งานแต่งที่ถูกพี่สาวแท้ๆ รังควานจนหวิดเกือบล่ม ยังดีที่ดำเนินต่อไปได้อย่างราบรื่น
ณิชาได้รับการประคบประหงมจากสามีและมารดา
ส่วนพี่สาวใจร้าย หลังโวยวายเสร็จก็กลับออกไป ทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตาของน้องสาวอยู่เบื้องหลัง
สายตาของแขกเหรื่อต่างเห็นใจเจ้าสาว เรื่องแบบนี้พอมีให้เห็นบ่อยๆ พี่กับน้องชอบผู้ชายคนเดียวกัน
แต่วันนี้ พี่ของหล่อนทำเกินไปจริงๆ มีอย่างที่ไหน ผู้ชายเขาไม่เอายังตามตื้ออีก
แพ้ไม่อยู่ส่วนแพ้ แค่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้รึไง?
“ไม่เป็นไรนะน้องนิด” หญิงสาวคนหนึ่งจับมือเจ้าสาวมาปลอบประโลม เธอนับเป็นญาติห่างๆ ของเจ้าสาว พอรู้เรื่องชิงรักหักสวาทคร่าวๆ เห็นว่าผู้ชายหล่อนิสัยดี มีหน้าที่การงานมั่นคง จู่ๆ ก็ให้ญาติผู้ใหญ่ยกสินสอดมาสู่ขอลูกสาวบ้านพี่พร ตอนแรกก็นึกว่ามาขอคนพี่เห็นว่ารู้จักมักคุ้นกันมาก่อน ที่ไหนได้เขาคบหากับคนน้องอยู่ต่างหาก ทีนี้พอคนพี่รู้เข้าก็อาละวาดไม่ยินยอม สงสัยแอบชอบมานาน เฮ้อ...เรื่องแบบนี้มันก็ขึ้นอยู่กับผู้ชายแล้วล่ะว่าเขาเลือกใคร คิดพลางบอกเจ้าสาว
“น้องนิดเป็นคนดี น่ารักขนาดนี้ พี่ไม่แปลกใจเลย”
หล่อนพูดจากใจจริง ผู้ชายเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองก็ถูกแล้ว
“ค่ะพี่อ้อย” ณิชาพยักหน้ายิ้มรับ “ขอบคุณค่ะพี่” เธอทำสีหน้าไม่สบายใจ “เมื่อกี้พี่อ้อยคงได้ยินแล้ว เรื่อง...เอ่อ...” พูดพลางหลุบตายกมือลูบหน้าท้องตัวเองแผ่วเบาอย่างนึกอับอายทำตัวไม่ถูก
พี่อ้อยยิ้มเอ็นดู “โธ่เอ๋ย! นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้ว พี่ว่าดีซะอีกที่เกิดเรื่องนี้ ไม่งั้นตัวอิจฉาคงไม่เลิกราวีง่ายๆ ดูงานแต่งวันนี้สิ นิดต้องขอบคุณถึงจะถูก ลูกที่มาเกิดตอนนี้ถือว่าช่วยให้ชนะพี่สาวใจร้ายไง โอ๋ๆ ไม่เอาจ๊ะ ไม่คิดมาก ทำใจสบายๆ”
ณิชาค่อยๆ ยิ้มออก “ขอบคุณค่ะพี่ที่เข้าใจนิด”
ดูรอยยิ้มอ่อนหวานตอนมีน้ำตาเอ่อคลอนั่นสิ น่าสงสารเหลือเกิน
พี่สาวหล่อนใจร้ายเกินไปจริงๆ
หลายคนต่างประณามคนพี่ที่มาราวีน้องแบบนั้น
อุปสรรคทางรักของคู่หนึ่งทำไมต้องมีนางมารร้ายคอยรังควานร่ำไป ไม่เข้าใจ!
