บทที่2 จดทะเบียนกันแล้ว

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลิงหยางรีบออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ฉุดมือซ่งเชี่ยนแล้วพาเธอออกจากห้อง เมื่อพวกเขาลงมาข้างล่าง ชายหนุ่มก็พาขึ้นรถ มายบัค ที่จอดอยู่ชั้นล่าง เพื่อพากันไปที่หน้าสำนักงานทะเบียนสมรส

เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้องโถงของสำนักงาน เนื่องจากพวกเขาเตรียมการไว้ล่วงหน้า ทั้งคู่จึงได้แอบนำทะเบียนบ้านมาด้วย ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ทำเรื่องสมรสเรียบร้อย  ทั้งสองคนถือใบทะเบียนในมือ หลิงหยางถึงกับถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เขาคิดว่าจากนี้ไปคุณย่าที่อยากมีเหลน และพ่อแม่ที่หวังจะให้เขาแต่งงาน เมื่อรู้ว่าเขามีภรรยาแล้ว ก็จะไม่มาจัดนัดบอดให้อีก

ซ่งเชี่ยนก็เช่นกัน! ในใจของเธอคิดว่าหลังจากได้ใบทะเบียนสมรสกับหลิงหยางแล้ว พ่อแม่ของเธอคงจะไม่บังคับให้เธอแต่งงานกับจางฟานผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นอีกต่อไป

“เธอชื่อซ่งเชี่ยนใช่ไหม?” หลิงหยางหยิบกุญแจชุดหนึ่งออกจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เธอ “นี่เป็นกุญแจบ้านหมายเลข 8 ของหมู่บ้านฮั่นถิงอินเตอร์เนชันแนล เพราะเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เธอควรจะย้ายมาอยู่กับฉัน เดี๋ยวฉันจะพาไปดูบ้านให้คุ้นเคย...”

ซ่งเชี่ยนรับกุญแจมาพร้อมกับมองดูชื่อบนใบทะเบียนสมรส แล้วยิ้มออกมา “คุณหลิงหยาง ดูเหมือนคุณจะรวยมากเลยนะ!”

“บ้านหลังนั้นเป็นของเพื่อนฉัน เขาไปต่างประเทศเลยให้ฉันอยู่ชั่วคราว...” เขาตอบแบบเลี่ยงๆ

“ไม่ต้องบอกฉันเรื่องนี้หรอก ฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณเพราะคุณรวย สบายใจได้ ถึงแม้บ้านหลังนั้นจะเป็นของคุณ ก็ถือเป็นทรัพย์สินก่อนสมรส ถ้าเราหย่ากัน ฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรหรอก” ซ่งเชี่ยนพูดอย่างจริงจัง

เมื่อถูกจับได้ว่าโกหก หลิงหยางรู้สึกอึดอัดใจ หลังจากเขาตั้งสติได้ ก็พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ปากไม่ดีเลยนะ เพิ่งแต่งงานก็พูดถึงเรื่องหย่าร้างแล้ว?”

“เราแต่งงานกันเพราะต้องการหลอกคนที่บ้าน ถ้าเราไม่หย่า คุณคิดจะเลี้ยงฉันไปตลอดชีวิตหรือไง?” ซ่งเชี่ยนเม้มปาก

“ตราบใดที่ฉันยังไม่ขอหย่า ฉันก็เลี้ยงเธอได้ แต่ห้ามเอ่ยเรื่องนี้กับฉันอีก หรือพูดคำว่า ‘หย่า’ ออกมา เข้าใจไหม?” หยิงหยางมองเธอด้วยสายตาวางอำนาจ

ซ่งเชี่ยนถูกท่าทีของหลิงหยางทำให้ตกใจ จนดูเหมือนภรรยาน้อยที่ถูกกดขี่ ดวงตาเธอเบิกกว้างและปากก็เม้มแน่น

ดิงดอง...ในขณะนั้น! โทรศัพท์ของหลิงหยางดังขึ้น

เป็นเลขาเกาหมิงที่โทรมา

“มีอะไรหรือ?” หลิงหยางรับสายอย่างเบื่อหน่าย

 “หัวหน้า เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ทำไมโทรศัพท์ของคุณถึงติดต่อไม่ได้เลย?” เลขารีบถามอย่างรีบร้อนเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง

“ไม่ใช่เรื่องของนาย” หลิงหยางตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ฉันไปที่บาร์มา มีปัญหาอะไรไหม?”

 “คุณนายใหญ่กับคุณหนูจางเมิ่งเสวี่ยตามหาคุณไม่เจอ ก็โทรมาหาผมจนโทรศัพท์แทบระเบิด พอเริ่มงานปุ๊บ คุณหนูจางก็มาที่บริษัทแล้ว เธอจะขอพบคุณให้ได้ พวกเราห้ามเธอไม่อยู่!” เกาหมิงพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

“ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไร?”

“แน่นอนว่าเธอต้องการจะคบหากับคุณน่ะสิ!”

“บอกเธอไปว่าฉันแต่งงานแล้ว และขอให้เธอเลิกยุ่งกับฉันซะ!”

“คุณแต่งงานแล้ว? เมื่อไหร่กัน?”

“ก็เมื่อกี้นี้เอง ฉันกับภรรยาเพิ่งออกมาจากสำนักงานทะเบียนสมรส...”

“เจ้านาย คุณแต่งงานเร็วไปหรือเปล่า?”

“เรื่องของความรักไม่มีคำว่าช้าหรือเร็ว” หลิงหยางตอบอย่างไม่พอใจ “รีบให้ผู้หญิงคนนั้นออกไปจากบริษัท และบอกเธอว่าฉันไม่อยากเจอ!”

“ผมทำเรื่องนี้ไม่ได้ คุณควรจะมาที่บริษัทเพื่ออธิบายกับเธอด้วยตัวเอง มิฉะนั้นเธอคงไม่เชื่อ และจะตามตื้อคุณต่อไปแน่ๆ!”

“งั้นบอกเธอให้รอก่อน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

ไม่รอให้เกาหมิงพูด หลิงหยางก็วางสายไปทันที

“มีอะไรเหรอ?” เมื่อซ่งเชี่ยนเห็นหลิงหยางมีท่าทางโกรธ เธอก็อดถามไม่ได้

“อ่อ ผู้หญิงที่ชื่อจางเมิ่งเสวี่ยไปที่บริษัทของฉันเพื่อก่อเรื่อง ต้องไปจัดการ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่หน้าหมู่บ้าน เธอ กลับบ้านเองนะ!” หลิงหยางตอบตามตรง

“จางเมิ่งเสวี่ย?” ซ่งเชี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามอย่างไม่แสดงออก “จางเมิ่งเสวี่ยคือใคร? คุณรู้ไหมว่าเธอทำงานที่ไหน?”

หลิงหยางอธิบายว่า “จางเมิ่งเสวี่ยคือผู้หญิงที่แม่ฉันแนะนำให้ไปนัดบอด แต่เธอไม่ใช่สเปกที่ฉันชอบเลย เธอทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายที่บริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง!”

“ที่แท้ก็เป็นเธอ คุณหมายถึงบริษัทโฆษณาแลนเทียนหรือเปล่า?” ซ่งเชี่ยนรู้สึกตกใจเล็กน้อยและถามเพื่อหยั่งเชิง

“ใช่ เป็นบริษัทนั้นแหละ!” หลิงหยางนึกขึ้นได้ “อ้อ ฉันเกือบลืมไป เธอก็ทำงานโฆษณาใช่ไหม? อาจจะรู้จักกันนะ?”

ซ่งเชี่ยนไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงรีบส่ายหัว “ไม่...ไม่รู้จัก”

ขณะที่พวกเขาคุยกัน หลิงหยางก็ขับรถมาถึงหน้าหมู่บ้านฮั่นถิงอินเตอร์เนชันแนล เขาเปิดแอปพลิเคชัน WeChat บนโทรศัพท์มือถือแล้วแสดง QR code ออกมา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมให้ต่อรองว่า

“สแกนฉัน”

"จะสแกนทำไม?" เมื่อได้ยินคำว่า สแกน ซ่งเชี่ยนก็ถามอย่างสงสัย

"เพื่อความสะดวกในการติดต่อกัน อีกอย่างตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉันแล้ว ฉันควรจะให้เงินเธอใช้บ้าง"

ซ่งเชี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา และแลกเปลี่ยน WeChat กับหลิงหยาง เมื่อซ่งเชี่ยนลงจากรถ โทรศัพท์ของเธอก็แจ้งเตือนว่ามีการโอนเงิน 50,000 หยวนเข้ามา

"โอ้! สามีคนนี้ใจกว้างจริงๆ"

ซ่งเชี่ยนคิดในใจ ขณะที่เธอกำลังจะกล่าวขอบคุณ หลิงหยางก็ขับรถออกไปแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้น มองหลิงหยางขับรถ มายบัค ออกไป จนเหมือนเธอกำลังฝันอยู่ เธอจึงยืนมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นหญิงชราคนหนึ่งนอนอยู่บนถนนไม่ไกลนัก หญิงชราคนนี้มีผมสีดอกเลา ใบหน้ามีรอยย่นเต็มไปหมด ดูเหมือนอายุจะเกินแปดสิบปีแล้ว

ก่อนหน้านี้หล่อนถูกรถมอเตอร์ไซค์ชนขณะที่กำลังข้ามถนน ชายที่ก่อเหตุขี่รถหนีไปทันที หญิงชราคนนั้นนอนอยู่บนพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ และดูเหมือนจะเจ็บปวดมาก แม้จะมีผู้คนมากมายที่มุงดูเหตุการณ์ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย หรือแม้แต่จะโทรเรียกรถพยาบาล

ซ่งเชี่ยนรีบวิ่งไปช่วยพยุงหญิงชราขึ้นนั่ง ถามด้วยความห่วงใย "คุณย่าเป็นอะไรไหมคะ?"

