“ คุณก็ออกไปสิ จะให้เจนนอนยังไง “จิรกิตติ์ขำออกมาเบาๆ “ ฮาฮ่า ทำไมเหรอเจน เราสองคนเคยใกล้ชิดกันจนมีเจ้าตัวน้อยด้วยกันแล้วนะ ไม่เห็นมีอะไรที่เจนจะต้องกลัวอาขนาดนั้นเลย “ หญิงสาวถอนหายใจแรง เธอนี่นะกลัวเขา “ เจนไม่ได้กลัว เจนก็แค่ไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณ ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายของคนอื่น “ คนฟังคิ้วขมวด “ ของคนอื่นที่ไหน ตอนนี้เราแต่งงานเป็นผัวเมียกันแล้วนะ คนที่จะพูดว่าเป็นเจ้าของอาได้ก็มีแค่เจน “ คนฟังหันหน้าหนีเหลือบเพียงลูกกะตามาดูเขา “ แต่เราแต่งงานกันก็เพื่อลูก ไม่ใช่แต่งเพราะความรัก “ คำพูดของเธอทำเอาเขาถึงกับซึม ร่างสูงลุกยืน “ อือ เจนนอนลงได้แล้ว “ “ คุณก็ออกไปสิ “ “ ไม่ออก อาจะอยู่ส่งลูกของอาเข้านอนก่อน “ คนที่นั่งอยู่รีบมองค้อนเขา “ เร็วหน่อยสิ อาอยากกลับไปนอนเหมือนกันนะ “ หญิงสาวเห็นแบบนั้นจึงจำใจเอนตัวลงนอนเนื่องจากอยากให้เขารีบๆ ไปให้พ้นตา เขาเองก็นั่งลงบนพื้นข้างเตียง มือหนาเอื้อมมาเปิดเสื้อของเธอขึ้น “ คุณจะทำอะไร! “ หญิงสาวรีบยื่นมือจับมือเขาไว้ทันที “ อาจะคุยกับลูกไม่ได้เหรอเจน “ พลอยเจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแต่ก็ยอมปล่อยมือให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เข
ตกดึกของคืนเดียวกัน “ ฮื้อๆ “ จิรกิตติ์ตื่นนอนหลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้อยู่ไม่ไกลมาได้สักพักแล้ว “ เจน? “ เขารีบลุกออกจากห้อง แล้วเดินไปที่ห้องของหญิงสาวแต่ไม่ปรากฏเห็นเธออยู่ในนั้น เขาจึงเดินตามเสียงร้องไห้นั้นไป ดวงไฟในห้องครัวสว่างขึ้น เจระวีที่กำลังนั่งร้องไห้จึงหันมาสบตากับเขา เห็นแบบนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปดูเธอ “ เจนเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม “ หญิงสาวเห็นเขามายืนใกล้จึงซุกหน้าใส่อกของชายตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล “ เป็นอะไร ใครทำอะไรให้ “ “ ฮื้อๆ “ “ เจน! “ เจระวีหรือพลอยเจนเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวจนจิรกิตติ์ไม่รู้จะทำเช่นไร นอกจากยืนลูบหลังปลอบใจให้เบาๆ จนเธอเงียบไปเอง “ คราวนี้บอกอาได้หรือยังว่าร้องไห้ทำไม “ แต่เมื่อเขาถามเธออีก หญิงสาวก็เบ้ปากจะร้องไห้ต่อ “ ฮื้อ “ “ อ้าว เจน? “ “ ฮื้อ ในตู้เย็นไม่มีขนมเลย ไม่มีอะไรให้กิน “ นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เย็น เมื่อเขามองตามแล้วเธอจึงหมอบหน้าลงบนโต๊ะร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กน้อย “ เจนหิวข้าว “ ปากเล็กพึมพำทั้งน้ำตา จนคนมองยู่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร “ แต่นี้มันเพิ่งจะตี 1 เองนะเจน เมื่อตอนเย็นก
