Share

ตอนที่9.  มีประโยชน์อันใด

last update Last Updated: 2024-11-26 23:51:52

“ข้าพูดไปจะมีประโยชน์อันใด ในเมื่อคนที่ไร้ความเป็นธรรมอย่างท่านเป็นผู้ชี้ชะตาผู้คนในจวน และนั่นรวมถึงตัวข้าด้วย ที่ถูกท่านกล่าวหาในสิ่งที่ข้าไม่ได้กระทำ หากข้าพูดออกมาก็ไม่พ้นคำตัดสินจากท่านว่าข้าคือผู้ผิดอยู่วันยังค่ำ สู้ปล่อยให้พวกท่านเก็บไปคิดเล่น ๆ กันต่อเองมิดีกว่าหรือ”

“โม่ไป๋หลาน ตัวเจ้าไม่ได้มาฟังการสอบสวน มาถึงก็พูดจาให้ร้ายใส่ความผู้อื่น แล้วยังพูดเหมือนตัวข้าไม่มีความเป็นธรรมต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่”

“ข้าคือผู้ถูกกระทำ ย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด แล้วมีสักคำแล้วหรือที่ข้าพาดพิงถึงใคร ส่วนที่กล่าวหาว่าข้าทำให้ท่านดูเหมือนคนไม่มีความเป็นธรรม คงไม่ต้องให้ข้าบอกหรอกนะ ว่าจริงหรือไม่ และไม่มีสิ่งใดที่คนอย่างข้าต้องการจากสามีเช่นท่าน แม่ทัพหยางซานหลาง”

หยางซานหลางกำลังปะทะกับภรรยา ซึ่งไม่รู้ว่านางไปกินยาตัวไหนผิดมา ถึงได้หาญกล้าต่อกรกับคนเช่นเขาต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนนางจะเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้พูด

จีกวานฮวาเห็นท่าไม่ดีจึงได้เดินเข้าไปหาญาติผู้พี่ของตน หวังปลอบโยนให้นางอารมณ์เย็นลง จะได้ไม่ต้องมีปากเสียงกันกับผู้เป็นพี่เขย ซึ่งมันพ่วงความอับอายมาสู่ตัวนางอย่างมิอาจเลี่ยงได้

หากทั้งสองคนยังต่อคำกันมิหยุด สุดท้ายคนที่จะถูกมองเป็นต้นเหตุคือนางนั่นเอง หากเป็นเช่นนั้นนางจำต้องหยุดมันลงเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปมากกว่านี้

“ท่านพี่ไป๋หลาน หายดีแล้วหรือเจ้าคะ กวานเอ๋อร์ดีใจมากเลยรู้หรือไม่ ตอนที่ข้ากลับไปหาท่านแต่ไม่พบ ตอนนั้น ข้าเป็นห่วงท่านยิ่งนักเจ้าค่ะ”

“น้องพี่! ตาเจ้าก็ไม่ได้มืดบอดเสียหน่อย ข้ามายืนอยู่ตั้งนานมิคิด

จะถามไถ่ หรือเพิ่งคิดได้ว่าข้าคือผู้ใด จะว่าไปเจ้าก็ไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตามานานแล้วนี่…ทุกวันนี้ข้าเองยังสงสัยอยู่ว่า เป็นตัวข้าหรือเจ้าที่แต่งแก่สกุลหยาง”

จีกวานฮวาถึงกับใบหน้าชาหนึบยิ่งกว่าถูกน้ำเย็นจัดในฤดูหนาวสาดเข้าใส่ใบหน้าก็มิปาน หลี่ถิงมองอีกฝ่ายด้วยหางตา ก่อนจะเสมองมือบางที่เกาะแขนตนเองอยู่ แล้วเชิดขึ้นแต่พองามดังเดิม

‘ไม่ถามฉันซะเลยล่ะ ว่าตายหรือยัง’

หลี่ถิงแอบคิดประชดอีกฝ่ายอยู่ในใจ ไม่ต้องให้ใครบอก เธอก็รู้ว่าสามีกับญาติสาวของโม่ไป๋หลานแอบเชื่อมสัมพันธ์ทางใจกัน แต่เรื่องอย่างว่ายังไม่อาจบอกได้ เพราะเธอเพิ่งตื่นมาแบบงง ๆ เช่นกัน ค่อยสืบหาเอาทีหลัง ตอนนี้จะล้มลงให้อีกฝ่ายเหยียบซ้ำไม่ได้เป็นอันขาด

“ท่านพี่ไป๋หลานกำลังเข้าใจข้าผิดไปนะเจ้าคะ ไยถึงได้คิดเช่นนั้นไปได้เจ้าคะ”

จีกวานฮวารีบแก้ความเข้าใจผิดของญาติตน ก่อนจะมีใครมองนางในทางมิดีไปกว่านี้

“คงจริงอย่างที่เจ้าว่า…ข้าเข้าใจผิดไปเอง แล้วน้องพี่คิดว่าอย่างไร

เล่า กับการที่เจ้าหายไปจากลำธาร อ๋อ…ข้านึกออกแล้ว เจ้าคงปลดทุกข์ไม่ค่อยออกสินะ ถึงได้กลับไปช้าเช่นนั้น จนทำให้ข้าไม่มีอะไรทำเพราะรอ

น้องสาวที่น่ารักนานเกินไป ข้าจึงได้กระโดดลงลำธาร เอาหน้าไปจุ่มน้ำเล่นจนเกือบตาย ใช่ไหมน้องพี่ หืม!”