"หนูเอ๊ย ดูเหมือนว่าฉันจะลุกไม่ไหวแล้ว ขาเดินไม่ได้เลย" หญิงชราเปิดตามองซ่งเชี่ยน สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"คุณย่ารอเดี๋ยวนะคะ หนูจะโทรเรียกรถพยาบาลมารับค่ะ" เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้งเหตุฉุกเฉิน

ไม่นานนักรถพยาบาลก็ขับเข้ามาจอด แพทย์และพยาบาลนำเปลมารับตัวหญิงชราและพาเธอขึ้นรถพยาบาล เนื่องจากโทรศัพท์ของหญิงชราหายไป เธอจึงไม่สามารถติดต่อกับครอบครัวได้ ซ่งเชี่ยนจึงต้องขึ้นรถพยาบาลไปด้วยเพื่อไปยังโรงพยาบาล

หลังตรวจเสร็จแล้วแพทย์วินิจฉัยว่าหญิงชรามีกระดูกขาหัก ซ่งเชี่ยนจึงจ่ายค่ามัดจำในการผ่าตัดและค่ารักษาพยาบาลเป็นเงิน 20,000 หยวน เมื่อผ่าตัดเสร็จสิ้น เจ้าหน้าที่พาหญิงชราไปพักฟื้นในห้องพักฟื้น

"หนูเอ๊ย ถ้าไม่มีหนูวันนี้ ฉันคงไม่ได้รับการรักษาและอาจจะต้องตายอยู่กลางถนนนั่นแล้ว" หญิงชรารู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งมาก

"คุณย่าคะ นี่เป็นสิ่งที่หนูควรทำค่ะ" ซ่งเชี่ยนยิ้มอย่างอ่อนโยน

"หนูชื่ออะไรจ๊ะ?"

"หนูชื่อซ่งเชี่ยนค่ะ"

"เป็นเด็กดีจริงๆ ถ้าหลานชายของฉันได้ภรรยาแบบหนูคงจะดีมากเลย" หญิงชรามองเธอด้วยความรัก

"คุณย่าคะ ขอโทษนะคะ หนูแต่งงานแล้วค่ะ" ซ่งเชี่ยนยิ้มแหยๆ ให้ ก็เธอเพิ่งแต่งไปหมาดๆ ยังไม่ทันข้ามวันเลย

"ดูเหมือนหลานชายของฉันจะไม่มีบุญวาสนาแล้วล่ะ" หญิงชรามีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

"อย่าพูดแบบนั้นสิคะคุณย่า ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกเยอะ หลานชายของคุณย่าต้องหาคนที่ถูกใจได้แน่นอนค่ะ" ซ่งเชี่ยนปลอบโยน

"ใครจะไปรู้ล่ะ หนูเอ๊ย หลานชายของฉันนี่ช่างเลือกจริงๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะหาภรรยาได้เสียที" ได้แต่ถอนหายใจให้กับหลานชายที่ไม่ได้เรื่อง

ซ่งเชี่ยนนึกถึงการแต่งงานสายฟ้าแลบของเธอกับหลิงหยาง รู้สึกผิดในใจ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย 

"คุณย่าคะ คุณย่าพักอยู่ที่หมู่บ้านฮั่นถิงอินเตอร์เนชั่นแนลเหรอคะ?"

"ไม่ใช่จ๊ะ ฉันพักอยู่ที่หมู่บ้านหมิงเยว่ซานจวงกับลูกชายและลูกสะใภ้ แต่หลานชายฉันอยู่ที่หมู่บ้านฮั่นถิงอินเตอร์เนชั่นแนล"

"อ้อ! คุณย่ามาเยี่ยมหลานชายเหรอคะ?"

"ใช่จ้ะ เมื่อคืนไม่รู้ว่าหลานชายฉันไปไหน โทรศัพท์ก็ปิด ฉันติดต่อเขาไม่ได้ เลยต้องมาหาเขานี่แหละ แล้วก็ดันโดนมอเตอร์ไซค์ชนเอา"

"แล้วคุณย่าติดต่อกับลูกชายหรือสะใภ้ได้ไหมคะ?" ซ่งเชี่ยนถามต่อ

"พวกเขาไปเที่ยวต่างประเทศกัน ต้องอีกสองสามวันถึงจะกลับมา ติดต่อไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก" หญิงชราตอบตามตรง

"แล้วหลานชายล่ะคะ? ติดต่อเขาได้ไหม?"

"เดี๋ยวฉันบอกเบอร์หลานชายให้หนูช่วยโทรหาเขาทีเถอะ" หญิงชราบอกเบอร์โทรศัพท์ของหลานชายให้ซ่งเชี่ยน

ซ่งเชี่ยนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายตามหมายเลขนั้น...