“ อ้าวเจน มาแล้วเหรอ แม่ว่าจะไปตามพอดี “ จ๊ะจ๋าเดินมาจูงแขนลูกสาวแล้วพามานั่งที่โต๊ะ “ อาเจตบอกเจนแล้ว นี่มีอะไรกินบ้าง หลานแม่หิวจะแย่แล้วเนี้ย “ เธอนั่งลงแล้วชะเง้อหน้ามองอาหารบนโต๊ะ “ มีแต่ของที่ลูกชอบทั้งนั้นแหละ ลูกกินเยอะๆ นะ จะได้แข็งแรง “ พลอยเจนแหงนหน้ามองแม่ที่ยืนลูบหัวเธออยู่ “ แล้วพ่อล่ะคะ “ เมื่อมารดาเดินมานั่งข้าง เธอจึงถามถึงอีกคน “ พ่อเขากลับไปเคลียร์เรื่องสัญญาซื้อขายโรงงานที่เวียดนามของเขานู้น เพิ่งออกไปก่อนหน้าที่เจนจะเข้ามาแป๊บเดียวเอง “ “ คุณพ่อเขาจะขายโรงงานจริงๆ เหรอ ไหนเคยบอกว่านั่นคือทั้งชีวิตของพ่อไง “ พลอยเจนจ้องหน้าแม่ที่กำลังนั่งยิ้มอ่อนให้เธอ “ เรื่องนั้นมันก็ใช่ โรงงานนั้นทำให้พ่อกับแม่มีวันนี้ โรงงานนั้นคือส่วนที่ทำให้เจนของแม่ได้สุขสบายได้เรียนสูงๆ ทำให้เรามีโรงแรม แล้วก็บ้านหลังนี้ด้วย “ จ๊ะจ๋ากล่าวพร้อมคิดคำนึงถึงอดีต กว่าเธอกับสามีจะมีวันนี้ได้มันทุกยากลำบากมาก “ แล้วทำไมถึงคิดจะขาย ทำใจได้เหรอคะ “ “ ถ้าโรงงานนั่นไม่ได้อยู่ต่างประเทศ แม่ก็คงจะห้ามไม่ให้พ่อเขาขาย แต่เพราะว่าพ่อเขาไม่อยากไปอยู่ไกลหูไกลตาแม่กับลูกแล้ว พ่อเขาอยากกลั
ไม่นานรถก็ขับมาจอดที่หน้าร้าน เจ้าของร้านจึงรีบก้าวขาลงจากรถ คุณสามีก็เปิดแว่นรถลงมาคุยกับเธอ “ เจน ถ้าจะออกไปไหนโทรมาหาอานะ เดี๋ยวจะมารับ “ แต่พลอยเจนกลับไม่คุยกับเขา รู้สึกว่าการจะทำให้ผู้หญิงคนนี้รักมันยากเหลือเกิน เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าร้านไปโดยไม่สนใจไยดีเขาเช่นนั้น จิรกิตติ์จึงขับรถออกไป “ สวัสดีค่ะพี่เจน วันนี้มีคนมาสมัครงานด้วยค่ะ “ พลอยเจนก้าวขาเขามาในร้าน มุกดาก็ทักทายเธอเหมือนกับที่เคยทำประจำ แต่วันนี้เธอเหมือนจะดีใจเป็นพิษเนื่องจากติดป้ายรับสมัครคนงานมาเป็นเดือนแล้ว เพิ่งจะมีคนโผล่มา “ จริงเหรอมุก เขาอยู่ไหนล่ะ “ “ เขานั่งอยู่ตรงนั้นนะคะพี่ คุณคะ เจ้าของร้านมาแล้วค่ะ “ พลอยเจนเดินเข้าไปหาคนที่กำลังยกมือขึ้นไหว้เธอ “ สวัสดีครับผมชื่อชัยโย จะมาสมัครงานครับ “ พลอยเจนยิ้มตอบเขา แล้วก็นั่งคุยกัน “ อายุเท่าไหร่แล้วคะ เคยทำงานมาก่อนหรือเปล่า “ “ อายุ 28 ครับ งานยังไม่เคยทำ “ คนถามจ้องคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ดูจากท่าทางของเขา ไม่น่าจะเป็นคนโลเลแบบนั้นนี่ “ พอดีผมบวชเรียนตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะสึกออกมา เพราะเริ่มอยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นปกติกับเขานะครับ “ คำที่ชัยโยกล่าว
