“ อาบน้ำนานจัง “ เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นจิรกิตติ์นั่งรออยู่ที่ปลายเตียง เขาจ้องร่างกายเธอที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตของเขาแล้วก็นึกขำ
“ ขำอะไร!! “ “ ก็ขำเจนไง อาไม่คิดว่าเจนจะกลัวพ่อแม่บ่นขนาดนั้น “ หญิงสาวถอนหายใจแรง “ ก็การโดนบ่นมันมีผลดีอะไรเหรอ หรือว่าคุณไม่อยากให้เจนอยู่ที่นี้ งั้นเจนกลับก็ได้ ป่านนี้แม่ก็คงจะนอนแล้ว “ พลอยเจนกำลังจะเดินออกจากห้อง จิรกิตติ์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกแล้วมากอดเอวของเธอไว้ “ ปล่อย! คุณอาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้น่ะ “ เธอพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออก หน้าคมก็โน้มมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเธอ “ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ อากอดลูกของอาในท้องเจน อาผิดอะไร “ คนฟังหัวร้อนควันออกหู เขาจะลวนลามเธอแล้วเอาลูกมาอ้างแบบนี้ได้ไง “ ลูกคุณยังเป็นก้อนเลือดอยู่เลย อย่ามาหาเรื่องตู่จะฉวยโอกาสเจนนะ “ เธอหยิกมือเขาจนเขายอมคลายออก พลอยเจนจึงหันไปจ้องหน้าคนข้างหลัง “ อายอมรับก็ได้ว่าอาอยากจะฉวยโอกาสเจน อาอยากอยู่ใกล้ๆ เจน “ เขาก็ยอมรับออกมาอย่างลูกผู้ชาย แต่เธอกลับนึกถึงเรื่องที่เขาทำเธอเสียใจ “ เหรอ แต่ที่ผ่านมากลับตีตัวออกห่างเจนตลอด นั่นเหรอเรียกว่าอยากใกล้ชิด “ “ ก็เพราะว่าอา….” “ พี่เจต! พี่เจตขา “ ไม่ทันที่จิรกิตติ์จะได้พูดอะไรไปไกลกว่านั้น ก็ดันมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา “ แม่บ้านคุณกลับมาเหรอ? “ เจนหันกลับไปประชดใส่เขา เพราะเธอรู้ดีถึงเขาจะอายุ 45 แต่ก็ไม่เคยขาดเรื่องผู้หญิง แม้ว่าเขาจะไม่ยอมจริงจังกับใครก็เถอะ “ เจนรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวอาลงไปดูเอง “ ว่าจบเขาก็เดินออกจากห้องไป พลอยเจนมองตามหลังเขาแล้วทำปากงุบงิบ “ เดี๋ยวอาลงไปดูเอง! คงกลัวยัยนั่นเห็นว่าเราอยู่ที่นี่นะสิไม่ว่า “ “ โมนา? มาทำไม “ ร่างอวบรีบเคลื่อนไหวเข้ามากอดแขนของเขาที่เดินลงมาหยุดยืนอยู่ที่ทางขึ้นบันได เจตมีสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด เขาลืมล็อคประตูรั้วได้อย่างไร “ ก็โมคิดถึงคุณทำไม 2-3 เดือนมานี้ไม่ไปหาโมเลยคะ “ โมนาแหงนคอมองหน้าคนตัวสูง แต่จิรกิตติ์กลับพยายามแกะตัวเธอออก “ กลับไปเถอะ ถ้าผมอยากจะเจอคุณผมก็ไปหาเองแหละ “ “ ไม่เอาค่ะ พี่เจตวันนี้โมขอค้างด้วยนะคะ มันดึกแล้ว “ เธอพยายามออดอ้อนเขา เจตก็ถอนหายใจแรง “ ผมเคยให้คุณมาค้างบ้านผมเหรอครับ กลับไปได้แล้ว!! “ เขาดันเธอสุดแรงให้ออกห่าง “ ทำไมไม่ให้เธอค้างด้วยล่ะคะ ดูท่าทางจะหิวมากนะนั่น “ จิรกิตติ์รีบเงยหน้าจ้องมองพลอยเจนที่กำลังเดินลงมาหา “ เจน ? “ “ เดี๋ยวเจนลงมานอนตรงโซฟาให้ก็ได้นะ “ หญิงสาวที่ลงมายืนอยู่ข้างเขาพูด สีหน้าของเธอไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ “ แกเป็นใคร!! “ โมนาตะคอกใส่คนมาใหม่เสียงดัง พลอยเจนจึงหันไปจ้องนางพร้อมจุปากใส่ “ จุๆ เบาๆ สิพี่สาวเดี๋ยวก็คอแหบหรอก “ จิรกิตติ์เห็นท่าไม่ดี ถ้าเจนอยู่ตรงนี้ต่อมีหวังได้ตบกันแน่ เขาอยากจัดการโมนาด้วยตัวเอง “ เจน กลับขึ้นห้องไปก่อนได้มั้ย “ มือใหญ่ดันแม่ของลูกเขาให้ห่างออกจากโมนา “ ที่คุณเลิกไปหาเลิกติดต่อโม เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคะ พี่มีของใหม่ อีหน้าด้าน! “ โมนาพุ่งไปตบพลอยเจน เสียงฝ่ามือดังเพียะ! “ อุ๊บส์ “ เจนรีบยกมือขึ้นปิดปาก เพราะคนที่โดนตบเมื่อกี้ไม่ใช่เธอ เนื่องจากจิรกิตติ์เอาตัวมาบังไว้ จึงเป็นเขาเองที่โดนตบ “ พี่เจต โมขอโทษ โมไม่ได้ตั้งใจ “ “ ออกไป!!! แล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีก!!! “ สองสาวสะดุ้งโหยง โมนานั้นรู้ดีว่าเจตตอนโมโหเป็นเช่นไหร่ จึงยอมถอยกรูดแล้วหันหลังวิ่งออกจากบ้านไป “ ไปแล้วค่ะ ไปแล้ว “ เมื่อเห็นหญิงสาววิ่งออกจากประตูบ้านแล้ว เขาจึงหยิบรีโมตขึ้นมากดล็อคประตูรั้วไว้ ส่วนอีกคนที่ยังไม่เคยเห็นเขาเสียงดังมากขนาดนี้มาก่อนก็เริ่มกลัว พลอยเจนกำลังหันหลังเตรียมจะย่องหนีขึ้นชั้นสอง “ เดี๋ยว!!! “ หญิงสาวสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเขาเรียกเธอเสียงดัง เธอจึงรีบหันไปจ้อง “ มีอะไรเหรอคะ เจนง่วงจะไปนอนแล้ว “ คิ้วยุ่งของจิรกิตติ์เริ่มคลายออก แล้วพูดกับคนที่กำลังทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ด้วยน้ำเสียงปกติ “ เมื่อกี้ลงมาทำไม อาก็บอกว่าให้อยู่บนห้อง ถ้าเกิดโมนาทำร้ายเราขึ้นมาจะทำยังไงห้ะเจน “ “ ก็สู้กลับสิ จะให้ทำยังไงล่ะ “ เธอตาเหลือกเสียงดังมาใส่เขา ทำให้จิรกิตติ์ถอนหายใจแรง “ เจน อารู้ว่าเราไม่ยอมคนนะ แต่เจนอย่าลืมว่าเจนน่ะ ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมาจะทำยังไง “ หญิงสาวเริ่มทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง เขาดุเธออีกแล้ว “ ถ้าเด็กในท้องเขาอยากเกิดมาเป็นลูกเจน ก็ต้องเข้มแข็ง ถ้าการง้างมือไปตบคู่นอนของคุณ แล้วจะหลุดออกมา เขาก็ไม่สมควรเกิดมาเป็นลูกเจนเหมือนกัน “ คนพูดเริ่มโมโหอย่างบอกไม่ถูกเธอกอดอกจ้องมาที่เขา “ แล้วนี่นอกจากโมนา ก็มี ขวัญตา นกน้อย ปลาทอง อีกใช่ปะ “ จนเธอเผลอหลุดปากพูดเหน็บเขา คนฟังตาโตทันที “ นี่เจนรู้ได้ไง “ เขาถามเธอกลับ หญิงสาวก็รีบสวนตอบทันควัน “ ก็แอบเห็นอยู่ตลอดว่าพาใครมาบ้านอะ “ “ อ้าว นี่เจนแอบดูอาหรือ “ เขาถามกลับสีหน้าดีใจเล็กน้อย เพราะสาวๆ พวกนั้นที่เขาเคยพามามันก็นานมากแล้ว พลอยเจนเห็นท่าทางพอใจของเขาแบบนั้นเธอก็รู้ตัว รีบหาเรื่องมาบ่ายเบี่ยง “ แล้วนี่ จะให้เจนเป็นหลานหรือเป็นเมีย ถ้าคนต่อไปมาเจนจะได้ทำตัวถูก “ “ พลอยเจน “ “ เจนว่าเจนกลับบ้านไปนอนดีกว่า บนเตียงของคุณคงจะไม่น่านอนแล้ว เจนไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร “ ว่าจบเธอก็เดินออกไปที่รั้วข้างบ้านซึ่งมีทางเชื่อมต่อไปยังบ้านของเธอ โดยมีจิรกิตติ์ยืนมองอยู่ เขาเคยพาสาวมาบ้านด้วยก็จริงแต่ไม่ได้เอามาทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย “ จะโดนเกลียดเพิ่มไหมเนี้ย “รุ่งเช้าที่แสนสดใส จ๊ะจ๋าเดินลงมาจากชั้นสองก็เจอเข้ากับลูกสาวที่นั่งจิบนมอยู่ตรงโซฟา “ อ้าวเจน ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ด้วยเพราะจำไม่ได้ จึงได้ถามพลางมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ แต่ก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นบางอย่างแปะอยู่บนหัวของลูก “ แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงปิดพลาสเตอร์ไว้ “ พลอยเจนเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันไปมองคนที่พูดด้วย เพราะในใจเธอนั้นคิดแต่เรื่องอื่นอยู่ นี่ถ้าแม่เห็นผ้าก๊อซเมื่อวานคงเป็นเรื่องแน่ ดีที่แผลน้อยๆ นั้นมันแห้งเร็วเธอจึงเอาพลาสเตอร์ปิดให้มันดูเป็นเรื่องเล็กลงมาหน่อย “ ล้มนิดเดียวเองค่ะ “ เธอตอบ “ ล้ม! ไปทำท่าไหนให้ล้ม แล้วนี้เป็นอะไรมากไหมหืม “ จ๊ะจ๋าเดินมานั่งข้างลูกแล้วสำรวจดูตามเนื้อตัว “ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแม่ “ ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็ใช่ว่าสีหน้าของแม่จะดูเครียดน้อยลง “ เหรอ แต่ครั้งหน้าแม่ไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้วนะ โดยเฉพาะกลับดึกดื่นแบบนี้นะ เจนท้องอยู่นะลูก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง “ พลอยเจนมองหน้าแม่ด้วยแววตาเศร้าลง “ แม่เป็นห่วงหลานเหรอ “ “ ก็ใช่น่ะสิ นี่หลานคนแรกของแม่เลยน้า “ เมื่อฟังแบบนั้นหญิงสาวก็เริ่มตาแดง “