งานแต่งกลับมาปกติและดำเนินต่อจนดึกพอควร ท้ายที่สุดก็ค่อยๆ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
หลังเสร็จสิ้นพิธี เจ้าบ่าวแสนดีก็พาเจ้าสาวเข้าห้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเองอย่างใส่ใจ
“เหนื่อยมากมั้ยนิด” เขาถามอย่างห่วงใย
“อือ...พี่ทันกอดนิดหน่อยได้มั้ย”
ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในภาวะอ่อนแอจริงๆ ทั้งสุขภาพและหัวใจ การฟันฝ่าเส้นทางรักกับเขามันไม่ง่าย
“ได้สิ” ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวแนบอก “เดี๋ยวพี่พานิดเข้านอนด้วยดีไหม? หืม...พี่กล่อมนิดนะครับ”
“อืม” หญิงสาวซุกซบอ้อมอกอบอุ่นอย่างต้องการออดอ้อน “ดีจังที่นิดมีพี่ทัน”
“ในที่สุดก็ยิ้มออกแล้วเหรอเรา”
“อือ...” เธอหยักหน้ายิ้มเศร้า “นิดเข้าใจพี่ต้า ผู้หญิงเราเวลารักใครสักคนก็ยากจะตัดใจทั้งนั้น พี่ทันเป็นผู้ชายที่ดีขนาดนี้ พี่ต้ารักแล้วก็คงรักเลย ตัดใจไม่ได้ง่ายๆ ถึงได้ร้ายใส่แบบนั้น นิดเองก็เหมือนกันที่รักพี่ทันเกินไปจนไม่ยอมเสียพี่ให้ใคร นิดขอโทษพี่ทันเรื่องพี่ต้านะคะ แล้วก็...ขอโทษด้วยที่ทำให้พี่ต้องรีบแต่งงานด้วยแบบนี้”
ชายหนุ่มก้มลงจูบเบาๆ ที่แก้มเนียน “ขอโทษทำไม เรื่องนี้ไม่มีใครผิด นิดไม่ผิดเลย ต้าเสียอีกที่พี่มองผิดไป ไม่นึกว่านิสัยจริงๆจะร้ายขนาดนี้ เลิกคิดมากได้แล้วนะครับ พี่อยากมีลูกเต็มที ต่อไปพี่จะดูแลนิดกับลูกเองนะ”
เขาพร้อมเป็นหัวหน้าครอบครัว พร้อมเป็นพ่อและสามีที่ดี ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เขาเลือกแล้ว ย่อมดูแลตลอดไป
“พี่ทันดีที่สุดเลย นิดรักพี่ทันนะ”
“พี่ก็รักนิดครับ...”
หลังจากเข้าไปป่วนงานแต่งของน้องสาวแสนดีกับแฟนเก่าจนพอใจ ริตาก็เดินออกมาอย่างหมดแรง เธอเลือกกลับมานั่งเศร้าอย่างเงียบเหงาอยู่คนเดียวในร้านเหล้าใกล้ห้องเช่าของตัวเอง“ขอน้ำเปล่า” เธอสั่งบริกรหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งคนรับออเดอร์ได้แต่ถอนหายใจ เขาหันหลังเดินไปเอาน้ำเปล่ามาให้เธอตามสั่งแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างกัน“ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนนะ”ริตาหันมองอดีตแฟนของน้องสาวหัวจรดเท้า “เลิกเล่นเกมส์แล้วเหรอไง ถึงลุกจากเก้าอี้สตรีมมาทำงานพาร์ทไทม์ได้เนี่ย”เมฆาพยักหน้ารับเนือยๆ “คิดได้แล้วไง”คนฟังแค่นเสียงหยัน “คิดได้เมื่อสายน่ะสิ”“คงใช่” เมฆายิ้มเยาะตัวเอง “ตั้งแต่เลิกกันไป ไม่มีผู้หญิงคนไหนดีเท่านิดเลย พอรู้ตัวก็คิดจะปรับปรุงตัวเองแล้วไปง้อนิดจริงๆ นะพี่ต้า”“ไม่ทันแล้วแชมป์เอ้ย”“ก็ไม่ทันแล้วไง” เมฆาส่ายหัว “นิดท้องแล้วนี่ ผมเพิ่งรู้ โคตรช็อคเลยพี่”ริตาเองก็ช็อค เธออยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เพิ่งรู้เหมือนกันว่าน้องสาวของเธอท้องจนต้องแต่งงานอาจเพราะแบบนี้ เธอถึงแพ้เมฆามองหน้าหญิงสาวที่อายุมากกว่าเขาเล็กน้อย“พี่ต้ายังอยากได้พี่ทันรึเปล่า เราร่วมมือกันดีมั้ย แต่งไ
