ยูราถามคำถามนั้นด้วยความไม่เชื่ออย่างเต็มที่ “ถูกต้อง! เมื่อคิดว่าเธอยังอ้างว่าเป็นเพราะเส้นสายของเจอรัลด์ด้วยซ้ำ…เขาจะไปรู้จักคนตำแหน่งสูงเช่นนี้ได้ยังไงกัน? เรื่องพวกนี้เป็นไปได้ยังไง?” อิซาเบลค่ำครวญอย่างอิจฉาริษยา หลังจากถูกทำให้ขายหน้าแบบนั้น จึงแน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่สองครอบครัวด้วยสายตาที่เยาะเย้ยกัน โรสเองตอนนี้ก็กำลังคิดถึงว่าเจอรัลด์ถอนเงินหนึ่งล้านดอลลาร์ไปเมื่อวันก่อนได้อย่างไร เธอยังนึกถึงตอนที่ยูราเล่าให้เธอฟังถึงเสื้อผ้าของเจอรัลด์เช่นกัน บวกกับความจริงที่เธอได้เห็นในตอนนี้ ด้วยตาของเธอเอง ว่าเจอรัลด์มีความสามารถที่จะใช้เส้นสายภายในทรัสเดค กรุ๊ปนั้น เธอจึงมั่นใจมากว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป “เดี๋ยวนะ!” โรสขัดจังหวะขึ้นมา ในขณะที่อิซาเบลและแม่ของเธอยังคงโต้ตอบคำพูดที่ริษยาด้วยความรำคาญของพวกเธอ “เป็นไปได้ไหมว่าพวกเราไม่ได้ตรวจสอบภูมิหลังของเจอรัลด์อย่างละเอียดพอ? จริง ๆ แล้วเขาไม่ใช่คนยากไร้เลยหรือเปล่า? เขาจะมีความฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้ยังไงอีกล่ะ? นั่นถึงอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงมีเส้นสายที่มีอำนาจมากมายขนาดนี้เช่นกัน!” โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่
“หนูไม่รู้ค่ะ ทำไมคุณไม่ไปถามเขาด้วยตัวเองล่ะคะ?” เบกล่าวก่อนจะจากไปทันที “มัน…มันจบแล้วตอนนี้ เบได้สร้างผลงานที่ใหญ่ที่สุดในคราวนี้อย่างแน่นอน!” ยูราตะเบ็งเสียงออกมา “ทำไมถึงวิตกกังวลขนาดนี้ล่ะ? เบอาจจะไม่สามารถทำอะไรยิ่งใหญ่จากมันก็ได้! ดังนั้นเธอไม่ใช่ปัญหาใหญ่ที่สุดในตอนนี้ สิ่งสำคัญที่พวกเราต้องกังวลถึงก็คือ ลูกชายของนังบ้าคนนั้น เจอรัลด์! พวกเราจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าเขามีอำนาจที่แท้จริงมากแค่ไหนกัน!” โรสประกาศ วินาทีที่เธอกล่าวไปแบบนั้น ทุกคนที่เกี่ยวข้องก็ได้รับข้อความในกลุ่มแชทของตระกูล พ่อบ้านของตระกูลเพิ่งออกการประชุมครอบครัว และพวกเขาจะต้องมารวมตัวกันที่ห้องประชุมของตระกูลเยลแมนภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ “เห็นไหม? เบขอความเชื่อถืออย่างรวดเร็วขนาดนี้! การประชุมต้องเกี่ยวกับโครงการในตอนนี้แลอย่างแน่นอน!” ป้าสองกล่าวออกมาเสียงดัง จากนั้นโรสก็เอามือกอดอก และยิ้มอย่างเย็นชาก่อนจะพูดขึ้นมา “ตอนนี้ก็กลับบ้านกันเถอะ…ฉันอยากจะเห็นว่าเด็กคนนี้จะลงเอยด้วยการทำความยุ่งเหยิงแบบไหน!” เมื่อหนึ่งชั่วโมงนั้นเริ่มขึ้น ทุกคนในตระกูลก็อยู่ในห้องประชุมของตระกูลเยลแมนกันแล้ว อย่าลืมว่าการป
น้ำเสียงของเธอโกรธมาก เมื่อเธอพูดเรื่องทั้งหมดนั้น “ไม่ว่าเขาจะเป็นส่วนหนึ่งของมันหรือไม่ก็ตาม อย่าลืมว่าเธอคือคนที่มีอำนาจในที่นี้ ทรัสเดค กรุ๊ป ร่วมมือกับเธอ ไม่ใช่ยูรา” เจอรัลด์กล่าวเตือน “…ถูกต้อง ฉันไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว! เมื่อพูดแล้วก็ ลูกพี่ลูกน้อง ฉันเห็นนายเตรียมกล่องของขวัญที่นั่น สำหรับของใครเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอนั่งบนโซฟาในขณะที่มองไปที่เขา เมื่อได้ยินคำถามของเธอ เจอรัลด์ก็เช็ดมือของเขาให้สะอาดและหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาก่อนจะพูดว่า “ฉันวางแผนที่จะไปเยี่ยมคุณยาย เมื่อการประชุมของเธอจบลงนะ” เดิมทีเจอรัลด์ต้องการพบปะเธอก่อนหน้านี้แต่เมื่อเขาพบว่าเยลแมนกำลังมีการประชุมกันอยู่ เขาจึงเลื่อนแผนการของเขาไป ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่อยากจะรับมือกับป้าหนึ่งและคนอื่น ๆ “ดังนั้นเธอคงไม่ได้สงสัยหรอกใช่ไหม เธอคิดว่ามันคือของขวัญสำหรับเธอใช่ไหม?” เจอรัลด์กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มทะลึ่งบนใบหน้าของเขา ในขณะนั้นเขาจำได้ว่าวันเกิดของเบคืออีกสองวันถัดไป ในการตอบกลับ เบแลบลิ้นก่อนจะพูดขึ้นมา “ไม่ ไม่ใช่ซะหน่อย!” “ไม่ว่าจะยังไง เนื่องจากการประชุมสิ้นสุดแล้ว ฉันจะไปเยี่ยมคุณยายใ