หลี่ถิงเลิกคิ้ว ยิ้มยั่วน้อย ๆ พร้อมคำถามที่ทำให้อีกฝ่ายนิ่งงันไปสักพัก

“เอ่อ….คือว่าข้า”

จีกวานฮวาได้แต่อ้ำอึ้งเมื่อถูกว่าตรง ๆ ไม่มีอ้อมค้อมเลยสักนิดจากญาติผู้พี่ของนาง

“ไม่ต้องพูดแล้วกวานเอ๋อร์ คนเช่นนางมีดีแค่เพียงหน้าตา นอกเหนือจากนั้นหาดีมิได้สักอย่าง ซ้ำยังปากร้ายเช่นสตรีไร้การอบรม”

หยางซานหลางก้าวมาคว้าข้อมือของจีกวานฮวากลับไปยืนข้างตน พร้อมกล่าวตำหนิภรรยาแบบไม่ไว้หน้าเช่นกัน แม้เขาจะรู้แก่ใจว่าสิ่งที่เขากล่าวหาภรรยา มันไม่ใช่เรื่องจริงไปเสียทั้งหมดก็ตามที แต่เขาจะไม่พ่ายให้แก่นางเป็นอันขาด

ศึกนี้ ทุกคนที่ยืนอยู่ร่วมในเหตุการณ์ต่างพากันถึงกับเหงื่อตก เพราะมันเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ฮูหยินในท่านแม่ทัพหยางซานหลางลุกขึ้นมาแข็งข้อกับผู้เป็นสามีเช่นนี้

หลี่ถิงไม่รู้ความเป็นมาของทั้งคู่มากนัก แต่จากความทรงจำของ

โม่ไป๋หลานที่ไหลเวียนอยู่ในหัว หญิงสาวผู้เพียบพร้อมอย่างนางมิเคยคิดร้ายกับผู้ใดเลยจริง ๆ มีแต่คนอื่นที่คอยหมายเอาชีวิตนางอยู่ร่ำไป

“ท่านเคยลองแล้วหรือสามีข้า ถึงได้รู้ว่าภรรยาผู้นี้มีดีเพียงแค่หน้าตา…หืม!”

รอยยิ้มยั่วปรากฏขึ้น สายตาดุจนางแมวเจ้าเล่ห์และดูเย้ายวนถูกส่งให้แม่ทัพหนุ่มที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

หากตอนนี้ เขาเดินจากไปพร้อมจีกวานฮวา เท่ากับว่าเขายอมรับกับสิ่งที่ภรรยากล่าวหา และเป็นเรื่องที่มีผู้คนคอยจับตาอยู่มากเช่นกันในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับญาติผู้น้องของภรรยา และนั่นนับเป็นการประกาศความพ่ายแพ้ของเขาที่มีต่อโม่ไป๋หลานอีกเช่นกัน

“เจ้ามันต่ำช้าเกินไปแล้ว โม่ไป๋หลาน รู้หรือไม่ว่าน้องสาวของเจ้า นางเสียสละเวลามากแค่ไหนที่ต้องมาคอยดูแลพี่สาวที่ทำอะไรไม่เป็นเช่นเจ้า ซึ่งวัน ๆ เอาแต่แต่งตัวกับสร้างเรื่องเรียกร้องความสนใจจากข้า”

หยางซานหลางพยายามสรรหาคำพูดมาต่อว่าภรรยาเพื่อรักษาหน้าตนเองเอาไว้

หลี่ถิงยิ้มเยาะกับคำพูดของผู้ชายตรงหน้า นี่เหรอสามีที่โม่ไป๋หลานรัก ไร้ค่าเสียกว่าอะไร ซ้ำยังเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด ถือว่าสิ่งที่เธอทำเพื่อจะตอบแทนร่างกายของไป๋หลานก็แล้วกัน เธอจะต้องเรียกร้องศักดิ์ศรีของผู้หญิงคนนี้คืนมา และปลดพันธนาการจากผู้ชายคนนี้ให้จงได้

“ข้ามันต่ำช้า แล้วท่านจะทำไม อีกอย่าง ท่านหลงตัวเองมากไปหรือไม่ สามี ที่คิดว่าท่านสำคัญจนคนเช่นข้าจะต้องเรียกร้องความสนใจ อย่างท่านก็มีดีแค่รูปงาม อย่างอื่น…คงไม่ต้องให้ข้าบอก”

หลี่ถิงแกล้งเบนสายตาลงต่ำเพื่อสื่อความหมายเป็นนัยยะ หญิงสาวเบะปากส่งให้สามีพร้อมทั้งยักคิ้วท้าทายซ้ำเข้าไปอีก ทำให้แม่ทัพหนุ่มถึงกับตกตะลึงตาค้างในการกระทำของภรรยาที่เขามิเคยเห็นมาก่อน และไม่คิดว่าคนเช่นนางจะทำมันด้วย

หลี่ถิงหันไปส่งยิ้มให้แม่สามีที่ตอนนี้ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ภูมิใจในตัว

ลูกสะใภ้ที่วันนี้นางมิจำเป็นต้องกางปีกปกป้องเช่นเมื่อก่อนแล้ว

‘ต้องแบบนี้! เจ้าถึงจะอยู่รอดหลานเอ๋อร์’

“เจ้ายังป่วยอยู่นะหลานเอ๋อร์ มา...เดี๋ยวแม่พาไปส่ง พวกเจ้า ใครก็ได้ไปบอกแม่ครัวให้ทำอาหารบำรุงสะใภ้ข้าเร็ว ๆ เข้า” หลิวเจินเจินเอ่ยปากขึ้นก่อนที่ลูกชายตัวดีจะพูดอะไรไม่เข้าหูนางขึ้นมาอีก สตรีต่างวัยจับจูงกันเพื่อจะกลับไปยังเรือนของไป๋หลาน โดยทิ้งหยางซานหลางไว้ด้านหลัง ชายหนุ่มได้แต่หายใจแรง ๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธกรุ่น

