รุ่งเช้าที่แสนสดใส จ๊ะจ๋าเดินลงมาจากชั้นสองก็เจอเข้ากับลูกสาวที่นั่งจิบนมอยู่ตรงโซฟา
“ อ้าวเจน ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ด้วยเพราะจำไม่ได้ จึงได้ถามพลางมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ แต่ก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นบางอย่างแปะอยู่บนหัวของลูก “ แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงปิดพลาสเตอร์ไว้ “ พลอยเจนเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันไปมองคนที่พูดด้วย เพราะในใจเธอนั้นคิดแต่เรื่องอื่นอยู่ นี่ถ้าแม่เห็นผ้าก๊อซเมื่อวานคงเป็นเรื่องแน่ ดีที่แผลน้อยๆ นั้นมันแห้งเร็วเธอจึงเอาพลาสเตอร์ปิดให้มันดูเป็นเรื่องเล็กลงมาหน่อย “ ล้มนิดเดียวเองค่ะ “ เธอตอบ “ ล้ม! ไปทำท่าไหนให้ล้ม แล้วนี้เป็นอะไรมากไหมหืม “ จ๊ะจ๋าเดินมานั่งข้างลูกแล้วสำรวจดูตามเนื้อตัว “ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแม่ “ ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็ใช่ว่าสีหน้าของแม่จะดูเครียดน้อยลง “ เหรอ แต่ครั้งหน้าแม่ไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้วนะ โดยเฉพาะกลับดึกดื่นแบบนี้นะ เจนท้องอยู่นะลูก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง “ พลอยเจนมองหน้าแม่ด้วยแววตาเศร้าลง “ แม่เป็นห่วงหลานเหรอ “ “ ก็ใช่น่ะสิ นี่หลานคนแรกของแม่เลยน้า “ เมื่อฟังแบบนั้นหญิงสาวก็เริ่มตาแดง “ หือ เจนคงจะกลายเป็นคนที่อิจฉาลูกของตัวเองแล้วละ“ “ ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้ล่ะเจน “ พลอยเจนก้มหน้าไม่ยอมสบตากับคนเป็นแม่ ความน้อยใจผุดขึ้นมาในใจเธอ “ ก็ที่ผ่านมา แม่ไม่เคยสนใจเจน เจนจะกลับบ้านดึกขนาดไหนแม่ก็ไม่เคยสน แต่พอรู้ว่าเจนท้อง แม่ก็โทรไปกำชับให้เจนกลับบ้านเร็วๆ “ พลอยเจนเงยหน้าขึ้นจ้องมารดาทั้งน้ำตา “ รู้ไหมว่ามีครั้งหนึ่งสมัยเรียนที่เจนงอนแม่ แล้วหนีหายไปเป็นอาทิตย์ แม่ยังไม่โทรตามเลย “ พูดจบหญิงสาวก็ลุกขึ้น “ ลูกจะไปไหน “ จ๊ะจ๋าที่ยังตกใจและสับสนอยู่รีบถามต่อลูกสาวที่กำลังจะเดินไป “ เจนจะไปร้านแล้ว “ “ ไม่กินข้าวเช้าก่อนเหรอ “ จ๊ะจ๋าได้แต่พูดตามหลังไวๆ ของลูก แต่พลอยเจนก็ไม่หันกลับมามอง ทำให้เธอก้มหน้าเศร้าเนื่องจากรู้ตัวเองดีว่าที่ผ่านมาเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง เอาแต่ทำงานแทบจะไม่มีเวลาคุยกับลูก จนลูกไม่กล้าเล่าปัญหาอะไรให้ฟัง “ มีอะไรกันเมื่อกี้ผมเหมือนได้ยินเสียงเจน เด็กดื้อนั่นกลับมาแล้วเหรอ “ แสงรวีที่เพิ่งเดินลงมา ถามไถ่กับภรรยาที่นั่งอยู่ “ ลูกไปร้านแล้วค่ะ “ “ อ้าว แล้วเมื่อคืนลูกกลับมาได้ยังไง รถก็ไม่เห็นนี่ “ เขาถามกลับอย่างสงสัยเพราะเมื่อกี้เหลียวมองออกไปที่หน้าบ้านก็เห็นลูกสาวเดินไปโบกแท็กซี่ “ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เมื่อกี้ก็เห็นแกนั่งเงียบๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ด้วย แต่ลูกก็ไม่เคยบอกอะไรฉัน ฉันขอโทษนะคะคุณ “ จ๊ะจ๋าเงยหน้ามองสามีน้ำตาคลอ แสงรวีเห็นเช่นนั้นจึงลงมานั่งข้างภรรยา มือใหญ่จับมือเธอเอาไว้ “ ขอโทษเรื่องอะไรครับ “ “ ก็ขอโทษที่ฉันดูแลลูกไม่ดีไงค่ะ จนลูกปิดกั้นเราไม่ยอมเปิดใจพูดคุยอะไรกับเราเลย “ “ ไม่เป็นไรน่า อย่าโทษตัวเองสิ เราก็ทำดีของเราที่สุดแล้ว ตอนที่คุณมีเจน คุณก็อายุแค่ 18-19 เอง