“ผมขอโทษที่ก่อนหน้านี้มองคุณผิดไป จากที่ฟังดูแล้ว ผมหวังว่าเราจะร่วมมือกันไปตลอดภารกิจกู้ภัยนี้!” เควสกล่าวว่าเจอรัลด์ไม่ใช่คนชอบใส่ใจเรื่องหยุมหยิม เขาเริ่มรู้สึกว่าเควสค่อนข้างเป็นคนดี ยิ่งไปกว่านั้นเควสยังเป็นนักผจญภัยมืออาชีพ ที่มีความกล้าหาญ และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการผจญภัย เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ เจอรัลด์พบว่าตัวเองยิ้มในขณะที่เขากลับมาจับมือกับเควสพร้อมกับพูดว่า “เช่นกัน ขอให้ผมได้แนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการก่อน ผม เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!” “เควส ลีน!” ตอบเควสด้วยรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน ต่อจากนั้น ทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผล็อยหลับไปในตอนตีสาม… เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น สมาชิกทีมกู้ภัยทั้งสิบห้าคนได้รวมตัวกันแล้ว และพร้อมที่จะออกเดินทางไปยังผาศักดิ์สิทธิ์ ในฐานะผู้ก่อตั้งกองกำลัง เควสคนแรกที่อยู่ในแถว ตามมาด้วยเจอรัลด์ แพทริค และสมาชิกคนอื่น ๆ ในทีม โชคดีที่สภาพอากาศค่อนข้างดี ดังนั้นการเดินทางของทีมกู้ภัยจึงค่อนข้างราบรื่น ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว นอกจากนั้น ความกดอากาศยังค่อย ๆ ทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อรู้สึกเช่นนั้น แพทริคและคนอื่น ๆ จึงรีบสวมหน้ากากออกซิเจน แ
แน่นอนว่าการปีนหน้าผาก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจอรัลด์เช่นกัน หลังจากถอยหลังไปสองสามก้าว เจอรัลด์ก็พุ่งไปข้างหน้า ก่อนที่จะทำการกระโดดครั้งใหญ่! ไม่กี่วินาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็ลงมาอยู่ข้าง ๆ เควส! เมื่อเห็นเช่นนั้น เควสและคนอื่น ๆ ต่างก็ได้แต่อ้าปากค้าง ความสามารถในการกระโดดของเขานั้นช่างเก่งกาจอะไรเช่นนี้! เขาเป็นคนที่บ่มเพาะตนเพื่อบรรลุทิพยญาณอย่างแท้จริง! ในที่สุดพวกเขาก็สลัดความตกใจออกไปได้ คนอื่น ๆ ก็เริ่มปีนเชือกตามขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน... ในตอนที่พวกเขาส่วนใหญ่ก้าวขึ้นไปบนหน้าผาแล้ว ก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องคำรามดังขึ้นอย่างกะทันหัน! หลังจากนั้น อากาศก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว และไม่นานนัก กลุ่มเมฆสีดำทะมึนก็ปกคลุมท้องฟ้าไปทุกตารางนิ้ว... เมื่อตระหนักได้ว่าอากาศมีแต่จะเลวร้ายมากขึ้น แพทริคผู้ซึ่งยืนกรานว่าจะปีนหน้าผาเป็นคนสุดท้ายก็ออกคำสั่งอย่างกระวนกระวาย “ทุกคน เร็วเข้า!” เมื่อทุกคนขึ้นไปถึงจุดสูงสุดแล้ว แพทริคก็เริ่มปีนเชือกอย่างรวดเร็วเช่นกัน... แน่นอนว่าปัญหามักจะมาโดยไม่บอกล่วงหน้า ในตอนที่คนอื่น ๆ ปีนเชือกก็ขาดไปพอดูแล้ว พอขึ้นไปได้ครึ่งทาง เชือกก็สะบั้นลง! ข
หลังจากนั่งยอง ๆ เพื่อตรวจสอบกองถ่านที่มอดอยู่ครู่หนึ่ง แพทริคก็พูดขึ้นว่า “…นี่ยังค่อนข้างใหม่ คนที่จุดไฟน่าจะอยู่ที่นี่เมื่อสองวันก่อน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์และเควสก็หันมามองหน้ากัน นี่เป็นข่าวดี! อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าทีมผจญภัยยังมีชีวิตอยู่เมื่อสองวันก่อน! “…เอาล่ะ พวกเราหลบภัยกันอยู่ที่นี่สักหน่อย พอพายุหิมะสงบลงแล้วเราค่อยเดินทางกันต่อ!” เควสพูด ขณะที่เขาวางเป้ลงก่อนจะนั่งลงเพื่อฟื้นกำลัง ในขณะที่คนอื่น ๆ ทำเช่นเดียวกัน เจอรัลด์เลือกที่จะสำรวจบริเวณรอบ ๆ หน้าผาต่อไปแทน หลังจากนั้นไม่นาน เจอรัลด์ก็เรียกเควสและแพทริค "คุณลีนและผู้บัญชาการหวัง ผมได้ตรวจสอบพื้นที่โดยรอบแล้ว เราไม่มีทางอื่นให้ไปต่อได้อีก วิธีเดียวที่เราจะออกไปจากที่นี่ได้คือการปีนเขา เผื่อว่าคุณจะไม่เชื่อ ลองดูนั่นสิ ถ้าสังเกตดี ๆ คุณจะเห็นรอยเสียดสี! ผมเดาว่านั่นคือจุดที่ผู้คนจากทีมผจญภัยเหวี่ยงเชือกไว้!” เจอรัลด์อธิบาย ในขณะที่เขาชี้ไปร่องรอยที่ถูกทำทิ้งไว้ หลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด ทั้งเควสและแพทริคก็เห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของเจอรัลด์ “อืม… บอกผมหน่อยเถอะ เจอรัลด์ เราควรทำอย่างไรต่อไปดี” แพทร