“เพราะสภาพร่างกายของคุณยายไม่ค่อยดีนักเมื่อไม่นานมานี้ ผมจึงซื้ออาหารเสริมสุขภาพมาให้ครับ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาวางของขวัญไปข้าง ๆ เมื่อเขาเข้ามา “ฮึ่ม! ช่างหายากเหลือเกินที่เธอทำตัวช่างคิดเช่นนี้!” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม อย่าลืมว่าเจอรัลด์ก็มามือเปล่าในวันเกิดจริง ๆ ของเธอวันนั้น ไม่ว่าจะยังไง แม้มันเป็นความจริงที่เธอตัดแม่ลูกกับยูเลีย แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะตัดสายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกได้อย่างสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้น เจอรัลด์และเจสสิก้าทั้งคู่ก็เป็นหลานแท้ ๆ ของเธอ ในฐานะยาย เอาตามตรงเธอก็อยากจะมีการติดต่อพวกเขาสักรูปแบบหนึ่งเป็นอย่างน้อย แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นว่าเจอรัลด์ดูน่าสมเพชอย่างไรในตอนแรก เธอจึงนึกถึงดีแลนขึ้นมาทันที ทั้งพ่อและลูกชายเหมือนกันมาก… นิสัยของพวกเขาก็คล้ายคลึงกันเหมือนกัน พวกเขาเป็นคนประเภทที่ไม่เคยโต้ตอบ หรือสู้กลับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะถูกด่าว่าหรือทุบตีก็ตาม หลังจากความเงียบที่ทรมานเล็กน้อย ท่านผู้หญิงเยลแมนก็ถามขึ้นมา “…แม่ของเธอมีชีวิตที่ดีตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้หรือเปล่า เจอรัลด์?” “ครับ พู
“บัว…บัวหิมะงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเทา ขณะที่เธอยังคงจ้องไปที่ของขวัญด้วยความงุนงงต่อไป “เจอรัลด์จะซื้อสิ่งของที่แพงและมีค่าเช่นนี้มาได้ยังไงกัน…? พ่อบ้านเองก็เพียงก้มหน้าลง หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่สั้น ๆ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “…มีบางอย่างอยู่ในใจของผมครับ ผมไม่มั่นใจว่าผมควรพูดมันหรือไม่ ท่านประธาน” “พูดต่อสิ!” “จากสิ่งที่ผมสามารถสังเกตได้ คุณคลอฟอร์ดดูไม่เหมือนจะเป็นคนธรรมดาเลยนะครับ ถ้าจะพูดให้ถูก เขาดูเหมือนจะแสดงออกถึงอารมณ์ของคนชั้นสูง! มีบางอย่างเกี่ยวกับวิธีที่เขาพูด…นี่อาจดูเหมือนไกลเกินจริง แต่คุณเคยคิดไหมครับว่าบางที แค่อาจจะนะครับ…คุณคลอฟอร์ดอาจเป็นคนลึกลับคนนั้น…” “…นายกำลังบอกเป็นนัยว่าเจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ด จากตระกูลคลอฟอร์ดงั้นเหรอ?” ท่านผู้หญิงเยลแมนตอบกลับ รู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ได้ยินคำชี้แนะแบบนั้น ในการตอบสนอง เชลดอนเพียงชี้ไปที่บัวหิมะอีกครั้ง นั่นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้หัวใจของท่านผู้หญิงเยลแมนเต้นผิดจังหวะแล้ว “…นั่น…นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? นายก็เห็นว่าดีแลนดูเป็นยังไงในปีนั้นเหมือนกันใช่ไหม? ไม่มีทางหรอกน่า!” ท่านผู