เราล้วนต่างเป็นพ่อเป็นแม่กันครั้งแรก ต่อไปนี้เราค่อยมาแก้ไขกันใหม่นะ “ จ๊ะจ๋าเงยหน้ายิ้มจางให้สามี “ ผมเองก็ว่าจะกลับไปเคลียร์งานที่เวียดนามให้เสร็จ แล้วกลับมาอยู่บ้านถาวร เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าสักที “ สีหน้าตกใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของจ๊ะจ๋า “ คุณจะขายโรงงานที่นู้นจริงหรือคะ “ “ อือ ไว้มาเปิดที่นี่ใหม่ดีกว่า อยู่นู้นมันไกลเกินไป ผมก็แก่แล้วอยากอยู่กับที่บ้าง “ ทั้งสองนั่งยิ้มพูดคุยปรับทุกข์กันไปพักใหญ่“ จอดตรงนี้แหละค่ะพี่ “ พลอยเจนหยิบเงินให้กับคนขับรถ แล้วจึงก้าวขาลงมาที่อู่ซ่อมรถ มาดูรถของเธอที่ดูจะเละเทะเพราะชนหลักกิโลเมื่อคืน “ อีกนานมั้ยคะ ถึงจะซ่อมเสร็จ “ เธอเดินเข้าไปถามกับช่าง “ อย่างต่ำก็น่าจะอาทิตย์หนึ่งละครับคุณ “ “ ห้ะ ตั้งเป็นสัปดาห์เลยเหรอ “ หญิงสาวคิ้วขมวด สีหน้าเป็นกังวล “ ใช่ครับ เพราะอะไหล่รถคุณที่อู่ไม่มี ผมเพิ่งสั่งซื้อไปเมื่อเช้า กว่าจะถึงก็อีก 2-3 วัน “ คนฟังพยักหน้า เตรียมหันหลังจะเดินกลับแต่ขาเธอดันซวยเหยียบโดนน้ำมันเครื่อง ตัวลอยจะล้ม “ ว้าย!! “ “ เป็นอะไรไหมครับ “ โชคดีที่นายช่างคนนั้นมือไว รีบเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน เมื่อทรงตัวเองได้ เธอจึงรีบส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจับ นี่ถ้าล้มไปไม่รู้จะเป็นอะไรไปบ้าง “ ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานมาให้เธอ “ ครับ ยังไงก็เดินระวังหน่อยนะครับ “ หญิงสาวยิ้มตอบแล้วค่อยๆ ก้าวเดินออกมายังหน้าอู่ระหว่างนั้นมือเล็กก็ลูบท้องตัวเองอย่างใจหาย ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังสนั่นอยู่บริเวณใกล้ เมื่อเธอหันไปมองก็จำได้ว่าเป็นรถใคร รถหรูคันดังกล่าวเคลื่อนมาจอดต่อหน้าเธอ ไม่นานแว่นรถก็เปิดลง “ มาทำอะไรที่นี้ “ เจ้าข
“ ทำไมต้องทำแบบนี้ “ ปากอิ่มพร่ำถาม “ อาหวงเจน หวง–” นิ้วเรียวยกขึ้นมาแตะปากเขาเอาไว้ “ อย่ามาพูดเลย ทีตัวเองยังมีสาวในสต็อกเป็นสิบ จะมาพูดว่าหวงคนอื่นใครเขาจะเชื่อ “ มือเล็กผละออกจากปากเขา “ อย่าห่วงเลย ยังไงเจนก็จะคลอดลูกให้คุณก่อน แล้วถึงจะไปกับคนอื่น “ เธอพูดกับเขาอย่างประชดประชัน ส่วนคนฟังนั้นก็ถึงกับหน้าซีดพูดไม่ออก “ ถ้าจะไปส่งก็รีบออกรถได้แล้ว “ คนขับที่กำลังเสียใจอยู่ถอนหายใจเหนื่อยๆ พลอยเจนคงจะไม่มีใจให้เขาเลยสินะ เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน “ “ อือ ทำไมวันนี้มุกมาเช้าจัง “เจนทักทายพนักงาน ที่กำลังจัดร้านอยู่ มุกดาเห็นคนพี่มาคุยด้วยจึงหยุดคุย “ พอดีเมื่อคืนมุกนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นเช้าไม่มีอะไรให้ทำเลยมาเร็วนะคะ “ พลอยเจนก็จ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ “ ไม่สบายหรือเปล่าถึงได้นอนไม่หลับ อย่าหักโหมละ เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ “ “ ค่ะพี่เจน “ “ อือ แต่มุกทำแบบนี้ก็ดีแล้ว วันไหนมาก่อนก็มาเปิดร้านรอพี่ เพราะช่วงนี้พี่คงต้องมาช้ากลับเร็วบ่อยขึ้น “ “ ค่ะ สำหรับมุกไม่มีปัญหาอะไรหรอก ในฐานะที่พี่เจนไว้ใจถึงกับให้กุญแจร้านกับมุก มุกก็จะขยันทำงานไม่ทำให้