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่10.  ผู้แพ้

    จีกวานฮวาแอบกำหมัดแน่นภายใต้แขนเสื้อ นางคือผู้แพ้อย่างนั้นหรือในวันนี้ ทุก ๆ ครั้งนางคือคนที่ชนะมาโดยตลอด ส่วนทหารและบ่าวไพร่ที่มาอยู่ดูการตัดสินได้หายไปจากลานฝึกอย่างรวดเร็วเช่นกัน“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านแม่” หลี่ถิงก็เล่นบทนางเอกแสนดี สะใภ้ผู้เพียบพร้อมได้เช่นกัน ก่อนจะแสร้งทิ้งน้ำหนักลงไปทางแม่สามีเล็กน้อยหลิวเจินเจินโอบประคองหญิงสาวด้วยความรักใคร่ ก่อนจะก้าวพ้นประตูลานฝึก ฮูหยินใหญ่แห่งจวนสกุลหยางได้หยุดลงก่อนจะเอี้ยวตัวเล็กน้อยหันกลับไปยังบุตรชายและญาติของลูกสะใภ้“อ้อ! ลืมไป คุณหนูจีกวานฮวาเองก็รีบกลับบ้านได้แล้วนะ ก่อนที่มันจะค่ำมืดเอา หลานเอ๋อร์มีซานหลางคอยดูแลอยู่แล้ว คงไม่จำเป็นต้องรบกวนเจ้า เจ้าน่าจะรู้นะ ว่าระหว่างสามีกับญาติ ข้าคิดว่าคนเป็นสามีย่อมดีต่อความรู้สึกมากกว่า จริงหรือไม่ หน้าที่ในการปรนนิบัติซานหลางก็เป็นของภรรยาเขา ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”หยางฮูหยินกล่าวทิ้งท้ายด้วยคำพูดเหน็บแหนม ซึ่งทำให้คนฟังแทบกรีดร้องออกมาด้วยความอับอายและเจ็บแค้นเลยทีเดียวหยางซานหลางมองตามร่างภรรยา ด้วยสายตาที่แปลกกว่าที่เคย โม่ไป๋หลานคนนี้ติดจะก้าวร้าว แต่ทุกคำของนางช่างมีน้ำหนักที่สาม

    Last Updated : 2024-11-26
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่11.  ถอนหายใจ

    หลี่ถิงรีบหลบหลังเสาทันที ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะเดินมาหาตน แล้วหาเรื่องแบบเมื่อกลางวัน‘ฉันยังไม่พร้อมทะเลาะกับใครตอนนี้’หญิงสาวถอนหายใจโล่งอกทันที เมื่อร่างสูงของหยางซานหลางได้หายเข้าไปภายในห้องซึ่งอยู่ฝั่งขวามือของห้องเธอ ด้วยลักษณะของเรือนหลังนี้เป็นรูปทรงตัวยู โดยห้องของเธอจัดอยู่ตรงกลางที่เป็นส่วนของตัวยูนั่นเอง‘ไหนในหนังสือนิยายหรือละครบอกว่าสามีภรรยาในยุคโบราณ เขาจะแยกอยู่คนละหลังนี่! ยิ่งสามีไม่รักก็มิสมควรนอนหลังเดียวกัน แต่ทำไมสามีของโม่ไป๋หลานถึงได้มาอยู่ที่นี่’“หลบทำไม! หรือคิดว่าข้าจะไปหาเจ้ากัน ถึงมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนี้ เพื่อเฝ้ารอข้าอย่างนั้นใช่ไหม คิดว่าข้าจะหลงกลมารยาของสตรีใจสกปรกอย่างเจ้าหรืออย่างไรกัน”หยางซานหลางปรากฏตัวขึ้นอีกด้านของเสาต้นใหญ่ที่หลี่ถิงหลบอยู่ พร้อมน้ำเสียงกึ่งเย้ยหยัน“ว้าย! ท่านคิดจะทำอะไรข้าอย่างนั้นหรือ ไยถึงได้มาเงียบ ๆ เช่นนี้”หลี่ถิงหวีดร้องด้วยความตกใจ จนดวงตามืดไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดประชดอีกฝ่าย ที่ยังยืนนิ่งมองเธออยู่“อย่าใส่ความข้าเพียงเพราะอับอายกับความคิดของตนเอง ไป๋หลาน มีหรือว่าข้าจะมิรู้ว่าเจ้าออกมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้าไม่ใช่มาร

    Last Updated : 2024-11-27
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่12.  จัดการเอง

    ร่างงามก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินออกไปดูด้านนอก แต่หรู่อี้ขยับมาขวางเอาไว้เสียก่อน คิ้วงามขมวดเป็นปม สายตาเริ่มมีแววโทสะที่ถูกขัดใจ เธอพอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว จึงได้คิดที่จะออกไปจัดการให้เรียบร้อย เธอเข้าใจว่าหรู่อี้กลัวหยางซานหลาง“ฮูหยินน้อย อย่าเพิ่งเข้าใจหรู่อี้ผิดนะเจ้าคะ ท่านควรอาบน้ำแต่งกายเสียก่อนเจ้าค่ะ หรู่อี้มิอยากให้ผู้ใดมาว่าฮูหยินอีกเจ้าค่ะ”หลี่ถิงก้มมองชุดตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา เธอลืมไปว่าตอนนี้ สภาพมันไม่น่าดูเอาเสียเลย หากออกไปย่อมต้องอับอายคนอื่นเขาแน่นอนหลี่ถิงเข้าใจเจตนาของสาวใช้แล้ว ก่อนจะเดินไปโอบกอดหรู่อี้ มือบางตบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะผละออก แล้วเดินไปยังส่วนอาบน้ำที่เธอสั่งให้จัดขึ้นมาใหม่‘น่าอายที่สุด...หลี่ถิง’การที่เธอสวมกอดสาวใช้ มันคือ…หนึ่งรู้สึกผิด ที่คิดในแง่ร้ายต่อหญิงสาว สองคือเธอกำลังขัดเขินกับสภาพของตนในตอนนี้“หรู่อี้ เจ้าช่วยไปเอาเสื้อผ้าทั้งหมดของข้าออกมาวางไว้บนเตียงรอเลยนะ ไม่ต้องมาช่วยอาบน้ำก็ได้ ข้าจะจัดการเอง”หลี่ถิงยิ้มแต้ที่สามารถทำตัวกลมกลืนไปกับภาษาของที่นี่ได้ แม้จะยังไม่ชำนาญนัก แต่ก็ถือว่าตีเนียนไปได้เยอะอยู่ ในความคิดของเจ้

    Last Updated : 2024-11-27
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่13. เอือมระอา