“ มาตรวจสุขภาพเหรอครับ ?” “ ใช่ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ ปวดหัว คลื่นไส้บ่อยมาก “ “ เหม็นอาหารด้วยใช่มั้ยครับ “ “ อืมใช่ ไนรู้ได้ยังไงเนี้ย “ คนแก่มองหน้าหมอหนุ่มอย่างนึกงง คุณหมอจึงขำใส่ท่าทีของเขาเบาๆ “ ขอโทษทีนะครับที่ผมขำคุณอา แต่อาการแบบนี้มันไม่มีอะไรมากหรอกครับ เป็นเรื่องปกติ “ “ ปกติ ปกติยังไงเพิ่งจะมาเป็นเองนะ ตกลงว่าอาเป็นอะไรกันแน่ “ คุณหมอหนุ่มยิ้มอ่อนแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้า “ เจนท้องได้เกือบจะ 4 เดือนแล้วใช่มั้ยครับอา “ “ ใช่! มันเกี่ยวกับที่เจนท้องด้วยเหรอ “ คุณหมอยิ้มเอ็นดูให้คนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าตัวเองแพ้ท้องแทนเมีย “ ใช่ครับ อาการนี้เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมียนะ “ “ จริงหรือ? ได้ยินแต่คนอื่นพูด มันมีแบบนั้นจริงดิ “ หมอไนพยักหน้าแล้วอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง “ เท่าที่ผมจำได้ น่าจะเป็นเพราะคนเป็นพ่อมีความวิตกกังวล และเป็นห่วงคนเป็นแม่ที่แพ้ท้อง ตื่นเต้นที่จะมีสมาชิกใหม่เกิดขึ้น ทำให้ฮอร์โมนเพศหญิงในตัวของฝ่ายชายเพิ่มขึ้นนะครับ อาการแบบนี้เขาเรียกว่า โคเวด ซินโดรม “ คนฟังพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่คุณหมอบอก “ แล้วคุณอาเป็นมานานหรือยังครับ “ “ ก็เป็นตั
“ พี่เจน!! “ “ เจน! “ สองหนุ่มรีบก้มลงไปดูหญิงสาว ชัยโยพยายามยื่นมือจะช่วยพยุงพลอยเจนด้วยความหวังดี แต่ก็โดนจิรกิตติ์ผลักออก จนคนเจ็บเริ่มโมโห “ โอ้ยอาเจต รีบพาเจนไปจากตรงนี้ก่อนได้มั้ย เจนเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย “ “ จ้ะ ๆ “ จิรกิตติ์รีบอุ้มเอาร่างเมียขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเธอเดินเข้ามาในห้องพัก “ ไปหาหมอไหมเจน “ เขาวางเธอลงบนโซฟาแล้วรีบหาผ้าสะอาดมาซับเลือดให้ “ ไม่ต้องหรอกเสียเวลา แผลแค่นี้เอง “ คนฟังขมวดคิ้วเงยหน้ามองเธอ “ แต่นี้เลือดออกเลยนะ แถมเมื่อกี้ยังบอกว่าเจ็บมากอยู่เลย “ “ เจนมียาอยู่ แค่ใส่ยาก็พอกล่องยาอยู่บนตู้น่ะ “ นิ้วเล็กชี้ไปที่ตู้ยาบนฝาห้อง จิรกิตติ์มองตาม แล้วลุกเดินไปเอามันมา จากนั้นเขาจึงมานั่งลงต่อหน้าเธอ มือหนาจับที่ขาของภรรยายกมาวางไว้บนตัก “ อาเจต จะทำอะไร! เจนทำเองก็ได้ “ “ ไม่ ให้อาทำให้นี่แหละ จะได้สะดวก “ ทั้งคู่เผลอสบตากันแป๊บหนึ่ง แต่เป็นพลอยเจนเองที่รีบหลบสายตาก่อน เจตเห็นเช่นนั้นเขาจึงก้มหน้าค่อยๆ บรรจงทำแผลให้เธออย่างเบามือ จนหญิงสาวที่จ้องอยู่ถึงกับมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป “ โอ้ย “ เจ้าของร่างกรีดร้องเสียงดังเมื่อเขาเอาสำล
