ตอนที่10.  ผู้แพ้

จีกวานฮวาแอบกำหมัดแน่นภายใต้แขนเสื้อ นางคือผู้แพ้อย่างนั้นหรือในวันนี้ ทุก ๆ ครั้งนางคือคนที่ชนะมาโดยตลอด ส่วนทหารและบ่าวไพร่ที่มาอยู่ดูการตัดสินได้หายไปจากลานฝึกอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านแม่” หลี่ถิงก็เล่นบทนางเอกแสนดี สะใภ้ผู้เพียบพร้อมได้เช่นกัน ก่อนจะแสร้งทิ้งน้ำหนักลงไปทางแม่สามีเล็กน้อย

หลิวเจินเจินโอบประคองหญิงสาวด้วยความรักใคร่ ก่อนจะก้าวพ้นประตูลานฝึก ฮูหยินใหญ่แห่งจวนสกุลหยางได้หยุดลงก่อนจะเอี้ยวตัวเล็กน้อยหันกลับไปยังบุตรชายและญาติของลูกสะใภ้

“อ้อ! ลืมไป คุณหนูจีกวานฮวาเองก็รีบกลับบ้านได้แล้วนะ ก่อนที่มันจะค่ำมืดเอา หลานเอ๋อร์มีซานหลางคอยดูแลอยู่แล้ว คงไม่จำเป็นต้องรบกวนเจ้า เจ้าน่าจะรู้นะ ว่าระหว่างสามีกับญาติ ข้าคิดว่าคนเป็นสามีย่อมดีต่อความรู้สึกมากกว่า จริงหรือไม่ หน้าที่ในการปรนนิบัติซานหลางก็เป็นของภรรยาเขา ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”

หยางฮูหยินกล่าวทิ้งท้ายด้วยคำพูดเหน็บแหนม ซึ่งทำให้คนฟังแทบ

กรีดร้องออกมาด้วยความอับอายและเจ็บแค้นเลยทีเดียว

หยางซานหลางมองตามร่างภรรยา ด้วยสายตาที่แปลกกว่าที่เคย โม่ไป๋หลานคนนี้ติดจะก้าวร้าว แต่ทุกคำของนางช่างมีน้ำหนักที่สามารถทำให้คนเอนเอียงตามได้ แม้มันจะดูมิเหมาะสมที่นางต่อคำกับเขา แต่กลับบ่งบอกถึงความเข้มแข็งของเจ้าตัวอยู่ในที

ใช่แล้ว...เขาสืบความไม่ได้กระจ่างก่อนตัดสิน 

แต่แล้วอย่างไรเล่า เพราะมันควรเป็นไปตามสิ่งที่เขาพูดมิใช่หรือ เขาคืออำนาจเด็จขาด แต่โม่ไป๋หลานกลับใช้อำนาจของสกุลนางมาหักล้างคำตัดสินของเขา โดยตัวเขาก็มิอาจทัดทานได้ มิคิดว่าเพื่อสาวใช้เพียงคนเดียว ภรรยาของเขาจะกล้านำอำนาจของตระกูลมาข่มขู่คนในจวน โดยไม่มีความเกรงกลัวในตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“พี่ซานหลาง คือว่า...”

จีกวานฮวาชะงักค้าง ด้วยเวลานี้แม่ทัพหนุ่มกำลังอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันไปหมด จนนางเองก็มิอาจตั้งรับได้ทันเช่นกัน หยางซานหลางหันไปมองหญิงสาวก่อนจะระบายยิ้มน้อย

“ว่าอย่างไรหรือ กวานเอ๋อร์”

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา หัวหน้าพ่อบ้านเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่เสียก่อน

“เรียนท่านแม่ทัพ…ท่านแม่ทัพใหญ่ให้มาเชิญไปพบด่วนขอรับ”

ทั้งคู่จึงยุติการสนทนา ก่อนจะหันไปยังชายวัยกลางคน ซึ่งมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในจวน ใบหน้านิ่งสนิทของพ่อบ้านเกาไม่มีผู้ใดสามารถเดาอารมณ์หรือความรู้สึกของเขาออก ชายผู้นี้จะแย้มยิ้มกับคนเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือฮูหยินน้อยโม่ไป๋หลาน

“อืม! ถ้าเช่นนั้น เจ้าไปส่งคุณหนูกวานฮวาแทนข้าด้วย” หยางซานหลางยิ้มน้อย ๆ ให้หญิงสาวข้างกาย 

ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อเดาได้ถึงเรื่องที่บิดาต้องการหารือกับเขา มิพ้นมีเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นรวมอยู่ด้วยอย่างแน่นอน

“ได้ขอรับ ท่านแม่ทัพ” 

พ่อบ้านเกาตอบรับ ก่อนจะขยับก้าวถอยออกไป เพื่อรอให้เจ้านายสนทนากันเสียก่อน

จีกวานฮวาได้แต่ยิ้มละมุน มิได้เอ่ยแทรกหรือโต้ตอบอันใด แม้จะรู้สึกขัดเคืองใจอยู่มิน้อยที่ตนเองเสมือนเป็นส่วนเกินของจวนแห่งนี้ แม้แต่พ่อบ้านเกา นางก็ดูออกว่าเขามิชอบใจกับการมาเยือนของนางเท่าใดนัก นางพบเจอพ่อบ้านเกาคราใด แม้แต่รอยยิ้มหรือคำพูดทักทายนางสักครั้งก็มิเคยได้รับจากคนผู้นี้

เป็นที่รู้กันว่าสตรีใดที่แต่งเข้าจวนใหญ่ หากจะครอบครองอำนาจได้อย่างแท้จริง จำต้องได้รับการสนับสนุนจากบรรดาหัวหน้าพ่อบ้านผู้กุมอำนาจในการดูแลบ่าวไพร่และความเรียบร้อยภายในจวน หากไม่ได้รับการยอมรับจากหัวหน้าบ่าวไพร่แล้วละก็ การที่จะเอาชนะสตรีอื่นในจวนมัก

ต้องพบกับความยากลำบากเป็นที่สุด

“กวานเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรพักผ่อนให้มาก อย่าได้กังวลเรื่องพี่สาวเจ้าเลย นางปลอดภัยแล้ว คงไม่มีอันใดน่าเป็นห่วง” 

ทุกคำที่เอ่ยกับหญิงสาวมันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ทำให้คนฟังจิตใจเบิกบาน รอยยิ้มอ่อนหวานอย่างมีจริตได้ปรากฏขึ้น

“เจ้าค่ะ พี่ซานหลาง เอาไว้วันหลังข้าค่อยมาเยี่ยมพวกท่านใหม่ก็แล้วกันนะเจ้าคะ ถ้าเช่นนั้นกวานเอ๋อร์ขอตัวก่อน”

“พี่คงมิได้เดินไปส่งเจ้าแล้ว ต้องขอโทษเจ้าด้วยจริง ๆ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านพ่อคงมีเรื่องสำคัญที่จะหารือกับพี่ซานหลาง กวานเอ๋อร์มิรบกวนแล้ว”

ชายหนุ่มก้มหัวให้หญิงสาวน้อย ๆ ก่อนจะผายมือให้นางเดินนำไปก่อนในฐานะแขกของบ้าน 

หลายคนมักมองว่าจีกวานฮวาดูฉลาดเฉลียว อ่อนหวาน ซ้ำยังเรียนรู้วิชาการต่อสู้ ฝีมือนางถือว่าดีมาก จึงเหมาะสมที่จะยืนเคียงข้างแม่ทัพหนุ่มมากกว่าฮูหยินน้อยผู้บอบบาง ซึ่งเหมาะเพียงเป็นดอกไม้สูงค่ามีไว้เพื่อประดับบารมีเท่านั้น เรื่องฝีมือกลับไร้สามารถ หากยามออกสนามรบ สำคัญคือสตรีที่เคียงข้างสามีได้ มิใช่เพียงอยู่เฝ้าบ้าน