สี่เดือนก่อน“พี่ต้า ห้องประชุมจัดเสร็จแล้วค่ะ”หญิงสาวชุดสุภาพคงความปราดเปรียวพยักหน้ารับ “จ๊ะ เดี๋ยวพี่เข้าไปแจ้งหัวหน้าเลขาบอสเอง ส่วนกิ๊กกับวัตอยู่ช่วยพี่ดูแลกลุ่มพาร์ทเนอร์เรื่องพักเบรกสองรอบเลยนะ”“ได้ค่ะพี่ต้า”ขณะเดินไปทางห้องรับรองที่บอสผู้เข้มงวดนั่งรออยู่กับเลขาส่วนตัวของพวกเขาซึ่งเป็นหัวหน้าสายตรงของเธอ ริตาล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปิดเสียงเพื่อป้องกันการรบกวนระหว่างประชุมกับกลุ่มพาร์ทเนอร์ชาวต่างชาติซึ่งค่อนข้างเคร่งครัดมารยาทเรื่องนี้มากจังหวะกดปิดสัญญาณเตือนเสียงเรียกพลันดังขึ้น เธอเห็นเบอร์ก็รีบกดรับ“ว่าไงนิด พี่กำลังจะเข้าประชุม”เสียงปลายสายสะอึกสะอื้นสั่นเครือ ‘ฮึก พี่ต้า นิดขอไปหาพี่ที่คอนโดได้มั้ย’คงเป็นปัญหาเดิมๆ แฟนของน้องคนนี้ติดเกมส์มาก ริตาจึงไม่แปลกใจเพียงช่วยหาทางออกอย่างรวดเร็ว“แล้วแกเอาไง แค่งอนหรือเลิกจริง พี่จะได้ช่วยถูก”‘ไม่งอนพี่ รอบนี้แชมป์มันไล่นิดออกจากห้อง มันถึงขั้นบอกเลิกนิด ฮือ...นิดถูกทิ้งแล้วจริงๆ พี่’“ตอนนี้แกอย่าอยู่คนเดียว กลับบ้านไปอยู่กับแม่ไป แม่จะได้ช่วยดูแลตอนแกเฮิร์ท”‘ไม่เอา บ้านอยู่ไกลมหา’ลัย นิดไ
ในห้องหอค่ำคืนมงคลยังคงดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ ไฟหัวเตียงถูกปิดนานแล้ว มองเห็นเพียงเงาร่างคู่ข้าวใหม่ปลามันของสามีภรรยาหมาดๆ กำลังนอนกอดกันอย่างรักใคร่ลึกซึ้งเรื่องราวความรักซึมลึกของพวกเขาไม่รู้เกิดขึ้นเมื่อไร มันเร็วมาก เร็วจนทั้งสองตั้งตัวไม่ทัน ครั้นรู้ตัวก็ยากปฏิเสธความต้องการของหัวใจ เธอรักเขาและเขาก็รักเธอเหลือเกินความรักนี้ค่อยๆ ก่อตัวจากความสงสารเห็นใจบางทีอาจเป็นตอนที่ณิชาถูกพี่สาวแท้ๆตามโวยวาย ทำตัวร้ายกาจใส่ทุกวันหรืออาจเป็นเมื่อสี่เดือนหรือสามเดือนก่อน ตอนที่ณิชาถูกแฟนที่คบหากันมานานบอกเลิกกะทันหันเวลานั้นเธอหอบหัวใจอันเจ็บช้ำกับคราบน้ำตาที่เปียกปอนไปหาพี่สาวเพียงคนเดียวที่คอนโด แต่พี่สาวไม่อยู่ เธอจึงได้แต่กอดเข่าตัวเองร้องไห้เสียใจลำพังในห้องเล็ก“กินอะไรหน่อยไหมนิด เดี๋ยวพี่ทำให้”ผู้ชายสูงโปร่งเดินเข้ามาถามอย่างใส่ใจ เธอเงยหน้า มองเขาด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ“พี่ทัน นิดรู้สึกแย่จังเลย ไม่อยากอยู่คนเดียว”ใบหน้าเล็กน่ารักแดงก่ำ น่าสงสารจับจิตจับใจธนามองเด็กสาวเงียบๆ ครู่หนึ่งค่อยถอนหายใจเอ่ย “ยัยติ๊กไม่รู้ว่าเที่ยวถึงไหน ไม่แน่ว่าเมื่อไรจะเข้ามา เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อ