ก๊อกๆ “ คุณเจตขา ขวัญตาเองค่ะ “ เขาถอนหายใจแรงทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น “ พูดถึงก็มาเลย “ เมื่อเสียงเคาะประตูเงียบลงขวัญตาก็เดินเข้ามาหาคนข้างใน เธอหันตูดกำลังคิดจะนั่งลงที่ตักของเขา จิรกิตติ์ที่เห็นหน้าเมียเด็กของตัวเองลอยมา เขาจึงรีบถอยเก้าอี้หนี ทำเอาขวัญตาล้มหงายลงไปนั่งกองที่พื้น “ โอ้ย คุณเจตขาทำไมถึงได้หยอกขวัญตาแรงจังล่ะคะ ตูดคงแดงหมดแล้วแน่ๆ “ หญิงสาวยกตูดขึ้นมาถูที่ขาของเขา สองมือยันพื้นทำท่าทียั่วยุหวังให้คนด้านหลังเล่นด้วย จิรกิตติ์ก็ทำได้แค่มองพลันส่ายหน้า พิศวาสไม่ลงจริงๆ เขายกขาขึ้นมาดันตูดเธอเบาๆ จนหัวทิ่มพื้น(?เบา?) ให้ร่างของหญิงสาวขยับออกห่าง “ ลุกขึ้น!!แล้วกลับออกไปซะ! ไม่มีธุระอะไรจะเข้ามาทำไม “ ขวัญตาลุกนั่งแล้วหันมาจ้องคนพูด “ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณ ไม่คิดถึงขวัญตาบ้างเหรอ เราไม่ได้ทำกันมาจะสามสี่เดือนแล้วนะคะ “ จิรกิตติ์ถอนหายใจแรง ก็ตั้งแต่เขาได้กับพลอยเจนวันนั้น ก็ไปหาใครไม่ได้เลยน่ะสิ “ ถ้าคุณยังอยากทำงานที่นี้อยู่ ก็ทำตามที่ผมสั่ง “ “ หมายความว่ายังไงคะ ขวัญตาไปทำอะไรผิดใจคุณหรือเปล่า คุณถึงทำกับขวัญตาแบบนี้ “ เธอบอกพร้อมขยับเข้ามานั่งใก
เดือนต่อมา งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีแค่ญาติผู้ใหญ่ที่รู้จักไม่กี่คน กับเหล่าเพื่อนฝูงของทั้งสองฝ่าย “ พี่โอมทำไมทำหน้าแบบนี้อีกแล้วล่ะคะ “ ครีมหอมที่สังเกตเห็นว่าคนนั่งข้างๆ ทำหน้าทำตาไม่ค่อยเอ็นจอย หญิงสาวจึงได้เอ่ยถาม “ เพื่อนพี่แต่งงานกันหมดแล้วน่ะครีม “ แต่เมื่อได้คำตอบเธอก็ถึงกับเบ้ปากมองบน “ ถ้าอยากจะแต่งเร็วๆ ก็ไปหาเอาคนใหม่สิคะ “ เธอจึงประชดเขากลับ เสี่ยเห็นเช่นนั้นจึงกอดแขนเมียไว้เอาหน้าแนบลงตรงหัวไหล่เธอ “ บ้าเหรอพี่จะรอเอาครีมแค่คนเดียวเท่านั้น “ สายตาของเขาเหลือบไปจ้องเจ้าสาว “ ว่าแต่ไอ้เจนมันเป็นไร ทำไมทำหน้าเศร้าๆ ตาก็แดงๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว “ คนฟังจ้องตากับเขา “ เมื่อกี้คิตตี้มาหาพี่เจนนะคะ “ เมื่อได้ฟังแบบนั้นเสี่ยโอมก็ดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง “ อ๋อ ที่ผ่านมาสองคนนั้นเขาคบกันจริงๆ เหรอ แสดงว่าตอนที่มันบอกว่ามันมีแฟน ก็เป็นแฟนผู้หญิงมาตลอดเลยน่ะสิ น่าเป็นห่วงจริงๆ ไม่เคยพูดอะไรให้เพื่อนฟังบ้างเลย “ เขาบ่นไปมาพร้อมกับส่ายหน้า “ ยินดีด้วยนะ ไม่คิดว่าสองคนนี้จะมาลงเอยกันได้ “ “ เห็นคุณจิรกิตติ์ช่วยเลี้ยงพลอยเจนมาตั้งแต่เด็กไม่คิดเลยนะคะว่าจะไ
ปึก! เสียงเจตผลักนกน้อยชนเข้ากับรถแถวนั้น “ มาทำไม ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ชวนคุณมานี่ “ คนฟังกอดอกฉีกยิ้ม “ นกก็เป็นเมียคุณคนหนึ่งนะคะ ทำไมนกจะมาดูหน้านางเมียหลวงไม่ได้ “ เจตถอนหายใจแรง เขาหันไปพูดกับเธอเสียงแข็ง “ ไม่มีเมียน้อยเมียหลวงอะไรทั้งนั้น มีแค่ผัวเดียวเมียเดียว พลอยเจนคือเมียของจิรกิตติ์แค่คนเดียว! “ เขาย้ำใส่คนตรงหน้าที่กำลังโมโหหนัก “ นี่คุณจริงจังกับมันขนาดนั้นเลยเหรอ! “ “ ใช่! ถ้ารู้แล้วก็ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก “ “ อ๋าย มันหมายความว่าไงตอนอยู่กับนกคุณก็บอกว่าเราคบกันไม่ได้ เพราะคุณไม่อยากแต่งงาน ไม่สามารถแต่งงานได้ แล้วอีนั่นมันไปทำท่าไหนล่ะ! “ เจตตาเหลือกจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ “ เจนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คนที่จับเธอแต่งงานคือผมไม่ใช่เธอ ผมตั้งใจจับพลอยเจนมาทำเมีย แล้วที่สำคัญผมกับคุณเราตกลงกันเป็นแค่คู่นอนเวลาเหงา ไม่ใช่คนรัก คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อลอง “ พูดจบจิรกิตติ์ก็หันหลังเดินเข้างานปล่อยให้หญิงสาวยืนคับแค้นใจอยู่คนเดียว “ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร “ เมื่อเจตเดินเข้ามาก็เห็นว่าแสงรวีกำลังยืนรอเขาอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น ที่เขาคุยกับนกน้อยเมื่อกี้ จิร