    “หรู่อี้ ช่วยหากระดาษกับพู่กันมาให้ข้าที”เธอคือคนจีนมาแต่กำเนิด เรื่องอ่านเขียนวาดโคลงกลอนก็ไม่เป็นรองใคร แค่ไม่ได้เก่งมากจนมีชื่อเสียง การใช้พู่กันยิ่งสำคัญกับการแสดงหนังและละคร จึงไม่แปลกที่คนอย่างเธอจะใช้มันเป็นและคล่องแคล่วหรู่อี้ออกไปจากห้องเพื่อจัดหาของให้เจ้านายหลี่ถิงบรรจงเลือกเสื้อผ้าทีละชิ้น ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมสำหรับไปด้านนอกมาดู‘อ่า! ยังดีที่ชุดคลุมเหล่านี้มีลวดลายอยู่บ้าง แม้จะสีน้อย แต่พอไหว’หญิงสาวเร่งจัดการกับตัวเองก่อนที่สาวใช้จะกลับมา เมื่อหรู่อี้กลับมาถึง หลี่ถิงรีบรับสิ่งของทั้งหมดไปนั่งวาดเขียนบางอย่างยังโต๊ะกลางห้อง โดยที่หรู่อี้คอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ“หรู่อี้ เรามีเงินหรือไม่” แน่นอนจะทำอะไรจำเป็นต้องใช้เงิน ไม่ว่ายุคสมัยหรือบ้านเมืองใดก็ตาม“มีเจ้าค่ะ ตั๋วแลกเงินและทุกอย่างอยู่ในหีบ รอสักครู่นะเจ้าคะ”ไม่นาน หรู่อี้ยกหีบลวดลายงดงามมาวางบนโต๊ะที่หลี่ถิงกำลังทำบางอย่างอยู่ สองนายบ่าวช่วยกันสำรวจของข้างใน เมื่อทุกอย่างลงตัวหลี่ถิงจึงได้ให้หรู่อี้นำเสื้อผ้าทั้งหมดไปใส่หีบเอาไว้ก่อน เพื่อที่นางจะนำออกไปแลกเป็นเงินมาไว้แทนเสื้อผ้าของโม่ไป่หลานมิได้มากมาย

    Last Updated : 2024-11-27
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่14. ขอบใจ

    หยางซานหลางนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือรับถ้วยชามาไว้ในมือ“ขอบใจเจ้ามากกวานเอ๋อร์”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนักในความรู้สึกของสตรีทั้งสามที่ได้ร่วมรับฟังพร้อมกัน“มิเป็นไรเจ้าค่ะ พี่ซานหลาง”จีกวานฮวาตอบกลับด้วยความเขินอาย ก่อนจะช้อนสายตามองเลยไปยังหญิงสาวอีกสองนางมุมปากของหลี่ถิงบิดขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกหึงหวงอะไรเลยสักนิด แต่จะให้ปล่อยผ่านไปก็เห็นจะไม่เป็นการดี เพราะตอนนี้ เธอยังนั่งในตำแหน่งภรรยาของชายผู้นี้อยู่‘เมื่อเสนอมา พี่จะสนองให้นะจ๊ะ’หากใครได้ยินสิ่งที่เธอคิด คงพากันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอเป็นตัวประหลาดแน่นอนจากเสียงพูดคุยกันเบา ๆ อยู่ด้านหลัง แม่ทัพหนุ่มมั่นใจแล้วว่าต้องเป็นโม่ไป๋หลานอย่างแน่นอน เพราะในเรือนหลังนี้ไม่มีสาวใช้อื่น นอกจากหรู่อี้ เขาจึงไม่ต้องเดาว่าผู้ใดพูดคุยกันอยู่ตอนนี้ แต่แม่ทัพหนุ่มหาสนใจไม่ ชายหนุ่มได้ยกถ้วยชาขึ้นเป่าเบา ๆ เพื่อที่จะดื่ม“นั่น ๆ งู! มันเลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงน้องสาวแล้ว”โม่ไป๋หลานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดัง พร้อมทั้งส่งเสียงหวีดร้องด้วยความตื่นกลัว“กรี๊ดด!”เพล้ง!จีกวานฮวาเผลอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างแท้จ

    Last Updated : 2024-11-27
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่15 น้ำเสียง

    หลี่ถิงถามกลับด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธปนเย้ยหยัน สายตากราดมองสองหนุ่มสาวที่เป็นสิ่งสกปรกน่ารังเกียจก็มิปาน ก่อนจะเงยหน้าจ้องชายหนุ่มกลับโดยไร้คำว่าเกรงกลัวหยางซานหลางถึงกับพูดสิ่งใดไม่ออก เมื่อถูกภรรยาย้อนถามมาเช่นนั้น ชายหนุ่มทำได้เพียงหายใจแรง ๆ และเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนของโม่ไป๋หลาน เมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตากึ่งสมเพชจากภรรยา ส่วนจีกวานฮวาเองทำเพียงหลบสายตาซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งหลี่ถิงมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาสมเพชจริงอย่างที่ชายหนุ่มคิด ก่อนที่เธอจะใช้มืออีกข้างแกะนิ้วที่ยังอยู่ที่ต้นแขนของตนออก หากคนที่ยืนตรงนี้คือโม่ไป๋หลาน นางคงช้ำใจเจียนตายที่ถูกสามีและน้องสาวหยามเกียรติถึงในเรือนหอดีว่าตอนนี้เป็นเธอ..หลี่ถิง ซึ่งไม่ได้รู้สึกอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้าเลยสักนิดเดียว มีให้แค่ความรังเกียจก็ถือว่ามากพอแล้ว“โม่ไป๋หลาน! นี่…เจ้ากล้าย้อนข้าหรือ” หยางซานหลางคำรามออกมาด้วยความขุ่นเคืองในวันนี้ เขาเสมือนถูกภรรยาตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากคำพูดที่เสียดแทงใจเขาและคนในอ้อมแขนจนมิเหลือชิ้นดี จากสตรีที่มักจะไม่เคยก้าวก่ายเรื่องใด ๆ ของเขา แล้วไยวันนี้ นางถึงได้หาญกล้าต่อกรด้วยในที่สุด หลี่ถิงก็เป็นอิสระ

