ตอนที่6. ซึ่งความเป็นจริงแล้ว

หรู่อี้ยังจำเรื่องเมื่อบ่ายวันก่อนได้ดี  ตอนที่นางตามผู้เป็นนายไปยังลำธารหลังจวนนั้น สิ่งที่นางเห็นคือชิงชิงได้เดินขึ้นจากลำธาร ก่อนจะเดินหายไปยังอีกด้าน โดยรอบบริเวณกลับมิพบร่างของเจ้านายที่ควรต้องนั่งหรือเดินเล่นอยู่ แถว ๆ ข้างริมลำธารเช่นทุกครั้งที่ท่านหญิงชอบทำเป็นประจำ

นางรีบวิ่งไปยังจุดที่ชิงชิงเดินขึ้นมา จึงได้เห็นร่างของเจ้านายคว่ำหน้าอยู่ในน้ำ หรู่อี้รีบกระโจนลงไปรวบร่างไร้สติของเจ้านายขึ้นจากน้ำ ก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางของท่านหญิงโม่ขึ้นฝั่งโดยไม่ได้แสดงสีหน้าว่าคนที่สิ้นสตินั้นหนักเกินไปสำหรับร่างบอบบางของนางสักนิด หรู่อี้ดูเหมือนคนที่

มีกำลังมากกว่าสาวใช้ทั่วไปมากนัก

ซึ่งความเป็นจริงแล้ว นางมิได้เป็นเพียงสาวใช้ แต่เป็นองครักษ์ที่ติดตามมาจากซานชี แต่ไม่อาจเปิดเผย เพราะนางได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องเจ็ดให้ปิดเป็นความลับ เพื่อคอยดูแลผู้เป็นนายอยู่ห่าง ๆ ด้วยเหตุผลบางประการที่นางเองก็ไม่อาจรู้ได้เช่นกัน

หรู่อี้เร่งช่วยเหลือผู้เป็นนายให้กลับมาหายใจอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมานองหน้า เพียงแค่ลับตานางมิถึงครึ่งชั่วยาม ไม่คิดว่าคนใกล้ตัวจะเป็นคนลงมือ

หากไม่เป็นเพราะนางติดตามท่านหญิงมาในนามสาวใช้ เรื่องเช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น นางได้รับคำสั่งให้จัดเตรียมของใช้อยู่ในเรือน จึงทำให้ติดตามมาทีหลัง

“แค่ก ๆ”

โม่ไป๋หลานสำลักน้ำออกมา ก่อนที่หรู่อี้จะจับร่างบางของผู้เป็นนายตะแคงข้าง เพื่อให้ไอเอาน้ำออกมาให้หมด โม่ไป๋หลานยังคงไร้เรี่ยวแรง ดวงตายังปิดสนิทอยู่เช่นเดิม มีเพียงลมหายใจแผ่วเบาของหญิงสาวเท่านั้นที่ทำให้หรู่อี้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“ท่านหญิง หรู่อี้อยู่นี่แล้ว มิต้องกลัว ข้าจะปกป้องท่านเอง”

หรู่อี้ช้อนอุ้มร่างบางของเจ้านายขึ้นสู่อ้อมกอด ก่อนจะใช้วิชาตัวเบามุ่งตรงไปยังเรือนไป๋หลาน เมื่อใกล้ถึงส่วนที่มีทหารพลุกพล่าน นางจึงมิได้วิชาตัวเบาเช่นคราแรก ทำแค่เพียงพยุงร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้มิให้ล้ม แล้วเรียกให้คนมาช่วย

เมื่อพาผู้เป็นนายกลับมายังเรือนไป๋หลาน เรื่องที่ฮูหยินในท่านแม่ทัพหยางซานหลางจมน้ำก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาทันที หมอประจำ

ตระกูลได้ถูกเชิญมาตรวจอาการของโม่ไป๋หลานอย่างเร่งด่วน

จากผลการตรวจอาการของฮูหยินน้อย นางอ่อนแรงมากแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่เกินสามวัน จึงทำให้หรู่อี้และทุกคนที่เกี่ยวข้องถูกสอบสวน

ผลที่ออกมากลับมีเพียงนางผู้เดียว ที่กลายเป็นผู้กระทำความผิดด้วยการลอบสังหารผู้เป็นนาย เมื่อนางพูดในสิ่งที่เห็น มันกลับกลายเป็นเช่นตอนนี้

หลังบอบบางของหรู่อี้เริ่มปริแตก จากการถูกโบยของทหารในจวน ทำให้น้ำตาที่ไหลนองในคราแรกมันเริ่มเหือดแห้งไปทีละน้อย

หากผู้เป็นนายต้องตาย นางก็ยินดีตายตามเพื่อไปคอยรับใช้ยังโลกแห่งวิญญาณ และทุกภพชาติไป

“พี่ซานหลาง! ถ้าอย่างไร...อย่าให้หรู่อี้ต้องถึงโทษตายเลยนะเจ้าคะ กวานเอ๋อร์ขอร้อง”

วงหน้าหวานที่ยังมีน้ำตาเอ่อคลอ ทั้งยังใช้น้ำเสียงกึ่งออดอ้อนชายหนุ่ม เพื่อร้องขอความเห็นใจ แม้ว่าภายในความรู้สึกที่แท้จริงนางสุขจนล้นเลยก็ว่าได้

“กวานเอ๋อร์ บ่าวชั้นต่ำมันใส่ร้ายเจ้า ยังจะให้พี่ไว้ชีวิตนางอยู่อีกหรือ”