ธนาดูแลณิชาเหมือนที่พี่ชายคนหนึ่งทำให้น้องสาว ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมลึกโอบกอดหัวใจทีละนิดทุกวันเขาพาเธอเที่ยวเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าลืมคนเก่าทุกคืนหลังจากไล่ยัยติ๊กกลับไป ณิชามักจะออดอ้อนให้ธนามานั่งคุยเป็นเพื่อนจนดึก ไม่งั้นเธอนอนไม่หลับ ยัยติ๊กคุยไม่สนุกเลย เคยสนใจใครที่ไหน เอาแต่เล่นโทรศัพท์สุดท้ายณิชาที่คุยกับธนาอย่างถูกคอจนดึกดื่นทุกวันก็มักจะเผลอหลับไปด้วยกันบ่อยครั้งตรงโซฟาหน้าทีวีกลิ่นตัวของธนาสะอาดหอมเย็น ผิวของเขาร้อน แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ณิชาคิดอย่างนั้น เธอปล่อยตัวเองให้ค่อยๆ จมดิ่งในห้วงปรารถนาอย่างคนที่ไม่เคยชอบการอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรจากโซฟาจึงพัฒนาเป็นเตียงนอนท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ หญิงสาวแอบมองผู้ชายด้านข้างเงียบงัน ธนาก็คงเช่นกัน เขาอาจรู้สึกเหมือนเธอ ความหวังบางอย่างเริ่มเกาะกุมหัวใจ ก่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นทีละชั้นอย่างไม่อาจมีสิ่งใดมากั้น แม้แต่อุปสรรคนานัปการหนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในที่สุดพี่สาวก็กลับ“พี่ต้า!” ณิชาทักทายริตาเสียงดัง“ตกใจอะไรยัยนิด พี่ไม่ใช่ผีซะหน่อย รีบกลับจะแย่ อ่ะ นี่จ้า ของฝาก แล้ว
เนื่องจากต้องเดินทางสัมมนาต่างจังหวัดต่อเนื่องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ ริตาจึงหลับทันทีที่หัวถึงหมอนณิชานั่งอยู่ที่โซฟาหน้าเตียงนอนมองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนลุกขึ้นมาดูแลห่มผ้าให้พี่สาว สำรวจตรวจตราครู่หนึ่งอย่างละเอียดก่อนจะค่อยๆ เดินออกมานอกห้องนอนของพี่เธอเดินต่อเนื่องอย่างระวังกระทั่งออกมานอกห้อง เห็นห้องฝั่งตรงข้ามไม่ได้ล็อค ประตูแง้มเล็กน้อยหญิงสาวค่อยๆ ปิดประตูห้องพี่สาวให้เบาที่สุด แล้วเดินเข้าไปอีกห้องอย่างช้าๆเธอค่อยๆ กวาดตามองไปทั่วห้องที่เพิ่งเข้ามาในห้องน้ำที่ประตูไม่ได้ล็อค เพียงแง้มๆ ไว้เช่นกัน มีเสียงฮัมเพลงของผู้ชายที่คุ้นเคยอยู่ในนั้นณิชาอมยิ้ม รีบเดินเข้าไปเขาเองก็ยิ้ม หันมากระซิบถามด้วยเสียงแหบพร่า “ต้าหลับแล้วเหรอ?” “อือ...”ธนามีเพียงผ้าขนหนูนุ่งไว้หมิ่นเหม่ใต้เอวสอบเผยกล้ามหน้าท้องเป็นลอนเรียงตัวสวยตามฉบับผู้ชายมีเสน่ห์ณิชาหน้าแดงก่ำเมื่อเผลอมองอยู่นานชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหล่อเหลา เขาเดินเข้าหาเธอ เป็นฝ่ายลงมืออย่างนุ่มนวลอ่อนโยนธนาปลดชุดนอนให้ณิชาอย่างเบามือไม่นาน เสื้อผ้าของณิชาก็หลุดร่วง เธอเปลือยเปล่า เผยผิวขาว
