีนักเมื่อไม่นานมานี้ ผมจึงซื้ออาหารเสริมสุขภาพมาให้ครับ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาวางของขวัญไปข้าง ๆ เมื่อเขาเข้ามา “ฮึ่ม! ช่างหายากเหลือเกินที่เธอทำตัวช่างคิดเช่นนี้!” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม อย่าลืมว่าเจอรัลด์ก็มามือเปล่าในวันเกิดจริง ๆ ของเธอวันนั้น ไม่ว่าจะยังไง แม้มันเป็นความจริงที่เธอตัดแม่ลูกกับยูเลีย แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะตัดสายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกได้อย่างสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้น เจอรัลด์และเจสสิก้าทั้งคู่ก็เป็นหลานแท้ ๆ ของเธอ ในฐานะยาย เอาตามตรงเธอก็อยากจะมีการติดต่อพวกเขาสักรูปแบบหนึ่งเป็นอย่างน้อย แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นว่าเจอรัลด์ดูน่าสมเพชอย่างไรในตอนแรก เธอจึงนึกถึงดีแลนขึ้นมาทันที ทั้งพ่อและลูกชายเหมือนกันมาก… นิสัยของพวกเขาก็คล้ายคลึงกันเหมือนกัน พวกเขาเป็นคนประเภทที่ไม่เคยโต้ตอบ หรือสู้กลับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะถูกด่าว่าหรือทุบตีก็ตาม หลังจากความเงียบที่ทรมานเล็กน้อย ท่านผู้หญิงเยลแมนก็ถามขึ้นมา “…แม่ของเธอมีชีวิตที่ดีตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้หรือเปล่า เจอรัลด์?” “ครับ พู
“บัว…บัวหิมะงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเทา ขณะที่เธอยังคงจ้องไปที่ของขวัญด้วยความงุนงงต่อไป “เจอรัลด์จะซื้อสิ่งของที่แพงและมีค่าเช่นนี้มาได้ยังไงกัน…? พ่อบ้านเองก็เพียงก้มหน้าลง หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่สั้น ๆ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “…มีบางอย่างอยู่ในใจของผมครับ ผมไม่มั่นใจว่าผมควรพูดมันหรือไม่ ท่านประธาน” “พูดต่อสิ!” “จากสิ่งที่ผมสามารถสังเกตได้ คุณคลอฟอร์ดดูไม่เหมือนจะเป็นคนธรรมดาเลยนะครับ ถ้าจะพูดให้ถูก เขาดูเหมือนจะแสดงออกถึงอารมณ์ของคนชั้นสูง! มีบางอย่างเกี่ยวกับวิธีที่เขาพูด…นี่อาจดูเหมือนไกลเกินจริง แต่คุณเคยคิดไหมครับว่าบางที แค่อาจจะนะครับ…คุณคลอฟอร์ดอาจเป็นคนลึกลับคนนั้น…” “…นายกำลังบอกเป็นนัยว่าเจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ด จากตระกูลคลอฟอร์ดงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ รู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ได้ยินคำชี้แนะแบบนั้น ในการตอบสนอง เชลดอนเพียงชี้ไปที่บัวหิมะอีกครั้ง นั่นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้หัวใจของท่านผู้หญิงเยลแมนเต้นผิดจังหวะแล้ว “…นั่น…นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? นายก็เห็นว่าดีแลนดูเป็นยังไงในปีนั้นเหมือนกันใช่ไหม? ไม่มีทางหรอกน่า!” ท่านผู
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็ลงเอยด้วยการตบหัวของเบเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังในอนาคตแล้วกัน ไม่ว่าจะยังไง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ! ฉันจะเตรียมบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอ ดังนั้นก็คาดหวังที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างน่ายินดี เมื่อเธอได้รับของขวัญของฉันเถอะ!” “ฮะ? ของขวัญอะไรเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น “มันจะไม่เป็นเซอร์ไพรส์ถ้าฉันบอกคำตอบเธอตอนนี้ใช่ไหม? แค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับไปห้องของเขา แม้เขากำลังยิ้มขณะที่เขาจากไป แต่เบก็รู้สึกได้ว่าเจอรัลด์เหงาหงอยอย่างแท้จริงอย่างไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นมันเหมือนกัน แม้ลูกพี่ลูกน้องของเธอมักจะทำตัวเหมือนเป็นพี่ชายที่เอาใจใส่อยู่เสมอ แต่เธอก็บอกได้เลยว่าเขามีเรื่องหนักใจบางอย่างอยู่ในใจของเขาตลอดมา เขาไม่เคยดูเหมือนมีความสุขอย่างแท้จริงเลย เบคาดคิดว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพี่สะใภ้ที่เป็นไปได้ของเธอ อย่างไรซะเนื่องจากเขาปฏิเสธที่จะคุยกับเธอ เบจึงไม่ได้ถามเขาต่อไปด้วยความเคารพ การเป็นลูกพี่ลูกน้อง