“บัว…บัวหิมะงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเทา ขณะที่เธอยังคงจ้องไปที่ของขวัญด้วยความงุนงงต่อไป “เจอรัลด์จะซื้อสิ่งของที่แพงและมีค่าเช่นนี้มาได้ยังไงกัน…? พ่อบ้านเองก็เพียงก้มหน้าลง หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่สั้น ๆ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “…มีบางอย่างอยู่ในใจของผมครับ ผมไม่มั่นใจว่าผมควรพูดมันหรือไม่ ท่านประธาน” “พูดต่อสิ!” “จากสิ่งที่ผมสามารถสังเกตได้ คุณคลอฟอร์ดดูไม่เหมือนจะเป็นคนธรรมดาเลยนะครับ ถ้าจะพูดให้ถูก เขาดูเหมือนจะแสดงออกถึงอารมณ์ของคนชั้นสูง! มีบางอย่างเกี่ยวกับวิธีที่เขาพูด…นี่อาจดูเหมือนไกลเกินจริง แต่คุณเคยคิดไหมครับว่าบางที แค่อาจจะนะครับ…คุณคลอฟอร์ดอาจเป็นคนลึกลับคนนั้น…” “…นายกำลังบอกเป็นนัยว่าเจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ด จากตระกูลคลอฟอร์ดงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ รู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ได้ยินคำชี้แนะแบบนั้น ในการตอบสนอง เชลดอนเพียงชี้ไปที่บัวหิมะอีกครั้ง นั่นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้หัวใจของท่านผู้หญิงเยลแมนเต้นผิดจังหวะแล้ว “…นั่น…นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? นายก็เห็นว่าดีแลนดูเป็นยังไงในปีนั้นเหมือนกันใช่ไหม? ไม่มีทางหรอกน่า!” ท่านผู
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็ลงเอยด้วยการตบหัวของเบเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังในอนาคตแล้วกัน ไม่ว่าจะยังไง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ! ฉันจะเตรียมบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอ ดังนั้นก็คาดหวังที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างน่ายินดี เมื่อเธอได้รับของขวัญของฉันเถอะ!” “ฮะ? ของขวัญอะไรเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น “มันจะไม่เป็นเซอร์ไพรส์ถ้าฉันบอกคำตอบเธอตอนนี้ใช่ไหม? แค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับไปห้องของเขา แม้เขากำลังยิ้มขณะที่เขาจากไป แต่เบก็รู้สึกได้ว่าเจอรัลด์เหงาหงอยอย่างแท้จริงอย่างไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นมันเหมือนกัน แม้ลูกพี่ลูกน้องของเธอมักจะทำตัวเหมือนเป็นพี่ชายที่เอาใจใส่อยู่เสมอ แต่เธอก็บอกได้เลยว่าเขามีเรื่องหนักใจบางอย่างอยู่ในใจของเขาตลอดมา เขาไม่เคยดูเหมือนมีความสุขอย่างแท้จริงเลย เบคาดคิดว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพี่สะใภ้ที่เป็นไปได้ของเธอ อย่างไรซะเนื่องจากเขาปฏิเสธที่จะคุยกับเธอ เบจึงไม่ได้ถามเขาต่อไปด้วยความเคารพ การเป็นลูกพี่ลูกน้อง
ขณะที่เธอนำสมาชิกครอบครัวคนอื่นจากไป ยูราก็หัวเราะก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชาให้เบ “ระวังปากให้ดีไม่อย่างงั้นนายจะต้องชดใช้มันอย่างหนัก ยูรา! ลบรอยยิ้มเยาะนั้นออกไปจากหน้าของนายซะ!” เบคำรามใส่ ขณะที่เธอหันหลังจากไป อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอหันหลังกลับ เธอก็เห็นเจอรัลด์อยู่ที่นั่น ในมือของเขาคือเค้กขนาดเล็กสูงประมาณหกนิ้ว หลังจากเห็นเขาเท่านั้นเธอถึงสงบจิตใจได้ “นายมาสายนะ ลูกพี่ลูกน้อง!” เบกล่าวอย่างค่อนข้างมีความสุข “อืม ฉันต้องสั่งเค้กนี้เพื่อวันเกิดของเธอไง!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขายกเค้กในมือขึ้นมาเพื่อให้เธอดู “ฮึ! นายมาจากชนบทอย่างแท้จริง! ใครจะยังคงกินเค้กในระหว่างงานวันเกิดอยู่อีก? ไม่ได้เรื่อง!” ยูรากล่าวด้วยรอยยิ้มดูถูก “ฉันชอบกินเค้ก นายมีปัญหากับเรื่องนั้นหรือไง?” เบตอบกลับ “ฮึ่ม! ฉันจะไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ!” ยูรายิ้มเยาะ “เฮ้ เบหนิ!” ขณะนั้นเอง น้ำเสียงหนึ่งก็ดังมาจากรถที่เพิ่งมาหยุดอยู่ตรงทางเข้าของบ้านตระกูลเยลแมน ผู้หญิงห้าคน ที่ดูเหมือนจะอายุพอ ๆ กับเบกันทั้งหมด ค่อย ๆ ก้าวลงมาจากรถคันนั้น พวกเธอทุกคนต่างก็สวยและตัวสูงพอ ๆ กัน “เม! เยเซเนีย! พว
