บทที่14 จงใจวางแผนรึเปล่า

"ระหว่างเราคงไม่มีอะไรต้องอธิบายกันแล้ว ถึงเธอจะอธิบายให้ฉันฟังมันก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงเธอก็ต้องไปพูดกับพ่อแม่ฉันเมื่อพวกเขามาถึง!" หลิงหยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เหตุการณ์เมื่อคืนก่อนที่ไปดื่มเหล้าที่บาร์ ซ่งเชี่ยนพาเขาไปเปิดห้องที่โรงแรม ทั้งคู่ไปจดทะเบียนสมรสกันที่เขต คุณย่าถูกน้องชายของซ่งเชี่ยนชนจนบาดเจ็บและต้องเข้าโรงพยาบาล เขาไปบ้านซ่งเชี่ยนเพื่อช่วยเหลือ และอู๋ซิ่วหลานเรียกสินสอดจากเขาเป็นเงิน 2 ล้านหยวน เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ไหลเวียนเข้ามาในหัวของหลิงหยางเป็นลำดับ เขารู้สึกเหมือนตกอยู่ในกับดักอันน่ากลัว รู้สึกเหมือนถูกหลอกลวง และหันไปมองซ่งเชี่ยนด้วยสายตาที่สงสัย

“เธอยังมีอะไรอีกไหมที่ปิดบังฉันอีกไหม ยังคิดจะหลอกอะไรฉันอีก”

"ฉันไม่ได้ปิดบังอะไรคุณเลย และไม่เคยหลอกคุณแม้แต่นิดเดียว..." ซ่งเชี่ยนพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง

เธอไม่เคยคิดเลยว่า การช่วยคนบาดเจ็บบนถนนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่จะถูกหลิงหยางเข้าใจผิด แต่เธอยังไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย ทำให้รู้สึกอัดอั้นและเสียใจอย่างมาก

ตอนนี้ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด และน้ำตาก็แทบจะไหลออกมา

"พวกเธอกำลังพูดเรื่องอะไรกัน? แม่ฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด" อู๋ซิ่วหลานเห็นซ่งเชี่ยนมีท่าทีเหมือนถูกกล่าวหา จึงถามด้วยความสงสัย

"น้องฟงอาจจะเป็นคนที่ชนคุณย่าของหลิงหยางค่ะ เขาบอกว่าฉันต้องการเอาใจคุณย่า เลยจงใจให้น้องฟงขับรถชน แล้วแสร้งทำเป็นช่วยพาไปโรงพยาบาล..." ซ่งเชี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

“มันเป็นไปได้ยังไงกัน?” อู๋ซิ่วหลานรีบแก้ต่างแทนซ่งเชี่ยน "เธอเข้าใจผิดลูกสาวแม่แล้ว ฉันรับประกันด้วยศักดิ์ศรีได้เลยว่าซ่งเชี่ยนไม่ใช่คนแบบนั้น!"

"ใช่แล้ว ลูกสาวของเราจิตใจดี จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง?" ซ่งปันซานรีบเสริม

“คนหนึ่งเป็นนักพนัน อีกคนเห็นแก่เงิน คนอย่างพวกคุณที่ไม่มีศีลธรรมและไร้ยางอาย จะมีศักดิ์ศรีได้ยังไง?” หลิงหยางจ้องมองทั้งสองคนด้วยสายตาดูถูก

ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันโดยไม่รู้ว่าจะตอบยังไง

"ถ้าพบว่าพวกคุณสมรู้ร่วมคิดกันเพื่อหลอกลวง ฉันจะใช้กฎหมายบังคับให้พวกคุณคืนสินสอด 2 ล้านหยวนให้ฉันพร้อมดอกเบี้ย!" หลิงหยางจ้องมองพวกเขาอย่างเยือกเย็น

“อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ เราเข้าไปดูสถานการณ์ข้างในก่อนดีกว่า แล้วค่อยว่ากัน!” อู๋ซิ่วหลานตกตะลึงทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

"ได้สิ" หลิงหยางหันไปมองซ่งเชี่ยนพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันก็อยากจะรู้ว่าพวกคุณทั้งครอบครัวยังจะมาเล่นละครอะไรอีก!"

ตอนนี้หลิงหยางหมดความหวังกับซ่งเชี่ยนและครอบครัวของเธออย่างสิ้นเชิง เขาเชื่อว่าเมื่อคืนซ่งเชี่ยนตั้งใจเข้าหาเขา ตั้งแต่ตอนที่เมาอยู่ในบาร์ เธอจึงพาไปเปิดห้องที่โรงแรมและยั่วยวนจนเกิดความสัมพันธ์กัน หลังจากที่ทำให้เขาเชื่อและเห็นใจแล้ว เธอก็ชวนไปจดทะเบียนสมรสที่เขต ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงพกทะเบียนบ้านติดตัวตลอดเวลา?

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกครอบครัวของเขาคัดค้าน ซ่งเชี่ยนจึงจงใจให้น้องชายของเธอขับมอเตอร์ไซค์ชนคุณย่า แล้วแกล้งทำเป็นคนดี พาคุณย่าไปโรงพยาบาล ช่วยจ่ายค่าผ่าตัดและเงินมัดจำ เพื่อเข้าหาและเอาใจ จนได้รับความเอ็นดูจากคุณย่า

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการคาดเดาของหลิงหยาง สำหรับซ่งเชี่ยนแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย

เมื่อทุกคนเดินเข้าไปในหน่วยสืบสวนของตำรวจ หลังจากแจ้งความประสงค์กับตำรวจ พวกเขาก็พาตัวซ่งฟงออกจากห้องขังมาพบกันที่ห้องเยี่ยม

เมื่ออู๋ซิ่วหลานเห็นลูกชายที่ถูกใส่กุญแจมือ ถูกตำรวจสองคนพาตัวเข้ามาในห้องเยี่ยม เธอรู้สึกสะเทือนใจมากและรีบถามด้วยความเป็นห่วง "เสี่ยวฟง ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"แม่ ผมไม่อยากติดคุก พวกคุณต้องหาทางประกันตัวผมออกไปให้ได้!" ซ่งฟงตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า

"นายชนคนที่ไหน แล้วหนีไปทำไม?" ซ่งเชี่ยนถามด้วยความร้อนใจ

"หน้าประตูหมู่บ้านฮั่นถิง..." ซ่งฟงตอบตามตรง

ดูเหมือนว่าคุณย่าของหลิงหยาง จะถูกน้องชายของเธอชนบาดเจ็บจริงๆ

ซ่งเชี่ยนไม่อยากถามอะไรมากกว่านี้ เธอจึงหันไปมองหลิงหยาง "ถ้ามีอะไรอยากถามเขา คุณก็ถามตรงๆ ได้เลย"

"ใครเป็นคนสั่งให้แกไปชนคนแก่คนนั้นแล้วขับหนี?" หลิงหยางถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ไม่มีใครสั่งผม ตอนนั้นผมเผลอชนคุณย่าและกลัวว่าจะถูกฟ้อง ก็เลยหนีไป..." ซ่งฟงส่ายหัวและตอบตามจริง

"ไม่มีใครสั่งให้แกทำอย่างนั้นแน่เหรอ?" เขางถามย้ำอีกครั้ง

"ไม่มี!" ซ่งฟงส่ายหัวตอบอย่างหนักแน่น

ซ่งเชี่ยนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจทันที

“หรือว่าฉันเข้าใจซ่งเชี่ยนผิด?” หลิงหยางมองสีหน้าของซ่งฟง ที่ไม่แสดงท่าทีโกหกเลย ทำให้เริ่มลังเลว่าจะขอโทษซ่งเชี่ยนดีหรือไม่

ในขณะที่เขากำลังลังเล พ่อแม่ของหลิงหยางก็มาถึง โดยมีตำรวจนำทางเข้ามาในห้อง

“นี่คือผู้ก่อเหตุที่ขับมอเตอร์ไซค์ชนคุณย่าหลิง ตอนนี้เชิญทั้งสองฝ่ายพยายามหาทางแก้ไขด้วยการเจรจากันเอง” ตำรวจชี้ไปที่ซ่งฟงที่ถูกใส่กุญแจมือและแนะนำตัว

"หยางหยาง ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี่?" หลิวฮุ่ยหลิงเห็นลูกชายของเธออยู่ด้วย จึงถามด้วยความสงสัย

"ก็เพราะผู้ก่อเหตุที่ชนคุณย่าถูกจับได้แล้ว ผมเลยมากับซ่งเชี่ยนและพ่อแม่ของเธอก็อยู่ที่นี่..." หลิงหยางรีบอธิบาย

หลิวฮุ่ยหลิงหันไปมองซ่งเชี่ยน และพ่อแม่ของหล่อนด้วยท่าทีรังเกียจ แล้วถามอย่างไม่พอใจ "แล้วผู้ก่อเหตุคนนี้เกี่ยวอะไรกับพวกเขา? มาทำไมกัน?"

     หลิงหยางไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เขาจึงหันไปมองซ่งเชี่ยน เธอหน้าแดงและอธิบายกับพ่อแม่ของหลิงหยางฟัง "ขอโทษค่ะคุณป้า คนที่ชนคุณย่าแล้วขับหนีไปคือน้องชายของฉันเอง..."

"อะไรนะ? ที่แท้เธอก็เป็นคนสั่งให้น้องชายชนแม่สามีฉันสินะ?" หลิวฮุ่ยหลิงเบิกตากว้างและถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

"คุณป้า มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ..." ซ่งเชี่ยนพยายามแก้ต่าง

แต่หลิวฮุ่ยหลิงไม่ต้องการฟังคำอธิบายของซ่งเชี่ยน และไม่เชื่อเธอแม้แต่นิดเดียว ชี้นิ้วไปที่หน้าซ่งเชี่ยนแล้วด่าอย่างรุนแรง

"หล่อนมันผู้หญิงใจร้าย เพื่อเอาใจแม่สามีของหลิงหยาง ถึงกับใช้วิธีต่ำช้าแบบนี้ หล่อนมันไม่ใช่คน หล่อนเป็นสัตว์เดรัจฉาน!"

เมื่อพูดจบเธอยกมือขึ้นแล้วตบหน้าซ่งเชี่ยนอย่างแรง

เพี้ยะ! เสียงตบดังขึ้น

หน้าของซ่งเชี่ยนขึ้นรอยนิ้วมือแดงทันที ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า ซ่งเชี่ยนน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกที่ถูกกล่าวหาและร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ฮือ…”

"แม่ ทำไมแม่ไม่ถามก่อนว่าเรื่องจริงเป็นยังไง แล้วถึงค่อยลงมือ ผมเชื่อว่าซ่งเชี่ยนไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ แม่เข้าใจเธอผิดแล้ว!" เมื่อหลิงหยางเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของซ่งเชี่ยน เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ 

"หลักฐานมันชัดเจนอยู่ตรงนี้แล้ว ลูกไม่ต้องแก้ตัวแทนหล่อนอีก" หลิวฮุ่ยหลิงชี้นิ้วไปที่หลิงหยางและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "หลิงหยาง แม่เตือนลูกนะ แม่ไม่ต้องการลูกสะใภ้ที่ชั่วร้ายแบบนี้ ถ้าลูกยังอยากเป็นลูกแม่ ก็รีบไปที่เขตแล้วทำเรื่องหย่ากับเธอซะ!"