“ เจนเป็นห่วงอาเหรอ? “ ฝ่ามืออุ่นจับมือเล็กของหญิงสาวขึ้นมาแล้วเอาผ้าเปียกมาเช็ดให้ “ ก็ถ้าคุณตายก่อน แล้วใครจะหาเงินเลี้ยงลูกล่ะ เจนก็อยากให้ลูกเกิดมามีชีวิตที่ดีนะ เจน…..ก็อยากให้ลูกมีพ่อเหมือนกัน “ หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยเพราะกลัวเขาจะตู่เอาว่าเธอเป็นห่วง “ อายังไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า อะ กินข้าวได้แล้ว “ เขายื่นจานข้าวส่งให้เธอ “ ขอบคุณค่ะ “ พอเวลาผ่านไปสักพักเธอก็นึกอยากจะถามอะไรเขาขึ้นมา “ เจนถามจริงๆ นะ มาคลุกคลีอยู่แต่กับเจนแบบนี้ สามสี่สาวของคุณไม่ว่าอะไรเหรอ “ คนฟังรีบเงยขึ้นมาจ้องตาเธอ “ อาไม่ได้ไปวุ่นวายกับพวกเธอมาหลายเดือนแล้วนะ “ เธอแอบดีใจนิดหน่อยเมื่อได้ฟังคำตอบ “ ทำไมล่ะ ปกติเห็นพาไปที่บ้านไม่ซ้ำหน้าเลย ถึงเราจะแต่งงานกันเราก็แต่งเพื่อลูกไม่ใช่เหรอคะ ถึงคุณจะยังมีพวกเธอในชีวิตเจนก็คงว่าอะไรคุณไม่ได้หรอก “ เธอพูดประชดประชันไปแบบนั้น แต่แล้วหัวใจก็เต้นแรงเมื่อได้ฟังคำตอบจากเขา “ แต่เจนบอกกับอาว่าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครไง อาก็อยากจะทำให้เจนสบายใจ “ เขามองตาของเธอด้วยนัยน์ตาหวานหยดย้อย เล่นเอาหญิงสาวต้องรีบหลบหน้า “ ที่สำคัญอาก็กำลังจะได้เป็นพ่อคนแ
“ มันมีจริงด้วยเหรออะไรแบบนั้นนะ “ “ มีสิ ผู้ชายที่รักเมียมากๆ เป็นห่วงเป็นใยเมีย จนเกิดเป็นความเครียด มันก็เลยมีคำว่าแพ้ท้องแทนเมียขึ้นมาไง “ คุณหมอจึงจำเป็นต้องมานั่งอธิบายให้คุณเสี่ยฟังอีก เสี่ยโอมก็อมยิ้มบ่นกับตัวเองเบาๆ “ ถ้างั้นกูต้องเตรียมรับมือไว้ด้วยสินะ เพราะกูรักเมียมากเลย คงจะแพ้ท้องแทนเมียแน่ๆ “ “ มึงหาทางให้ลูกติดก่อนเถอะไอ้โอม “ แต่หนึ่งเดียวกับดักอารมณ์เพื่อน จนเสี่ยหุบยิ้มเกือบไม่ทัน ตรงข้ามกับเพื่อนๆ คนอื่นที่หลุดขำเขา “ ว่าแต่กู พวกมึงรอดูเหอะ! “ เสี่ยกอดอกหน้าบูดบึ้งเอนหลังชนกับโซฟา “ อ่าๆ อย่างอนดิกูเตรียมเหล้าไว้ให้มึงชงตั้งเยอะ “ “ พี่เจนครับ ลังพวกนี้จะให้เอาไปไว้ไหนครับ “ ชัยโยได้ยกลังเหล้าที่เจนเพิ่งจะสั่งเข้ามาให้ “ เอาวางไว้ตรงนั้นก็ได้ เสร็จแล้วก็กลับไปได้เลยนะ ขอบใจมากที่อาสาออกไปซื้อให้ “ ชัยโยหันมายิ้มอ่อนให้พลอยเจนแล้วเดินออกไป “ ใคร? “ เมื่อชายหนุ่มเดินออกไป เสี่ยโอมก็หันมาถามเพื่อนสาว “ พนักงานใหม่ ทำไมพวกมึงต้องมองกูแบบนี้ด้วย “ “ อ้าว ก็ปกติเห็นรับแต่ผู้หญิง “ “ โอ้ย ก็พนักงานมันหายากนี้กูติดป้ายเป็นเดือน เพิ่งจะมีค
“ พี่เจน มุกกับพี่ชัยกลับก่อนนะคะ “ เมื่อถึงเวลาเลิกงานมุกดาก็เดินเข้ามาลาพลอยเจนในห้องพัก “ จ้ะ “ พลอยเจนที่กำลังนั่งจ้องลูกสาวหลับอยู่จึงได้เงยหน้าขึ้นหันไปพยักหน้าให้คนข้างนอก “ ว่าแต่พี่เจนจะกลับกี่โมงคะ มันจะดึกแล้วนะ “ มุกดาถามเธอมาด้วยความเป็นห่วง แต่พลอยเจนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเธอยังไม่ทันได้คิดไว้ “ อีกสักแป๊บเนี้ยแหละ “ ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบส่งๆ ออกมาเพื่อไม่ให้มุกดาต้องห่วง มุกดาจึงส่งยิ้มตอบแล้วหันหลังไปเจอเข้ากับคุณจ๊ะจ๋า ที่กำลังเดินมาทางนี้ “ สวัสดีค่ะ “ มุกพนมมือไหว้ตามมารยาทจากนั้นจึงก้มหน้าแล้วเดินออกไป