“พี่ทัน อย่าลืมข้าวกล่อง วันนี้ต้าทำให้เป็นพิเศษ”“ไม่เอา ต้าไม่ต้องทำแล้ว เพื่อนมันแซวว่าไม่มีเงินซื้อข้าวกิน พี่ไม่ชอบ”ริตาเพียงนิ่วหน้าไม่ต่อความ พลางหันหน้าไปถามน้องสาวที่เปิดประตูห้องนอนเล็กออกมาพอดี“วันนี้อยากกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก”“นิดอยากกินไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์กับพิซซ่า พี่ต้าแวะซื้อให้หน่อยน๊ะ นะๆ”เธอมักอ้อนพี่สาวแบบนี้เสมอ และก็ได้ผลตลอด“ได้จ้า” ริตามองน้องสาวที่ยังอยู่ในชุดนอนสภาพพร้อมกลับไปนอนตลอดเวลา “วันนี้ถ้าแกมีเรียนตอนบ่ายแต่ไม่จำเป็นต้องตื่นสายก็ได้นะพี่ว่า”ณิชาเสยผมท่าทางงัวเงีย “แต่นิดง่วงนี่”ริตาเลิกคิ้ว “ทำรายงานดึกเหรอเรา?”“อือ...อาจารย์สั่งเกือบทุกวิชาเลย เหนื่อยสุดๆ”“งั้นนอนต่อเถอะ พอพี่กับพี่ทันออกไปทำงานแล้ว นิดอยู่คนเดียวปิดล็อคประตูให้ดีด้วยล่ะ”“รู้แล้วจ้า พี่รีบไปเถอะ” ณิชาพยักหน้าหงึกหงัก เห็นแค่แก้มแดงเรื่อผ่านผมนุ่มหอมที่รุ่ยร่ายล้อมใบหน้าเล็กธนามองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนเดินออกไปพร้อมริตา ทว่าในเวลาแค่ไม่ถึงสิบห้านาที เขาก็กลับเข้าห้องมาณิชารีบเปิดประตู เธอเห็นเขาตามที่นัดหมาย“วันนี้พี่ไม่มีงานจริงๆ ด้วย”“วันนี้วันเกิ
ยิ่งดึกร้านเหล้ายิ่งคึกคัก นักท่องราตรีแต่ละโต๊ะต่างพูดคุยใส่หน้ากันเสียงดัง แต่กลับไม่ใส่ใจการรบกวนแบบนั้นเท่าไร ต่างคนต่างดื่ม ต่างคนต่างมีเรื่องให้จ้ออย่างออกรสออกชาติทว่าริตากลับตกอยู่ในภวังค์ความคิดแห่งตนคล้ายคนจมดิ่งในอดีตอันมืดมนไร้หนทางออก“พี่ทัน ขอโทษนะที่มาช้า พอดีต้าต้องเคลียร์งาน พอเสร็จก็รีบมาเลย อย่าโกรธน๊า สั่งอาหารหรือยัง? กินเสร็จจะได้ไปดูหนังกันต่อ โต๊ะที่จองไว้อยู่ไหนนะ”ว่าพลางจับมือแฟนเดินเข้าร้านอาหารที่โทรจองไว้ ซึ่งแน่นอนว่าอยู่ใกล้โรงหนังในห้างหรูตามตารางดินเนอร์ของเธอกับแฟนธนาพูดอย่างหงุดหงิด “พี่กินแล้ว รอไม่ไหว วันนี้เป็นวันครบรอบนะต้า ยังห่วงแต่งาน แค่ตำแหน่งผู้ช่วยเลขา ทำยังกับเป็นผู้ช่วยฝ่ายบริหาร แล้วดู แต่งตัว”ริตาก้มดูชุดสูทกางเกงที่ทะมัดทะแมงของตัวเองก่อนเงยหน้ายิ้มประจบ“ตำแหน่งอะไรก็ต้องทำงานเต็มที่ทั้งนั้นแหละน่า ต้ารีบมาไง ถ้ามัวเปลี่ยนชุดก็ช้าอีก กลัวพี่ทันรอนาน”“มาแล้วๆ น้ำอัดลมซ่าๆ กับป๊อปคอร์นร้อนๆ หลังมื้ออาหารจ้า”ริตาหันมองเจ้าของเสียง เห็นเป็นน้องสาวตัวเองที่แต่งตัวน่ารักปนเซ็กซี่เล็กๆ เผยเอวคอดน่าจับ โชว์ไหล่นิด เห็นเ
