ตอนที่3. ตอบผมสิ

“พี่คะ! ได้โปรด! เจสขอโทษ ฮือ ๆ พี่ราฟปล่อยพี่ถิงถิงเถอะนะคะ เดี๋ยวพี่ถิงถิงจะช้ำเอาได้”

การยื้อกันไปมาของคนทั้งสามทำให้หลี่ถิงที่สวมรองเท้าส้นสูงเกิดพลิก ในขณะที่ราฟาเอลปล่อยมือจากหญิงสาวพอดี ทำให้หลี่ถิงหงายหลัง จนศีรษะกระแทกเข้าตรงขอบมุมโต๊ะวางแจกัน ซึ่งเป็นรูปทรงเหลี่ยมที่ตั้งอยู่ด้านหลังเข้าอย่างแรง จนทำให้แจกันลายครามตกลงแตก ก่อนร่างบางของเธอจะร่วงลงสู่พื้น เศษกระเบื้องจากแจกันได้เสียบเข้าตรงท้ายทอยของหลี่ถิงโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้ป้องกันหรือหลบหลีกได้เลย

จากนั้นไม่นาน หลังจากร่างบางนอนแน่นิ่งไป เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมาจากรอยแผลทีละน้อยกลายเป็นวงกว้าง ราฟาเอลที่มัวแต่ปัดมือของเจสซิก้าอยู่ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปรับหลี่ถิงได้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มลงกระแทกกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้องซึ่งกระจายอยู่เต็มไปหมด

“กรี๊ดดดด!! พี่ถิงถิง ไม่นะ…พี่ราฟ...ฆ่าพี่ถิงถิง”

เจสซิก้ากรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเลือดกระจายเป็นวงกว้างออกมาจากศีรษะของพี่สาวที่ได้นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่กับพื้นห้องตรงหน้าเธอในตอนนี้ เธอไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้

ราฟาเอลรีบเอามือปิดปากหญิงสาวเอาไว้ เมื่ออีกฝ่ายสงบลง เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหาภรรยาทันที

“ไม่นะ…ที่รัก ได้ยินผมไหม ถิงถิงตอบผมสิ”

ราฟาเอลเองก็ตกใจกับภาพของภรรยาที่นอนจมกองเลือด ร่างสูงก้าวเข้าไปย่อตัวลงใกล้ ๆ ภรรยาที่ดวงตาปิดสนิท ราฟาเอลยื่นมือไปอังที่ปลายจมูกของหลี่ถิง ซึ่งตอนนี้ลมหายใจของหลี่ถิงดูเหมือนจะแผ่วเบาและเริ่มขาดห้วง ทำใบหน้าของชายหนุ่มถึงกับซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว เพราะถ้าเกิดหลี่ถิงตายไปจริง ๆ ชีวิตที่เคยมีจะหายไปในพริบตา เจสซิก้าได้แต่ยืนตัวสั่น ในสมองคิดไปต่าง ๆ นานา เธอกำลังกลัวอยู่นั่นเอง

สติสุดท้ายของหลี่ถิง เธอรู้สึกปวดหนึบตอนที่หัวกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ แต่ความเจ็บปวดเริ่มมีมากหลังจากเธอล้มลงที่พื้น และมีบางอย่างปักเข้าไปยังท้ายทอย เพียงไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็ดับลง เหมือนภาพฝันที่เลื่อนลอย

มิติคู่ขนาน....

“หลี่ถิง! เจ้าอย่ายอมแพ้ จงตื่นขึ้นมา…”

เสียงที่ได้ยินช่างไพเราะยิ่งนัก มันช่วยปลอบประโลมเธอได้มากทีเดียว แต่ตอนนี้ หลี่ถิงกำลังต่อสู้อยู่ในฝันร้าย เธอพยายามที่จะทำให้ตัวเองหลุดพ้น เพื่อที่จะออกมาจากห้วงแห่งฝันสู่ความเป็นจริงให้ได้ ดวงตาที่อยากจะลืมขึ้นเสียที แต่ไม่อาจทำได้อย่างที่ใจต้องการ มันกดทับอึดอัดไปหมดในตอนนี้

หลี่ถิงพยายามที่จะวิ่งหนีความฝัน ซึ่งมันโหดร้ายและเป็นที่สะเทือนใจจนเกินกว่าที่เธอจะทนรับได้ไหว เรื่องราวเสมือนในละครซึ่งกำลังฉายชัดอยู่ในตอนนี้ ทำให้เธออยากกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดคลั่งแค้นเป็นที่สุด

เสียงหายใจหอบถี่ เหงื่อที่ผุดออกมาเต็มวงหน้า เปลือกตาที่พยายามขยับไปมา บอกได้ว่าคนที่นอนอยู่ กำลังต่อสู้กับฝันร้ายที่ไม่มีใคร

สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้เลย

หลี่ถิงพยายามร้องเรียกคนที่เธอกำลังยืนมองอยู่ในตอนนี้ด้วยความสงสารจับใจ มือเรียวยกขึ้นป้องปากตะโกนเรียกคนให้มาช่วย

“ใครก็ได้ช่วยผู้หญิงคนนั้นทีค่ะ”