“ คุณก็ออกไปสิ จะให้เจนนอนยังไง “จิรกิตติ์ขำออกมาเบาๆ “ ฮาฮ่า ทำไมเหรอเจน เราสองคนเคยใกล้ชิดกันจนมีเจ้าตัวน้อยด้วยกันแล้วนะ ไม่เห็นมีอะไรที่เจนจะต้องกลัวอาขนาดนั้นเลย “ หญิงสาวถอนหายใจแรง เธอนี่นะกลัวเขา “ เจนไม่ได้กลัว เจนก็แค่ไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณ ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายของคนอื่น “ คนฟังคิ้วขมวด “ ของคนอื่นที่ไหน ตอนนี้เราแต่งงานเป็นผัวเมียกันแล้วนะ คนที่จะพูดว่าเป็นเจ้าของอาได้ก็มีแค่เจน “ คนฟังหันหน้าหนีเหลือบเพียงลูกกะตามาดูเขา “ แต่เราแต่งงานกันก็เพื่อลูก ไม่ใช่แต่งเพราะความรัก “ คำพูดของเธอทำเอาเขาถึงกับซึม ร่างสูงลุกยืน “ อือ เจนนอนลงได้แล้ว “ “ คุณก็ออกไปสิ “ “ ไม่ออก อาจะอยู่ส่งลูกของอาเข้านอนก่อน “ คนที่นั่งอยู่รีบมองค้อนเขา “ เร็วหน่อยสิ อาอยากกลับไปนอนเหมือนกันนะ “ หญิงสาวเห็นแบบนั้นจึงจำใจเอนตัวลงนอนเนื่องจากอยากให้เขารีบๆ ไปให้พ้นตา เขาเองก็นั่งลงบนพื้นข้างเตียง มือหนาเอื้อมมาเปิดเสื้อของเธอขึ้น “ คุณจะทำอะไร! “ หญิงสาวรีบยื่นมือจับมือเขาไว้ทันที “ อาจะคุยกับลูกไม่ได้เหรอเจน “ พลอยเจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแต่ก็ยอมปล่อยมือให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เข
ตกดึกของคืนเดียวกัน “ ฮื้อๆ “ จิรกิตติ์ตื่นนอนหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้อยู่ไม่ไกลมาได้สักพักแล้ว “ เจน? “ เขารีบลุกออกจากห้อง แล้วเดินไปที่ห้องของหญิงสาวแต่ไม่ปรากฏเห็นเธออยู่ในนั้น เขาจึงเดินตามเสียงร้องไห้นั้นไป ดวงไฟในห้องครัวสว่างขึ้น เจระวีที่กำลังนั่งร้องไห้จึงหันมาสบตากับเขา เห็นแบบนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปดูเธอ “ เจนเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม “ หญิงสาวเห็นเขามายืนใกล้จึงซุกหน้าใส่อกของชายตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล “ เป็นอะไร ใครทำอะไรให้ “ “ ฮื้อๆ “ “ เจน! “ เจระวีหรือพลอยเจนเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวจนจิรกิตติ์ไม่รู้จะทำเช่นไร นอกจากยืนลูบหลังปลอบใจให้เบาๆ จนเธอเงียบไปเอง “ คราวนี้บอกอาได้หรือยังว่าร้องไห้ทำไม “ แต่เมื่อเขาถามเธออีก หญิงสาวก็เบ้ปากจะร้องไห้ต่อ “ ฮื้อ “ “ อ้าว เจน? “ “ ฮื้อ ในตู้เย็นไม่มีขนมเลย ไม่มีอะไรให้กิน “ นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เย็น เมื่อเขามองตามแล้วเธอจึงหมอบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กน้อย “ เจนหิวข้าว “ ปากเล็กพึมพำทั้งน้ำตา จนคนมองยู่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร “ แต่นี้มันเพิ่งจะตี 1 เองนะเจน เมื่อตอนเย็นก
