บทที่ 3 จูบน่ารังเกียจ

หลังจากเปรมหายหลังไปติณณภัทรก็เดินเข้าไปหานับดาวที่ยืนตัวโงนเงนจะล้มแล่ไม่ล้ม ไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมมระอา

การแต่งตัวก็โป็ หนำซ้ำยังดื่มจนไม่ได้สติอีกเธอต้องเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันถึงไม่รักนวลสงวนตัวแบบนี้ ก็สมควรแล้วที่เป็นเหยื่อของพวกไม่ดี

หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นน้องสาวของคู่หมั้นเขาคงไม่เข้ามายุ่งแน่นอน

"ผมไปส่งที่บ้าน" เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งพร้อมกับจับแขนเรียวลากให้เธอเดินตามไปที่รถเพราะสภาพแบบนี้คงขับรถกลับไม่ถึงบ้านแน่ ๆ ทว่าอีกคนกลับสะบัดมือเขาออก

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันมาเองได้ก็กลับเองได้" นับดาวเชิดหน้าขึ้นตะเบ็งเสียงพูดอย่างถือดีถึงแม้ต้องนี้สภาพแทบทรงตัวไม่ไหวแล้วก็ตาม เธอไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากผู้ชายที่ถือว่าเป็นศัตรูเดี๋ยวเขาจะมาทวงบุญคุณที่หลังเอาได้

"ที่ฉันยุ่งก็เพราะรู้สึกสงสาร และเห็นใจคุณลุงศักดิ์กับนุช เกิดเธอขับรถแหกโค้ง หรือชนกับรถคันอื่นตายขึ้นมาทั้งสองคงเสียใจมาก"

"ปากเสียคุณแช่งฉันเหรอห๊ะ!" 

คำตอบจากปากชายหนุ่มทำเอานับดาวถึงกับปรี๊ดแตกแวดเสียงใส่ด้วยความโมโห ปรือตาที่แทบจะปิดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องหน้าเจ้าของคำพูดร้ายกาจเขม็ง แต่อีกคนกลับยืนนิ่งไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้นเหมือนยิ่งยั่วต่อมโมโหของเธอ ก่อนความคิดบางอย่างจะฉายขึ้นในสมอง

ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แววตาฉ่ำเยิ้มหรี่มองร่างสูงตรงหน้าอย่างจับพิรุธ "หรือว่าคุณเกิดสนใจฉันขึ้นมา แต่เอาเหตุผลอื่นมาอ้างเพื่อเข้าใกล้ฉัน"

"หึ" ติณณภัทรถึงกับเค้นหัวเราะในลำคอพลางไล่สายตามองเจ้าของคำพูดหลงตัวเองอย่างเย้ยหยัน เธอเอาสมองส่วนไหนคิดกันว่าเขาสนใจ "จะบอกอะไรให้นะฉันไม่มีวันคว้าผู้หญิงที่มั่วผู้ชายไม่เลือก นิสัยกร้าวร้าว หาสิ่งดี ๆ ในตัวไม่เจออย่างเธอมาทำเมียหรอก ต่อให้โลกนี้มีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวฉันก็ไม่เอา"

"หึ" นับดาวหัวเราะเยาะออกมาราวกับว่าคำพูดของชายหนุ่มเป็นเรื่องตลกแทนที่จะโกรธ หรือเจ็บปวด 

เธอจะสะทกสะท้านทำไมกันในเมื่อไม่ได้เป็นอย่างคำที่เขาพูดใครจะมองยังไงเธอไม่สน แค่เธอรู้ก็พอว่าตัวเองเป็นยังไง แต่ตอนนี้เธออยากเอาชนะผู้ชายปากจัดตรงหน้ามากกว่า

"งั้นลองดูไหมล่ะ" แววตาที่ฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างมีเลศนัย ว่าจบเธอก็พุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยความเร็ว ยกมือทั้งสองขึ้นโอบลำคอแกร่งไว้แน่น

"เธอทำบ้าอะไรออกไป" ติณณภัทรตกใจไม่น้อยกับการกระทำของหญิงสาวคิดไม่ถึงว่าเธอจะใจกล้าขนาดนี้ พยายามแกะมือเล็กที่โอบรอบคอออกหวังผลักเธอให้พ้นตัว 

แต่ยิ่งพยายามอีกคนก็ยิ่งกอดคอแน่นขึ้นพานทำให้ร่างกายของเธอแนบสนิทกับเขามากขึ้น ทรวงอกบดเบียดกับมัดกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ต ยิ่งเธอขยับมันก็ยิ่งเสียดสี

"ออกไปอย่าให้ผมต้องใช้กำลัง" ชายหนุ่มหาได้มีอารมณ์แต่อย่างใดไม่กดเสียงพูดเน้นทีละคำ จับจ้องใบหน้าสวยผ่านความมืดสลัวด้วยแววตาแข็งกร้าวเชิงบอกให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น 