ส่วนจ๊ะจ๋าก็มุ่งหน้าเดินเข้ามาในห้องที่ลูกกับหลานสาวอยู่ “ แม่ “ พลอยเจนที่เห็นแม่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเธอ ก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ส่วนคนเป็นมารดาก็มองไปที่คนตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่ลูกสาวนั่งอยู่ “ อาเจตบอกให้แม่มานี่เหรอคะ “ จ๊ะจ๋ารีบละสายตาจากหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองพลอยเจน “ แล้วเจนเป็นอะไรถึงได้หอบลูกหนีมาแบบนี้ล่ะ “ “ เจนว่าแม่คงจะรู้จากอาเจตแล้วนะคะ “ สองแม่ลูกจ้องตากัน พลอยเจนน้ำตาซึมเพราะเกิดอาการน้อยใจ ทั้งที่พ่อแม่ก็น
เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน วันนี้พาหลานมาด้วยเหรอ “ เมื่อพลอยเจนเดินเข้ามาในร้านมุกดากับชัยโยก็เดินเข้ามาดูหน้าเจ้าของร้านตัวน้อย “ ขอมุกอุ้มบ้างได้มั้ยคะ “ พลอยเจนมองซ้ายขวาเห็นว่าในร้านยังไม่มีลูกค้า จึงยอมส่งน้องแจมมี่ให้พนักงานไปหยอกล้อ “ งั้นพี่ฝากแป๊บหนึ่งนะ พี่ขอไปนั่งพักก่อน ถ้ามีลูกค้าเข้าก็เอาน้องไปส่งพี่ในห้องเข้าใจมั้ย “ มุกพยักหน้ารับ พลอยเจนจึงเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องประจำของเธอ ใบหน้าปรากฏมีความกังวลเนื่องจากเธอคิดหนักและเสียใจ มือเล็กยกขึ้นจับบริเวณขมับของตนเอง แล้วบ่นพึมพำคนเดียว “ นี้คงจะเป็นต้นเหตุที่พ่อเคยห้ามคุณไม่ให้ชอบเจนสินะ ถ้าเจนไม่ไปบังเอิญหน้าเหมือนคุณพราว เจนก็คงจะเป็นได้แค่คนที่แอบรักคุณข้างเดียวใช่มั้ย อึก “ ว่าแล้วมันก็เสียใจน้อยใจ ทำไมเธอถึงต้องไปหน้าเหมือนคนรักเก่าของเขาด้วย นี่เธอแค่เข้าไปเป็นตัวแทนของพราวผู้หญิงที่นายจิรกิตติ์รักปานดวงใจคนนั้นใช่มั้ย เขาคงไม่เคยเห็นเธอเป็นพลอยเจนละสิท่า ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้คนที่ร้องไห้อยู่รีบหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นจีนเน่ที่กำลังยืนจ้องมองมาที่เธอ “ ยัยจีน “ คนมาใหม่เดินมานั่งข้างๆ เพื่อน จีน
“ เจนเป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม “ จิรกิตติ์ที่นั่งมองหน้าเมียได้สักพักแล้วเห็นเธอนิ่งไปแล้วอยู่ๆ ก็น้ำตานองหน้า เขาจึงรีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงและกังวลใจ มือใหญ่จะเอื้อมไปปาดน้ำตาให้เธอ แต่พลอยเจนก็ปัดออก มือของหญิงสาวจับเอาอัลบั้มรูปอันนั้นขึ้นมาให้เขาเห็น “ นี้มันคืออะไร “ จิรกิตติ์ได้แต่นิ่งอึ้ง เพราะสิ่งที่เขาพยายามซ่อนจากเธอ ดันมาอยู่ในมือของเธอเสียได้ “ ทำไมไม่มีใครคิดจะบอกเจน ! ว่าเจนหน้าเหมือนผู้หญิงที่ชื่อพราวของคุณ! “ พลอยเจนเริ่มโวยวายใส่ เธอรีบลุกยืน “ เจน!! เจนเปิดดูแล้วเหรอ “ เจตก็ลุกยืนข้างเธอ “ ก็เอ้อน่ะสิ แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าคุณไม่มีวันที่จะลืมรักแรกของคุณได้ อึก แถมคุณยังคิดว่าเจนเป็นเขา ผู้หญิงที่ชื่อพราวคนนั้น “ จิรกิตติ์พยายามจะขยับเข้าใกล้เธอ แต่คนที่กำลังเสียใจและผิดหวังก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ เธอรีบผลักเขาออกเมื่อเห็นเขาเดินมาใกล้ “ คุณรักเจน!เพราะว่าเจนหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราวใช่มั้ย! นั่นใช่มั้ยคือเหตุผลของความรักของคุณ ! “ หญิงสาวเดินเข้าไปทุบตีที่อกของเขาหวังให้เขาตอบว่ามันไม่จริง “ ตอบมาสิ! ตอบมาว่าคุณรักเจนเพราะเจนเหมือนเธอคนนั้นใช่มั้ย! ตอบ!!! “ เธออ
พลอยเจนเดินลงมาแล้วยื่นเอกสารให้กับสามีของเธอ “ ขอบคุณครับ “ เมื่อเขารับเอาเธอก็อุ้มลูกหนีกลับขึ้นชั้นบนโดยไม่สนใจเขาที่ยิ้มให้ จิรกิตติ์ก็ไม่ทันจะได้สังเกตอะไรเพราะต้องรีบคุยงานด่วนกับลูกน้อง เมื่อเสร็จงานคนอื่นกลับกันไปหมด เขาที่เห็นว่าลูกเมียดูเงียบๆ ไป จึงได้เดินขึ้นไปตามหา “ เจน น้องแจมหลับแล้วเหรอ? “ เขาเดินมาดูเมียที่ห้อง เมียก็พยักหน้าให้กับคำถามของเขา เจตเห็นสีหน้าท่าทางของเมียแบบนั้นเขาจึงรู้สึกแปลกๆ รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอบนเตียง มือหนาเอื้อมไปกอดรัดเอวบาง แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก “ เป็นอะไรเจน? “ เขาถามกับเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่พลอยเจนก็เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบในสิ่งที่เขาถาม เอาแต่จ้องชายตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ‘ พ่อกับแม่สมัยหนุ่มๆ สาวๆ เหรอ? แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างอาเจตคนนั้น เดี๋ยว! ทำไม…. ‘ พอรู้สึกเอะใจกับรูปภาพที่เจอเธอจึงอุ้มลูกสาวขึ้นวางไว้บนเตียง ‘ นอนเล่นรอแม่ไปก่อนนะลูก ‘ เธอนั่งลงที่เตียงแล้วเปิดดูอัลบั้มในมืออีกรอบ // คู่รักสองคู่ถ่ายภาพร่วมกัน // นั่นคือคำอธิบายที่ถูกเขียนไว้ใต้ภาพๆ นั้น เมื่อเปิดไปที่หน้าถัดไป ก็มีแต่รูปทีเผลอของผู้หญิงที่หน้
“ สองเดือนแล้ว จ้ำม่ำจังเลยลูก สงสัยนมแม่เจนคงจะมีโปรตีนสูงแน่ๆ พ่ออุ้มแทบไม่ไหวแล้วเนี้ย! “ จิรกิตติ์ที่กลับมาจากทำงาน ทุกวันเขาจะแวะมาที่ห้องของลูกก่อนเป็นอันดับแรกแล้วก็จะมาหยอกเล่นกอดรัดฟัดเวี่ยงอย่างกลับกลัวลูกไม่รัก จนเมียที่ผ่านมาเห็นก็แอบมองด้วยความน้อยใจนิดๆ ที่เขาเอาแต่สนใจลูก “ นอนเล่นรอพ่อก่อนน่า เดี๋ยวพ่ออาบน้ำแล้วจะรีบมาเล่นด้วย “ เจตวางลูกน้อยไว้บนเปลเด็ก เมื่อหันหลังจะเดินออกจากห้องก็เจอเมียยืนมองอยู่ที่ประตู “ อ้าวเจน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอดีเลยช่วยเล่นกับลูกแทนหน่อยนะ อาจะไปอาบน้ำก่อน วันนี้ร้อนเหงื่อออกเยอะเลย “ เขากำลังจะเดินผ่านเธอออกไป “ เดี๋ยว คุณไม่ได้ลืมอะไรใช่มั้ย “ จิรกิตติ์หันมาจ้องแววตาใสแป๋วของเมีย แต่เขาที่วุ่นวายมาทั้งวันจึงหัวไม่ค่อยจะวิ่ง เลยคิดไม่ออกว่าเมียหมายถึงอะไร “ ก็ไม่ลืมอะไรแล้วนี่ เดี๋ยวอามานะ “ สิ้นคำพูดเขาก็เดินหายไป เล่นเอาพลอยเจนหน้าบูดบึ้งรีบเดินมาอุ้มลูกน้อย “ พ่อของลูกสักจะเกินไปแล้วนะน้องแจม หอมลูกแต่ไม่หอมแม่ได้ยังไง หลายวันแล้วน่า “ “ อ่า แหย “ ตัวเล็กก็ยกมือยกเท้าทำหน้าทะเล้นเหมือนจะพูดอะไรกับแม่ แต่แค่ยังพูดไม่ได้
18.45 น “ ไปไหนมา อาตื่นมาก็หาเจนไม่เจอแล้ว “ เจตเดินหัวเสียออกมาดักเมียที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน “ พอดีมุกโทรมาบอกว่าที่ร้านมีปัญหานิดหน่อยนะคะ เจนเลยไปดู “ จิรกิตติ์มองดูท่าทีหอบเหนื่อยของเมีย เธอคงจะเหนื่อยจริงๆ “ แล้วเป็นยังไงบ้าง “ “ ไม่มีอะไรแล้วละค่ะ พวกน้องๆ เขาจัดการกันได้ “ “ ครับ งั้นเข้าไปพักในบ้านก่อนเถอะ “ เขาเข้าไปจูงมือเธอพาเดินเข้ามาในบ้าน “ ทำไมมืดจังล่ะคะ “ พลอยเจนมองเข้ามาในบ้านที่เขาไม่ยอมเปิดไฟแต่มีแสงจากไฟดวงเล็กที่ประดับไว้ตามฝาบ้านแทน เธอหันไปถามเขาแต่เขากลับไม่ตอบแล้วเปลี่ยนมาอุ้มเธอไปนั่งตรงที่เขาเตรียมไว้ให้ “ ว้าย จะทำอะไรคะ “ หญิงสาวร้องด้วยความตกใจไม่นานร่างของเธอก็มานั่งที่โต๊ะดินเนอร์ที่เขาจัดไว้ “ นี้คือ? “ เธอถามคนที่กำลังเดินไปนั่งตรงข้ามกัน “ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนของเราไง แล้วดูนี่น่า “ เขาหยิบรีโมทขึ้นเปิดโปรเจคเตอร์ให้สายใส่กำแพง พร้อมกับเปิดหนังที่คิดว่าหญิงสาวคงจะชอบ เห็นแบบนั้นพลอยเจนก็เผยยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด “ เรามาดินเนอร์แล้วก็ดูหนังไปพร้อมๆ กันดีกว่า “ เขากล่าวพร้อมยื่นมือไปกุมมือเธอ “ เป็นยังไงบ้าง อาจัดให้ถูกใจ
แล้วหลังจากนั้นก็คงหนีไม่พ้นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่ต้องมาอดหลับอดนอนและเสียสละเพื่อให้ลูกน้อยได้เติบโต กลางดึกของคืนหนึ่งที่บ้านของจิรกิตติ์ “ แอ~ “ สองร่างที่เพิ่งจะได้ล้มตัวลงนอนงัวเงียตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงทารกน้อยร้องไห้ จิรกิตติ์รีบยกมือจับหัวไหล่ของภรรยาไว้ “ เดี๋ยวอาดูเอง เจนนอนเถอะ “ เมื่อจิรกิตติ์ลุกไปพลอยเจนก็นอนลงแล้วมองดูเขากับลูก “ หิวนมใช่ไหมครับ น้องแจมของพ่อ “ เจตอุ้มลูกขึ้นมาโยกเยก แล้วจับขวดนมขึ้นมาป้อนลูก พลอยเจนมองภาพอันอบอุ่นนั้นด้วยรอยยิ้ม เธอได้เปรียบแบบที่แม่บอกจริงๆ เพราะเวลาลูกร้องตอนกลางคืน จิรกิตติ์ไม่เคยยอมให้เธอลุกเลย เขาดูแลเธอกับลูกได้ดีมาก เธอคิดพร้อมกับเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยเพลีย “ หลับสนิททั้งพ่อทั้งลูกเลย “ พลอยเจนเดินมาดูลูกที่เปล แล้วหันไปมองคนบนเตียงขาของเธอเดินมานั่งข้างร่างของคนบนเตียง เพื่อเช็ดผมเผ้าเนื่องจากเธอเพิ่งจะอาบน้ำมาใหม่ๆ “ อาเจต “ หญิงสาวเรียกชื่อคนข้างหลังเสียงดัง เนื่องจากว่าเขาลุกมากอดเธอไว้ “ หอมจัง “ จิรกิตติ์สูดดมไปตามซอกคอขาวของคนตรงหน้า ทำเอาพลอยเจนต้องรีบหดคอเข้าเพราะเริ่มจั๊กจี้ “ อาเจต !!” หญิงสาวหั