ผับเคทีแคท “ อ้าว นั่นเจนหรือเปล่า เจน! เจนทางนี้! “ เจระวี หรือ พลอยเจน หญิงสาวสูงราว 165 ร่างกายอวบอิ่มไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป เจ้าของผิวขาวผ่อง นัยน์ตาเฉี่ยว สวมชุดสีแดงรัดรูปก้าวขาเข้ามาในผับยังไม่ทันได้เห็นบุคคลที่เป็นเป้าหมายของตัวเธอด้วยซ้ำ แต่กลับได้ยินเสียงของชายหนุ่มออกสาวเรียกชื่อของเธอเสียงดัง ซึ่งดังกว่าเสียงเพลงเสียอีก พลอยเจนจึงรีบหันไปจ้องมอง “ เป็ด! เอ้ย ดักกี้เหรอ? “ เมื่อหันซ้ายมองขวาไปเจอต้นเสียง เธอก็ร้องชื่อของเขาคนนั้นออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะได้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เห็นแบบนั้นหญิงสาวจึงรีบก้าวขาเดินไปหา “ กลับมาจากนิวซีแลนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย “ เจนเดินมาทักแล้วนั่งลงข้างเพื่อน “ ถึงจะเปลี่ยนไปเยอะแต่มึงก็ยังจำกูได้นี่ แต่ไม่คิดเลยน่ะว่าจะได้มาเจอที่นี้ ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเกือบจะ 8 ปีแล้ว เป็นยังไงบ้าง “ คำถามสุดท้ายดักกี้ถามออกมาอย่างตื่นเต้น จนพลอยเจนพอจะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นหมายถึงใคร “ ที่ถามนี้ ถามกูเหรอ “ “ ไม่! 3 หนุ่มฮอตเดอะแก๊งมึงต่างหากละ แต่งงานมีหวานใจกันหมดหรือยัง “ พลอยเจนเบี่ยงหน้าหนีพร้อมส่ายไปมาเบาๆ
ตกดึกของคืนเดียวกัน “ ฮื้อๆ “ จิรกิตติ์ตื่นนอนหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้อยู่ไม่ไกลมาได้สักพักแล้ว “ เจน? “ เขารีบลุกออกจากห้อง แล้วเดินไปที่ห้องของหญิงสาวแต่ไม่ปรากฏเห็นเธออยู่ในนั้น เขาจึงเดินตามเสียงร้องไห้นั้นไป ดวงไฟในห้องครัวสว่างขึ้น เจระวีที่กำลังนั่งร้องไห้จึงหันมาสบตากับเขา เห็นแบบนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปดูเธอ “ เจนเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม “ หญิงสาวเห็นเขามายืนใกล้จึงซุกหน้าใส่อกของชายตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล “ เป็นอะไร ใครทำอะไรให้ “ “ ฮื้อๆ “ “ เจน! “ เจระวีหรือพลอยเจนเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวจนจิรกิตติ์ไม่รู้จะทำเช่นไร นอกจากยืนลูบหลังปลอบใจให้เบาๆ จนเธอเงียบไปเอง “ คราวนี้บอกอาได้หรือยังว่าร้องไห้ทำไม “ แต่เมื่อเขาถามเธออีก หญิงสาวก็เบ้ปากจะร้องไห้ต่อ “ ฮื้อ “ “ อ้าว เจน? “ “ ฮื้อ ในตู้เย็นไม่มีขนมเลย ไม่มีอะไรให้กิน “ นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เย็น เมื่อเขามองตามแล้วเธอจึงหมอบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กน้อย “ เจนหิวข้าว “ ปากเล็กพึมพำทั้งน้ำตา จนคนมองยู่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร “ แต่นี้มันเพิ่งจะตี 1 เองนะเจน เมื่อตอนเย็นก
“ คุณก็ออกไปสิ จะให้เจนนอนยังไง “จิรกิตติ์ขำออกมาเบาๆ “ ฮาฮ่า ทำไมเหรอเจน เราสองคนเคยใกล้ชิดกันจนมีเจ้าตัวน้อยด้วยกันแล้วนะ ไม่เห็นมีอะไรที่เจนจะต้องกลัวอาขนาดนั้นเลย “ หญิงสาวถอนหายใจแรง เธอนี่นะกลัวเขา “ เจนไม่ได้กลัว เจนก็แค่ไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณ ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายของคนอื่น “ คนฟังคิ้วขมวด “ ของคนอื่นที่ไหน ตอนนี้เราแต่งงานเป็นผัวเมียกันแล้วนะ คนที่จะพูดว่าเป็นเจ้าของอาได้ก็มีแค่เจน “ คนฟังหันหน้าหนีเหลือบเพียงลูกกะตามาดูเขา “ แต่เราแต่งงานกันก็เพื่อลูก ไม่ใช่แต่งเพราะความรัก “ คำพูดของเธอทำเอาเขาถึงกับซึม ร่างสูงลุกยืน “ อือ เจนนอนลงได้แล้ว “ “ คุณก็ออกไปสิ “ “ ไม่ออก อาจะอยู่ส่งลูกของอาเข้านอนก่อน “ คนที่นั่งอยู่รีบมองค้อนเขา “ เร็วหน่อยสิ อาอยากกลับไปนอนเหมือนกันนะ “ หญิงสาวเห็นแบบนั้นจึงจำใจเอนตัวลงนอนเนื่องจากอยากให้เขารีบๆ ไปให้พ้นตา เขาเองก็นั่งลงบนพื้นข้างเตียง มือหนาเอื้อมมาเปิดเสื้อของเธอขึ้น “ คุณจะทำอะไร! “ หญิงสาวรีบยื่นมือจับมือเขาไว้ทันที “ อาจะคุยกับลูกไม่ได้เหรอเจน “ พลอยเจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแต่ก็ยอมปล่อยมือให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เข
ปึก! เสียงเจตผลักนกน้อยชนเข้ากับรถแถวนั้น “ มาทำไม ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ชวนคุณมานี่ “ คนฟังกอดอกฉีกยิ้ม “ นกก็เป็นเมียคุณคนหนึ่งนะคะ ทำไมนกจะมาดูหน้านางเมียหลวงไม่ได้ “ เจตถอนหายใจแรง เขาหันไปพูดกับเธอเสียงแข็ง “ ไม่มีเมียน้อยเมียหลวงอะไรทั้งนั้น มีแค่ผัวเดียวเมียเดียว พลอยเจนคือเมียของจิรกิตติ์แค่คนเดียว! “ เขาย้ำใส่คนตรงหน้าที่กำลังโมโหหนัก “ นี่คุณจริงจังกับมันขนาดนั้นเลยเหรอ! “ “ ใช่! ถ้ารู้แล้วก็ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก “ “ อ๋าย มันหมายความว่าไงตอนอยู่กับนกคุณก็บอกว่าเราคบกันไม่ได้ เพราะคุณไม่อยากแต่งงาน ไม่สามารถแต่งงานได้ แล้วอีนั่นมันไปทำท่าไหนล่ะ! “ เจตตาเหลือกจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ “ เจนไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คนที่จับเธอแต่งงานคือผมไม่ใช่เธอ ผมตั้งใจจับพลอยเจนมาทำเมีย แล้วที่สำคัญผมกับคุณเราตกลงกันเป็นแค่คู่นอนเวลาเหงา ไม่ใช่คนรัก คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อลอง “ พูดจบจิรกิตติ์ก็หันหลังเดินเข้างานปล่อยให้หญิงสาวยืนคับแค้นใจอยู่คนเดียว “ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร “ เมื่อเจตเดินเข้ามาก็เห็นว่าแสงรวีกำลังยืนรอเขาอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น ที่เขาคุยกับนกน้อยเมื่อกี้ จิร
เดือนต่อมา งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีแค่ญาติผู้ใหญ่ที่รู้จักไม่กี่คน กับเหล่าเพื่อนฝูงของทั้งสองฝ่าย “ พี่โอมทำไมทำหน้าแบบนี้อีกแล้วล่ะคะ “ ครีมหอมที่สังเกตเห็นว่าคนนั่งข้างๆ ทำหน้าทำตาไม่ค่อยเอ็นจอย หญิงสาวจึงได้เอ่ยถาม “ เพื่อนพี่แต่งงานกันหมดแล้วน่ะครีม “ แต่เมื่อได้คำตอบเธอก็ถึงกับเบ้ปากมองบน “ ถ้าอยากจะแต่งเร็วๆ ก็ไปหาเอาคนใหม่สิคะ “ เธอจึงประชดเขากลับ เสี่ยเห็นเช่นนั้นจึงกอดแขนเมียไว้เอาหน้าแนบลงตรงหัวไหล่เธอ “ บ้าเหรอพี่จะรอเอาครีมแค่คนเดียวเท่านั้น “ สายตาของเขาเหลือบไปจ้องเจ้าสาว “ ว่าแต่ไอ้เจนมันเป็นไร ทำไมทำหน้าเศร้าๆ ตาก็แดงๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว “ คนฟังจ้องตากับเขา “ เมื่อกี้คิตตี้มาหาพี่เจนนะคะ “ เมื่อได้ฟังแบบนั้นเสี่ยโอมก็ดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรง “ อ๋อ ที่ผ่านมาสองคนนั้นเขาคบกันจริงๆ เหรอ แสดงว่าตอนที่มันบอกว่ามันมีแฟน ก็เป็นแฟนผู้หญิงมาตลอดเลยน่ะสิ น่าเป็นห่วงจริงๆ ไม่เคยพูดอะไรให้เพื่อนฟังบ้างเลย “ เขาบ่นไปมาพร้อมกับส่ายหน้า “ ยินดีด้วยนะ ไม่คิดว่าสองคนนี้จะมาลงเอยกันได้ “ “ เห็นคุณจิรกิตติ์ช่วยเลี้ยงพลอยเจนมาตั้งแต่เด็กไม่คิดเลยนะคะว่าจะไ
