เนื่องจากประธานคนอื่น ๆ หลายคนที่ได้ร่วมมือกับพวกเขาต่างก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ยูม่าจึงรีบกล่าวเพิ่มเติม “คุณไม่รู้เหรอว่าสิ่งที่คุณทำได้ทำลายตระกูลเยลแมน?!” “พอได้แล้ว ยูม่า แกตาบอดหรือไง? มันก็ค่อนข้างชัดเจนว่าประธานมิลและคนอื่น ๆ ได้สมรู้ร่วมคิดกับตระกูลหลงมาล่วงหน้าแล้ว!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าว ขณะที่เธอถลึงตาใส่ยูม่า เมื่อได้ยินคำถามของเขา ประธานที่เกี่ยวข้องเพียงมองกันและกันก่อนจะยักไหล่และยิ้มเยาะใส่ยูม่า “ฉันพูดมันตอนนี้นะ แม้ว่าพวกเราจะประสบกับความสูญเสียมหาศาล แต่พวกเราก็จะยังคงมีเงินทองมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป! ทั้งหมดที่พวกเราต้องทำก็คือละทิ้งทรัพย์สินของเราไม่กี่อย่างและถ้าพวกเราทำเสร็จ พวกเราจะไม่ติดหนี้ตระกูลหลงแม้แต่สตางค์เดียว! ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั่น!” ท่านผู้หญิงเยลแมนประกาศ แม้เธอได้พูดไปแบบนั้น แต่มือของเธอก็กำลังสั่นเทาอยู่ในขณะที่เธอพูด ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้เป็นอย่างดีว่าเยลแมนจะต้องทนทุกข์อย่างสุดขีดในคราวนี้ ตระกูลหลงระมัดระวังกับแผนการของพวกเขา และตอนนี้เยลแมนก็ถูกต้อนจนมุมโดยไม่มีโอกาสได้สู้กลับ อย่าลืมว่าท่านผู้หญิงเยลแมนก็แจกจ่ายอำน
“ทั้งหมดที่เธอคิดถึงก็คือวันเกิดนั้นของเธอ! วันเกิดอะไรจะสำคัญมากไปกว่างานฉลองตระกูลเยลแมนล่ะ?!” ท่านผู้หญิงเยลแมนตะเบ็งเสียงออกมา โดยรู้สึกหน้ามือดอย่างยิ่งในตอนนี้ “คุณย่า!” เบที่เพิ่งมาถึงตะโกนขึ้นมา ในขณะที่เธอวิ่งมาหาเธอ ประธานคนอื่น ๆ จากงานเลี้ยงวันเกิดของเบก็ติดตามมาข้างหลังอย่างใกล้ชิด “เธอ! เธอไปอยู่ไหน” และในขณะที่ท่านผู้หญิงเยลแมนกำลังจะปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดที่ถูกกักขังเอาไว้ สายตาของเธอก็จับจ้องไปยังคนเหล่านั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังเบ ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาเหมือนชั่วนิรันดร์สำหรับเธอที่ในที่สุดก็ตระหนักได้ว่ากลุ่มคนด้านหลังเบเป็นใคร เมื่อเธอตื่นจากภวังค์ในที่สุด อย่างไรก็ตาม เธอพร้อมด้วยคนสองร้อยคนในห้องนั่งเล่น ก็ก่อความโกลาหลครั้งใหญ่ขึ้นมาทันที “นั่นคือประธานแจ็กเกอร์ไม่ใช่เหรอ?! คนที่ร่ำรวยที่สุดในแจ็คสันวิลล์?!” “แม่ง! นั่นคือเขาจริง ๆ! แล้วก็ตรงนั้น! นั่นคือประธานยาร์แบรี่ ใช่ไหม? ผู้มีอิทธิพลอย่างเขามาทำอะไรที่นี่กันล่ะ?” “ประธานโกลด์เวลล์ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน! เขาเป็นชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากที่สุดจากทางเหนือเชียวนะ!” ในตอนนี้แขกหลาย ๆ คนก็ลุกขึ้นย
มีรอยยิ้มค่อนข้างขมขื่นบนใบหน้าของเจอรัลด์ ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “หืมม? ทำไมเชนถึงกลับมาข้างในอีกล่ะ?” ก่อนที่ใครก็ตามจะทันได้ตอบสนองกับคำพูดนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจก็ดังก้องไปทั่วห้องโถง ไม่นานหลังจากนั้นก่อนที่ทุกคนจะได้เห็นเชนและลูกน้องของเขาถอยกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น นั่นยังไงล่ะเหตุผล ผู้หญิงที่ดูมีอำนาจคนหนึ่งได้ทำการปรากฎตัวในไม่กี่วินาทีต่อมา และที่ติดตามอยู่ด้านหลังของเธอ คือกลุ่มผู้ชายที่ดูน่ากลัวอย่างยิ่งผู้ที่ทั้งหมดดูเหมือนจะแข็งแกร่งพอ ๆ กัน ‘นี่…นี่อาจเป็นใครกัน…?’ ท่านผู้หญิงเยลแมนคิดกับตัวเอง ขณะที่มุมปากของเธอกระตุก ในทางกลับกัน เบรู้สึกเต็มไปด้วยความเกรงขามและแปลกใจ ขณะที่เธอมองไปที่หญิงสาวคนสวย ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เห็นด้วยตาของเธอเองว่าเชนถอยกลับมาด้วยความหวาดกลัวเพียงใดด้วยการปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้น “ช่างเป็นความบังเอิญอย่างแท้จริงอะไรอย่างงี้ เชน! พวกเราพบกันอีกแล้วนะ!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว ขณะที่เธอกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งตอนที่มองไปยังผู้ชายที่หวาดกลัวคนนั้น “ค ครับ คุณ! มันนานมากแล้วจริง ๆ!” เชนพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าของเขาหยดไปด้วยหยาดเหงื่อจ
“ของขวัญอีกชิ้นเหรอ?” แขกหลายคนกล่าวขึ้นมา ขณะที่พวกเขารอคอยมันกันอย่างกระตือรือร้น อย่าลืมว่า ใคร ๆ ก็จะต้องสงสัยกันแน่นอนว่าสองพี่น้องคลอฟอร์ดที่มีอำนาจจะเสนออะไรมาอีก หลังจากได้เห็นพลอยสีน้ำเงินและประธานทั้งหลายที่เจอรัลด์ได้เชิญมา “เนื่องจากเจอรัลด์กับฉันก็ได้มอบของขวัญของแต่ละคนไปแล้ว ของขวัญชิ้นที่สามจะถูกมอบให้เธอโดยสะใภ้ของพวกเรา!” เจสสิก้ากล่าว ขณะที่เธอหันไปมองข้างหลัง ขณะที่คนอื่น ๆ มองตามสายตาของเธอ พวกเขาก็เห็นคนรับใช้กลุ่มนั้นที่นำมาโดยผู้หญิงที่ดูสง่างามอย่างยิ่ง กำลังเดินลงห้องโถงมาหาพวกเขากันในตอนนี้ มองจากระยะไกล ทุกคนก็บอกได้เลยว่าอารมณ์ของผู้หญิงสวยคนนั้นช่างอ่อนโยนแค่ไหน นั่นจึงทำให้บรรยากาศตรึงเครียดกว่าที่เป็นอยู่แล้วมากขึ้น “ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยอะไรอย่างงี้!” คนมากมายตะโกนขึ้นมา ขณะที่พวกเขาเฝ้ามองเธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น “พี่สะใภ้งั้นเหรอ?” เบกล่าว ด้วยความรู้สึกตกใจ สะใภ้ที่ว่าก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไวร่านั่นเอง ขณะที่เธอหันไปมองเจอรัลด์ เขาเพียงก้มหน้าลงและไม่ได้พูดอะไร ท้ายที่สุดแล้วเขาก็รู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างเหมาะสมในช
หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง โรส,ป้าสอง และคนอื่นหลายคนก็แทบจะไม่สามารถฟื้นตัวจากทุกอย่างที่พวกเขาเพิ่งเห็นไปได้ด้วยซ้ำ แม้พวกเขามีความคิดในการประจบประแจงเจสสิก้าสักเล็กน้อยก่อนหน้านี้ แต่ทั้งหมดที่พวกเขาได้รับก็คือสายตาที่ไร้ไมตรีของเธอ พวกเขารู้สึกกลัวเจสสิก้ามาก จนท้ายที่สุดก็ไม่มีพวกเขาคนไหนที่จะพูดกับเธอได้สักคำเลยด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการทำให้เธอพอใจล่ะ! เบกลายเป็นดาวเด่นในเพียงวันเดียว “เรื่องนั้นก็กลับกลายเป็นเรื่องดีและมีอิทธิพลและอำนาจที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้สินะ! ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างงี้!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าวอย่างเศร้าใจ หลังจากได้ยินข้อสรุปของสิ่งที่เกิดขึ้นจากเจอรัลด์ ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน คนอื่นสองสามคนก็กำลังยืนอยู่ภายในห้องนอนของเธอกัน และรวมทั้งท่านผู้หญิงเยลแมนด้วย “ความขัดข้องใจในอดีตไม่มีเหตุผลที่จะยังคงมีอยู่ต่อไปนะครับ คุณยาย…มันถึงเวลาที่จะปล่อยพวกมันไปแล้วและให้ครอบครัวของพวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง!” เจอรัลด์กล่าว “แล้วพวกเขาล่ะ? ฉันโหดร้ายมากกับยูเลียในปีนั้น…ฉันยังทำให้พ่อของเบต้องทนทุกข์อย่างมหันต์ขนาดนั้น! เนื่องจากยูเลียสนิทกับพี่ห้าของเธ
ผู้ชายคนหนึ่งกระชากผมของยูราทันทีก่อนจะตบเขาหลาย ๆ ครั้ง เป็นตอนนั้นเอง เมื่อยูราเห็นลูกน้องคนอื่นของเชนกำลังควงมีดใส่เขา เมื่อเขากลับมามีสติอีกครั้งในท้ายที่สุด “อ อย่ากระทำบุ่มบ่ามตอนนี้เลย คุณหลง! ถ้ามีอะไร ก็พูดออกมาเถอะ!” ยูราพูดตะกุกตะกัก ขณะที่ความกลัวของเขาเพิ่มขึ้นในแต่ละวินาที “ฮ่า! ถ้าคุณจะตระหนักได้มากขึ้นสักนิดว่าจะทำตัวให้เหมาะสมได้อย่างไรนั้น งั้นผมก็คงไม่จำเป็นต้องปฏิบัติต่อคุณแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอก! ไม่ว่าจะยังไง ทำไมคุณถึงพูดราวกับว่าผมตามคุณมาเพราะจะหาเรื่องล่ะ? ผมมาที่นี่ก็เพื่อตัวคุณเอง! อย่าลืมว่า ไม่มีใครจะสามารถเดาได้ว่าเบมีพี่น้องคลอฟอร์ดอยู่ข้างเธอ ตอนนี้เธอก็เป็นผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในยานเคนทั้งหมดนี้แล้ว! ในขณะที่ตระกูลหลงจะทนทุกข์อย่างมากจากเรื่องนั้นอย่างแน่นอน ผมมั่นใจว่าคนที่จะต้องประสบกับการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงก็คือคุณนะ คุณเยลแมน! คุณไม่เห็นด้วยเหรอ? เมื่อทายาทในอนาคตของตระกูลของคุณ ตอนนี้กลับถูกลดระดับลงเป็นคนไม่สำคัญ ผมพูดไม่ถูกหรือไง? เมื่อได้ยินแบบนั้น ยูราจึงกำหมัดอย่างแรงก่อนจะพูดขึ้นมา “คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่ คุณหลง?” “ผมเหรอ? โอ้ ผม
เอาตามตรงเจอรัลด์กำลังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ขณะที่เขาเดินทางไปยังบ้านหลังนั้น ‘ตระกูลใหญ่จะสามารถอาศัยในสถานที่แยกตัวเช่นนี้เหรอ…?’ ในขณะที่เขาอยู่ห่างจากประตูบ้านไม้ไม่กี่ก้าว เจอรัลด์ก็เห็นชายชราคนหนึ่งที่ดูอายุมากกว่าหกสิบปี ออกจากบ้านหลังนั้นมา แม้ชายชราจะแต่งตัวเหมือนกับชาวบ้านคนหนึ่ง แต่เสื้อผ้าของเขาก็ค่อนข้างสะอาด วินาทีที่เขาสังเกตเห็นเจอรัลด์ เขาก็ถึงกับตะลึงไปชั่วขณะแม้เขาจะรีบซ่อนความตกใจของเขาไว้อย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถามขึ้นมา “สวัสดีครับ นาย! มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?” “ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบคุณครับ คุณผู้ชาย! ผมอยากจะถามว่าคุณรู้จักตระกูลใหญ่ใด ๆ ที่อาศัยอยู่บนภูเขานี้หรือไม่ครับ” เจอรัลด์ตอบกลับ “ตระกูลใหญ่งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า! ดูรอบ ๆ สิครับ นาย! ไม่มีอะไรนอกจากภูเขาและต้นไม้อยู่ทั่วไปหมด! ผมเพียงอาศัยอยู่ที่นี่ เพราะผมต้องพิทักษ์ป่าไม้เท่านั้น! ไม่มีใครอื่นที่นี่นอกจากผมหรอกครับ!” ผู้ชายคนนั้นอธิบาย ขณะที่เขายังยิ้มต่อไป “ฉันเชื่อใจเพื่อนของฉันที่บอกให้ฉันมาตามหาเขาที่นี่ คุณแน่ใจจริง ๆ ใช่ไหมว่าไม่มีตระกูลอื่นใดอาศัยอยู่บนภูเขาแห่งนี้?” ท่านผู
“นายไม่ได้พูดว่านายป้าของเธออยู่ที่นี่หรอกเหรอ? โซนก่อสร้างนี้ไม่เห็นมีใครอยู่เลย!” เบพูดอยู่ภายในรถที่จอดอยู่สถานที่ตั้งเองก็สัมพันธ์กับครอบครัวของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว เดิมทีมันเป็นโครงการของลุงของเธอ แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากปัญหาเงินกู้ที่ร้ายแรงมากของลุงของเธอ พื้นที่การพัฒนาการก่อสร้างใด ๆ จึงถูกยุบโครงการลงโดยสิ้นเชิงอย่างไรก็ตาม เนื่องจากพิธีส่งมอบได้จัดขึ้นในวันก่อน ก็น่าจะยังคงมีคนอยู่สักสองสามคน ความจริงที่ว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นจึงทำให้เบประหลาดใจอย่างที่สุด “ฮึ่ม! ป้าของเธอกำลังรอเธออยู่ข้างในนั้นไง!” ยูราตะเบ็งเสียงใส่ด้วยโทนเสียงที่เย็นชา โดยตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับเสียงที่สิ้นหวังของเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน “…นายหมายความว่ายังไง ยูรา?” เบกล่าว เมื่อตระหนักได้ในตอนนี้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างรุนแรงกับเขา “โอ้ ไม่มีอะไรจริง ๆ! เพราะพวกเราก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ทำไมไม่ตามฉันเข้าไปหลังจากพูดคุยกันเล็กน้อยล่ะ!” ยูราตอบกลับด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายก่อนจะล็อกประตูรถ จากนั้นเบก็ขมวดขึ้นแล้วเอ่ยแบบขอไปทีว่า “ฉันไม่มั่นใจว่านายคิดจะทำอะไร แต่ถ้ามันไม่มีอะไรจริง ๆ งั้นฉันก็จะโทร