แต่เหมือนเสียงที่เปล่งออกไปเปรียบเหมือนอากาศธาตุ ยิ่งเห็นการดิ้นรนเอาชีวิตรอดของอีกฝ่ายเธอยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นเหมือนผู้หญิงคนนั้น คือพยายามที่จะต่อสู้เพื่อรักษาลมหายใจ แล้วนี่มันคือที่ไหนกัน ทำไมผู้หญิงหน้าตาสวยราวเจ้าหญิงในเทพนิยายคนนี้ถึงได้ถูกทำร้ายอย่างทารุณแบบนั้นกันนะ

เมื่อไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ และไร้วี่แววของคนที่จะมาช่วย สองเท้าเปล่าเปลือยรีบก้าวลงในลำธารเพื่อช่วยเหลือหญิงงามให้รอดพ้นจากน้ำมือของคนร้าย แต่เมื่อมือของหลี่ถิงยื่นออกไปเพื่อสัมผัสกับคนร้ายหวังฉุดรั้งให้อีกฝ่ายปลดปล่อยหญิงสาวคนนั้น

แต่มันกลับเลยผ่านไป...ไม่อาจทำได้อย่างใจคิด!

หลี่ถิงยกสองมือขึ้นมองด้วยอาการสั่นน้อย ๆ น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว  ตรงหน้าเธอมีน้ำกระเซ็นแตกกระจายจากแรงดิ้นรนของหญิงสาวชุด

สีขาวคนนั้น

พอเห็นอย่างนั้น หลี่ถิงจึงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ยอมแพ้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะดำลงไปในน้ำที่ไม่ได้ลึกมาก เคลื่อนกายเข้าไปใต้ร่างของหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะใช้สองมือจับที่ใบหน้า

‘ทำไมถึงจับผู้หญิงคนนี้ได้’

หลี่ถิงทำได้เพียงแค่คิด เพราะตอนนี้ เธอต้องรีบช่วยผู้หญิงคนนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ดวงตาคู่งามของทั้งสองสบประสานกัน หลี่ถิงขยับใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป เพื่อต่อลมหายใจให้กับหญิงงาม

หญิงสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์นั้น มีนามว่า โม่ไป๋หลาน นางกำลังพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะให้หลุดจากมือของชิงชิงซึ่งเป็นคนสนิท และคือคนที่นางไว้วางใจมาแต่เยาว์วัย สาวใช้ข้างกายกำลังใช้สองมือกดหัวของนางให้จมลงไปในลำธารสายเล็ก ๆ ที่อยู่ในบริเวณจวนแม่ทัพสกุลหยาง

ด้วยว่าวันนี้ นางกับน้องสาวและสาวใช้คนสนิทได้ออกมานั่งเล่นพักผ่อนกัน นางจำได้แค่เพียงว่า น้องสาวได้ขอตัวไปปลดทุกข์ โดยให้นางนั่งรออยู่ที่เดิมกับชิงชิง สาวใช้ข้างกายที่กำลังเดินเก็บดอกไม้อยู่ข้างริมลำธาร โดยไป๋หลานได้นั่งจัดช่อดอกไม้รออยู่ ภายในมือของไป๋หลานมีดอกไม้หลากสีที่งดงามไม่ต่างจากคนที่กำลังถือมันอยู่ในตอนนี้ ยิ่งรอยยิ้มของนางสะกดได้ทุกสายตา แม้จะแค่เพียงแย้มออกเล็กน้อยก็ตามที

“ฮูหยินน้อย! มาดูทางนี้สิเจ้าคะ”

โม่ไป๋หลานหันไปตามเสียงเรียกของชิงชิง ก่อนจะวางช่อดอกไม้ในมือลง แล้วลุกขึ้นก้าวช้า ๆ ไปยังสาวใช้ ทุกการเคลื่อนไหวช่างดูงดงามอ่อนหวานสูงส่ง จนทำให้ใครบางคนที่แอบมองอยู่รู้สึกมิชอบใจกับความงาม

ที่เป็นอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดินของโม่ไป๋หลาน

“อะไรหรือ? พี่ชิงชิง”

“ในน้ำนั่นเจ้าค่ะ เหมือนจะมีปลาสีเงินตัวใหญ่ มันว่ายออกไปตรงนั้นแล้วเจ้าค่ะ” ชิงชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำให้ผู้เป็นนายยืดคอมองตามมือของชิงชิงไป

“ไหนกันพี่ชิงชิง! ว้าย!!!…”

ตูม!

ร้องออกมาได้เพียงแค่นั้น ร่างระหงถูกกระแทกจากทางด้านหลัง พลัดตกลงไปในลำธาร

โม่ไป๋หลานกำลังจะโผล่หน้าขึ้นจากน้ำเพื่อหายใจและหวังจะขึ้นฝั่ง มือของชิงชิงที่ตามลงมาได้กดศีรษะและไหล่ของนางให้จมกลับลงไปอีกครั้ง ด้วยมิทันคาดคิดว่าคนสนิทจะทำเช่นนี้ จึงทำให้ไม่อาจโผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้

โม่ไป๋หลานได้ยินเสียงของใครบางคนที่พยายามร้องเรียกนาง และตามให้คนมาช่วย หญิงสาวรับรู้ว่ามีคนวิ่งลงมายืนอยู่ใกล้กับที่นางพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด เหมือนภาพสะท้อน เท้าเปล่าเปลือยที่สองตามองเห็นเหมือนแรงใจจากที่ไกลโพ้น แม้เจ้าของเท้าบางจะมิอาจช่วยนางได้ แต่อย่างน้อยนางก็ได้รับรู้ว่ามีผู้พยายามแล้วที่จะช่วยนางอยู่