บทที่5 มาทันเวลา

จางฟานใช้เทปใสปิดปากของซ่งเชี่ยนอีกครั้ง เริ่มลวนลามเธอแม้รู้ว่าหญิงสาวไม่เต็มใจ ซ่งเชี่ยนพยายามดิ้นรนหนี แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งรุกหนักเข้าไปอีก เพราะมือและเท้าของเธอโดนมัดด้วยเชือก จึงไม่สามารถหลุดพ้นจากมือสกปรกของจางฟานได้เลย

ในที่สุดเรี่ยวแรงของเธอก็หมดลง

จางฟานดึงเทปออกจากปากเธอ ซ่งเชี่ยนเกลียดเขาจนถึงขีดสุด สูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนัก แล้วใช้แรงที่เหลือทั้งหมดกัดมือของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย!” จางฟานร้องเสียงดังและตบหน้าซ่งเชี่ยนอย่างแรง

“แกเป็นหมาหรือไง?” เขาตะโกนด่า พลางบีบคอเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ซ่งเชี่ยนรู้สึกเวียนหัวเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ต่อให้เธอตายก็ดีกว่าเป็นของไอ้ชายชั่วคนนี้ จึงปล่อยให้มันบีบไปเรื่อยๆ พลางเสียดายหน่อยๆ เพราะยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ

“ถ้าแกยังขัดขืนอีก ฉันจะฆ่าแกซะ แต่ถ้ายอมให้ฉันเล่นด้วยสักหน่อย มันก็จะไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่...แกตายแน่!” เขาแค่จะขู่ไม่ได้จะคิดฆ่าเธอตอนนี้จึงเริ่มผ่อนแรงลง

ในขณะที่เธอหมดหวัง ก็นึกถึงตอนที่ได้รับจากซึ่งเป็นคนของคุณย่า บางทีหลานชายคนนั้นอาจมาช่วยเธอก็ได้ จึงตัดสินใจถ่วงเวลา แกล้งทำเป็นยอมแพ้เพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ

 “จางฟาน ถ้าคุณชอบฉันจริงๆ คุณไม่ควรทำแบบนี้ มันผิดกฎหมายรู้ไหม?”

“แล้วฉันควรทำยังไงล่ะ?”

“ปล่อยฉันก่อน เรามาคุยกันดีๆ สร้างบรรยากาศให้เข้ากันก่อน มีความโรแมนติกบ้างไหมเนี่ย” ซ่งเชี่ยนทำทีเป็นยอมอ่อนข้อให้ มองจางฟานด้วยสายตาอ่อนหวาน ทั้งที่ภายในใจสะอิดสะเอียนเหลือเกิน

“จริงหรือ?” หรี่ตามองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก เพราะเธอต่อต้านมาตลอด แล้วอยู่ๆ กลับเปลี่ยนท่าทีไปมันทำให้อดระแวงไม่ได้

“แหมขนาดนี้แล้ว ฉันจะกล้าหลอกคุณได้ยังไง?”

“โอเค ฉันจะยอมเชื่อดูสักครั้ง”

จางฟานมองไปที่หน้าต่างเห็นว่ามีราวกั้นอยู่ เธอไม่มีทางหนีไปได้แน่ เขาจึงรีบแก้มัดให้ เมื่อเธอหลุดออกมาได้ ก็รีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วตะโกนออกไป

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

เนื่องจากเป็นช่วงเช้าคนในหมู่บ้านออกไปทำงานกันหมด เหลือแต่คนแก่ที่ไม่ไปตลาดหรือออกมาแอโรบิค จึงไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย จางฟานรีบปิดปากหญิงสาวแล้วลากเธอไปที่เตียง ใบหน้าเขาแนบใกล้จนเธอได้กลิ่นปากที่เหม็นรุนแรง

“อย่ากลัวเลย เธอมีเอวบาง อกโต ก้นเด้ง ขายาว เป็นแบบที่ฉันชอบเลย ยอมฉันเถอะ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเอง” อย่างที่คิดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางยอมเขาง่ายๆ ฉะนั้นจะไม่ยอมให้เธอเล่นลูกไม้อะไรอีก

เขาพูดจาเลวทรามเพื่อหยามซ่งเชี่ยน น้ำตาของเธอไหลออกมาโดยไม่มีเสียง รู้สึกเหมือนกับว่ามีแมลงวันอยู่ในปาก มันน่าสะอิดสะเอียนอย่างยิ่ง นี่เธอต้องตกเป็นของผู้ชายชั่วตัวเหม็นคนนี้จริงๆ เหรอ

มันจบแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว! ทำได้เพียงแค่คิดในใจหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเธอ

เกาหมิงขับรถด้วยความเร็วสูงเข้าไปในหมู่บ้านเป่ยกวง และจอดที่หน้าอพาร์ตเมนต์ของซ่งเชี่ยน เมื่อพวกเขาลงจากรถก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือจากชั้นสองของบ้าน ทั้งสองคนวิ่งเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็ว

พวกเขามาถึงหน้าประตูบ้านของซ่งเชี่ยนในเวลาไม่นาน เกาหมิงเตะประตูอย่างแรงจนมันเปิดออก บอดี้การ์ดสองคนที่จางฟานพามาด้วยยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเกาหมิงจับโยนลงไปกองกับพื้น 

พ่อของซ่งเชี่ยนเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านก็เริ่มตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน อยู่ๆ ก็บุกเข้ามาแบบนี้สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ กลัวว่าจะเป็นตำรวจเพราะคิดไปแล้วว่าลูกสาวโทรแจ้งความ

 “พวกคุณเป็นใคร?”

“ตำรวจ!” หลิงหยางตอบกลับทันที

พ่อของซ่งเชี่ยนรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากจนถึงขั้นเกือบฉี่ราด ส่วนแม่ของหญิงสาวกลัวจนพูดไม่ออก หลิงหยางไม่สนใจคนทั้งคู่ รีบขึ้นไปเตะประตูห้องนอนของซ่งเชี่ยน ในขณะนั้นจางฟานกำลังมีความสุขสุดขีด เมื่อได้ยินเสียงคนเข้ามาโดยไม่มองว่าใคร เขาก็ตะโกนออกไปด้วยความโมโห

“ใครมันบังอาจมาขัดจังหวะของฉัน?”

“ฉันนี่แหละ บรรพบุรุษของแกไง!”

หลิงหยางตะโกนกลับแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอน เขาต่อยจางฟานที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวของซ่งเชี่ยน ยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ครางออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วกลิ้งลงมาจากตัวหญิงสาว เธอเองก็ตกใจร้องเสียงหลง แต่เมื่อเธอเห็นหน้าของหลิงหยาง ก็กระโดดลงจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปหาเขา

“หลิงหยาง คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“คุณโทรมาขอให้ผมมาช่วยไม่ใช่เหรอ?”

 “คุณ...คุณเป็นหลานชายของคุณย่าคนนั้น?” เธอเบิกตากว้างมองอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ที่แท้แล้วสามีของเธอคือหลานของคุณย่าที่ต้องการให้เธอแต่งงานกับเขา

“ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้น ไอ้หมอนี่มันทำอะไรคุณหรือเปล่า?” เรื่องที่น่ากังวลคือความปลอดภัยของซ่งเชี่ยน เขามองสำรวจไปทั่วทุกส่วนเท่าที่สายตาสามารถเข้าถึงได้

 “ยังไม่ได้ทำอะไรค่ะ...”

“ดีแล้ว” หลิงหยางรู้สึกโล่งใจ

จากนั้นเขาเดินไปจับแขนของจางฟาน แล้วลากออกจากห้องนอนเหมือนลากหมาตัวหนึ่ง โยนลงบนพื้นห้องนั่งเล่น พ่อแม่ของซ่งเชี่ยนเข้าใจผิด คิดว่าหลิงหยางและเกาหมิงเป็นตำรวจสายสืบ จึงยกมือขึ้นเหนือศีรษะและนั่งยองๆ บนพื้น บอดี้การ์ดคนหนึ่งที่ถูกเกาหมิงเหยียบอยู่บนพื้นจนขยับไม่ได้ ส่วนอีกคนที่เพิ่งโดนเกาหมิงซัดไปเมื่อครู่ ก็รีบคลานมาหาจางฟานด้วยความรนราน

“เจ้านาย คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? รีบฟื้นสิ!”

จางฟานลืมตาขึ้นและรีบลุกขึ้นยืน “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ฉันบอกให้แกเฝ้าอยู่ข้างนอกไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่มัน...”

ยังพูดไม่ทันจบ สายตาของจางฟานก็ไปหยุดอยู่ที่หลิงหยาง ซึ่งกำลังเดินเข้ามาด้วยความโกรธ