    Last Updated : 2024-11-27
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่16 ด้วยตัวเอง

    “หากไม่มาด้วยตนเอง แม่จะได้เห็นสิ่งที่เจ้าทำหรือ ตกลงว่าอย่างไร แม่ถามว่ามันไม่มากไปหน่อยหรือที่ทำกับหลานเอ๋อร์”“ท่านแม่กำลังเข้าใจผิดไปเองนะขอรับ เป็นไป๋หลานที่กลั่นแกล้งผู้อื่นก่อน”หยางซานหลางยังมิวายโยนความผิดมาที่โม่ไป๋หลาน แต่คนในร่างคือเธอ หลี่ถิง มีหรือจะยอมให้คนอื่นใสความอยู่ฝ่ายเดียว พวกเขาอยากมาพลอดรักกันหยามเธอถึงหน้าห้องถ้าปล่อยไป...เธอก็ไม่พ้นถูกหัวร่อจากบ่าวไพร่ถึงจะมาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่มีหรือข่าวที่เกี่ยวกับฮูหยินน้อยแห่งจวนแม่ทัพจะไม่ถึงหูเธอ ถ้าวันนี้ไม่ตอบโต้ วันต่อ ๆ ไปก็คงทำมากกว่าที่เห็นเป็นแน่ ไม่ใช่เธอหึงหวงชายหนุ่มตรงหน้า แต่ในช่วงเวลาที่เธอยังอยู่ในตำแหน่งภรรยา ก็จำต้องรักษาฐานอำนาจและชื่อเสียงเอาไว้บ้าง มิใช่ปล่อยให้คนทั้งคู่มาเหยียบย่ำอยู่แบบนี้หลิวเจินเจินหันมองลูกสะใภ้ ซึ่งเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ ใบหน้ามีร่องรอยแห่งความเสียใจปรากฏให้เห็นอยู่บ้าง แม้หญิงสาวจะพยายามกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มก็ตามที มีหรือ นางผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนจะมองไม่ออก ว่าสะใภ้รักรู้สึกเช่นไร ต่อสิ่งที่บุตรชายของนางได้กระทำ นางมาถึงทางเข้าเรือนอยู่นานแล้ว เพียงแค่ยืนฟังท

    Last Updated : 2024-11-28
  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่17. เสียหลัก

    หญิงสาวกลับเสียหลักซะเอง โดยไม่สามารถเอาผิดผู้ใดได้ เพราะทุกคนต่างเห็นกับตาว่าฮูหยินน้อยหยางไป๋หลานได้พยายามยื่นมือไปคว้าตัวน้องสาวเอาไว้ แต่พลาดเมื่อเล็บของนางครูดกับแขนนวลจนได้เลือดโม่ไป๋หลานถึงกับมีใบหน้าซีดเซียวด้วยความตกใจ ที่อยู่ ๆ ญาติผู้น้องเซจนจะล้ม ซ้ำนางยังคว้าเอาไว้มิทัน และยังทำให้อีกฝ่ายมีแผลที่แขนงามนั่นอีกด้วยหยางซานหลางรีบก้าวยาว ๆ เข้าไปพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันมาทางภรรยาด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว“ข้าขอโทษที่ช่วยเจ้ามิทัน น้องพี่”“อย่าให้รู้ว่าเจ้าคิดรังแกผู้อื่นอีก ข้าจะมิปล่อยไว้แน่”หยางซานหลางพูดออกมาด้วยความโมโห นับตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำ มันมิใช่คนเดิมที่ชอบเสแสร้งอ่อนแอเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขามาตลอด แต่กลับกลายไปเป็นคนที่ปากคอเราะร้ายกว่าที่เคย แต่ไม่ว่านางจะเป็นแบบไหน โม่ไป๋หลานก็คือผู้หญิงไร้ยางอายในสายตาของเขาอยู่ดี“ต่อหน้าข้า ใครกล้าลงมือกัน ซานหลาง แม่ยืนอยู่ตรงนี้กับพวกเจ้า มิเห็นว่าไป๋หลานทำอันใดใครเลย หากเจ้ายังใส่ความภรรยาตนเองอีกข้าจะลงโทษเจ้าในฐานะภรรยาผู้นำตระกูลเช่นกัน” หยางฮูหยิ

    Last Updated : 2024-11-28

Latest chapter

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่74.นางมีดีกว่านั้น

    ภายในจวนสกุลเชี่ยดูจะสงบเงียบกว่าที่เคย แต่ถึงกระนั้นก็มิใช่เรื่องที่คนภายนอกจะรับรู้ได้ เจ้าของบ้านสองสามีภรรยากำลังดื่มด่ำกับการจิบชาชั้นยอด พร้อมการสนทนากันตามประสา ซึ่งทำให้แขกผู้มาเยือนถึงกับส่ายหน้าด้วยความเอือมระอากับลีลาการเฝ้ารอศัตรูของคนสกุลใหญ่ หากนางปรากฏกายต่อหน้าทั้งสองคนนั้น เพียงครู่คงมีทหารในจวนโผล่ออกมาล้อมรอบ‘หึ ๆ’ นางมีดีกว่านั้น“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เงียบ ๆ มันดูมิตื่นเต้นเท่าใดนัก พวกเจ้าช่วยปลุกพวกเขาให้ตื่นกันเลยจะดีกว่า”จบคำพูดจากการแฝงตัวในเงามืด เพื่อเฝ้ารอเวลาลงมือ กลับเปลี่ยนเป็นการลงมืออย่างโจ่งแจ้ง ซ้ำวางกำลังไว้อีกชั้นเพื่อการเก็บกวาด“อ๊ากก!”เพียงครึ่งก้านธูป เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็เกิดขึ้น ทหารในจวนแท้จริงคือนักฆ่ารับจ้าง ทว่า จอมโจรผู้บุกรุกก็คือกลุ่มมือสังหารชั้นยอดเช่นกัน การมาปล้นในครั้งนี้ ผู้นำมิคิดที่จะนำคนมาเพียงหยิบมือเสียเมื่อไหร่กัน การจบหมากกระดานเล็กให้สิ้นซากก็คือทุบกระดานหมากให้แหลกคามือเท่านั้น“มิต้องเชิญข้า ใต้เท้าเชี่ย ฮูหยินเชี่ย ข้าดื่มกินมาอิ่มหนำสำราญมาจากบ้านแล้ว”“กำแหงนัก กล้าบุกรุกบ้านขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ช่างรนหาที่ตายโดยแท