ในทางกลับกัน เบรู้สึกไม่มีความสุขที่ได้ยินแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้วจากสิ่งที่เธอสามารถบอกได้ เขาอาจจะคาดเดาได้ว่าเธอเชิญเพื่อนร่วมชั้นเก่าของเธอมาเพื่อแนะนำพวกเธอให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอโดยเฉพาะ ยูราจึงทำแบบนี้อย่างจงใจอย่างแน่นอน “เธอจะสนุกมากกว่าเมื่ออยู่กับฉัน! ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปเดินเล่นกับพวกเขาหรอก!” เบกล่าวอย่างฉันเฉียว เมื่อเห็นว่าเธอโมโหแค่ไหน เพื่อนร่วมชั้นของเธอจึงมองกันและกันก่อนจะมุ่ยปาก ขณะที่พวกเธอเข้าไปในบ้านกับเบ ขณะที่พวกเขาเดินผ่านสวนหลังบ้าน เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าเบคิดจะทำอะไร แม้เขาเข้าใจว่าเธอเพียงต้องการหาเพื่อนให้เขาด้วยความสงสารเท่านั้นก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนไหน ๆ ไปมากกว่านี้จริง ๆ ในขณะนี้ อย่าลืมว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแพ้ภัยตัวเองจากการผูกพันกันมากเกินไปกับเพื่อนผู้หญิงของเขา อลิซเป็นตัวอย่างแบบเรียนของเรื่องนั้น เพราะเช่นนั้นเจอรัลด์จึงเพียงปฏิบัติต่อคนสวยเหล่านี้ด้วยมุมมองของพี่ชายเท่านั้น แม้กระนั้น สาว ๆ เองก็ไม่ได้สนใจในการพูดคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีพวกเธอคนไหน
ความจริงที่ว่าแขกผู้มีเกียรติเช่นนี้กำลังมาที่นี่ จึงทำให้เชลดอนเย็นสันหลังวาบขึ้นมาเลยทีเดียว เมื่อในที่สุดรถมาหยุดตรงหน้าเชลดอน ครอบครัวสี่คนก็ก้าวลงมาจากหนึ่งในรถหรูเหล่านั้น พวกเขาประกอบไปด้วยคู่รักวัยกลางคน ลูกชาย และลูกสาวของพวกเขา “ขอบคุณสำหรับการเข้าร่วมงานเลี้ยงตระกูลเยลแมนนะครับ ยินดีอย่างยิ่งที่มีคุณอยู่กับเรา คุณอาจเป็น…ประธานแจ็กเกอร์หรือเปล่าครับ?” เชลดอนกล่าว รู้สึกแปลกใจที่มีบุคคลที่มีชื่อเสียงเช่นนี้มา “ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกันครับ! แล้วก็ใช่ ผมโบรดี้ แจ็กเกอร์!” “ช่างเป็นเกียรติอะไรเช่นนี้ครับ! ไม่เพียงคุณจะมีชื่อเสียงที่น่าอัศจรรย์ใจ แต่คุณก็ยังรำ่รวยมากที่สุดในบรรดาคนที่ร่ำรวยที่สุดทั้งสี่คนในแจ็คสันวิลล์อีกด้วย เชลดอนรู้สึกกระตือรือร้นอย่างยิ่งในตอนนี้ เขาจะไม่เป็นอย่างงั้นได้ยังไง? ชายที่ร่ำรวยมากที่สุดจากแจ็คสันวิลล์ตอนนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา! เขาไม่สามารถหยุดมือจากการสั่นเทาได้เลยด้วยซ้ำ เนื่องจากเยลแมนไม่สามารถประจบประธานแจ็คเกอร์และคนของเขาก่อนหน้านี้ การมาถึงของเขาในวันนี้จึงน่าประหลาดใจอย่างยินดีแน่นอน ก่อนที่เชลดอนจะทันได้ฟื้นคืนจากอาการช็อก