“ งั้นพวกเราก็ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แล้วค่อยมาใหม่ “ หนึ่งเดียวชักชวน “ เอ้อ กูก็ว่าจะออกไปรับครีมด้วย ป่านนี้คงจะถึงสนามบินแล้ว “ เสี่ยโอมพูดกับเพื่อนซึ่งกำลังพากันเดินออกไปจากห้อง “ ไม่ออกไปกับเขาเหรอเรา. ? “ เมื่อเห็นว่ายังมีอีกคนที่ยังยืนอยู่จ๊ะจ๋าจึงเอ่ยถาม “ ผมอยากเห็น ขออยู่ดูด้วยไม่ได้เหรอ “ ถึงจิรกิตติ์จะพูดแบบนั้นแต่จ๊ะจ๋าก็ยังจ้องเขาอยู่ เหมือนเป็นเชิงไล่ “ แต่นี้เมียผมนะ “ “ ออกไปก่อนเถอะ เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ “ จิรกิตติ์จึงจำต้องเดินคอตกออกไป เมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว จ๊ะจ๋าก็ช่วยลูกสาวจัดแจงท่าทาง เพื่อสอนวิธีการให้นม “ ทำแบบนี้นะ “ “ โอ้ย ” พลอยเจนร้องออกมาเมื่อลูกสาวดูดนมจากเต้าของเธอ “ เจ็บเหรอ “ “ มันแค่รู้สึกแปลกๆ นะคะ “ พลอยเจนจ้องมาที่หน้าแม่ที่กำลังมองเธออย่างขบขัน “ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเอง “ “ การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยนะคะ ตอนที่แม่มีเจนแม่ผ่านมันมาได้ยังไงเหรอ เจนเคยได้ยินพ่อบอกว่า พ่อกับแม่ไม่มีใครหรือญาติพี่น้องคนไหนอยู่ด้วยในวันที่เจนคลอดเลย มีเพียงแค่พ่อกับแม่แล้วก็อาเจต “ พลอยเจนถามกับมารดาพลางคิดว่าทั้งคู่จะล
เพียะ!!! “ โอ้ย อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ ฉันจะพยายามหาเงินมาคืนให้ “ นกน้อยพนมมือไหว้เจ้าหนี้ ที่เธอเคยไปยืมเงินมาใช้เที่ยวเล่น สีหน้าของเธอดูเจ็บปวดเนื้อตัวบอบช้ำเต็มไปด้วยรอยของการถูกซ้อม “ ไม่! ตอนมึงมายืมเงินกู ไหนมึงบอกว่าผัวมึงรวยมีเงินมาคืนได้สบายๆ ไง มึงหลอกกูเหรอ !” เพียะ! “ โอ้ย ก็ตอนนี้มันไม่ใช่ผัวฉันแล้วไง มันไปเป็นผัวคนอื่นแล้วนี่ “ “ อ้าว แล้วแบบนี้มึงจะเอาเงินที่ไหนมาใช้กู! “ ใบหน้าของนกน้อยเงยขึ้นเนื่องจากโดนคนข้างหน้าดึงผมเต็มแรง “ ฉันก็บอกแล้วไงว่าจะพยายามหามาคืน “ “ เหรอ ถ้าอย่างนั้นวันนี้กูขอเก็บดอกเบี้ยหน่อยแล้วกัน “ คนพูดถอดกางเกงของมันออก “ คุณจะทำอะไรฉัน “ “ เฮ้ย พวกแกข้างนอกอะ ต่อแถวรอนะเว้ย “ มันไม่สนใจคำถามของหญิงตรงหน้า แต่ลงมือกระทำในสิ่งที่มันต้องการโดยที่หญิงสาวไม่สามารถขัดขืนได้ และยิ่งเจอแบบนี้คนแบบนกน้อยก็ยิ่งเกลียดและโทษว่าเป็นต้นเหตุของพลอยเจนที่มาแย่งจิรกิตติ์ไป “ อีพลอยเจน กูจะฆ่ามึง “ “ โอ้ย “ ร่างของคุณแม่ท้องโตสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ทำให้สามีที่นอนข้างกันได้สติตื่นขึ้นมาด้วย “ เป็นอะไรหรือเปล่า “ เขาลุกขึ้