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่73.ยามค่ำคืน

    “พวกเจ้ามันปีศาจ คนสกุลโม่ช่างไร้ความเมตตา ข้ามิทัน...อัก!”พูดได้เพียงเท่านั้น ลำคอกลับมีเลือดพุ่งออกมามากมาย โดยมิได้ถูกตัวหยวนฟางสักนิด ความเร็วดุจสายลมทำให้ร่างสูงออกมายืนอยู่ห่างพอสมควรโดยในมือมีบางสิ่งติดมาด้วย ก่อนที่ชายหนุ่มจะกางมือออก สิ่งนั้นจึงร่วงลงสู่พื้นดิน“คิดจะกลืนกินคนของข้า มิเจียมตน สกุลโม่หรือไร้เมตตา หึ! ไม่คิดบ้างหรือว่ากว่าจะทำให้แผ่นดินนี้เป็นปึกแผ่นได้ คนสกุลโม่ต้องแลกมาด้วยสิ่งใดบ้าง เพื่อรักษาชีวิตของประชาชนทั้งแคว้นเอาไว้ ปู่ข้าต้องตายเพื่อปกป้องขอทานเพียงคนเดียว เพราะนั่นคือประชาชนของพระองค์ แล้วพวกเจ้าตายเพื่อปกป้องใครบ้าง”หนึ่งในคนร้ายถึงกับตาค้าง เพราะสิ่งที่ร่วงจากมือของโม่หยวนฟาง มันคือหลอดลมของชายชุดดำ คนร้ายที่ยังมีลมหายใจอยู่เพียงหนึ่งถึงกับตัวสั่นงันงก ด้วยความหวาดกลัว คนแรกว่าอำมหิตแล้ว แต่อ๋องน้อยผู้นี้มันปีศาจชัด ๆ ชายชุดดำขยับตัวหวังจะหลบหนีฉึก! ร่างสูงของคนร้ายทรุดลงกับพื้นก่อนจะทันได้ก้าวขา“คิดจะแทงข้างหลัง! คนเช่นโม่หยวนฟาง เจ้าควรคิดให้ดีก่อน”หากมีผู้ใดมาได้ยินคำพูดของโม่หยวนฟางคงอยากตายไปสักพันครั้ง คนร้ายคิดหนี แต่ท่านอ๋องน้อยกลับกล

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่72.เจ้ามันปีศาจ

    “จะบุรุษหรือสตรี หากรู้จักการพลิกแพลงสถานการณ์ มิใช่เรื่องยากที่จะคว้าชัยในสนามรบ อ๊ะ!”โม่ฟางเล่อหมุนกายออกห่างจากคู่ต่อสู้ เมื่อรับรู้ถึงการจู่โจมจากทางด้านหลัง แม้จะเพียงเฉียดผ่าน ทว่ากระบี่ของศัตรูก็ได้ดื่มเลือดของนางเสียแล้ว โม่ฟางเล่อกลับมิได้สนใจบาดแผล หญิงสาวรีบล้วงขวดหยกใบเล็กออกมาจากอก ก่อนจะรีบกลืนสิ่งที่อยู่ในขวดลงไปอย่างรวดเร็ว นางยังไม่เชี่ยวชาญเรื่องพิษ แต่การป้องกันเอาไว้ก่อนเป็นเรื่องที่ผู้เป็นอาจารย์คอยกำชับและย้ำเตือนนางอยู่บ่อยครั้ง“การที่มั่นใจเกินไป มันก็มิใช่สิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่รึท่านหญิงโม่ ฮา ๆ”“สุนัขก็ยังเป็นสุนัขอยู่วันยังค่ำ ต่อให้พยายามทำตัวดั่งราชสีห์ เจ้าก็มิอาจเป็นได้ดั่งใจหมาย”จากรอยยิ้มกลับกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึงด้วยความขุ่นเคืองใจกับคำพูดของหญิงสาว“หลีกไป ข้าจะจัดการนางด้วยตนเอง”เชี่ยหยาโถวคว้าแขนของผู้คุ้มกันออกจากการบังเขาจากหญิงสาวตรงหน้า เขาถูกสตรีอ่อนแอหยามเกียรติจนไม่เหลือชิ้นดี อย่างไรเสียวันนี้ เขาจะพิสูจน์ให้นางได้เห็นว่าคำพูดพล่อย ๆ ของสตรีเช่นนางนั้นมิใช่ความจริง“มาจบเรื่องกันเถอะ คุณชาย อย่าถ่วงเวลาพวกข้าให้มากไปกว่านี้อีกเลย”มือบางใช

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่71. เพียงครู่เดียว

    คล้อยหลังโม่หยวนฟางไปเพียงครู่เดียว ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดสีขาวได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของคนที่กำลังสั่นระริกไปทั้งร่างด้วยความรู้สึกอันหลากหลายที่ถาโถมเข้ามา เขาพ่ายแพ้ได้อย่างน่าอับอายเป็นที่สุด การต่อสู้เพียงแค่เวลาสั้น ๆ เขากลับกลายเป็นคนพิการ และรอเพียงเวลาถูกลงทัณฑ์จากผู้เป็นนายที่แท้จริง“หึ ๆ คนเก่งของท่านพ่อ ไยตอนนี้ถึงกลายมาเป็นเพียงคนไร้ค่าเช่นนี้ เจ้าก็ดีแต่ปาก หลงเป่า”“คนที่ดีแต่ปาก ข้าว่าน่าจะเป็นเจ้ามากกว่า หึ ๆ นึกว่าผู้ใดกัน แท้จริงก็เป็นคุณชายขี้โรคจากสกุลเชี่ยนี่เอง เชี่ยหยาโถว”ขวับ! ชายหนุ่มในชุดสีขาว หันกลับไปตามเสียงในทันที ทว่ากลับไร้วี่แววของเจ้าของเสียง ก่อนจะหันกลับมายังร่างของหลงเป่าที่ตอนนี้ถูกจับตัวเอาไว้โดยโม่หยวนฟาง“เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เห็นทีคงมิอาจปล่อยท่านอ๋องน้อยให้มีลมหายใจต่อไปไม่ได้แล้วสินะ”“ฮา ๆ ปล่อยให้ข้ามีลมหายใจรึ ช่างกล้าพูดนะ คุณชายเชี่ย เจ้าไม่ใช่ตั้งใจจะกำจัดข้าอยู่ก่อนแล้วหรืออย่างไรกัน คนที่ขี้ขลาดแท้จริงคือตัวเจ้า อย่าได้โทษใครอื่นอีกเลย”“อย่าพูดให้มากความท่านอ๋องน้อย ข้ามาถึงขนาดนี้ย่อมต้องมีของพิเศษรอต้อนรับท่านอ๋องอยู่ก่อนแล