ณิชาหันมา “ไม่ให้สนิทกันได้ไง ตอนนิดอยู่ห้องพี่ต้าคนเดียว พี่ต้าไม่เคยอยู่คุยด้วยก็มีแต่พี่ทันที่มีเวลาคุยกับนิด แถมตอนเช้าไปเรียนที่มหาลัย พี่ต้าเคยสนใจนิดที่ไหน มีแต่พี่ทันแหละที่มีน้ำใจขับรถไปส่งนิดแทบทุกวันเลย”ธนาพูดเสริม “ต้าแทบไม่อยู่ห้องเลยนะยังไม่รู้ตัว”ริตาให้รู้สึกผิดทันทีกับคำพูดแฟน เธอทำงานทุกวันจนเขาน้อยใจเสียแล้ว ต่อไปต้องหาเวลาว่างให้แฟนซะแล้วนั่นคือความคิดอันใสซื่อของเธอในวันนั้นต้องโง่ขนาดไหนถึงดูไม่ออก!**********“พี่ต้า พี่ต้า เฮ้!”“หือ?” ริตาหลุดจากภวังค์ทันที เธอมองมือเมฆาที่โบกไปมาระยะสายตา “ว่า?”“ดื่มเหล้าหน่อยไหมพี่ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”“ไม่ล่ะ”ไม่ใช่ว่าริตาดื่มเหล้าไม่เป็นเพียงแต่ตอนนี้อยู่คนเดียว เสียใจยังไงเธอก็ต้องมีสติ จะกินเหล้าในที่สาธารณะไม่ได้ ถ้าเมามากจนไม่ไหวทำไงพรุ่งนี้ยังต้องทำงาน แฮงค์ไม่ได้ เจ้านายของเธอยิ่งเขี้ยวลากดินอยู่“ทำไมแกถึงคิดอยากได้นิดคืนล่ะ นิดดีมากเลยเหรอ ดีกว่าพี่จริงๆ ใช่ไหม?”ริตาถามอย่างคนแพ้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันยากยอมรับ เกินทำความเข้าใจได้ไหว ทำไมธนาที่เคยบอกว่าเธอดีที่สุด เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกที่สุดสำ
เธอไม่เคยปล่อยให้สามีจอมหื่นขาดแคลนเลยกระทั่งพ่อบ้านใจกล้าของเธอต้องเลี้ยงลูกถึงสี่คนชายสองหญิงสองไปเลยแน่ล่ะ เขาขอไว้เร่าๆ อยากให้พวกเรามีลูกเยอะๆ เขาจึงขยันทำการบ้านแทบทุกคืนจนเธอท้องแล้วท้องอีก“เลี้ยงไหวแน่นะพี่วิน”ริตาถามอย่างห่วงใย เธอมีหน้าที่แค่ท้องให้เขาไงก้องกวินไม่ตอบ เพียงยกยิ้มบางตรงมุมปาก อันเป็นสัญญาณว่า จัดไป...ทุกวัน ตอนริตากำลังทำงานที่บริษัทจึงมักจะเห็นผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กอ่อนไว้ที่กล้ามแขนแน่นๆ ทั้งสองข้าง ข้างละคน ยังมีเด็กวัยน่ารักเดินดุกดิกติดตามอีกสองคน พวกเขาเดินทางมาหาเธอ มาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านเป็นภาพพ่อบ้านใจกล้าที่เท่ห์สุดๆทั้งยังมีบอดี้การ์ดรูปร่างน่ากลัวคอยตามเป็นพรวน ช่วยถือถุงนมถุงผ้าอ้อมและตะกร้าขนมอีกด้วยนะน่าแปลกที่ยังคงมีความน่าเกรงขามอยู่มากลูกๆ ของเธอเหมือนเด็กมาเฟียในซีรีย์เลยแหละ น่ารักน่าชังสุดๆยกขบวนมากดดันถึงที่ขนาดนี้ ริตาก็ต้องรีบเคลียร์รีบเลิกงานสิคะจะรออะไรไม่มีใครสำคัญกับเธอเท่าสามีกับลูกๆ หรอกนอกจากเป็นสามีและพ่อที่ดี ทุกเทศกาลพิเศษของปีก้องกวินยังชอบมีเซอร์ไพรให้ริตาด้วยนะทั้งดอกไม้ทั้งดินเนอร์สุดหรู ทำเอาใจฟูไม่หยุด
