ตอนที่4.มิติคู่ขนาน

เมื่อโม่ไป๋หลานเริ่มอ่อนแรง แต่กลับมีใบหน้างดงามของหญิงสาวเจ้าของเท้าเปล่าเปลือยได้ลอยตัวอยู่ใต้ร่างของนาง พร้อมสองมือกอบกุมใบหน้าของนางเอาไว้

เพียงครู่ใบหน้าหวานของหญิงสาวผู้นั้นได้ขยับเข้าใกล้ก่อนจะประกบริมฝีปากทาบที่กลีบปากของนาง พร้อมพยายามเป่าลมเข้ามา น้ำตา

ของโม่ไป๋หลานไหลรินผสมไปกับสายน้ำ

หญิงงามผู้นี้เป็นใครกัน ถึงได้พยายามช่วยมอบลมหายใจให้แก่นางเช่นนี้

ที่สำคัญ ทำไมชิงชิงจึงมิรับรู้ถึงการมีอยู่ของหญิงสาวที่กำลังต่อลมหายใจให้แก่นาง ไยมีเพียงตัวนางเท่านั้นที่รับรู้และสัมผัสสตรีผู้นี้ได้ ซ้ำได้ยินเสียงของอีกฝ่ายตั้งแต่คราแรก

‘หรือว่าถึงเวลาของข้าแล้ว’

โม่ไป๋หลานจำคำพูดของหญิงแก่ที่วัดชิงฉุ่ยได้ดี

‘อีกมินานแม่นางจะต้องจากไปไกล รอเพียงเวลาหมุนผ่านเพื่อย้อนกลับมา รอผู้ที่ผูกด้ายแดงแก่นิ้วเจ้า ร่างกายนี้จะเป็นของผู้อื่น ที่จะมาปลดพันธนาการของเจ้าให้เป็นอิสระ’

ก่อนที่นางจะเดินจากมาพร้อมความรู้สึกใจหายกับโชคชะตาของตนเอง เมื่อหันกลับไปมองหญิงชราก็หายไปเสียแล้ว

โม่ไป๋หลานเริ่มอ่อนแรง มิอาจดิ้นรนได้อีกต่อไปแล้ว หลี่ถิงเริ่มสำลักน้ำแล้วเช่นกัน ร่างบางกระตุกเล็กน้อย สองแขนของหญิงสาวทั้งคู่โอบรอบร่างของกันและกันเอาไว้ พร้อมรอยยิ้มแสนเศร้าของทั้งสองมอบให้แก่กัน ก่อนดวงตาจะปิดลงไปด้วยกันเสมือนคนเดียวกันก็มิปาน

มิติคู่ขนาน ฮ่องกง….

หลังจากราฟาเอลอุ้มภรรยาลงไปยังรถเพื่อขับพาเธอไปส่งโรงพยาบาล โดยมีเจสซิก้านั่งเบาะข้างคนขับ ดวงตาของหลี่ถิงได้ปิดลงนานแล้ว ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบสัมผัสไม่ได้ว่าตอนนี้หลี่ถิงยังมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไปแล้ว

“พี่ราฟ ถ้าเกิดพาพี่ถิงถิงไปหาหมอไม่ทันล่ะคะ เราจะทำยังไงกันดี”

หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตื่นกลัวเล็กน้อย ในใจของเธอกำลังสับสน ทั้งดีใจหากพี่สาวตายไปจริง จะได้ครอบครองราฟาเอลเพียงคนเดียว แต่อีกความรู้สึกก็หวาดกลัว เพราะในใจลึก ๆ เจสซิก้าก็รักพี่สาวอยู่บ้าง

“มันเป็นอุบัติเหตุ เข้าใจไหมเจส”

ราฟาเอลมองภรรยานอนแน่นิ่งอยู่เบาะหลัง ด้วยความรู้สึกวิตกกังวล

หากเธอตาย...เขาจะทำยังไงดี เรื่องของเขากับเจสซิก้าอาจถูกขุดคุ้ย ซึ่งมันจะเป็นผลเสียกับงานของเขาอย่างมาก เพราะถิงถิงคือแรงขับเคลื่อนที่ดีของธุรกิจ ส่วนเจสซิก้าไม่ได้มีอะไรที่จะทำให้เขามั่นคงได้เลยสักนิดเดียว นอกจากความเร่าร้อนบนเตียงเท่านั้นที่คนอย่างเจสซิก้าทำได้ดีกว่าพี่สาว

เจสซิก้าเอี้ยวตัวหันไปมองพี่สาว ก่อนจะยื่นมือไปชิดปลายจมูก เธอชักมือกลับโดยเร็ว ก่อนจะหันไปมองคนที่กำลังขับรถ

ราฟาเอลเริ่มมือเท้าเย็นและสั่นเล็กน้อย ด้วยความกลัวว่าสิ่งที่เขาคิดจะเป็นเรื่องจริง

ราฟาเอลชำเลืองมองคนข้าง ๆ ก่อนจะตัดสินใจหักพวงมาลัยชิดข้างทาง ชายหนุ่มเลื่อนเบาะไปด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะทำแบบเดียวกันกับน้องสาวภรรยา มือหนาสั่นมากขึ้นจนเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อเขาชักมือกลับมาวางไว้บนพวงมาลัยเช่นเดิม

“เราจะไปโรงพยาบาลไม่ได้นะ พี่ราฟ”

เจสซิก้าหาคำพูดของตัวเองจนเจอ เมื่อนิ่งคิดมาสักพัก จนเมื่อเธอแทบสัมผัสลมหายใจของพี่สาวไม่ได้แล้วนั่นเอง ความคิดบางอย่างจึงสว่างวาบขึ้นมาในสมอง ซึ่งบาดแผลของพี่สาวแม้จะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่หากไม่มีการทะเลาะกันอย่างรุนแรง บาดแผลแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นเป็นอันขาด

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง?” ราฟาเอลพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเอาไว้ให้ได้

“ไปท่าเรือกัน” หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเข้ม

ระหว่างพาหลี่ถิงไปหาหมอแล้วอนาคตของเธอต้องจบลง กลับกันหากทำให้พี่สาวหายไปตลอดกาล ทุกอย่างก็จะปลอดภัยสำหรับเธอและชายหนุ่ม ถ้าแบบนั้นเธอขอเลือกอย่างหลังน่าจะเหมาะกว่าอย่างแน่นอน

“ไปทำไม อย่าบอกนะ ว่าจะ...”