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่70.อย่าแตกตื่นไป

    คนชุดดำไถลตัวลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว พร้อมกระบี่ยาวชี้ตรงสู่กลางศีรษะของเมี่ยวจ้าน แม้จะสวมหมวกเอาไว้ แต่ทว่า ประสาทสัมผัสของนางนั้นเป็นเลิศมิแพ้ฝีมือเลยแม้แต่น้อย แส้ทองถูกสะบัดฟาด ไปด้านบนศีรษะด้วยกำลังภายในอันมหาศาลร่างของชายชุดดำที่กำลังคิดจะปลิดชีวิตของหญิงสาว มิอาจหลบได้ทัน ด้วยความเร็วที่ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะถูกตอบโต้อย่างกะทันหันเช่นนี้ สำหรับเมี่ยวจ้านแล้ว นางไม่จำเป็นต้องมองขึ้นไปเลยด้วยซ้ำตุบ! ร่างของคนร้ายตกกระแทกพื้น โดยที่ศีรษะตกกลิ้งหลุน ๆ ไปอีกทาง ตอนนี้ธนูถูกวางลง อาวุธประจำกายถูกนำออกมาใช้แทน ทุกอย่างต้องทำให้เร็ว ด้วยจำนวนคนของฝ่ายนางมีน้อยกว่า ดังนั้นจำต้องจบทุกอย่างให้เร็ว หากยืดเยื้อมากไปกว่านี้รังแต่จะเสียเปรียบมากกว่าจะคว้าชัยมาอย่างปลอดภัย“ท่านเมี่ยวจ้าน”“อย่าแตกตื่นไป ท่านพี่ม่อตู เมี่ยวจ้านมิใช่เด็กน้อยแล้วนะ”ฟึบ!ม่อตูสะบัดผ้าคลุมกันอาวุธลับเพื่อมิให้ต้องกายผู้เป็นนาย ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของนายสาวของตนเอง สำหรับเขาแล้ว องค์หญิงเมี่ยวจ้านคือน้องสาวตัวน้อยที่เขาเฝ้าปกป้องมานับตั้งแต่พบเจอกัน เมื่อนางยังเป็นเพียงทารกจนเติบโตขึ้นมาเป็นผู้

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่69.จบปัญหา

    ‘โดยเฉพาะเจ้า โม่หยวนฟาง ข้าจะต้องทำให้เจ้าก้มหัวแทบเท้าข้าให้จงได้’โม่หยวนฟางซึ่งเบนหัวม้าให้ตนเองถอยกับมารั้งท้ายทุกคน โดยมีคนสนิทเคียงข้างกายอยู่เพียงสองคน ทั้งสามไม่เอ่ยวาจาใด ๆ ต่อกันแม้แต่ครึ่งคำ ทว่าแค่เพียงสบตาพวกเขาก็รู้ดีว่าต้องทำสิ่งใดชายหนุ่มมั่นใจในตัวของสหายรักว่าจะปกป้องน้องสาวของเขาได้เป็นอย่างดี โม่ฟางเล่อเล่อทำสิ่งที่ควรได้อย่างดีเยี่ยม แม้จะพลาดพลั้งก็แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น นั่นคือการระวังหลังซึ่งเขามั่นใจว่าสองสาวคงต้องการให้เป็นเขาที่ทำหน้าที่นี้แทนโม่หยวนฟางแอบชำเลืองมองไปยังคนรักของตนที่อยู่อีกฝั่งของถนน โดยมีองครักษ์คู่ใจของนางคอยประกอบข้างมิห่างกาย ชายหนุ่มทั้งห้าผู้มาจากจิ้งหนาน ซึ่งมีหัวหน้าองครักษ์ม่อตูเป็นผู้เอ่ยปากขอติดตามนายของตนมา มิเช่นนั้นจำต้องใช้อำนาจที่มีนำตัวหญิงสาวกลับสู่แคว้นในทันทีแต่ทว่าเวลาเช่นนี้ เขากลับรู้สึกอุ่นใจอย่างไรไม่รู้ที่มีคนคอยปกป้องนางเมื่อยามต้องเจอศึกที่มิอาจคาดเดาได้ว่าจะมีโอกาสรอดมากน้อยเพียงใด“ข้าอีกแล้ว ไยต้องมาลงที่ชายหนุ่มผู้น่ารักเช่นข้าตลอดเลย”เสมือนว่าคำพูดของโม่หยวนฟางเป็นการเปิดศึกในครั้งนี้ก็มิปาน เพียงจบคำพ

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่68.อีกเส้นทางสู่เมืองหลวง

    ส่วนด้านนอกรถม้า สองแม่ทัพสกุลหยางแทบไร้การพูดคุยกันเช่นในอดีต หยางซานซินยังคงทำตัวเป็นปกติ ทว่า สิ่งที่แตกต่างก็ฉายชัดออกมาอยู่นั่นเอง เมื่อเขาดูจะไม่ใยดีบุตรชายซึ่งอยู่บนหลังอาชาเคียงข้างเขาอยู่ในขณะนี้ฝั่งหยางซานหลางก็ไม่แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย จากคนที่นิ่งขรึมมาตลอด บัดนี้เรียกได้ว่าตลอดทั้งร่างของชายหนุ่มนั้นปลดปล่อยแต่เพียงรังสีแห่งการฆ่าฟัน ซึ่งแตกต่างจากเมื่อครั้งก่อนหน้าที่ชายหนุ่มจะเก็บงำทุกอย่างเอาไว้ มิแสดงตัวตนของเขาออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้มากถึงเพียงนี้แม้ว่าความเปลี่ยนแปลงของแม่ทัพทั้งสองจะสร้างความแปลกใจให้แก่ผู้ติดตามทั้งหมด ทว่าก็ไร้ซึ่งคำถามจากทุกคน เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของผู้นำ“ซานหลาง เจ้าจงเว้นระยะห่างกับพระนางกุ้ยเฟยให้มากขึ้นอีกสักหน่อยก็ดีนะ”แม้จะเป็นคำพูดที่ดูเรียบง่าย แต่กลับแฝงความนัยที่ทำให้ผู้ฟังขุ่นเคืองใจอยู่มากทีเดียว หยางซานหลางชำเลืองมองผู้ที่บัดนี้เขาต้องเรียกว่าบิดาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองตรง ๆ ตามเส้นทางอันยาวเหยียดพร้อมรอยยิ้มยังมุมปาก“ขอรับท่านพ่อ แต่ถ้าจะให้ดี ท่านพ่อเองก็ควรระวังใจของตนเองเอาไว้ให้มากเช่นกัน

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่67. คำว่าแพ้

    ‘คำว่าแพ้มีให้แก่คนอ่อนแอเท่านั้น และมันมิใช่ข้า’“ทูลพระนางเต๋อเฟย ลู่กงกงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”กั๋วเต๋อเฟยเหลือบขึ้นมองคนสนิท ก่อนจะพยักหน้าให้กับอี้ถิง หญิงสาวย่อกายให้แก่ผู้เป็นนาย ก่อนจะหมุนกายออกไปยังห้องด้านนอก เพื่อทำตามประสงค์ของเจ้าของตำหนักเมื่อมีผู้มาเยือน การเดินหมากของนางก็จำต้องยุติลง มือวางสะบัดมือเพียงครั้ง ผ้าผืนบางที่วางอยู่บนโต๊ะได้ปลิวสะบัดก่อนจะคลุมลงยังกระดานหมากบนโต๊ะ เสมือนมีคนจับวางก็มิปาน ร่างระหงลุกขึ้นก้าวเดินออกไปยังห้องรับรองชั้นนอกลู่กงกงรีบโค้งกายลงต่ำ เมื่อเจ้าของตำหนักเดินนวยนาดออกมาจากหลังม่านไข่มุก“ลู่เฟย ถวายบังคมพระนางเต๋อเฟยพ่ะย่ะค่ะ”“ตามสบายลู่กงกง วันนี้มาพบข้า ท่านคงมีเรื่องสำคัญเป็นแน่ ว่ามาเถิด”“ทูลพระนาง กระหม่อมนำพระบัญชาของฝ่าบาทมาแจ้งแก่พระนางพ่ะย่ะค่ะ”“ฝ่าบาททรงมีรับสั่งถึงข้ารึ”ใบหน้างามซับสีเลือดในทันที เมื่อนึกถึงบุรุษผู้องอาจผู้เป็นพระสวามีของนาง แม้ทรงมีพระชนม์มายุมากแล้ว ทว่ากลับยังคงความหล่อเหล่าเฉกเช่นวัยหนุ่มสาวก็มิปาน จากแต่เดิมที่นางท่องจำว่าเพราะหน้าที่กับการสมรสในต่างแดนครั้งนี้ กลับกลายเป็นว่านางปรารถนาที่จะเคียงคู่

  • ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2   ตอนที่66. บุรุษในชุดมังกร

    วังหลวงบุรุษในชุดมังกรเดินวนไปมาเสมือนพยัคฆ์ติดบ่วง โดยมีร่างงามของสตรีในชุดสีแดงเพลิงปักลวดลายหงส์นั่งมองคนที่เดินไปมาด้วยความนึกขัน“จะทรงเดินอีกนานรึไม่เพคะ ฝ่าบาท”“จะให้ข้านิ่งนอนใจได้อย่างไรกันฮองเฮา ผู้อาวุโสมิรู้พากันสนุกสนานอยู่ที่ใดกัน ตอนนี้ กองทัพเคลื่อนพลสู่เมืองหลวงด้วยวิธีที่แยบยลนัก หึ ๆ เป็นข้าเอง ผิดที่ข้าฮองเฮา ข้าชักนำศึกเข้าเมืองเร็วเกินไป”ร่างสูงก้าวไปนั่งยังเก้าอี้ข้างฮองเฮา โดยที่พระนางยังคงสนใจในตำราหลังจากอีกฝ่ายนั่งลง“หากเป็นท่านผู้อาวุโสก็จะทำเช่นพระองค์เพคะ อย่าทรงโทษพระองค์เองไปเลยเพคะ ไม่ว่าอย่างไร คนพวกนั้นก็ต้องเคลื่อนไหวอยู่ดี การเดินเกมในบางครั้ง การปล่อยให้ศัตรูล่วงล้ำเข้ามาบ้างก็อาจเป็นผลดี”“ข้าไม่ถัดการวางแผนเช่นเจ้านี่ ภรรยาข้า หึ ๆ”“แต่ทรงเป็นนักรักที่เก่งกาจใช่ไหมเพคะ”“ฮา ๆ วางใจเถอะฮองเฮา จะไม่มีสตรีใดมาแทนที่เจ้าได้”เมื่อรู้ว่ามีผู้มาเยือนได้ก้าวเข้าสู่ห้องชั้นนอก สองสามีภรรยาจึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นหยอกล้อกันแทนห้องโถงรับรอง ตำหนักเหลียน“ลู่กงกง ท่านมาตามหาฝ่าบาทหรือเจ้าคะ”“เชียงเชียง เจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก ฝ่าบาททรงมาแอบอยู่

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status