ก๊อกๆ “ คุณเจตขา ขวัญตาเองค่ะ “ เขาถอนหายใจแรงทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น “ พูดถึงก็มาเลย “ เมื่อเสียงเคาะประตูเงียบลงขวัญตาก็เดินเข้ามาหาคนข้างใน เธอหันตูดกำลังคิดจะนั่งลงที่ตักของเขา จิรกิตติ์ที่เห็นหน้าเมียเด็กของตัวเองลอยมา เขาจึงรีบถอยเก้าอี้หนี ทำเอาขวัญตาล้มหงายลงไปนั่งกองที่พื้น “ โอ้ย คุณเจตขาทำไมถึงได้หยอกขวัญตาแรงจังล่ะคะ ตูดคงแดงหมดแล้วแน่ๆ “ หญิงสาวยกตูดขึ้นมาถูที่ขาของเขา สองมือยันพื้นทำท่าทียั่วยุหวังให้คนด้านหลังเล่นด้วย จิรกิตติ์ก็ทำได้แค่มองพลันส่ายหน้า พิศวาสไม่ลงจริงๆ เขายกขาขึ้นมาดันตูดเธอเบาๆ จนหัวทิ่มพื้น(?เบา?) ให้ร่างของหญิงสาวขยับออกห่าง “ ลุกขึ้น!!แล้วกลับออกไปซะ! ไม่มีธุระอะไรจะเข้ามาทำไม “ ขวัญตาลุกนั่งแล้วหันมาจ้องคนพูด “ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณ ไม่คิดถึงขวัญตาบ้างเหรอ เราไม่ได้ทำกันมาจะสามสี่เดือนแล้วนะคะ “ จิรกิตติ์ถอนหายใจแรง ก็ตั้งแต่เขาได้กับพลอยเจนวันนั้น ก็ไปหาใครไม่ได้เลยน่ะสิ “ ถ้าคุณยังอยากทำงานที่นี้อยู่ ก็ทำตามที่ผมสั่ง “ “ หมายความว่ายังไงคะ ขวัญตาไปทำอะไรผิดใจคุณหรือเปล่า คุณถึงทำกับขวัญตาแบบนี้ “ เธอบอกพร้อมขยับเข้ามานั่งใก
“ ทำไมต้องทำแบบนี้ “ ปากอิ่มพร่ำถาม “ อาหวงเจน หวง–” นิ้วเรียวยกขึ้นมาแตะปากเขาเอาไว้ “ อย่ามาพูดเลย ทีตัวเองยังมีสาวในสต็อกเป็นสิบ จะมาพูดว่าหวงคนอื่นใครเขาจะเชื่อ “ มือเล็กผละออกจากปากเขา “ อย่าห่วงเลย ยังไงเจนก็จะคลอดลูกให้คุณก่อน แล้วถึงจะไปกับคนอื่น “ เธอพูดกับเขาอย่างประชดประชัน ส่วนคนฟังนั้นก็ถึงกับหน้าซีดพูดไม่ออก “ ถ้าจะไปส่งก็รีบออกรถได้แล้ว “ คนขับที่กำลังเสียใจอยู่ถอนหายใจเหนื่อยๆ พลอยเจนคงจะไม่มีใจให้เขาเลยสินะ เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน “ “ อือ ทำไมวันนี้มุกมาเช้าจัง “เจนทักทายพนักงาน ที่กำลังจัดร้านอยู่ มุกดาเห็นคนพี่มาคุยด้วยจึงหยุดคุย “ พอดีเมื่อคืนมุกนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นเช้าไม่มีอะไรให้ทำเลยมาเร็วนะคะ “ พลอยเจนก็จ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ “ ไม่สบายหรือเปล่าถึงได้นอนไม่หลับ อย่าหักโหมละ เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ “ “ ค่ะพี่เจน “ “ อือ แต่มุกทำแบบนี้ก็ดีแล้ว วันไหนมาก่อนก็มาเปิดร้านรอพี่ เพราะช่วงนี้พี่คงต้องมาช้ากลับเร็วบ่อยขึ้น “ “ ค่ะ สำหรับมุกไม่มีปัญหาอะไรหรอก ในฐานะที่พี่เจนไว้ใจถึงกับให้กุญแจร้านกับมุก มุกก็จะขยันทำงานไม่ทำให้
“ จอดตรงนี้แหละค่ะพี่ “ พลอยเจนหยิบเงินให้กับคนขับรถ แล้วจึงก้าวขาลงมาที่อู่ซ่อมรถ มาดูรถของเธอที่ดูจะเละเทะเพราะชนหลักกิโลเมื่อคืน “ อีกนานมั้ยคะ ถึงจะซ่อมเสร็จ “ เธอเดินเข้าไปถามกับช่าง “ อย่างต่ำก็น่าจะอาทิตย์หนึ่งละครับคุณ “ “ ห้ะ ตั้งเป็นสัปดาห์เลยเหรอ “ หญิงสาวคิ้วขมวด สีหน้าเป็นกังวล “ ใช่ครับ เพราะอะไหล่รถคุณที่อู่ไม่มี ผมเพิ่งสั่งซื้อไปเมื่อเช้า กว่าจะถึงก็อีก 2-3 วัน “ คนฟังพยักหน้า เตรียมหันหลังจะเดินกลับแต่ขาเธอดันซวยเหยียบโดนน้ำมันเครื่อง ตัวลอยจะล้ม “ ว้าย!! “ “ เป็นอะไรไหมครับ “ โชคดีที่นายช่างคนนั้นมือไว รีบเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน เมื่อทรงตัวเองได้ เธอจึงรีบส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจับ นี่ถ้าล้มไปไม่รู้จะเป็นอะไรไปบ้าง “ ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานมาให้เธอ “ ครับ ยังไงก็เดินระวังหน่อยนะครับ “ หญิงสาวยิ้มตอบแล้วค่อยๆ ก้าวเดินออกมายังหน้าอู่ระหว่างนั้นมือเล็กก็ลูบท้องตัวเองอย่างใจหาย ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังสนั่นอยู่บริเวณใกล้ เมื่อเธอหันไปมองก็จำได้ว่าเป็นรถใคร รถหรูคันดังกล่าวเคลื่อนมาจอดต่อหน้าเธอ ไม่นานแว่นรถก็เปิดลง “ มาทำอะไรที่นี้ “ เจ้าข
