บทที่ 9 พบหน้าพ่อแม่

รถยนต์คันหรูแล่นไปตามถนนที่มีการสัญจรติดขัด ในขณะนี้ซ่งเชี่ยนรู้สึกกระวนกระวายเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดบางอย่าง หน้าของเธอแดงด้วยความอับอาย มือไม้ขยับไปมาด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ วันนี้พ่อแม่ของเธอทำให้ทุกคนได้เห็นธาตุแท้ที่น่ารังเกียจ ซ่งเชี่ยนไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลิงหยางอย่างไร

ชายหนุ่มเหมือนจะมองออกว่าเธอรู้สึกยังไง จึงเริ่มพูดเพื่อคลายความตึงเครียด “ซ่งเชี่ยน เธอได้เข้าไปดูห้องที่ฮั่นถิงอินเตอร์เนชันแนลหรือยัง?”

“ยังเลยค่ะ” ซ่งเชี่ยนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ตอนที่ฉันกำลังจะเข้าไปในหมู่บ้าน ฉันเห็นคุณย่าของคุณถูกชนล้มลงไป จึงรีบพาไปส่งที่โรงพยาบาล”

“เธอเห็นคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ชนคุณย่าของฉันไหม?” หลิงหยางถามอย่างมีความหวัง

“ไม่เห็นค่ะ” ซ่งเชี่ยนส่ายหัว “ตอนที่ฉันไปถึงคู่กรณีไม่อยู่แล้ว คุณย่าของคุณอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ไม่มีใครช่วยท่านเลย”

“คุณย่าของฉันบอกว่า ขอบคุณที่คุณพาเธอไปโรงพยาบาลทันเวลา มิฉะนั้นท่านอาจจะตายอยู่กลางถนน ดูเหมือนว่าเราจะมีวาสนาต่อกันจริงๆ” หลิงหยางยิ้มอย่างมีความหมาย

“ไม่น่าจะใช่นะคะ วาสนาอะไรกัน สภาพครอบครัวของฉันคุณเห็นแล้วนี่ว่าเป็นยังไง ฉันรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับคุณ เราควรจะหย่ากันเร็วๆ ดีไหมคะ?” ซ่งเชี่ยนตอบอย่างเศร้าสร้อย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำงานอะไร เป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่คิดว่าน่าจะรวยมาก สไตล์การแต่งตัวไปถึงข้าวของเครื่องใช้ล้วนมีราคาแพง แล้วเขายังโอนเงินให้แม่เธอตั้งสองล้านหยวน หลิงหยางคงเป็นลูกคนรวยในขณะที่เธอไม่มีอะไรเลย 

ซ่งเชี่ยนรู้ดีว่าไม่คู่ควรกับชายหนุ่มเลยสักนิด

“พูดอะไรนะ หย่าเหรอ ฉันไม่ได้บอกเธอไปแล้วเหรอ ว่าก่อนที่ฉันจะเป็นคนยื่นคำขอหย่า อย่าเอ่ยถึงคำนี้ต่อหน้าฉัน เธอลืมมันไปแล้วเหรอ?” จำได้ว่าพูดหลายครั้งมาก เขาไม่อนุญาตให้ซ่งเชี่ยนพูดคำไม่เป็นมงคล แต่เธอก็ฝืนกฏครั้งแล้วครั้งเล่า

มันน่าลงโทษนัก!

“แต่…” ซ่งเชี่ยนมีเรื่องที่อยากจะพูด แต่ยังไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน จุดเริ่มต้นของเธอกับเขามันมาจากความเมา ทั้งคู่ตกลงจนทะเบียนเพราะสถานการณ์บีบบังคับ ทว่าตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดไปมากเกินควบคุมได้

“แต่อะไร?” หลิงหยางถามเพราะอยากทราบความคิดเห็น เธอเอาแต่พูดเรื่องหย่าท่าเดียว จนเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอหรือไร

“ถ้าเราคบกันต่อไป พ่อแม่ของฉันจะมารบกวนคุณไม่จบไม่สิ้น นั่นจะทำให้คุณลำบากใจ” ซ่งเชี่ยนไม่อยากให้หลิงหยางเดือดร้อนอีกแล้ว

“ไม่ใช่เธอเพิ่งบอกกับพวกเขาว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้วเหรอ? ทำไมพวกเขายังกล้ามาหาเธออีก” หลิงหยางถามอย่างไม่เข้าใจ

“พวกเขาเป็นคนที่ไม่มีความละอาย คุณคิดว่าพวกเขาจะหยุดเหรอ?” รู้จักนิสัยพ่อแม่ของตัวเองเป็นอย่างดี ไม่มีวันที่พวกเขาจะหยุดแค่นี้แน่ ยิ่งรู้ว่าหลิงหยางเป็นคนมีฐานะ มีแต่จะคิดปอกลอกไม่หยุด

“ไม่ต้องห่วง ถึงเวลานั้นฉันจะหาวิธีจัดการกับพวกเขาเอง” หลิงหยางปลอบใจไม่อยากให้ซ่งเชี่ยนคิดมาก ขอเพียงเธอยืนหยัดอยู่ข้างเขา ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

 “พี่สะใภ้ ผมยังไม่เคยเห็นเจ้านายของเราดูแลผู้หญิงคนไหนขนาดนี้มาก่อน คุณสบายใจได้ว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจะช่วยคุณจัดการทุกอย่างได้” เกาหมิงนอกจากเป็นเลขาแล้ว เขายังเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่หลิงหยางสนิทใจมาก นับถือเป็นพี่เป็นน้องกัน เขาถึงกล้าเรียกซ่งเชี่ยนว่าพี่สะใภ้

 “เกาหมิง เรากำลังคุยกันสองคน แกจะมายุ่งเรื่องของฉันทำไม ทำหน้าที่ของแกให้ดีเถอะ ถึงแกเงียบก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอกนะ!” 

“อ่ะ….” เกาหมิงหัวเราะแห้งๆ แล้วก็หยุดพูด

ซ่งเชี่ยนนึกอะไรบางอย่างได้ เธอจึงถามหลิงหยาง “หลิงหยาง จริงๆ แล้วเป็นใคร? ทำไมจางฟานถึงกลัวคุณมากขนาดนั้น?” ปกติแล้วจางฟานไม่เคยกลัวใคร เพิ่งเห็นคนผู้นั้นแสดงกิริยาเช่นนี้เป็นครั้งแรก

เกาหมิงเหมือนมีอาการหลงลืม เขาจึงเริ่มพูดออกมาอีกครั้ง “พี่สะใภ้ คุณยังไม่รู้ใช่ไหม? เจ้านายของเรา…”

“เกาหมิง แกอยากจะถูกลงโทษหรือไง ชอบพูดมากเกินความจำเป็น อยากให้ฉันเย็บปากแกเหรอ” หลิงหยางไม่อยากให้ซ่งเชี่ยนรู้เกี่ยวกับตัวตนของเขาในตอนนี้ เขาจึงรีบตัดบท

เกาหมิงจึงเงียบลงด้วยความกลัว

ซ่งเชี่ยนเห็นว่าหลิงหยางไม่ต้องการตอบคำถามของเธอ จึงไม่เซ้าซี้ได้แต่แอบสงสัยในใจ ตระกูลของจางฟานก็ร่ำรวยและมีอำนาจในระดับหนึ่ง หรือว่าหลิงหยางมาจากตระกูลที่สูงส่งกว่านั้น?

 “ซ่งเชี่ยน เธออยากไปที่บ้านของเราหรือไปที่อื่น?”

 “ฉันจะไปดูคุณย่าที่โรงพยาบาลดีกว่าค่ะ” เธอบอกคุณย่าไว้ว่าจะกลับไปเยี่ยม ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว

หลิงหยางได้ยินดังนั้นจึงสั่งลูกน้อง “เกาหมิง ขับรถไปโรงพยาบาล!”

“ครับ!”

เกาหมิงรับคำและขับรถไปทางโรงพยาบาลประชาชนเมือง ไม่นานพวกเขามาถึงที่ลานจอดรถของแผนกผู้ป่วยใน เมื่อลงจากรถซ่งเชี่ยนตามหลิงหยางเข้าไปที่   ล็อบบี้ของแผนกผู้ป่วยในชั้นหนึ่ง เมื่อพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 10 มาถึงหน้าห้อง 3 แต่คุณย่ากลับไม่อยู่ที่นั่น หลิงหยางและซ่งเชี่ยนต่างพาตกใจ

“ขอโทษค่ะ คุณย่าที่พักในห้องนี้ไปไหนแล้วคะ?” ซ่งเชี่ยนรีบไปถามกับเจ้าหน้าที่ทันที

 “คนไข้ถูกย้ายไปยังห้องพักส่วนตัวแล้วค่ะ”

ทั้งคู่จึงโล่งใจและเดินตามพยาบาลสาวไปที่ห้องพักส่วนตัวของคุณชาย ในขณะนี้มีคู่สามีภรรยาวัยกลางคนยืนอยู่ที่ข้างเตียง พวกเขาคือพ่อแม่ของหลิงหยาง

หลิงฉิงและหลิวฮุ่ยหลิง

 “พ่อแม่ครับ พวกท่านบอกว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ?” หลิงหยางถามด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าวันนี้พวกท่านจะได้พบกับภรรยาของเขา

 “ถ้าเราไม่กลับมา คุณย่าของแกอาจจะได้รับผลกระทบมากกว่านี้!” หลิงฉิงพูดอย่างไม่พอใจ

หลิวฮุ่ยหลิงเห็นหลิงหยางพาผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จักเข้ามาในห้อง ก็รู้สึกไม่พอใจจึงถามหลิงหยางทันที “ลูกไปไหนมา? ทำไมปล่อยให้คุณย่าอยู่ในห้องรวมแบบนั้น บ้านเรามีเงินไม่พอหรือยังไง”

“ผมไปจัดการเรื่องบางอย่าง เมื่อกลับมาก็คิดจะเปลี่ยนห้องให้คุณย่าอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกคุณจะกลับมาเร็วขนาดนี้” หลิงหยางพยายามอธิบาย เป็นเพราะสายเรียกเข้าจากซ่งเชี่ยนเขาจึงรีบออกไปทันที ไม่ทันได้จัดการเรื่องของคุณย่าให้เรียบร้อย

 “อะไรที่สำคัญกว่าการที่คุณย่าแกบาดเจ็บอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแกจะรับผิดชอบได้ไหม?” น้ำเสียงตำหนิของผู้เป็นพ่อดังขึ้น

“เธอคือใคร?”  หลิวฮุ่ยหลิงมองไปที่ซ่งเชี่ยนและถามหลิงหยาง