แต่ทุกคำพูดจำต้องเงียบหายไปในที่สุด เมื่อพ่อบ้านเกาได้ร้องขอให้บรรดาภรรยาของเหล่าทหารที่พากันพูดพาดพิงถึงฮูหยินน้อยในลักษณะดูหมิ่นถึงความสามารถของนาง ให้นำภรรยาของพวกเขาออกสู่สนามรบด้วย เพื่อเป็นตัวอย่างแก่ภรรยาของผู้นำ ว่าในสิ่งที่พวกเขาคิดและกล่าวหาฮูหยินน้อยนั้น ภรรยาของพวกเขาทุกคนทำได้อย่างที่พากันตำหนิฮูหยินในท่านแม่ทัพหนุ่มหรือไม่ 

ซึ่งนับจากนั้นมา ไม่มีทหารของแม่ทัพหยางซานหลางคนใดเอ่ยเรื่องทำนองนี้ออกมาอีกแม้แต่เพียงครึ่งคำ

เรือนไป๋หลานยามค่ำคืน…

หลังจากแม่สามีกลับไปแล้ว หลี่ถิงได้เดินออกจากห้องเพื่อที่จะไปดูหรู่อี้อีกครั้งให้แน่ใจว่าหญิงสาวปลอดภัยและได้รับการรักษาที่ดี คำสั่งของหลี่ถิงคือห้ามใครเข้าไปรบกวนหรู่อี้ นางเอ่ยขอสาวใช้จากแม่สามีมาดูแลคนของนางอย่างใกล้ชิด

เพราะหลี่ถิงกลัวจะมีคนมาทำร้ายหรู่อี้อีก เธอจึงได้จัดห้องให้สาวใช้ผู้น่าสงสารพักอยู่ห้องติดกับตนเอง เพื่อที่จะสะดวกในการดูแลอีกด้วย สำหรับชิงชิง เธอได้สั่งให้ไปอยู่เรือนซักล้าง เพราะเวลาเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะเก็บคนอย่างชิงชิงเอาไว้ข้างกาย ทุกอย่างที่เธอทำได้ คือพยายามจะรักษาชีวิตใหม่นี้เอาไว้ให้นานที่สุด

เพียงก้าวพ้นประตูห้องมายืนอยู่ด้านหน้า คิ้วงามได้ขมวดเข้าหากันเมื่อได้มีโอกาสมองสำรวจที่พักของตนเอง

‘นี่หรือเรือนไป๋หลาน ไยมันถึงได้ใหญ่โตโอ่อ่าถึงเพียงนี้’

นับว่าการออกแบบของคนในยุคสมัยนี้มีความประณีตเป็นอย่างมาก สิ่งของที่ใช้หรือแม้แต่วัสดุทุกชิ้น ล้วนเป็นของดีมีคุณภาพ สมแล้วกับที่เป็นจวนของแม่ทัพใหญ่ ร่ำรวยโอ่อ่ายิ่งนัก

แล้วถ้าเป็นจวนอ๋องผู้เป็นพระบิดาของโม่ไป๋หลานจะงดงามแค่ไหนกันนะ…

แน่นอน หากวันข้างหน้าต้องหย่าขาดสามี นางต้องกลับไปอยู่ที่นั่น คงต้องหาโอกาสกลับไปสำรวจเอาไว้บ้างก็ดี แต่ต้องรอให้หรู่อี้หายดีเสียก่อน นางค่อยสอบถามถึงความจริงเกี่ยวกับโม่ไป๋หลานอีกครั้ง เพราะความทรงจำที่เจ้าของร่างหลงเหลือเอาไว้นั้นมันยังไม่ชัดเจนเท่าใดนัก ต้องมีคนช่วยไขความกระจ่างเพิ่มเติมจะเป็นการดีที่สุดในการเอาชีวิตรอดในโลกที่แปลกใหม่แห่งนี้ 

ขณะที่หญิงสาวกำลังชื่นชมอยู่กับความใหญ่โตของบ้านแบบย้อนยุค สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงของใครบางคน