ตอนที่ 16 ไอ้แก่หัวงู

หลังจากนั้นไม่นานจิรกิตติ์ก็พาหญิงสาวกลับมาที่บ้าน รถหรูจอดเทียบที่หน้าบ้านของพลอยเจน

“ ลงไหม “ เมื่อเขาเห็นว่าเธอเอาแต่นั่งนิ่งจึงได้หันไปถาม หญิงสาวก็ไม่ได้หันมาเอาแต่มองเข้าไปในบ้าน

“ คุณคิดว่าพ่อกับแม่จะนอนกันหรือยังคะ “ เจตฟังเช่นนั้นเขาก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคงกลัวโดนพ่อแม่ซักไซ้

“ ดึกขนาดนี้แล้ว ก็คงจะหลับกันหมดแล้วละ นี่เจนกลัวพ่อกับแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ “

“ ก็ไม่ แต่คนแก่บ่นฟังแล้วมันหดหู่ใจต่างหากละ เจนเกลียดคนแก่ที่ชอบบ่นยาวๆ ที่สุด “ ประโยคหลังเธอหันมาจ้องเขา ทำเอาคนข้างกายสะดุ้งเล็กน้อย

“ งั้นให้อาเดินเข้าไปส่งมั้ย “ เขาเสนอ แต่เธอกลับส่ายหน้า

“ ไม่จำเป็น “ หญิงสาวเปิดประตูกำลังจะก้าวขาลงจากรถแต่กลับเหลือบไปเห็นว่าแม่นั่งอยู่ในห้องนอนของเธอผ่านหน้าต่าง เธอเลยรีบดึงขากลับขึ้นรถมาแล้วปิดประตูเอาไว้ดังเดิม

“ อ้าว มีอะไรหรือเปล่า? “

“ ไปบ้านคุณอากันเลยเถอะ ถ้าแม่เห็นเจนหัวแตกคงได้บ่นยาวยันพรุ่งนี้เช้าแน่ “ เธอหันมาทำหน้ายุ่งใส่เขา จิรกิตติ์ก็เผยยิ้มกว้าง สิบกว่าปีได้แล้วมั้งที่เธอไม่ได้ไปที่บ้านของเขา

“ เจนจะไปนอนบ้านอาเหรอ “

“ ทำไมคะ ไม่ได้หรือไง ถ้าไม่ได้เจนจะได้ไปนอนที่อื่น “

“ ก็ต้องได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ใจร้อนจริงๆ “ เขาอมยิ้มมุมปากจากนั้นก็ขับรถเข้าไปจอดในลานบ้านของตัวเอง

“ ทำไมบ้านมันมืดแบบนี้ล่ะ “ หญิงสาวที่ลงรถแล้วเดินนำเข้าบ้านมาก่อน บ่นพึมพำจ้องเข้าไปในบ้านที่มืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟ

“ พอดีแม่บ้านคนก่อนเขาลาออกไปดูแลพ่อที่ป่วยนะ อาเลยยังไม่ได้หาแม่บ้านใหม่ “ จิรกิตติ์เดินตามเข้ามา ก่อนจะชนเข้ากับเธอที่อยู่ๆ ก็หยุดเดินมือใหญ่จึงรีบคว้าเอวเล็กไว้ พร้อมดุเธอเสียงดัง

“ เจน คิดจะหยุดก็หยุดแบบนี้ได้ยังไง เกือบล้มแล้วมั้ย “ เจระวีขมวดคิ้วยุ่ง เขามันดุเก่งจนติดเป็นนิสัยแล้วสิท่า

“ ก็มืดขนาดนี้เดินเข้าไปก็คงไปชนโต๊ะชนเก้าอี้เหมือนเดิมนั่นแหละ ว่าแต่ปุ่มเปิดไฟมันอยู่ตรงไหนแล้ว “ เขาวีนมาเธอวีนกลับ จิรกิตติ์ถึงกับส่ายหน้า เขาจึงได้เดินเข้ามาใช้มือคลำหาสวิตช์ไฟโดยที่มีร่างบางของเธอแนบมาด้วย เหตุเพราะเขาไม่ยอมปล่อยมือจากเอวบางแถมยังใช้นิ้วกดเล่นเบาๆ อย่างสนุกมืออีก

“ โอ้ย อาเจต “ จนหญิงสาวเริ่มงอแงร่างของเธอถูกดันให้ชิดกำแพง เมื่อไฟในบ้านสว่างขึ้นสองคู่ดวงตาก็ประสานจดจ้องกัน พลอยเจนมองเข้าไปในดวงตาเขาที่กำลังมองเธออย่างเอ็นดูเหมือนกับเมื่อหลายปีก่อน แต่กลับไม่เหมือนเสียหมดมันต่างออกไป ซึ่งเธอกลับรู้สึกชอบ ที่เขาไม่ทำตัวเฉยชาใส่เธออีกแล้ว

“ คืนนี้เจนนอนห้องเดียวกันกับอานะ “ มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบคลำที่หน้าสวย เจระวีเห็นเช่นนั้นจึงรีบดีดใบหน้าของเธอออกจากมือเขา

“ ทะลึ่ง! ถึงในท้องเจนจะมีลูกของคุณอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจนจะใจง่ายนอนกับคุณเป็นรอบที่สองนะ “ จิรกิตติ์มองหน้าที่ตกใจของเธอแล้วเขาก็อดขำไม่ได้

“ ฮาฮ่า คิดอะไรอยู่หรือเจน ที่อาบอกว่าให้นอนห้องเดียวกัน เพราะห้องอื่นยังไม่ได้ทำความสะอาดต่างหาก แม่บ้านก็ไม่อยู่ อากลัวว่าฝุ่นมันจะเยอะแล้วเราจะเป็นหวัดเอา “ มือใหญ่ยกขึ้นมาบีบจมูกเธอไปทีหนึ่ง “ หรือเจนจะกลับไปนอนบ้านล่ะ “ พลอยเจนปฏิเสธไม่ได้เพราะยังเหลือบเห็นว่าแม่อยู่ในห้องนอนของตัวเองอยู่เลย ถ้ากลับไปตอนนี้แม่บ่นยับแน่

“ จะกลัวทำไมเจน แค่นอนเฉยๆ เอง ผู้หญิงผู้ชายนอนด้วยกันไม่เห็นจะต้องเป็นเรื่องนั้นเรื่องเดียวนี่ “ หญิงสาวฟังเช่นนั้นก็ยิ้มมุมปาก บ่นเขาออกมาเสียงแผ่วเบา

“ หือ! ขนาดเห็นมาตั้งแต่เด็กนะ ยังทำกันได้ลง “

“ แล้วเจนเริ่มก่อนทำไมล่ะ “ แต่พอเขาย้อนถามเธอกลับหญิงสาวก็เงียบพูดไม่ออกเถียงไม่ได้

“ ไอ้แก่โรคจิต! “ แต่มีหรือว่าเธอจะยอมเงียบไปเลย ก่อนเดินหนีเธอได้หันมาทิ้งท้ายว่าเขา แล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นสองไปหน้าตาเฉย จนคนโดนว่าก็ทำได้แค่ส่ายหน้า

จิรกิตติ์ยังวุ่นอยู่กับการเก็บบ้านข้างล่างไปพักใหญ่ ไม่นานจึงเดินขึ้นมาบนห้อง เขาเปิดประตูเข้ามาก็เห็นหญิงสาวกำลังถอดเสื้อ

“ ว้าย! จะเข้ามาทำไมไม่รู้จักเคาะประตู! “ พลอยเจนรีบจับเสื้อบนเตียงขึ้นมาปิดอกไว้

“ นี่มันบ้านอานะเจน แล้วใครมันจะไปรู้ว่าเจนกำลังแก้ผ้า “ หญิงสาวมองค้อนเขา

“ ออกไปนะ! “

“ ไม่ต้องอายหรอกน่า วันนั้นอาก็เห็นหมดแล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน ขนาดเท่าไหร่ “ พลอยเจนถึงกับอ้าปากค้างให้คำพูดท่าทียียวนของเขา มือเล็กรีบหยิบหมอนขึ้นปาใส่เขาเต็มแรง

“ โอ้ย!! “

“ ออกไปนะ ไอ้แก่หัวงู “

“ อะ ออกก็ออก “ เขารีบถอยกลับออกไปอย่างฝืนใจ ขาเล็กของพลอยเจนก็ถอยไปชนโต๊ะ ทำให้กรอบรูปบนโต๊ะตกพื้น เธอจับมันขึ้นมาดู กรอบรูปอันนี้เป็นภาพใหญ่ ในรูปมีรูปที่เธอถ่ายคู่กับเขาตั้งแต่เล็กจนถึงตอนที่เธอเรียนมัธยมต้น

“ คุณเปรียบเหมือนคนในครอบครัวของเจน แต่ว่า…” พลอยเจนมีสีหน้าเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็วางกรอบรูปไว้แล้วรีบเดินไปอาบน้ำ