ตอนที่ 11 ทำไมถึงไม่อยากแต่ง

“ ถ้าแม่บอกว่าเขามีเหตุผล งั้นแม่ก็บอกเหตุผลของเขามาให้เจนรู้ได้มั้ยล่ะ “ พูดจบเจระวีก็กอดอกหันหน้าหนีไปทางอื่น

“ ไว้เจน ไปถามอาเจตเอาเองเถอะลูก “ จ๊ะจ๋าก้มหน้าคอตก ไม่รู้จะพูดยังไงให้ลูกสาวเข้าใจ ก่อนจะมีมือใหญ่ยื่นมาสะกิดบนบ่าเธอ จ๊ะจ๋าหันไปจ้องก็เห็นว่าเป็นจิรกิตติ์

“ ขอผมคุยกับเจนเองนะครับ “ คนฟังพยักหน้าแล้วเดินออกไปปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง

“ ทำไมเจนถึงไม่อยากจะแต่งงานกับอา “ คนที่ยืนหันหลังให้อยู่สะดุ้งแล้วรีบหันมามองต้นเสียง

“ ถามแปลก คนไม่ได้รักใครจะอยากแต่งด้วยล่ะ หรือคุณอาอยากเหรอคะ “ เธอถามเขากลับอย่างประชดประชัน เมื่อเขาตอบกลับเท่านั้นเล่นเอาเธออึ้ง

“ อยากสิ “ เธอกำลังจะเคลิ้มแต่เขากลับเฉลยเหตุผลเสียก่อน หญิงสาวถึงกับเบี่ยงหน้าหนี

“ เพราะอาอยากให้ลูกของอาได้ลืมตาดูโลก “ คนพูดจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจับพิรุธ แต่เมื่อเห็นเธอเอาแต่เงียบ เขาจึงถามเธอขึ้น

“ เจน คิดจะทำร้ายลูกจริงๆ เหรอ นั่นลูกของเจนเลยนะ “ คนสองใจที่กำลังลังเลเรื่องจะเก็บเด็กไว้ หรือ เอาออกก็เริ่มคิดได้

“ แต่เจนไม่อยากแต่งงาน แล้วพ่อก็ต้องไม่ยอมแน่ถ้าจะให้เจนท้องโตโดยไม่จัดงานแต่ง “ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยืนยันคำเดิม

“ แล้วถ้าไม่แต่ง จะเก็บเด็กไว้ยังไงให้พ่อแม่ไม่ต้องอับอายล่ะคิดไว้หรือยัง “ จิรกิตติ์ที่เริ่มมองออกแล้วว่าหญิงสาวไม่ได้อยากทำร้ายลูกจริง ถึงได้หลอกถามเธอต่อ

“ ก็อยู่แต่บ้านไม่ต้องออกไปไหนก็ได้นี่ “ แต่คำตอบของเธอก็ยิ่งขัดใจเขามากกว่าเดิม

“ บ้าเหรอเจน อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะคลอด ถ้าจะคอยแต่หลบสายตาคนอื่นอยู่ ป้าหน้าบ้านนี่ยิ่งตัวสำคัญ ไม่คิดจะออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างหรือไง เดี๋ยวก็เป็นประสาทตายก่อนพอดี “ พลอยเจนหน้ามุ่ย นี่เขาบ่นเธออีกแล้วเหรอ

“ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ!! “ เธอโวยวายใส่เขา เห็นแบบนั้นจิรกิตติ์จึงต้องรีบเสนอวิธีของเขา แม้จะดูขัดกับใจไปเสียหน่อยแต่มันก็จำเป็น

“ ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ดีมั้ย เราจัดงานแต่งเล็กๆ เชิญแค่คนรู้จักมาก็พอ จะได้ไม่เป็นขี้ปากชาวบ้านเวลาที่ท้องโตขึ้น “