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็ลงเอยด้วยการตบหัวของเบเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังในอนาคตแล้วกัน ไม่ว่าจะยังไง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ! ฉันจะเตรียมบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอ ดังนั้นก็คาดหวังที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างน่ายินดี เมื่อเธอได้รับของขวัญของฉันเถอะ!” “ฮะ? ของขวัญอะไรเหรอ?” เบถาม ขณะที่เธอแลบลิ้นออกมาอย่างขี้เล่น “มันจะไม่เป็นเซอร์ไพรส์ถ้าฉันบอกคำตอบเธอตอนนี้ใช่ไหม? แค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้แล้วกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับไปห้องของเขา แม้เขากำลังยิ้มขณะที่เขาจากไป แต่เบก็รู้สึกได้ว่าเจอรัลด์เหงาหงอยอย่างแท้จริงอย่างไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นมันเหมือนกัน แม้ลูกพี่ลูกน้องของเธอมักจะทำตัวเหมือนเป็นพี่ชายที่เอาใจใส่อยู่เสมอ แต่เธอก็บอกได้เลยว่าเขามีเรื่องหนักใจบางอย่างอยู่ในใจของเขาตลอดมา เขาไม่เคยดูเหมือนมีความสุขอย่างแท้จริงเลย เบคาดคิดว่ามันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพี่สะใภ้ที่เป็นไปได้ของเธอ อย่างไรซะเนื่องจากเขาปฏิเสธที่จะคุยกับเธอ เบจึงไม่ได้ถามเขาต่อไปด้วยความเคารพ การเป็นลูกพี่ลูกน้อง
ขณะที่เธอนำสมาชิกครอบครัวคนอื่นจากไป ยูราก็หัวเราะก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชาให้เบ “ระวังปากให้ดีไม่อย่างงั้นนายจะต้องชดใช้มันอย่างหนัก ยูรา! ลบรอยยิ้มเยาะนั้นออกไปจากหน้าของนายซะ!” เบคำรามใส่ ขณะที่เธอหันหลังจากไป อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอหันหลังกลับ เธอก็เห็นเจอรัลด์อยู่ที่นั่น ในมือของเขาคือเค้กขนาดเล็กสูงประมาณหกนิ้ว หลังจากเห็นเขาเท่านั้นเธอถึงสงบจิตใจได้ “นายมาสายนะ ลูกพี่ลูกน้อง!” เบกล่าวอย่างค่อนข้างมีความสุข “อืม ฉันต้องสั่งเค้กนี้เพื่อวันเกิดของเธอไง!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขายกเค้กในมือขึ้นมาเพื่อให้เธอดู “ฮึ! นายมาจากชนบทอย่างแท้จริง! ใครจะยังคงกินเค้กในระหว่างงานวันเกิดอยู่อีก? ไม่ได้เรื่อง!” ยูรากล่าวด้วยรอยยิ้มดูถูก “ฉันชอบกินเค้ก นายมีปัญหากับเรื่องนั้นหรือไง?” เบตอบกลับ “ฮึ่ม! ฉันจะไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ!” ยูรายิ้มเยาะ “เฮ้ เบหนิ!” ขณะนั้นเอง น้ำเสียงหนึ่งก็ดังมาจากรถที่เพิ่งมาหยุดอยู่ตรงทางเข้าของบ้านตระกูลเยลแมน ผู้หญิงห้าคน ที่ดูเหมือนจะอายุพอ ๆ กับเบกันทั้งหมด ค่อย ๆ ก้าวลงมาจากรถคันนั้น พวกเธอทุกคนต่างก็สวยและตัวสูงพอ ๆ กัน “เม! เยเซเนีย! พว
ในทางกลับกัน เบรู้สึกไม่มีความสุขที่ได้ยินแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้วจากสิ่งที่เธอสามารถบอกได้ เขาอาจจะคาดเดาได้ว่าเธอเชิญเพื่อนร่วมชั้นเก่าของเธอมาเพื่อแนะนำพวกเธอให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอโดยเฉพาะ ยูราจึงทำแบบนี้อย่างจงใจอย่างแน่นอน “เธอจะสนุกมากกว่าเมื่ออยู่กับฉัน! ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปเดินเล่นกับพวกเขาหรอก!” เบกล่าวอย่างฉันเฉียว เมื่อเห็นว่าเธอโมโหแค่ไหน เพื่อนร่วมชั้นของเธอจึงมองกันและกันก่อนจะมุ่ยปาก ขณะที่พวกเธอเข้าไปในบ้านกับเบ ขณะที่พวกเขาเดินผ่านสวนหลังบ้าน เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าเบคิดจะทำอะไร แม้เขาเข้าใจว่าเธอเพียงต้องการหาเพื่อนให้เขาด้วยความสงสารเท่านั้นก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนไหน ๆ ไปมากกว่านี้จริง ๆ ในขณะนี้ อย่าลืมว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแพ้ภัยตัวเองจากการผูกพันกันมากเกินไปกับเพื่อนผู้หญิงของเขา อลิซเป็นตัวอย่างแบบเรียนของเรื่องนั้น เพราะเช่นนั้นเจอรัลด์จึงเพียงปฏิบัติต่อคนสวยเหล่านี้ด้วยมุมมองของพี่ชายเท่านั้น แม้กระนั้น สาว ๆ เองก็ไม่ได้สนใจในการพูดคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีพวกเธอคนไหน