บทที่ 10 ทำไมต้องปิดบัง

“เธอคือ…”

“เธอชื่อซ่งเชี่ยน หลังจากที่ฉันถูกรถมอเตอร์ไซค์จนได้รับบาดเจ็บ เธอเป็นคนโทรเรียกรถพยาบาลพาฉันมาที่โรงพยาบาล แล้วยังช่วยจ่ายค่าผ่าตัดและมัดจำค่ารักษาให้ด้วย!” 

หลิงหยางกำลังจะเริ่มแนะนำซ่งเชี่ยนให้ทุกคนรู้จัก แต่คุณย่าที่นอนอยู่บนเตียงรีบพูดแนะนำแทนเขา

“คุณย่า คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?” ซ่งเชี่ยนรีบเดินไปที่ข้างเตียงของคุณย่า

“ฉันดีขึ้นมากแล้ว” คุณย่าจับมือของเธอด้วยความรัก “หนูเอ๋ย หนูช่างเป็นคนดีจริงๆ ทุกวันนี้ไม่ค่อยมีเด็กสาวที่ใจดีแบบนี้แล้ว ถ้าหนูได้เป็นหลานสะใภ้ของฉันก็คงดี แต่เสียดายที่หนูแต่งงานแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะให้หลิงหยางตามจีบหนูแล้วล่ะ!”

 “คุณย่า คุณพูดอะไรน่ะ ซ่งเชี่ยนเธอคือ…” หลินหยางพยายามแนะนำแต่มารดาดันขัดขึ้นเสียก่อน

“เมื่อคืนลูกหายไปไหน จางเมิ่งเสวี่ยโทรมาบอกแม่ว่าหล่อนติดต่อลูกไม่ได้เลยทั้งคืน หล่อนกังวลมากจนเราต้องรีบบินกลับจากต่างประเทศ ทำไมลูกถึงละเลยหล่อนเช่นนี้?”

“ละเลย? ผมไม่ชอบจางเมิ่งเสวี่ย ไม่เคยคิดจะอยู่กับหล่อน แล้วหล่อนจะกังวลเรื่องผมทำไม?” หลิงหยางตอบกลับอย่างหนักแน่น ในสายตาของเขาตอนนี้มีแค่ซ่งเชี่ยนเท่านั้น

“ถ้าลูกไม่ชอบจางเมิ่งเสวี่ย แล้วลูกชอบใคร? ลูกอยากอยู่กับใคร?” หลิวฮุ่ยหลิงซักไซ้

“ผมชอบซ่งเชี่ยน” หลิงหยางพูดพร้อมกับดึงเอวซ่งเชี่ยนเข้ามาในอ้อมแขน “เช้านี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว!”

ขณะที่เขาพูดมันออกมา ก่อนจะหยิบใบทะเบียนสมรสออกมาจากกระเป๋าและโชว์ให้ทุกคนดู แม่ของหลิงหยางจ้องมองด้วยความตกใจ แม่เฒ่าหลิงตกใจยิ่งกว่า แต่คุณย่าก็เป็นคนแรกที่กลับมาตั้งสติได้ จึงหันไปมองซ่งเชี่ยนอย่างคาดไม่ถึง

“หนูเอ๋ย ตอนที่หนูบอกฉันว่าหนูแต่งงานแล้ว หนูหมายถึงแต่งกับหลิงหยางนี่เองหรือ?”

“ใช่ค่ะ คุณย่า…” ซ่งเชี่ยนตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

เธอคิดว่านี่มันคือการแต่งงานตรงไหนกัน แค่หลอกพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต่างหาก เลยทำให้เราต้องไปจดทะเบียนกัน! คุณย่าหลิงแย่งใบทะเบียนสมรสจากมือหลิงหยาง เปิดดูและเห็นชื่อทั้งสองพร้อมกับรูปถ่าย รู้สึกซาบซึ้งและดีใจมาก

“นี่มันดีจริงๆ เลย ฉันยังคิดว่าจะจับคู่เธอทั้งสองคนให้ แต่ที่ไหนได้ พวกเธอคบกันมานานแล้ว ดูเหมือนว่าแผนการของฉันคงไม่จำเป็นอีกแล้ว!” สายตายังคงมองไปที่ใบทะเบียนด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

“ใช่ครับคุณย่า สมัยนี้คนหนุ่มสาวคบหากันและแต่งงาน ไม่ต้องให้ใครแนะนำแล้ว ถ้าเป็นพรหมลิขิต ทั้งสองฝ่ายก็จะมาพบกันเอง” หลิงหยางสนับสนุนความคิดคุณย่าเต็มที่ 

“หนูรู้จักหลิงหยางได้อย่างไร?” เมื่อเห็นว่าทั้งคู่จดทะเบียนกันจริงๆ แม่เฒ่าหลิงก็นึกอยากรู้ความเป็นมาเป็นไป 

“หนู…” ซ่งเชี่ยนรู้สึกลำบากใจไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เพราะความจริงแล้วเป็นเพราะความเมาล้วนๆ ทำให้ทั้งคู่ตกอยู่ในสถานการณ์นี้

หลิงหยางมองออกเธออึดอัด เขาจึงหาข้ออ้างให้ “บริษัทของเราและบริษัทของเธอมีธุรกิจที่เกี่ยวข้องกัน ซ่งเชี่ยนรับผิดชอบโครงการร่วมของทั้งสองบริษัท พอเราเจอกันบ่อยๆ เราก็เลยรู้จักและคบกัน…”

“เธอทำงานอะไร?” มารดาของหลิงหยางซักถามพร้อมมองด้วยสายตาจับผิด

“ฉันทำงานด้านออกแบบโฆษณาค่ะ” ซ่งเชี่ยนตอบตามตรง

 “เธอทำงานที่บริษัทโฆษณาไหน?”

 “บริษัทโฆษณาหลานเถียน!”

หลิวฮุ่ยหลิงขมวดคิ้วสงสัย “ถ้างั้นเธอรู้จักจางเมิ่งเสวี่ยไหม?”

ซ่งเชี่ยนตั้งใจจะพูดความจริง แต่คิดได้ว่าเธอบอกหลิงหยางไปว่าไม่รู้จักจางเมิ่งเสวี่ย เธอจึงตัดสินใจโกหกต่อไปและตอบได้ไม่เต็มปากนัก

“ไม่…ไม่รู้จักค่ะ”

“โกหก! เธอไม่ได้ทำงานที่บริษัทโฆษณาหลานเถียน!” หลิวฮุ่ยหลิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ถ้าทำงานที่นั้นต้องรู้จักจางเมิ่งเสวี่ยอยู่แล้วสิ เด็กคนนี้พูดจากเชื่อถือไม่ได้!

 “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ?” ซ่งเชี่ยนถามกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“เพราะว่าจางเมิ่งเสวี่ยเป็นหัวหน้าที่บริษัทโฆษณาหลานเถียน เธอไม่รู้จักหัวหน้าตัวเองเหรอไง แล้วยังบอกว่าทำงานที่นั่น คงไม่ได้มาล้อเล่นกับเราและจงใจทำให้พวกเราตลกหรอกใช่ไหม?” หลิวฮุ่ยหลิงมองซ่งเชี่ยนอย่างเยาะเย้ย

“ฉัน…ฉันไม่ได้…” ซ่งเชี่ยนพยายามปกป้องตัวเอง

“ทำไมเธอต้องพยายามเข้าหาหลิงหยาง เธอแต่งงานกับเขาเพราะอะไร? คงไม่ได้เล็งเห็นทรัพย์สินของครอบครัวเราหรอกนะ คงไม่ได้หวังว่าจะกลายเป็นคุณนายเศรษฐีในชั่วข้ามคืน เลยรีบไปจดทะเบียนแต่งงานกับเขาใช่ไหม?” หลิวฮุ่ยหลิงมองด้วยสายตาเย็นชา มีอคติกับหญิงสาวตรงหน้าไปแล้ว เพราะหล่อนโกหกจึงคิดไปว่ามีจุดประสงค์ไม่ดีในการเข้าหาลูกชายของเธอ

“ไม่…ไม่ใช่ค่ะ…” ซ่งเชี่ยนส่ายหัวอย่างแรง จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขาเลย แล้วจะคิดไปไกลถึงขั้นนั้นได้อย่างไรกัน

“งั้นบอกฉันสิว่าเธอเป็นลูกสาวใคร ครอบครัวเธอมีกี่คน ทำงานอะไรกันบ้าง?” หลิวฮุ่ยหลิงถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“ฉัน…ฉัน…” ซ่งเชี่ยนรู้สึกสับสนและกลัวไม่รู้จะทำยังไง ถ้าบอกไปพวกท่านยิ่งมองเธอไม่ดีแน่ 

 “แม่ ยังไม่จบอีกเหรอ? นี่แม่กำลังสอบสวนหรือทำสำมะโนประชากร?” หลิงหยางทนไม่ไหวเพราะตอนนี้ซ่งเชี่ยนถูกกดดันมากเกินไป เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่ไปกว่านี้

 “ลูกไม่ต้องสนใจว่าแม่กำลังทำอะไร แต่แม่ไม่ยอมรับการแต่งงานนี้ ถ้าลูกยังอยากจะเป็นลูกของแม่ ก็ไปหย่ากับเธอเสีย!” หลิวฮุ่ยหลิงยื่นคำขาด ไม่ยอมรับหญิงสาวคนนี้เป็นสะใภ้เด็ดขาด 

“ทำไมล่ะ?” หลิงหยางถามอย่างไม่ยอมแพ้

 “เพราะฉันเป็นแม่ของแก จากที่หล่อนไม่ยอมพูดความจริง ฉันไม่อนุญาตให้แกมีภรรยาที่ไม่ซื่อสัตย์ และยิ่งไม่ยอมให้ผู้หญิงที่ไม่รู้ที่มาที่ไปเข้ามาในตระกูลหลิงของเรา!” สามีภรรยาความซื่อตรงต้องมี แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่พูดความจริงตั้งแต่แรก ฉะนั้นหล่อนต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงแน่นอน

 “ผมไม่สนหรอก เพราะยังไงผมก็จะอยู่กับซ่งเชี่ยน ไม่ได้คิดจะย้ายไปอยู่บ้านใหญ่อยู่แล้ว” หลิงหยางไหวไหล่ไม่สนใจ เขาไม่ได้คิดแบบที่แม่ตั้งแง่ใส่เธอ ซ่งเชี่ยนอาจมีเหตุผลในการปิดบัง ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ซื่อตรงกับเธอเช่นกัน ดังนั้นเหตุผลที่เธอโกหกเขาจึงยอมรับได้

“แก…”

หลิวฮุ่ยหลิงโกรธจนพูดไม่ออก