บทที่6 ใครกล้ายุ่งกับภรรยาคุณชายหลิง

“คะ คุณชายหลิง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

     “แกนามสกุลจางสินะ แกนี่กล้าจริงๆ กล้าขนาดที่มาแตะต้องผู้หญิงของฉัน แกเตรียมตัวหาวิธีตายไว้แล้วหรือยัง?” หลิงหยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หา? คุณพูดอะไรนะ? ผู้หญิงของคุณ ใคร…ใครกัน” จางฟานตกใจคิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้

“แกไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงที่แกเพิ่งทำระยำกับด้วยเป็นของใคร?” หลิงหยางตะโกนด้วยความโกรธ พร้อมกับยกขาขึ้นเตะเข้าที่ท้องของมัน

จางฟานเซถอยหลังไปและล้มลงนั่งก้นกระแทกพื้น รีบลุกขึ้นจากพื้น คุกเข่าลงขอโทษหลิงหยางด้วยความหวาดกลัว 

“คุณชายหลิง ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าซ่งเชี่ยนเป็นผู้หญิงของคุณ ผม…”

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หลิงหยางก็ตบหน้าเขาอย่างแรง จนทำให้หน้าครึ่งหนึ่งของจางฟานบวมขึ้นทันที คนชั่วโฉดพยายามถุยเลือดที่คั่งอยู่ในปากออกมา และพบว่ามีฟันหน้าหลุดออกมาด้วย ฟันซี่นั้นกระเด็นไปตกอยู่บนพื้น

ในขณะนั้นเองซ่งเชี่ยนที่แต่งตัวเรียบร้อย และจัดผมให้เข้าที่ก็ออกมาจากห้องนอน เธอชี้หน้าจางฟานและตะโกนด้วยความโกรธ 

“แกมันสัตว์เดรัจฉาน กล้าดียังไงถึงคิดจะข่มขืนฉัน วันนี้ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด!” เธอหยิบขวดเบียร์ที่ดื่มหมดแล้วจากมุมห้องและฟาดเข้าที่หัวของจางฟาน

กร๊อบ!

เสียงขวดแตกดังสนั่น หน้าผากของจางฟานบวมขึ้น และมีเลือดไหลออกมา เขารู้สึกมึนหัวอย่างรุนแรงและล้มลงไปกับพื้นห้องนั่งเล่น บอดี้การ์ดที่มากับจางฟานรีบเข้ามาประคองตัวเขาฃ

 “เจ้านาย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่…ไม่เป็นไร” จางฟานพูดพร้อมกับจับแผลที่หัวและค่อยๆ ยกตัวขึ้นนั่งบนพื้นห้องนั่งเล่น

อู๋ซิ่วหลานตกใจจนแทบช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอชี้หน้าซ่งเชี่ยนและตะโกนด้วยความโกรธ “แกมันลูกสาวอกตัญญู แกรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงไปตีคุณชายจาง? แกรู้ไหมว่าการทำร้ายคุณชายจางครอบครัวของเขาจะต้องลำบากมากแค่ไหน?”

“ใช่แล้วเชี่ยนเอ๋อร์ ลูกทำเรื่องใหญ่แล้ว รีบขอโทษคุณชายจางเดี๋ยวนี้ ขอให้เขาอภัยอย่าหาความ” ซ่งปันซานพูดด้วยสีหน้าหม่นหมอง

“พอได้แล้ว! พวกคุณก็พอกัน เพียงเพราะเงินพวกคุณถึงกับขายลูกสาวของตัวเองให้กับสัตว์เดรัจฉานอย่างจางฟาน ถ้าไม่เห็นว่าพวกคุณเป็นคนในครอบครัว ฉันก็จะเอาเรื่องพวกคุณด้วย!” ซ่งเชี่ยนจ้องมองพ่อแม่ของเธอด้วยความโกรธ

“นี่แกพูดอะไร? แกยังเห็นตัวเองเป็นลูกของเราอยู่ไหม?” ซ่งปันซานพยายามอ้างความเป็นพ่อ

“แล้วพวกคุณทำไมไม่เห็นว่าฉันเป็นลูก ตอนที่ให้คนมามัดฉันไว้กับเตียงและกักขังฉันไว้ในห้อง เตรียมให้จางฟานข่มขืนฉัน” ซ่งเชี่ยนมองซ่งปันซานด้วยสายตาเย็นชา

“ฉัน…” ซ่งปันซานพูดไม่ออก

“เชี่ยนเอ๋อร์ เราทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกนะ” อู๋ซิ่วหลานรีบพูดแก้ต่าง