รุ่งเช้าที่แสนสดใส จ๊ะจ๋าเดินลงมาจากชั้นสองก็เจอเข้ากับลูกสาวที่นั่งจิบนมอยู่ตรงโซฟา “ อ้าวเจน ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ด้วยเพราะจำไม่ได้ จึงได้ถามพลางมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ แต่ก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นบางอย่างแปะอยู่บนหัวของลูก “ แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงปิดพลาสเตอร์ไว้ “ พลอยเจนเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันไปมองคนที่พูดด้วย เพราะในใจเธอนั้นคิดแต่เรื่องอื่นอยู่ นี่ถ้าแม่เห็นผ้าก๊อซเมื่อวานคงเป็นเรื่องแน่ ดีที่แผลน้อยๆ นั้นมันแห้งเร็วเธอจึงเอาพลาสเตอร์ปิดให้มันดูเป็นเรื่องเล็กลงมาหน่อย “ ล้มนิดเดียวเองค่ะ “ เธอตอบ “ ล้ม! ไปทำท่าไหนให้ล้ม แล้วนี้เป็นอะไรมากไหมหืม “ จ๊ะจ๋าเดินมานั่งข้างลูกแล้วสำรวจดูตามเนื้อตัว “ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแม่ “ ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็ใช่ว่าสีหน้าของแม่จะดูเครียดน้อยลง “ เหรอ แต่ครั้งหน้าแม่ไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้วนะ โดยเฉพาะกลับดึกดื่นแบบนี้นะ เจนท้องอยู่นะลูก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง “ พลอยเจนมองหน้าแม่ด้วยแววตาเศร้าลง “ แม่เป็นห่วงหลานเหรอ “ “ ก็ใช่น่ะสิ นี่หลานคนแรกของแม่เลยน้า “ เมื่อฟังแบบนั้นหญิงสาวก็เริ่มตาแดง “
“ อาบน้ำนานจัง “ เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นจิรกิตติ์นั่งรออยู่ที่ปลายเตียง เขาจ้องร่างกายเธอที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตของเขาแล้วก็นึกขำ “ ขำอะไร!! “ “ ก็ขำเจนไง อาไม่คิดว่าเจนจะกลัวพ่อแม่บ่นขนาดนั้น “ หญิงสาวถอนหายใจแรง “ ก็การโดนบ่นมันมีผลดีอะไรเหรอ หรือว่าคุณไม่อยากให้เจนอยู่ที่นี้ งั้นเจนกลับก็ได้ ป่านนี้แม่ก็คงจะนอนแล้ว “ พลอยเจนกำลังจะเดินออกจากห้อง จิรกิตติ์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกแล้วมากอดเอวของเธอไว้ “ ปล่อย! คุณอาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้น่ะ “ เธอพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออก หน้าคมก็โน้มมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเธอ “ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ อากอดลูกของอาในท้องเจน อาผิดอะไร “ คนฟังหัวร้อนควันออกหู เขาจะลวนลามเธอแล้วเอาลูกมาอ้างแบบนี้ได้ไง “ ลูกคุณยังเป็นก้อนเลือดอยู่เลย อย่ามาหาเรื่องตู่จะฉวยโอกาสเจนนะ “ เธอหยิกมือเขาจนเขายอมคลายออก พลอยเจนจึงหันไปจ้องหน้าคนข้างหลัง “ อายอมรับก็ได้ว่าอาอยากจะฉวยโอกาสเจน อาอยากอยู่ใกล้ๆ เจน “ เขาก็ยอมรับออกมาอย่างลูกผู้ชาย แต่เธอกลับนึกถึงเรื่องที่เขาทำเธอเสียใจ “ เหรอ แต่ที่ผ่านมากลับตีตัวออกห่างเจนตลอด นั่นเหรอเรียกว่าอยากใกล้ชิด “ “ ก็เ