“ จอดตรงนี้แหละค่ะพี่ “ พลอยเจนหยิบเงินให้กับคนขับรถ แล้วจึงก้าวขาลงมาที่อู่ซ่อมรถ มาดูรถของเธอที่ดูจะเละเทะเพราะชนหลักกิโลเมื่อคืน “ อีกนานมั้ยคะ ถึงจะซ่อมเสร็จ “ เธอเดินเข้าไปถามกับช่าง “ อย่างต่ำก็น่าจะอาทิตย์หนึ่งละครับคุณ “ “ ห้ะ ตั้งเป็นสัปดาห์เลยเหรอ “ หญิงสาวคิ้วขมวด สีหน้าเป็นกังวล “ ใช่ครับ เพราะอะไหล่รถคุณที่อู่ไม่มี ผมเพิ่งสั่งซื้อไปเมื่อเช้า กว่าจะถึงก็อีก 2-3 วัน “ คนฟังพยักหน้า เตรียมหันหลังจะเดินกลับแต่ขาเธอดันซวยเหยียบโดนน้ำมันเครื่อง ตัวลอยจะล้ม “ ว้าย!! “ “ เป็นอะไรไหมครับ “ โชคดีที่นายช่างคนนั้นมือไว รีบเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน เมื่อทรงตัวเองได้ เธอจึงรีบส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจับ นี่ถ้าล้มไปไม่รู้จะเป็นอะไรไปบ้าง “ ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานมาให้เธอ “ ครับ ยังไงก็เดินระวังหน่อยนะครับ “ หญิงสาวยิ้มตอบแล้วค่อยๆ ก้าวเดินออกมายังหน้าอู่ระหว่างนั้นมือเล็กก็ลูบท้องตัวเองอย่างใจหาย ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังสนั่นอยู่บริเวณใกล้ เมื่อเธอหันไปมองก็จำได้ว่าเป็นรถใคร รถหรูคันดังกล่าวเคลื่อนมาจอดต่อหน้าเธอ ไม่นานแว่นรถก็เปิดลง “ มาทำอะไรที่นี้ “ เจ้าข
“ ทำไมต้องทำแบบนี้ “ ปากอิ่มพร่ำถาม “ อาหวงเจน หวง–” นิ้วเรียวยกขึ้นมาแตะปากเขาเอาไว้ “ อย่ามาพูดเลย ทีตัวเองยังมีสาวในสต็อกเป็นสิบ จะมาพูดว่าหวงคนอื่นใครเขาจะเชื่อ “ มือเล็กผละออกจากปากเขา “ อย่าห่วงเลย ยังไงเจนก็จะคลอดลูกให้คุณก่อน แล้วถึงจะไปกับคนอื่น “ เธอพูดกับเขาอย่างประชดประชัน ส่วนคนฟังนั้นก็ถึงกับหน้าซีดพูดไม่ออก “ ถ้าจะไปส่งก็รีบออกรถได้แล้ว “ คนขับที่กำลังเสียใจอยู่ถอนหายใจเหนื่อยๆ พลอยเจนคงจะไม่มีใจให้เขาเลยสินะ เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน “ “ อือ ทำไมวันนี้มุกมาเช้าจัง “เจนทักทายพนักงาน ที่กำลังจัดร้านอยู่ มุกดาเห็นคนพี่มาคุยด้วยจึงหยุดคุย “ พอดีเมื่อคืนมุกนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นเช้าไม่มีอะไรให้ทำเลยมาเร็วนะคะ “ พลอยเจนก็จ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ “ ไม่สบายหรือเปล่าถึงได้นอนไม่หลับ อย่าหักโหมละ เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ “ “ ค่ะพี่เจน “ “ อือ แต่มุกทำแบบนี้ก็ดีแล้ว วันไหนมาก่อนก็มาเปิดร้านรอพี่ เพราะช่วงนี้พี่คงต้องมาช้ากลับเร็วบ่อยขึ้น “ “ ค่ะ สำหรับมุกไม่มีปัญหาอะไรหรอก ในฐานะที่พี่เจนไว้ใจถึงกับให้กุญแจร้านกับมุก มุกก็จะขยันทำงานไม่ทำให้
ผับเคทีแคท “ อ้าว นั่นเจนหรือเปล่า เจน! เจนทางนี้! “ เจระวี หรือ พลอยเจน หญิงสาวสูงราว 165 ร่างกายอวบอิ่มไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป เจ้าของผิวขาวผ่อง นัยน์ตาเฉี่ยว สวมชุดสีแดงรัดรูปก้าวขาเข้ามาในผับยังไม่ทันได้เห็นบุคคลที่เป็นเป้าหมายของตัวเธอด้วยซ้ำ แต่กลับได้ยินเสียงของชายหนุ่มออกสาวเรียกชื่อของเธอเสียงดัง ซึ่งดังกว่าเสียงเพลงเสียอีก พลอยเจนจึงรีบหันไปจ้องมอง “ เป็ด! เอ้ย ดักกี้เหรอ? “ เมื่อหันซ้ายมองขวาไปเจอต้นเสียง เธอก็ร้องชื่อของเขาคนนั้นออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะได้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เห็นแบบนั้นหญิงสาวจึงรีบก้าวขาเดินไปหา “ กลับมาจากนิวซีแลนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย “ เจนเดินมาทักแล้วนั่งลงข้างเพื่อน “ ถึงจะเปลี่ยนไปเยอะแต่มึงก็ยังจำกูได้นี่ แต่ไม่คิดเลยน่ะว่าจะได้มาเจอที่นี้ ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเกือบจะ 8 ปีแล้ว เป็นยังไงบ้าง “ คำถามสุดท้ายดักกี้ถามออกมาอย่างตื่นเต้น จนพลอยเจนพอจะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นหมายถึงใคร “ ที่ถามนี้ ถามกูเหรอ “ “ ไม่! 3 หนุ่มฮอตเดอะแก๊งมึงต่างหากละ แต่งงานมีหวานใจกันหมดหรือยัง “ พลอยเจนเบี่ยงหน้าหนีพร้อมส่ายไปมาเบาๆ
“ เอากับผู้ชายมันสนุกมากเลยเหรอวะ! “ “ ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ! “ ดักกี้แทบจะขยี้หูฟังใหม่ “ ก็กูไม่เคยนี่ ตั้งแต่เกิดมากูก็คบแต่กับผู้หญิง ไม่เคยคบผู้ชาย กูก็เลยอยากรู้ว่าการเอากับผู้ชายมันเป็นยังไง ทำไมผู้หญิงทุกคน..อย่างน้อยก็มีหนึ่งในคนที่กูคบอยู่ ถึงตัดใจจากของ..ของพวกผู้ชายไม่ได้ “ คนพูดรู้สึกเคืองมาก เพราะที่ผ่านมาเธอเคยคบผู้หญิงมา 4-5 คน แต่ทุกคนก็จะเข้ามาบอกกับเธอเสมอว่า ขาดผู้ชายไม่ได้ จนเธออยากจะรู้แล้ว ว่าไอ้นั่นของพวกผู้ชายมันมีดีอะไร! คิดแล้วมือสวยก็เอื้อมไปแย่งแก้วในมือเพื่อนขึ้นมากรอกปาก “ อ้าว แก้วกูอีเจน!” ดักกี้รีบร้องห้ามแล้วเอาแก้วใหม่มาแทนให้ “ วันนี้กูจะเมาให้สุด แล้วไปลองดู “ พลอยเจนตาเหลือกกว้างแหงนคอขึ้นไปมองห้องพักของเจ้าของผับอย่างเจ็บปวด “ มึงเอาจริงดิ! “ ดักกี้ก็ถามย้ำด้วยความเป็นห่วง “ ก็แน่น่ะสิ! “ พลอยเจนรีบตอบเสียงดัง มือของเธอวางแก้วลงโต๊ะเสียแรงจนก้อนน้ำแข็งกระเด็นออกมาจากแก้ว “ สวัสดีครับน้องสาว ทำไมดื่มหนักจัง ขอพี่ชนแก้วด้วยได้มั้ย “ หลังจากที่ดื่มไปได้สักพักพลอยเจนก็เริ่มเมา ซึ่งได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเธอ หญิงสาวจึงทักทายเขากลั
“ ปล่อยนะ จะพาเจนไปไหน ปล่อย “ พลอยเจนที่โดนอาเจตของเธอลากออกมาเริ่มมีอาการต่อต้านเขา จิรกิตติ์ก็หันมาจ้องดุเธอ “ กลับบ้านไง เดี๋ยวนี้หัดเป็นเด็กใจแตกแล้วเหรอ “ คนเมาก็ไม่ยอมให้เขาตะคอกว่าเธอฝ่ายเดียว “ เด็กบ้าอะไร เจน 30 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว “ เธอตะคอกว่าเขากลับ ซึ่งตัวเธอตอนนี้ก็โดนเขาดึงออกมาจนถึงลานจอดรถ “ แต่สำหรับอา เจนก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่งนั้นแหละ! “ ร่างบางโดนผลักดันให้หันหลังชนกับรถสปอร์ต “ ถามจริงๆ นะเจน ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนั้น แล้วอีกอย่างมาที่นี้ทำไม ปกติไม่มาที่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ “ คำถามของจิรกิตติ์ทำให้พลอยเจนที่กำลังเมา คิดเห็นร่างกายแฟนสาวตอนกอดรัดฟัดจูบกับชายอื่น เข้าห้องต่อหน้าต่อตาเธอ มือเล็กจึงได้ดึงคอเสื้อคนตรงหน้าให้โน้มมาหาแล้วจูบเพื่อไขข้อข้องใจ “ อืม “ ตอนแรกเจ้าของร่างใหญ่ก็พยายามต่อต้าน แต่เมื่อหญิงสาวไม่ยอมปล่อย เขาจึงช่วยสอนการจูบในแบบของเขาให้เธอ มือใหญ่ที่เคยจับตรงสองบ่าอันบอบบางเปลี่ยนไปทาบไว้ที่รถหรูแทน ใบหน้าของเขากดเข้าใกล้เธอมากขึ้น ดูดเม้มตรงมุมปากของคนตรงหน้าอย่างหิวกระหาย พลอยเจนที่ตอนแรกใจกล้ารุกจูบชายตรงหน้าก่อนเริ่มหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ ไม่เอานิ้ว “ เธอจ้องเขาด้วยแววตาเซ็กซี่ หญิงสาวไม่อยากได้ของพวกนั้น เธอแค่อยากรู้ว่าตรงนั้นของผู้ชายจะเป็นเช่นไร มือน้อยเอื้อมขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายตรงหน้า แววตาของเธออ้อนอ่อยให้เขารีบๆ ปลดกางเกงตัวนั้นออก คนแก่เห็นเช่นนั้นเหตุใดจะทนไหว ไม่นานนักร่างกายของทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด ตาเฉี่ยวของพลอยเจนจ้องไปตรงสิ่งที่เธอใคร่รู้ ซึ่งกำลังตั้งผง่านชูชัน ใกล้กับหว่างขาของเธอ “ เอามันเข้ามาเลยสิ “ เธอเงยขึ้นไปจ้องหน้าเจ้าของมันด้วยแววตาสั่นๆ ฤทธิ์เมาทำให้หญิงสาวมองไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เมื่อแท่งร้อนของเขายัดใส่เข้ามา ปากอิ่มก็กรีดร้องอย่างเจ็บแสบ รับรู้ว่ามันคงจะใหญ่กว่านิ้วเป็นไหนๆ “ อ้า…อ้าก..อือ ซี้ด โอ้ ทำไมมันถึง “ คนกระทำยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เขายัดเข้าไปแค่หัวเหตุใดเธอจึงร้องโหยหวนเช่นนี้ ตอนแรกจิรกิตติ์ก็ลังเลเล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่เมื่อคิดเห็นตอนที่เธอยั่วยวนคนอื่นเขาก็เกิดโมโห อยากทำให้เธอรีบๆ เป็นของเขาให้มันจบๆ “ อ้า…อือ เจน..” เมื่อยัดแกนกายใส่เข้าไปลึกขึ้นชายวัย 45 เช่นเขาก็ร้องครวญครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ร่างกายของหญิงสาวมันช่างอุ่นและรัดแน่น สมแล้วท
“ อือ “ ร่างของหญิงสาวรู้สึกตัวก็มานอนอยู่ในห้องพัก มือบางยกขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพลางตาเหลือกโผน ตัวเธอรีบดีดลุกนั่งมองดูสภาพตัวเองกับคนข้างกาย “ มาอยู่ในห้องตั้งแต่ตอนไหน ? “ พลอยเจนหวนคิดอีกครั้งจนจำได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่บนรถ แม้เธอจะจำเรื่องราวต่อจากนั้นได้เลือนลาง แต่ผ้าปูที่นอนที่ทั้งสองนอนอยู่ ก็สามารถบอกได้ว่าตอนเข้ามาตรงนี้ไม่ได้มีแค่มานอน พลอยเจนจ้องไปที่หน้าของคนที่เธอเรียกว่าอาเจต เขาเป็นรุ่นน้องคนสนิทของพ่อเธอ ที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้ารูปไข่ก็ร้อนผ่าวและส่ายไปมา “ บ้าเอ้ย แกจะลองกับใครก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเขา! “ เธอจ้องคนที่หลับอยู่อย่างไม่พอใจ แล้วรีบลุกดึงผ้าห่มมาปิดกายเพื่อจะออกไปเอาเสื้อผ้าบนรถ “ แล้วจะใส่ยังไงวะเนี่ย “ เธอบ่นจ้องชุดสีแดงรัดติ๋วในมือที่ขาดไม่เหลือชิ้นดี มือเล็กทิ้งมันลงแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาขึ้นมาแทน “ เจน! “ ระหว่างที่ติดกระดุมเสื้ออยู่ เจ้าของเสื้อก็เดินออกมา เธอหันไปสะดุ้งจ้องมองเขา ที่มีใบหน้าเหมือนรู้สึกผิดกำลังจะเอ่ยบางอย่างกับเธอ “ คืออา—- “ “ ไม่ต้องพูด! เงียบ! ส่วนเรื่องเมื่อคืนก็ลืมๆ
“ ทำไมต้องทำแบบนี้ “ ปากอิ่มพร่ำถาม “ อาหวงเจน หวง–” นิ้วเรียวยกขึ้นมาแตะปากเขาเอาไว้ “ อย่ามาพูดเลย ทีตัวเองยังมีสาวในสต็อกเป็นสิบ จะมาพูดว่าหวงคนอื่นใครเขาจะเชื่อ “ มือเล็กผละออกจากปากเขา “ อย่าห่วงเลย ยังไงเจนก็จะคลอดลูกให้คุณก่อน แล้วถึงจะไปกับคนอื่น “ เธอพูดกับเขาอย่างประชดประชัน ส่วนคนฟังนั้นก็ถึงกับหน้าซีดพูดไม่ออก “ ถ้าจะไปส่งก็รีบออกรถได้แล้ว “ คนขับที่กำลังเสียใจอยู่ถอนหายใจเหนื่อยๆ พลอยเจนคงจะไม่มีใจให้เขาเลยสินะ เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน “ “ อือ ทำไมวันนี้มุกมาเช้าจัง “เจนทักทายพนักงาน ที่กำลังจัดร้านอยู่ มุกดาเห็นคนพี่มาคุยด้วยจึงหยุดคุย “ พอดีเมื่อคืนมุกนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นเช้าไม่มีอะไรให้ทำเลยมาเร็วนะคะ “ พลอยเจนก็จ้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ “ ไม่สบายหรือเปล่าถึงได้นอนไม่หลับ อย่าหักโหมละ เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ “ “ ค่ะพี่เจน “ “ อือ แต่มุกทำแบบนี้ก็ดีแล้ว วันไหนมาก่อนก็มาเปิดร้านรอพี่ เพราะช่วงนี้พี่คงต้องมาช้ากลับเร็วบ่อยขึ้น “ “ ค่ะ สำหรับมุกไม่มีปัญหาอะไรหรอก ในฐานะที่พี่เจนไว้ใจถึงกับให้กุญแจร้านกับมุก มุกก็จะขยันทำงานไม่ทำให้
“ จอดตรงนี้แหละค่ะพี่ “ พลอยเจนหยิบเงินให้กับคนขับรถ แล้วจึงก้าวขาลงมาที่อู่ซ่อมรถ มาดูรถของเธอที่ดูจะเละเทะเพราะชนหลักกิโลเมื่อคืน “ อีกนานมั้ยคะ ถึงจะซ่อมเสร็จ “ เธอเดินเข้าไปถามกับช่าง “ อย่างต่ำก็น่าจะอาทิตย์หนึ่งละครับคุณ “ “ ห้ะ ตั้งเป็นสัปดาห์เลยเหรอ “ หญิงสาวคิ้วขมวด สีหน้าเป็นกังวล “ ใช่ครับ เพราะอะไหล่รถคุณที่อู่ไม่มี ผมเพิ่งสั่งซื้อไปเมื่อเช้า กว่าจะถึงก็อีก 2-3 วัน “ คนฟังพยักหน้า เตรียมหันหลังจะเดินกลับแต่ขาเธอดันซวยเหยียบโดนน้ำมันเครื่อง ตัวลอยจะล้ม “ ว้าย!! “ “ เป็นอะไรไหมครับ “ โชคดีที่นายช่างคนนั้นมือไว รีบเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน เมื่อทรงตัวเองได้ เธอจึงรีบส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจับ นี่ถ้าล้มไปไม่รู้จะเป็นอะไรไปบ้าง “ ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานมาให้เธอ “ ครับ ยังไงก็เดินระวังหน่อยนะครับ “ หญิงสาวยิ้มตอบแล้วค่อยๆ ก้าวเดินออกมายังหน้าอู่ระหว่างนั้นมือเล็กก็ลูบท้องตัวเองอย่างใจหาย ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังสนั่นอยู่บริเวณใกล้ เมื่อเธอหันไปมองก็จำได้ว่าเป็นรถใคร รถหรูคันดังกล่าวเคลื่อนมาจอดต่อหน้าเธอ ไม่นานแว่นรถก็เปิดลง “ มาทำอะไรที่นี้ “ เจ้าข
รุ่งเช้าที่แสนสดใส จ๊ะจ๋าเดินลงมาจากชั้นสองก็เจอเข้ากับลูกสาวที่นั่งจิบนมอยู่ตรงโซฟา “ อ้าวเจน ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ด้วยเพราะจำไม่ได้ จึงได้ถามพลางมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ แต่ก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นบางอย่างแปะอยู่บนหัวของลูก “ แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงปิดพลาสเตอร์ไว้ “ พลอยเจนเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันไปมองคนที่พูดด้วย เพราะในใจเธอนั้นคิดแต่เรื่องอื่นอยู่ นี่ถ้าแม่เห็นผ้าก๊อซเมื่อวานคงเป็นเรื่องแน่ ดีที่แผลน้อยๆ นั้นมันแห้งเร็วเธอจึงเอาพลาสเตอร์ปิดให้มันดูเป็นเรื่องเล็กลงมาหน่อย “ ล้มนิดเดียวเองค่ะ “ เธอตอบ “ ล้ม! ไปทำท่าไหนให้ล้ม แล้วนี้เป็นอะไรมากไหมหืม “ จ๊ะจ๋าเดินมานั่งข้างลูกแล้วสำรวจดูตามเนื้อตัว “ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแม่ “ ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็ใช่ว่าสีหน้าของแม่จะดูเครียดน้อยลง “ เหรอ แต่ครั้งหน้าแม่ไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้วนะ โดยเฉพาะกลับดึกดื่นแบบนี้นะ เจนท้องอยู่นะลูก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง “ พลอยเจนมองหน้าแม่ด้วยแววตาเศร้าลง “ แม่เป็นห่วงหลานเหรอ “ “ ก็ใช่น่ะสิ นี่หลานคนแรกของแม่เลยน้า “ เมื่อฟังแบบนั้นหญิงสาวก็เริ่มตาแดง “
“ อาบน้ำนานจัง “ เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นจิรกิตติ์นั่งรออยู่ที่ปลายเตียง เขาจ้องร่างกายเธอที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตของเขาแล้วก็นึกขำ “ ขำอะไร!! “ “ ก็ขำเจนไง อาไม่คิดว่าเจนจะกลัวพ่อแม่บ่นขนาดนั้น “ หญิงสาวถอนหายใจแรง “ ก็การโดนบ่นมันมีผลดีอะไรเหรอ หรือว่าคุณไม่อยากให้เจนอยู่ที่นี้ งั้นเจนกลับก็ได้ ป่านนี้แม่ก็คงจะนอนแล้ว “ พลอยเจนกำลังจะเดินออกจากห้อง จิรกิตติ์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบลุกแล้วมากอดเอวของเธอไว้ “ ปล่อย! คุณอาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้น่ะ “ เธอพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออก หน้าคมก็โน้มมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเธอ “ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ อากอดลูกของอาในท้องเจน อาผิดอะไร “ คนฟังหัวร้อนควันออกหู เขาจะลวนลามเธอแล้วเอาลูกมาอ้างแบบนี้ได้ไง “ ลูกคุณยังเป็นก้อนเลือดอยู่เลย อย่ามาหาเรื่องตู่จะฉวยโอกาสเจนนะ “ เธอหยิกมือเขาจนเขายอมคลายออก พลอยเจนจึงหันไปจ้องหน้าคนข้างหลัง “ อายอมรับก็ได้ว่าอาอยากจะฉวยโอกาสเจน อาอยากอยู่ใกล้ๆ เจน “ เขาก็ยอมรับออกมาอย่างลูกผู้ชาย แต่เธอกลับนึกถึงเรื่องที่เขาทำเธอเสียใจ “ เหรอ แต่ที่ผ่านมากลับตีตัวออกห่างเจนตลอด นั่นเหรอเรียกว่าอยากใกล้ชิด “ “ ก็เ
หลังจากนั้นไม่นานจิรกิตติ์ก็พาหญิงสาวกลับมาที่บ้าน รถหรูจอดเทียบที่หน้าบ้านของพลอยเจน “ ลงไหม “ เมื่อเขาเห็นว่าเธอเอาแต่นั่งนิ่งจึงได้หันไปถาม หญิงสาวก็ไม่ได้หันมาเอาแต่มองเข้าไปในบ้าน “ คุณคิดว่าพ่อกับแม่จะนอนกันหรือยังคะ “ เจตฟังเช่นนั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคงกลัวโดนพ่อแม่ซักไซ้ “ ดึกขนาดนี้แล้ว ก็คงจะหลับกันหมดแล้วละ นี่เจนกลัวพ่อกับแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ “ “ ก็ไม่ แต่คนแก่บ่นฟังแล้วมันหดหู่ใจต่างหากละ เจนเกลียดคนแก่ที่ชอบบ่นยาวๆ ที่สุด “ ประโยคหลังเธอหันมาจ้องเขา ทำเอาคนข้างกายสะดุ้งเล็กน้อย “ งั้นให้อาเดินเข้าไปส่งมั้ย “ เขาเสนอ แต่เธอกลับส่ายหน้า “ ไม่จำเป็น “ หญิงสาวเปิดประตูกำลังจะก้าวขาลงจากรถแต่กลับเหลือบไปเห็นว่าแม่นั่งอยู่ในห้องนอนของเธอผ่านหน้าต่าง เธอเลยรีบดึงขากลับขึ้นรถมาแล้วปิดประตูเอาไว้ดังเดิม “ อ้าว มีอะไรหรือเปล่า? “ “ ไปบ้านคุณอากันเลยเถอะ ถ้าแม่เห็นเจนหัวแตกคงได้บ่นยาวยันพรุ่งนี้เช้าแน่ “ เธอหันมาทำหน้ายุ่งใส่เขา จิรกิตติ์ก็เผยยิ้มกว้าง สิบกว่าปีได้แล้วมั้งที่เธอไม่ได้ไปที่บ้านของเขา “ เจนจะไปนอนบ้านอาเหรอ “ “ ทำไมคะ ไม่ได้หรือไง ถ้าไม่ได
‘ อาเจตคะ? ‘ เด็กหญิงวัยสิบขวบนามว่าพลอยเจนวิ่งเข้ามาในบ้านของคนที่เธอเรียกว่าอา ทั้งวิ่งและตามหาเขาไปทั่ว ‘ มีอะไรเจน แล้วนี่ไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้ ‘ จิรกิตติ์เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน แล้วลงมานั่งย่อตัวคุยกับหลานสาวที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนมอมแมม ‘ ต่อยกับพวกผู้ชายที่โรงเรียนมาค่ะ ‘ ‘ ห๊ะ! ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะเจน ‘ ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตกใจ เขารู้ว่าเด็กคนนี้ดื้อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ ‘ ถ้าพวกมันอยู่เฉยๆ เจนก็ไม่สนใจหรอก แต่พวกมันมาล้อหน้าม้าเจนนี่น่า ‘ คนตัวน้อยจับและแหงนมองดูผมหน้าม้าที่แสนจะภูมิใจของตัวเอง ‘ แม่อุตส่าห์ตัดให้เลยนะ แถมพวกมันยังล้อว่าเจนเป็นม้าดีดกะโหลกอีก ‘ คนฟังถึงกับไปไม่เป็น เขาผิดเองใช่มั้ยที่สอนมวยให้หลาน ‘ แล้วพวกผู้ชายที่เจนไปต่อยกับเขานะกี่คน ‘ ‘ ปากแตกสองคนค่ะ อีกคนตาเขียว ครูเลยอยากให้เรียกผู้ปกครองไปพบพรุ่งนี้ ‘ เด็กหญิงพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ส่งมาให้ ‘ แล้วก็จะให้อาไปแทนให้อีกล่ะสิ ‘ ‘ ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิคะ หรือว่าอาเจตจะไม่ไปให้เจนเหรอ พ่อก็ไม่อยู่แม่ก็ทำงานหนัก ถ้าอาเจตไม่ไปใครจะไปให้คะ เจนไม่มีใครแล้วนี่ ‘ เด็กหญิงปล่อยโฮร้องไ
“ เมื่อไหร่เจนจะกลับมาเนี้ย “ คนเป็นแม่บ่นหลังจากเอาอาหารมาตั้งโต๊ะหมดแล้วยังไม่เห็นหน้าลูกสาวโผล่มา “ เถลไถลแต่เล็กจนโตจริงๆ ลูกสาวคนนี้ “ แสงรวีเห็นอาการกระวนกระวายของเมียก็รีบร้องปราม “ อย่าไปรอเลย สงสัยคงไม่มาแล้วแหละ มากินข้าวกันเถอะ “ ระหว่างที่ทุกคนกำลังจับช้อนส้อม เสียงมือถือของจิรกิตติ์ก็ดังขึ้น เขาจึงขอตัวลุกจากโต๊ะออกไปรับสาย แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์ใครเขาก็แปลกใจไม่น้อย เพราะหลานสาวคนนี้ไม่ได้โทรหาเขาแบบนี้นานแล้ว [“ ฮัลโหล ถ้าตอนนี้คุณอยู่กับพ่อแม่เจนละก็ รีบเงียบปากไว้เลยนะ “] เมื่อรับสายเขาก็โดนเธอขู่เสียงแข็ง “ ทำไม เป็นอะไรหรือเปล่า “ [“ รถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล “] “ ห๊ะ!!! “ จิรกิตติ์ร้องออกมาด้วยความตกใจ มือไม้สั่นไปหมด [“ อย่าบอกพ่อแม่เจนเด็ดขาดเลยนะ เจนไม่อยากโดนด่า แล้วคุณก็มารับเจนด้วย “] “ ก็ได้ ๆ “ เมื่อหญิงสาววางสายไป จิรกิตติ์ที่ตอนนี้จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวก็รีบวิ่งกลับไปหาพี่ชายพี่สาวที่โต๊ะกินข้าว “ พี่แสงพี่จ๊ะจ๋า พอดีผมมีงานด่วน ต้องขอตัวก่อนนะครับ “ ไม่ทันที่จะให้ทั้งคู่ได้ซักถามเจตก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านของเขาทันที “ อ้า
“ เจนไปไหนแล้วล่ะ “ จิรกิตติ์ทำการเก็บจานชามในห้องเสร็จ เดินออกมาก็ไม่เห็นหลานสาวตัวแสบแล้ว เขาจึงหันไปถามกับน้องพนักงาน “ มุกเห็นพี่เจนขับรถออกไปนานแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าไปไหนเหมือนกัน พอดีมุกไม่ได้ถามไว้ “ เมื่อได้ยินแบบนั้นคนถามก็พยักหน้าเข้าใจ เจนไปทำอะไรที่ไหนอีกนะ เขาเริ่มจะกังวลแล้วสิ อพาร์ทเม้นท์ แห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากเจระวีคาเฟ่เท่าไหร่นักในห้อง 305 มีร่างของพลอยเจนนั่งอยู่บนเตียง ในมือถือโทรศัพท์ต่อสายหาแฟนสาวที่กำลังจะได้กลายเป็นแค่พี่น้อง [“ ฮัลโหล พี่เจนในที่สุดพี่ก็โทรมา คิตตี้คิดว่าพี่เทคิตตี้ไปแล้ว “] ปลายสายตอบกลับเธอมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงตื่นเต้น “ มาหาหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย ตอนนี้รออยู่ที่ห้องของเรา “ พูดจบเธอก็ตัดสาย เธอไม่อยากจะให้ความสัมพันธ์นี้ไปต่อแล้ว ในเมื่อคนรักไม่ซื่อสัตย์ ก็ควรจะจบ เพราะเรื่องที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้คงไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับหญิงสาวได้เคลียร์ใจแล้วไปต่อได้อีก มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาน้อยๆ ที่หยดลงมาบนใบหน้า บ้านรุณรวี “ คุณเจตมาหรือยังตูน “ จ๊ะจ๋าที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวถามกับแม่บ้านที่เพิ่งเดินออกไปจัดโต๊ะอาหารที่ห้องกิ
“ เจนยอมแต่งครับ “ “ ห๊ะ! แล้วไปพูดท่าไหนเนี้ย ปกติเห็นเจนตั้งท่าจะเกลียดแกยิ่งกว่าอะไรดี “ แสงรวีที่ตกใจรีบหลุดปากถาม เจตจึงมีเพียงส่งยิ้มอ่อนให้ “ เอาเป็นว่าตามนั้นแหละครับพี่แสง ไว้เย็นนี้เราค่อยมาคุยกันใหม่ ผมต้องไปบริษัท “ “ ไม่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนเหรอ “ จ๊ะจ๋าชักชวน คนฟังก็รีบส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรผมทานมาแล้ว ไปนะครับ “ ลาทั้งคู่เสร็จเขาจึงเดินออกไป ทำให้สองผัวเมียที่ยังอยู่หันมาจ้องหน้าแล้วคุยกันถึงเรื่องของทั้งสอง “ คุณคิดว่าเจนคือพราวมาเกิดใหม่จริงมั้ยคะ “ คนที่ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องแบบนี้เหลือบมองเมียของเขา ตอนได้ยินในสิ่งที่เธอถาม “ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน “ “ แต่ฉันเริ่มจะเชื่อขึ้นมาแล้วนะคะ พราวอาจจะกลับมาหาเจตจริงๆ ก็ได้ “ แสงรวีถอนหายใจแรงแล้วหันมาพูดกับเมียน้ำเสียงเด็ดขาด “ จะยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้ลูกของเราคือเจน ไม่ใช่พราว แล้วก็หวังว่าเจตจะเห็นเจนเป็นพลอยเจนเหมือนกัน ผมไม่อยากให้ลูกต้องเสียใจ “ จ๊ะจ๋าได้ฟังเช่นนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ “ อือ จริงด้วยค่ะ ลูกของเราไม่ใช่ตัวแทนของใครสักหน่อย “ เจระวีคาเฟ่ พลอยเจนที่กำลังช่วยพนักงานจัดโต๊ะอยู่ รีบหยิบมือถือท