“ถ้าพวกคุณทำเพื่อฉันจริงๆ คงไม่ทำเรื่องที่เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานหรอก!” ซ่งเชี่ยนพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ซ่งเชี่ยนชี้ไปที่ซ่งปันซานและอู๋ซิ่วหลาน “พวกนี้แหละคือพ่อแม่ของฉัน พ่อของฉันติดหนี้พนันหนึ่งล้านหยวน เพื่อให้จางฟานช่วยจ่ายหนี้ เขาเลยยอมให้ฉันแต่งงานกับจางฟาน และยังรับสินสอดจากเขาอีกแปดแสนหยวน…”

หลิงหยางจึงเข้าใจว่าทำไมเมื่อคืนซ่งเชี่ยนถึงมาที่บาร์ และพาตัวเองไปที่โรงแรมเพื่อมีความสัมพันธ์กัน และทำไมเธอถึงตกลงแต่งงานกับเขาในวันรุ่งขึ้น

หลิงหยางมองไปที่ซ่งปันซานและอู๋ซิ่วหลาน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่น่าเชื่อเลยว่าบนโลกนี้จะมีพ่อแม่ที่เลวทรามแบบพวกคุณ เพียงเพราะเงินถึงกับผลักลูกสาวของตัวเองลงไปในนรก!”

“แล้วคุณเป็นใคร?” ซ่งปันซานถามด้วยความสงสัย

 “ฉันชื่อหลิงหยาง เป็นสามีของซ่งเชี่ยน มีปัญหาอะไรไหม?” ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่คิดเคารพคนตรงหน้าเป็นพ่อตาด้วยซ้ำ เขารับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พ่อประสาอะไรผลักลูกลงนรกด้วยน้ำมือตัวเอง!

 “พวกคุณไม่ใช่ตำรวจเหรอ?” บิดาของซ่งเชี่ยนยังคงสับสน

 “ถ้าคุณคิดว่าใช่ก็คือใช่ ถ้าคิดว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ถ้าพวกคุณทำผิดกฎหมาย ฉันก็สามารถส่งพวกคุณเข้าคุกได้ทุกเมื่อ!” รู้สึกโกรธแทนภรรยาของเขา ที่ต้องมาเจอเรื่องระยำโดยที่ครอบครัวรู้เห็นเป็นใจ

ซ่งปันซานตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

“โอ้ ฉันจำได้แล้ว คุณนี่เองที่ไปทำใบสมรสปลอมกับลูกสาวฉันที่แผงลอยเมื่อวานนี้?” ” อู๋ซิ่วหลานมองหลิงหยางด้วยความสนใจ

“เธอเอาใบสมรสให้พวกเขาดูแล้วหรือยัง?” ขมวดคิ้วถาม แม่ของซ่งเชี่ยนทำไมถึงพูดแบบนั้น หรือเธอยังไม่ได้เอาทะเบียนสมรสให้ทั้งสองคนดู?

“อืม!” ซ่งเชี่ยนพยักหน้าและตอบ

“แล้วทำไมแม่ของเธอถึงบอกว่าเราไปทำใบสมรสปลอมที่แผงลอย?” เขาถามด้วยความสงสัย

“พวกเขาไม่เชื่อว่าใบสมรสของเราจะเป็นของจริง!” เธอพยายามอธิบายแล้ว แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ฟัง เอาแต่พูดว่าใบทะเบียนที่เธอให้ดูเป็นของปลอม แล้วยัดเยียดเธอให้กับจางฟาน

“ถ้าพวกเขาไม่เชื่อ แล้วเธอจะทำยังไง?” พวกเขาช่างโง่เง่าเสียจริง

 “พวกเขาทำกับฉันแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจในบ้านหลังนี้อีกต่อไป ฉันจะไปกับคุณและออกจากที่นี่!” ไม่กล้าอยู่ต่อ เพราะกลัวว่าพ่อกับแม่จะทำเรื่องแบบนี้อีก จางฟานไม่ได้เงินคืนมันคงไม่หยุดแค่นี้แน่ จะต้องมาบีบบังคับให้ครอบครัวเธออับจนหนทาง

สู้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า!

“ถ้าเธอพูดแบบนี้ ฉันก็โล่งใจ!” หลิงหยางพอใจมากกับคำตอบของซ่งเชี่ยน

สิ่งที่เขาชอบก็คือความเป็นคนที่กล้าหาญและไม่ยอมแพ้ของซ่งเชี่ยน เขาตัดสินใจที่จะรักเธอ เอาใจใส่เธอ และปกป้องเธออย่างเต็มที่ หากเธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่แล้ว เขาก็มีบ้านที่เตรียมไว้ให้ ซึ่งเมื่อเช้าพาหญิงสาวไปดูมาแล้ว เหลือแค่ให้เธอตัดสินใจเข้าอยู่ เสียงที่ดังขึ้นข้างๆ ขัดอารมณ์ เขาจึงหันไปมองจางฟานที่เพิ่งถูกซ่งเชี่ยนตีจนหัวแตกและถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“แกทำร้ายภรรยาของฉัน แกคิดว่าเราควรจะคิดบัญชีกันยังไง?”