ราฟาเอลหันไปมองภรรยาสลับกับน้องสาวของเธอซึ่งเสนอในเรื่องที่เขายังไม่กล้าที่จะคิดด้วยซ้ำไป

“ใช่!”

คำตอบของเจสซิก้าทำให้ใบหน้าของราฟาเอลมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มไปหมด ทั้งที่อากาศทั้งภายนอกและในรถนั้นหนาวเย็นแท้ ๆ เหมือนกับว่าเวลานี้ เขากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางแดดร้อนแรงในทะเลทรายเลยก็ว่าได้

ราฟาเอลได้แต่มองคนที่พูดอย่างไม่เชื่อสายตา สาวหวานเรียบร้อยที่ทุกคนคิดมาตลอดว่าเจสซิก้าเป็น ตอนนี้ เธอไม่ต่างจากตัวร้ายในละครเลยทีเดียว

ราฟาเอลไม่พูดอะไรต่ออีก ถ้าเขาต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะเรื่องนี้

เขายอมเป็นคนเลว โดยนำร่างของภรรยาที่ตายแล้วไปเป็นอาหารฉลามยังดีกว่าจะต้องเอาทุกอย่างมาแลกกับศพของผู้หญิงแค่คนเดียว มันไม่คุ้มที่จะเสี่ยง

เมื่อคำนวณส่วนได้ส่วนเสียแล้ว ราฟาเอลไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มกระชากรถมุ่งตรงไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับถนนมุ่งสู่โรงพยาบาลแทน

ใช้เวลาไม่นาน นอกอ่าวของเกาะฮ่องกง เรือยอชต์ลำหรูจอดนิ่งอยู่ในจุดน้ำลึก มันเป็นแหล่งที่นักท่องเที่ยวชอบมาดูฉลามมากที่สุด

หลี่ถิงลืมตาขึ้นเมื่อร่างของเธอจมลงไปในน้ำ ด้วยความเย็นของทะเลทำให้เธอฟื้นขึ้น แต่หลี่ถิงอ่อนแรงมากแล้วจากอาการบาดเจ็บ มือบางพยายามแหวกว่าย สองเท้าถีบส่งร่างเพื่อนำพาตัวเองให้ขึ้นเหนือผิวน้ำ แต่กลับยิ่งจมดิ่งลงไปมากกว่าเดิม เพราะขาทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยโซ่หรือเชือก ที่มีอะไรสักอย่างถ่วงเอาไว้ที่ปลายอีกด้าน

ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ ร่างกายที่ขาดอากาศและสำลักน้ำเข้าไปเต็มปอดก็ไม่อาจกลับขึ้นสู่ด้านบนผิวน้ำได้

ช่างโหดร้ายกันเกินไปแล้ว หญิงสาวยังไม่ตายแท้ ๆ แต่กลับพากันทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน

‘จิตใจอำมหิตเกินคนไปแล้ว ราฟาเอล เจสซิก้า’

ห้วงความคิดของหลี่ถิงมันเจ็บปวดทรมานกับการถูกหักหลังจากคนที่เธอรักสุดหัวใจ

ร่างของหลี่ถิงกระตุกไม่กี่ครั้งพร้อมดวงตาหลับลงทั้งสองข้าง เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เธอรู้สึกถึงการโอบกอดจากใครอีกคน นั่นคือหญิงสาวชุดสีขาวในความฝัน

ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อร่างสัมผัสกับน้ำทะเลอันหนาวเย็น รอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้น และคำพูดแผ่วเบากระซิบข้าง ๆ หู

‘อย่ายอมแพ้ หลี่ถิง เจ้าจงอยู่เพื่อข้า’

“มะ…ไม่…เฮือก”

หลี่ถิงลุกพรวดขึ้นนั่งหายใจถี่ ๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ สองมือบางรีบลูบคลำตามใบหน้าและลำตัว จนแน่ใจว่าเธอไม่ได้อยู่ในน้ำ มันเป็นเพียงฝันร้ายที่เหมือนจริงมาก

หลี่ถิงค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเมื่อมั่นใจว่าเธอยังไม่ตาย จากนั้นจึงได้ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากทีเดียว เพราะอย่างน้อย ตอนนี้ก็มีอากาศเข้าไปในปอดแล้ว และมันไม่ใช่น้ำทะเลหรือลำธารอย่างในความฝัน

ดวงตาของหลี่ถิงยังหลับอยู่ เธอใช้เพียงประสาทสัมผัสเท่านั้นในตอนนี้ เพราะกลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาแล้วมันจะเป็นเพียงความฝันอยู่

เมื่อมั่นใจแล้วว่ากลิ่นที่สดชื่นของอากาศรอบตัวเป็นของจริง หลี่ถิงจึงได้ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนมองทุกอย่างให้ชัดเจน ดวงตาของหญิงสาวถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจจนแทบคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่อยู่