“ ก็บอกว่าไม่แต่งไง!! “

“ ฟังให้จบก่อนสิ! “ เขารีบปรามคนที่จ้องจะขัดเขา

“ เราแต่งงานกันเพื่อลูก ถ้าเจนคลอดลูกเมื่อไหร่ เจนอยากหย่า อาก็จะเซ็นใบหย่าให้ ส่วนลูกถ้าเจนไม่ต้องการอาจะพาลูกไปด้วย “ คนฟังคิดตามตั้งแต่แรก พลันรู้สึกโมโหเมื่อรู้ว่าเขาคิดจะเอาลูกไปจากเธอ

“ ไม่!! ใครเขาจะให้คุณเอาลูกไปจากเจน ไม่มีทางหรอก! “ จิรกิตติ์เผยยิ้มชอบใจให้กับท่าทางโมโหของเธอ

“ งั้นไม่เอาไปไหนก็ได้ แต่เราจะช่วยกันดูแลลูกในฐานะพ่อแม่โอเคไหม “ เขากำลังจะตะล่อมให้เธอยอมรับ แต่หญิงสาวก็รู้ทัน

“ แต่คลอดแล้วเจนจะหย่าทันที “ คนตรงหน้าที่ยิ้มกริ่มอยู่ถึงกับหุบยิ้ม เขารู้สึกเสียใจนิดหน่อย แต่ก็ต้องยอมไปก่อน ในเมื่อเขาเป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้เธอเอง

“ อืม ตกลงตามนั้นแหละ แต่เจนต้องเกี่ยวก้อยสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำร้ายลูก “ จิรกิตติ์ยกมือชูนิ้วก้อยขึ้นกระดิกต่อหน้าหญิงสาว พลอยเจนขมวดคิ้วเขาเห็นเธอเป็นเด็กอนุบาลสามขวบหรือไง

“ เร็วสิ “

“ แค่รับปากก็พอไม่เห็นต้องเกี่ยวก้อยเลย “ เธอพยายามปฏิเสธแต่เขากลับเอาแต่ส่ายหน้า ตาคมจ้องลงไปที่นิ้วของตัวเอง หญิงสาวจึงต้องจำยอมทำตามให้มันจบๆ

“ พอใจแล้วเนอะ! ว๊าย! “ เธอกำลังจะเดินหนีแต่เพราะไม่ระวัง ขาจึงชนเข้ากับขาโต๊ะล้มลงใส่อกของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ต่อหน้า มือหนาก็รีบยกลูบหลังของเธอแผ่วเบา

“ เกือบไปแล้ว เดินระวังหน่อยสิเจน เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วน่ะ “

“ รู้แล้วว่าคุณเป็นห่วงลูกคุณ ไม่ต้องย้ำ “ เธอค่อยๆ เอาตัวเองออกห่างจากเขาแล้วเดินหนีไปทางอื่น

“ จะไปไหนนะ “ แต่ก็ไม่วายโดนคนแก่ขี้จุกจิกซักถามอีก หญิงสาวโมโหไม่ชอบใจจึงหันหน้ามาว่าเขา

“ จุกจิกจริงๆ เลย จะไปร้าน ไปขายของ “ มือเล็กหันไปหยิบเอากุญแจรถบนโต๊ะ เธอว่าจะหยุดสัก 2-3 วันแต่กลับเปลี่ยนใจเพราะถ้าอยู่บ้านเฉยๆ คงได้โดยแม่บ่นเรื่องตัวเองกับจิรกิตติ์ไม่หยุดแน่

เห็นแบบนั้นแล้ว จิรกิตติ์จึงได้เดินกลับมาหาพี่ชายพี่สาวของเขา

“ เป็นยังไงบ้างเจต คุยกับเจนรู้เรื่องมั้ย “ จ๊ะจ๋ารีบถามทันทีเมื่อเห็นหน้าของเขา จิรกิตติ์ก็พยักหน้าให้

“ เจนยอมแต่งครับ “