หลังจากอำลาแพทริคและคนอื่น ๆ แล้ว เจอรัลด์และเควสก็เริ่มไต่ไปตามพื้นที่ต่าง ๆ ของผาศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าหิมะจะตกค่อนข้างหนัก และมีลมกรรโชกแรงเป็นบางครั้ง แต่เจอรัลด์และเควสก็หาที่ริมหน้าผาเพื่อดำเนินการต่อไปได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเขาได้เผชิญหน้ากับพายุหิมะจริง ๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป เควสจึงเอ่ยถามออกไปว่า “คุณคิดว่าทีมผจญภัยจะมีโอกาสรอดไปได้มากน้อยเท่าไหร่ เจอรัลด์?” “ผมก็ไม่แน่ใจนะครับ แต่ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะยังมีชีวิตอยู่ ผมเดาว่าตอนนี้พวกเขาคงกำลังติดอยู่ที่ไหนสักแห่งบนภูเขาลูกนี้!” เจอรัลด์ตอบด้วยน้ำเสียงมีความหวัง เจอรัลด์หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน เขาทนไม่ได้ที่จะต้องคิดว่าโนริกำลังจะตายท่ามกลางพายุหิมะเช่นนี้ เจอรัลด์ไล่ความคิดออกไปจากหัวแล้วถามว่า “คุณคิดว่าเราเดินหน้ามาไกลแค่ไหนแล้ว คุณลีน?” “จากที่ฉันคำนวณได้ ตอนนี้เราน่าจะอยู่ที่ระดับความสูงเจ็ดพันห้าร้อยฟุต ก็หมายความว่าเราน่าจะอยู่ห่างจากจุดที่ทีมผจญภัยหายตัวไปสองพันฟุต! เมื่อดูจากความเร็วในความก้าวหน้าปัจจุบันของเรา เราต้องใช้เวลาอีกประมาณสองชั่วโมงจึงจะไปถึงที่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หลับตาลงอย่างเงียบงัน แผ่ญาณทิพย์ออกไปสแกนทั่วพื้นที่ที่เหลือบนยอดเขา... น่าเศร้าที่ระยะของญาณทิพย์ของเขาค่อนข้างจำกัด ดังนั้นเขาจึงสามารถสแกนได้สูงเพียงไม่กี่ร้อยฟุตเท่านั้น แม้ว่านั่นจะไม่ใช่ขอบเขตเล็ก ๆ แต่อย่างใด แต่เจอรัลด์ก็ยังไม่สามารถหาร่องรอยของทีมผจญภัยอีกทีมได้ ในที่สุด เควสจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “…นี่… คุณคิดว่าทีมผจญภัยไม่อยู่ที่นี่เพราะ… พวกเขามุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาแล้วงั้นเหรอ…?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หันไปมองเควส แม้ว่าคำถามของอีกฝ่ายจะฟังดูไร้สาระ แต่คำถามนั้นก็ไม่ได้ผิดเท่าไหร่ เนื่องจากไม่มีร่องรอยของทีมผจญภัยที่นี่เลย หนทางเดียวที่พวกเขาจะมุ่งไปได้โดยที่ไม่ได้บังเอิญมาปะทะกับทีมกู้ภัยระหว่างทางขึ้นไป ก็คือการปีนขึ้นไปบนภูเขาเท่านั้น… “…อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ ในเมื่อเรามาถึงที่นี่แล้ว เราก็ขึ้นไปตรวจสอบบนภูเขาให้แน่ใจกันเถอะ!” เจอรัลด์ตอบตกลง จากนั้นทั้งคู่ก็ไต่ภูเขาต่อไป… เนื่องจากก่อนหน้านี้หากไม่ได้เจอรัลด์คอยแทรกแซงพวกเขาคงถึงคราวตายไปแล้ว ตอนนี้เควสจึงไว้วางใจเจอรัลด์อย่างเต็มที่ เขารู้สึกว่าตราบใดที่เขายังอยู่ใกล้เ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น โนริก็ดีใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากการที่เจอรัลด์มาที่นี่เพียงเพื่อช่วยเธอ ก็หมายความว่าเขายังคงห่วงใยเธออยู่ เพราะอย่างไรเสีย ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมาที่นี่ เพราะโนริมั่นใจว่าเธอไม่เคยพูดถึงการเดินทางไปผาศักดิ์สิทธิ์กับเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว โนริจึงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “…จะว่าไปแล้ว คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?” “ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ฉันไปยังคฤหาสน์ของเธอ และพ่อของเธอบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้” เจอรัลด์ตอบ “อย่างนี้นี่เอง… แต่เดี๋ยวก่อนนะ การที่คุณมาที่นี่ ไม่ได้หมายความว่าการฝึกสร้างยันต์กับนายท่านฮันต์จะหยุดชะงักใช่ไหม” โนริถามด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย เดิมทีการที่เจอรัลด์จะได้รับการยอมรับให้เป็นศิษย์ของเขามันไม่ง่ายเลย ด้วยเหตุนี้ โนริจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เจอรัลด์พลาดโอกาสในการเป็นศิษย์ของนายท่านฮันต์ต่อไป แต่ทว่าเจอรัลด์กลับหัวเราะ ก่อนจะลูบหัวโนริเบา ๆ เขาหยิบตราปรมาจารย์ยันต์ระดับหนึ่ง ซึ่งซ่อนอยู่ในเสื้อนอกของเขาออกมาแสดง จากนั้นเจอรัลด์จึงกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันได้เป็นปร
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น! แล้วผมก็เห็นด้วยว่ายิ่งออกไปจากที่นี่เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!” เจอรัลด์ตอบ ในตอนนี้เขาได้พบกับทีมผจญภัยแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องเริ่มปีนเขาอย่างเคย เพื่อไปรวมตัวกับทีมกู้ภัยที่เหลือ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ พวกเขาก็เริ่มลงจากภูเขา... ในขณะที่เจอรัลด์ยังคงค่อนข้างมีคำถามเกี่ยวกับโสมพาแน็กซ์พันปี แต่เขาไม่อยากที่จะต้องแลกชีวิตไปกับการตามหาสิ่งนั้น อีกครั้งมันยังไม่ได้รับการพิสูจน์ว่าสมุนไพรดังกล่าวสามารถชุบชีวิตคนตายได้จริง ด้วยเหตุนี้ ทีมผจญภัยจึงเริ่มเดินทางลงจากภูเขา อย่างที่ใครต่อใครว่ากัน การลงภูเขานั้นง่ายกว่าการการปีนขึ้นเสมอ อีกทั้งความจริงที่ว่าการมีเจอรัลด์และเควสให้ความช่วยเหลือ ทำให้การลงเขาง่ายยิ่งขึ้นกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้ ทั้งกลุ่มจึงใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็ลงมาจากภูเขาในครึ่งทางแล้ว สิบนาทีก่อนที่พวกเขาจะได้กลับไปรวมตัวกับกลุ่มของแพทริค ทันใดนั้น หมาป่าภูเขาสีขาวสองสามตัวก็ปรากฏตัวขึ้น! “ม-หมาป่า?!” หลายคนจากทีมผจญภัยตะโกน ขณะที่พวกเขาเริ่มพุ่งลงจากภูเขาทันทีด้วยความกลัว! เจอรัลด์เองก็หันไปเผชิญหน้ากับเควส ก่อนที่จะออกคำสั่ง “เควส! พาคนอื่นออกไปก่อ
ร่างของหมาป่าหิมะที่เสียชีวิตจากการถูกกระแทก กระจัดกระจายอยู่รอบตัวเขา ด้วยร่างกายที่บึกบึนของเจอรัลด์ จึงไม่ได้แปลกใจเลยที่เขาไม่เพียงแต่รอดชีวิตไปได้เท่านั้น แต่เขาแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย! ด้วยเหตุนี้เอง เพียงไม่นานเขาก็ฟื้นคืนสติขึ้น… หลังจากตรวจสอบดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ เจอรัลด์ก็รู้สึกดีใจที่พบว่าร่างกายของเขาไร้รอยขีดข่วน หลังจากกระโดดลงมาจากพุ่มไม้ เจอรัลด์ก็หยิบมีดเล่มเล็กของเขาขึ้นมาและเริ่มหั่นเนื้อหมาป่าหิมะ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าจะต้องติดอยู่ที่นี่อีกนานเพียงใด เจอรัลด์จึงรู้ว่าเขาจำเป็นต้องตุนอาหารไว้ในขณะที่เขาทำได้ เมื่อเขาตุนอาหารได้เพียงพอ เจอรัลด์ก็เริ่มเดินไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจทิศทาง แต่สิ่งที่เขาสามารถเห็นได้แทบจะในทันที คือดินแดนที่เป็นดั่งสรวงสวรรค์ เจอรัลด์จ้องมองด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอรัลด์เคยเห็นสถานที่ที่สวยงามเช่นนี้ อันที่จริงมันสวยงามมาก จนเจอรัลด์ตระหนักได้แก่ใจเลยว่าไม่อาจหาที่ใดงดงามได้เท่านี้อีก ขณะที่เขาเดินต่อไปรอบ ๆ สถานที่ที่งดงามราวกับแดนสวรรค์ เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจที่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงอันอ่อนโยน แล