“ข ขอบคุณสำหรับของขวัญค่ะ คุณเชลเวอร์!” เบกล่าว ขณะที่เธอได้รับของขวัญอีกชิ้นจากผู้มีอิทธิพลอีกคน เมและหญิงสาวคนอื่น ๆ รู้สึกตกตะลึงและอิจฉาเบไปในเวลาเดียวกัน ขณะที่พวกเธอมองไปที่ของขวัญทั้งหมดที่เธอกำลังได้รับ “เหล่านี้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณหรือเปล่าคะ คุณเยลแมน? พวกเธอทั้งหมดต่างก็สวยกันเช่นนี้! ช่างน่าเสียดายที่พวกเราไม่มีของขวัญเพียงพอสำหรับทุกคน! รอสักครู่แล้วกัน ในขณะที่ฉันสั่งให้คนส่งของขวัญมาที่นี่! ถือว่าพวกมันเป็นของขวัญในการทำความรู้จักกันแล้วกันนะคะ!” คุณนายแจ็กเกอร์กล่าว ขณะที่เธอยิ้ม “…ฮะ? พวกเราก็จะได้ของขวัญเหมือนกันเหรอคะ?” สาว ๆ ตอบกลับ รู้สึกประหลาดใจกัน “แน่นอนสิ! ฮ่าฮ่า!” “เอาล่ะค่ะ! ขอบคุณนะคะ ประธานแจ็กเกอร์! คุณนายแจ็กเกอร์!” เมและเพื่อน ๆ ของเธอตะโกนขึ้นมา โดยไม่สามารถความคุมความรู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกขอบคุณได้ อย่าลืมว่าเนื่องจากคนทั้งหมดมีอิทธิพลกันอย่างมาก ของขวัญใด ๆ ที่พวกเขามอบให้นั้นจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน! “เร็วเข้า เสริฟ์เครื่องดื่มของพวกเขาให้ประธานกันสิ เบ!” เมและคนอื่น ๆ ร้องเสียงแหลมกันอย่างตื่นเต้น “ได้เลย!” “ไม่มีความจำเ
“ยัยเด็กโง่ อยู่นี่เอง! ฉันตามหาแกไปทั่วเลย! ฉันยังโทรหาแกด้วยซ้ำแต่แกก็ไม่รับเลย! รู้ไหม ย่าของแกร้อนรนใจมากอยู่ในนั้นแต่แก” แคทเธอรีนโกรธมากอยู่แล้วตอนที่เธอเดินกระทืบเท้าเข้ามา แต่ทันทีที่เธอเห็นว่าลูกสาวของเธอได้จัดเตรียมโต๊ะอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอก็กลายเป็นเดือดดาลมากยิ่งขึ้น “แกช่วยฉลาดให้มากขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหม เบ? ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพวกเราจะฉลองวันเกิดของแกในคืนนี้กัน? แกช่างกล้าแค่ไหนที่อยากจะฉลองมันจนต้องจัดมันในสวนหลังบ้านนี้? มันแทบจะเหมือนว่าแกต้องการให้โรสและครอบครัวของเธอมาถือเอาเรื่องนี้มากล่าวโทษพวกเราเลยนะ!” แคทเธอรีนดุว่าด้วยความเดือดดาล เธอกำลังจะลากลูกสาวของเธอไป เมื่อเธอตระหนักได้ว่าใครกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น ด้วยความตกใจ แคทเธอรีนเปล่งเสียงร้องแหลมออกมาก่อนที่จะเอามือปิดปากตัวเอง มันชัดเจนว่าเธอรู้จักทุกคนที่อยู่โต๊ะนั้นว่าเป็นใครกัน “คุณคือแม่ของคุณเยลแมน ถูกต้องไหม? ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบนะครับ! พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อฉลองวันเกิดของคุณเยลแมนกัน!” แขกผู้มีเกียรติสองสามคนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา แม้เธอคิดว่าเธอได้ยินผิดไป แต่ทันทีที่เธอเ
“นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงที่มีชีวิตชีวาหรอกเหรอ!” เสียงที่ไม่ได้ต้อนรับเป็นพิเศษซึ่งดังมาจากทางเข้าหลักตะโกนขึ้นมา ขณะที่ทุกคนหันไปมอง คนกลุ่มหนึ่ง นำมาโดยทายาทหนุ่มที่ร่ำรวยคนหนึ่ง ก็เห็นได้ว่ากำลังเดินเข้ามาในบ้านกัน “คุณไม่สามารถเข้าไปได้ได้นะเพราะคุณไม่ได้รับเชิญ!” คนรับใช้คนหนึ่งที่กำลังพยายามที่จะขวางทางพวกเขาเอาไว้ ตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในอาคารแล้วตะโกนใส่ “ไปให้พ้นทางของเรา!” ชายผู้หนึ่งที่ทายาทคนนั้นเดินนำเข้ามาคำรามใส่ ในขณะที่เขาผลักคนรับใช้ออกไป เมื่อเห็นแบบนั้น ทุกคนก็ถึงกับเงียบกัน “…เชน หลงงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าว ขณะที่เธอลุกขึ้นยืนด้วยการขมวดคิ้วบนใบหน้าของเธอ เยลแมนคนอื่น ๆ ก็ลุกยืนขึ้นเช่นกันทีละคน และพวกเขาทุกคนก็มีสีหน้าเย็นชาพอ ๆ กันบนใบหน้าของเขา ขณะที่พวกเขาจ้องไปที่เชนอย่างเกลียดชัง เชนเป็นนายน้อยใหญ่ของตระกูลหลง และแม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่เขาก็เป็นที่รู้จักกันดีกับการที่ค่อนข้างมีเล่ห์เหลี่ยม เยลแมนต่างก็รู้ดีว่าเบื้องหลังใบหน้านั้นมีบุคลิกที่ชั่วช้า ภายในตระกูลหลง เชนเองก็เป็นรองแค่เจ้านายหลงเท่านั้น ตำแหน่งสูงของเขาทำให้เขาได้รับบทบาทของผู