น้ำเสียงนุ่มของแม่ทัพหนุ่มสร้างรอยยิ้มงามแก่หญิงสาวไม่น้อย แต่มันทำให้หลายคนที่ยืนข้างฮูหยินน้อยเกิดความไม่พอใจอยู่มากทีเดียว ใช่ว่าท่านหญิงแต่งเข้าจวนมาแล้วจะสร้างปัญหาอย่างที่หลายคนพูด

นางมีน้ำใจและเมตตาต่อบ่าวไพร่เสมอ จนกลายเป็นว่ามีพวกที่เหิมเกริม ได้ใจในเมตตานั้น มิยำเกรงต่ออำนาจของนาง และหวังให้ท่านแม่ทัพแต่งภรรยารองเข้ามาอีกคน เพื่อคานอำนาจของฮูหยินน้อย แต่จนถึงทุกวันนี้ก็เป็นเพียงความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ของบ่าวไพร่ที่หวังหาที่พึ่งใหม่เท่านั้น เพราะฮูหยินน้อยยังคงเป็นหนึ่งไม่มีสองอยู่นั้นเอง

“มันไม่แปลกนี่เจ้าค่ะ ที่หรู่อี้จะคิดเช่นนั้น ในเมื่อกวานเอ๋อร์ไปกับท่านพี่ไป๋หลาน และอยู่ ๆ ก็หายไป นางก็ต้องสงสัยในตัวกวานเอ๋อร์เป็นธรรมดาเจ้าค่ะ”

เสียงหวานยังคงเอ่ยออกมา เหมือนแก้ตัวให้แก่หรู่อี้ แต่หากฟังให้ดี มันคือการตอกย้ำว่า หรู่อี้กำลังให้ร้ายนางนั่นเอง

“เจ้าใจดีเกินไปแล้ว...เด็กน้อย โม่ไป๋หลาน นางกำลังจะตาย จึงมิจำเป็นต้องรับโทษจากเรื่องราวที่นางได้ก่อเอาไว้ หากว่ามิเห็นแก่เจ้า พี่จะลากนางมาโบยให้สาสมกับสิ่งที่นางได้กระทำ กี่ครั้งแล้วที่ไป๋หลานเรียกร้องความสนใจจากพี่ โดยการทำให้ตัวนางเองบาดเจ็บอยู่บ่อย ๆ เจ้าก็เหลือเกิน ยังคอยมาดูแลนางอยู่เป็นประจำ ทั้งที่นางคอยกลั่นแกล้งเจ้ามาตลอด”

คำพูดที่บ่งบอกความเอ็นดูที่มีต่อหญิงสาวของแม่ทัพหยาง ทำให้หรู่อี้ขบกรามแน่นด้วยความแค้นเคืองแทนผู้เป็นนาย เวลาผ่านมาหลายปีไม่มีสักคราที่ท่านแม่ทัพจะพูดจาดี ๆ กับฮูหยินน้อย เช่นที่กำลังทำอยู่กับญาติผู้น้องของเจ้านายในขณะนี้

หรู่อี้ได้แต่ขบฟันแน่นเพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวด ที่กำลังได้รับจากการถูกโบย

ตุบ! ตับ!

เสียงดังลอดออกมาจากลานฝึกทหารของจวนเข้าสู่โสตประสาทของหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่งมิได้ส่งเสียงหรือสัญญาณว่ามีตัวตนอยู่ตรงนั้น

ไม่มีใครรู้ว่าเวลานี้ ฮูหยินน้อยของบ้านได้มายืนฟังอยู่ยังหลังประตูทางเข้าลานฝึก ซึ่งตอนนี้ ทุกคนรวมกันอยู่ด้านในเพื่อดูการลงโทษสาวใช้ของนาง

สองมือกำหมัดแน่น จนเส้นเลือดปูดโปนอย่างเด่นชัด ความรู้สึกมันฝังใจของหลี่ถิงเรื่องสามีกับน้องสาวแอบเป็นชู้กัน จนถึงขนาดร่วมกันฆ่าเธอ

หญิงสาวยังไม่รู้หรอกว่าน้องสาวเจ้าของร่างนี้จะเหมือนกับเจสซิก้าและราฟาเอลหรือไม่ แต่ทางที่ดีเธอไม่ควรประมาทกับทุก ๆ เรื่อง

โดยเฉพาะเรื่องของหัวใจของผู้หญิง มันน่ากลัวและซับซ้อนเป็นที่สุด การแย่งชิงความรักมักจบลงด้วยเลือดและการสูญเสีย

‘เธอต้องไม่อ่อนแอ ถิงถิง สู้ ๆ’

หลี่ถิงปลอบใจตัวเอง ก่อนที่เธอจะก้าวไปเผชิญกับความจริงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

หลิวเจินเจิน ฮูหยินใหญ่ของบ้านผู้เป็นมารดาของแม่ทัพหยางซานหลางก็เริ่มทนฟังมิได้แล้วเช่นกัน สะใภ้คนนี้ นางเลือกมาด้วยตนเอง จะอย่างไรนางมั่นใจว่าโม่ไป๋หลานไม่ได้ทำอย่างที่บุตรชายกล่าวหาแน่นอน

เมื่อความอดทนหมดลง ร่างระหงของหลิวเจินเจินจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาบุตรชายและญาติของลูกสะใภ้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย นางอาบน้ำร้อนมาก่อน ไยจะมองสายตาของทั้งคู่มิออก ว่ามันเกินคำว่าพี่เขยกับน้องภรรยา