ผู้หญิงร้ายกาจแบบนับดาวต่อให้แก้ผ้าโชว์ต่อหน้าเขาก็เกิดอารมณ์ไม่ลงจริง ๆ ผู้หญิงอะไรไร้ยางอายสิ้นดี 

"คุณจะทำอะไรฉันเหรอคะ" นับดาวเผยรอยยิ้มออกมาอย่างท้าทายไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด หนำซ้ำยังเลื่อนมือขึ้นลูบแก้มเกลี้ยงเกลาเบา ๆ ส่งสายตาหวานฉ่ำเย้ายวนไปด้วย 

ติณณภัทรถึงกับหัวเสียความอดทนที่มีเพียงน้อยนิดขาดสะบั้นลงกับความไร้ยางอายของหญิงสาว ยกมือทั้งสองขึ้นกอบกำต้นแขนเล็กแน่นออกแรงบีบหวังให้อีกคนเจ็บแล้วยอมล่าถอย "ออกไป!"

นับดาวเจ็บ เจ็บเหมือนกระดูกจะแตกเสียให้ได้ แต่เธอก็กัดฟันทนไม่แสดงอาการออกมาเพราะต้องการเอาชนะชายหนุ่ม เรียวปากสีแดงสดเผยรอยยิ้มออกมามากกว่าเดิม ก่อนเธอจะทำสิ่งที่อีกคนคิดไม่ถึง

ติณณภัทรตาเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกผู้หญิงไร้ยางอายอย่างนับดาวกระแทกจูบลงมา เขาอึ้งเพราะคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าได้มากขนาดนี้ ก่อนจะรีบใช้มือผลักออกด้วยความเร็วทำให้ร่างบางเซล้มลงไปนั่งก้นกระแทกพื้นเต็ม ๆ

ใบหน้าสวยเหยเกออกมาด้วยความเจ็บ แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นก็กลับมาเคลือบด้วยรอยยิ้มร้ายเหมือนเดิม เธอพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะพุ่งเข้าไปจับคอเสื้อชายหนุ่มแล้วดึงใบหน้าหล่อเหลาลงมาประกบจูบอีกครั้งโดยที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว 

บดขยี้ริมฝีปากหนาอย่างหนักหน่วง ความอยากเอาชนะบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในกายทำให้เธอลืมอายสนิท ยิ่งชายหนุ่มแสดงท่าทีรังเกียจออกมาเธอก็ยิ่งบดจูบแรงขึ้น 

"อะ..โอ้ย!" 

ทว่าเธอก็ต้องรีบผละปากออกด้วยความเร็วเมื่อถูกอีกคนกัดกลีบปากอย่างแรงรู้สึกเจ็บแปลบจนน้ำตาคลอเบ้าได้กลิ่นคาวเลือดลอยแตะจมูก หนำซ้ำยังผลักจนเธอล้มลงไปนั่งกองกับพื้นอีกครั้ง แรงกระแทกกับพื้นแข็งทำให้เธอรู้สึกเจ็บก้นไม่น้อย 

ติณณภัทรรู้ว่าหญิงสาวเจ็บ ความจริงเขาไม่ได้อยากใช้กำลังกับผู้หญิงสักนิด แต่สำหรับนับดาวมันเหลืออดจริง ๆ 

ผู้หญิงอะไรไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้บอกตามตรงเขาไม่ได้รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองสักนิดสมควรแล้ว ก้มมองคนที่นั่งใบหน้าเหยเกด้วยความเอือมระอาพลางใช่มือเช็ดรอยลิปติกออกจากริมฝีปากด้วยท่าทางรังเกียจโดยไม่ปิดบัง 

"เธอนี่มันเกินเยียวยาจริง ๆ นับดาว ฉันอายแทนคุณลุงจริง ๆ ที่มีลูกสาวไร้ยางอายแบบเธอ" 

"ฉันจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะคะ" นับดาวเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีทำเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านกับคำต่อว่า ไม่ได้รู้สึกเจ็บที่หกล้มสักนิด พยายามพยุงกายลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับผู้ชายร้ายกาจอีกครั้ง

"..." 

ติณณภัทรหมดคำจะต่อว่ากับนิสัยของหญิงสาวมันคงเกินเยียวยาแล้วจริง ๆ เกิดมาเขาไม่เคยพบเคยเห็นเลย จากที่จะช่วยพาเธอกลับบ้านตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ผู้หญิงร้ายกาจแบบนี้คงหาทางพาตัวเองกลับบ้านได้เขาจะไม่เสียเวลาอีกต่อไป 

คิดได้ดังนั้นก็หันหลังเดินจากไปทันที

ส่วนนับดาวทันทีที่ชายหนุ่มหายหลังไปเธอก็ใช้มือถูไถริมฝีปากไปมาซ้ำ ๆ จนแดงเถือกเพื่อลบรอยจูบอันน่ารังเกียจออก หากไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะเธอไม่มีวันแตะต้องเขาเด็ดขาด คิด ๆ แล้วก็น่าเจ็บใจที่จูบแรกของเธอดันเป็นเขา