ระหว่างคบหา ริตาขอบคุณก้องกวินตลอดเวลา ขอบคุณในความอดทนขั้นสุดของเขาเห็นทรงแบดดูโหดห่ามแบบนี้แต่มันก็แค่ภายนอก เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก...มากจริงๆถามว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้น ก็เพราะว่าหลังแต่ง ริตาเพิ่งรู้ว่าเทพบุตรในร่างจอมมารของเธอที่เพิ่งได้เป็นสามี เนื่องจากหลังแต่งงานกัน ก้องกวินก็แปลงร่างเป็นเสือร้ายหิวกระหายทันทีมีท่าใหม่ทุกคืนด้วยนะ เก็บกดมานานแหละหากถามว่าริตาไหวมั้ย ต้องบอกไหวค่ะ สู้สุดใจ“ถึงต้าจะมุ่งทำงาน แต่ได้ทุกท่านะบอกก่อน” เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน ยั่วยวนเต็มขั้น“ชอบล่ะสิ” ก้องกวินถามยิ้มๆ ก้มมองภรรยาใต้ร่างด้วยดวงตาคู่คมที่ร้องแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ“ถามได้” ริตาปรือตาฉ่ำน้ำ โน้มหน้าเขาให้ลงมา บดจูบครู่หนึ่ง “ชอบไม่ชอบก็สั่งโซฟาตัวใหม่มาแล้วนะ ตามสโลแกนโฆษณา เพราะความรักดีๆ ไม่ได้อยู่แค่บนเตียง ต้าจะเป็นนางฟ้า พาพี่วินขึ้นสวรรค์ทุกวัน ดีมั้ยล่ะ”ชายหนุ่มจูบหญิงสาวหนักๆ ไปหลายที “ดี...เมียพี่สุดยอดมากครับ”“สุดยอดแล้วรักป่ะ”“รักที่สุด รักคนเดียว...”“อื้อ...”คำพูดผู้ชายใครเชื่อก็โง่แล้วค่ะ เพราะหลังจากนั้นแค่สามปีเศษ สามีที่ชื่อก้องกวินก็เปลี่ยนไ
ริตาไม่แค้นเคืองอะไรแล้ว เธอได้แต่ขอบคุณคนเก่าที่ทำให้เจอคนใหม่ที่ดีมากๆ ให้เกียรติ รักและดูแลเธอสุดๆ ไม่เคยทำให้เสียใจเลยสักครั้งเธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มาเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเก่าหลายร้อยพันเท่า ดีเหลือเกินที่ธนากับณิชาทำให้เธอมีวันนี้แต่คนที่ริตาต้องขอบคุณยิ่งกว่าใครก็คือก้องกวิน พ่อเทพบุตรสุดที่รัก ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดในสามโลกธุรกิจของริตาดำเนินไปได้สวย ผลตอบรับนับดีตั้งแต่เปิดตัว เรียกได้ว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคนที่ปากบอกว่าอยากให้เธอทำงานเก็บเงินไปสู่ขอ ที่แท้ก็เป็นนายทุนใหญ่ให้เธอนั่นเอง แต่เธอก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจบริหารงานจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำเลยนะ ไม่ยอมขาดทุนแน่นอน เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อขอผู้ชายแต่งงานริตาจึงเป็นผู้หญิงที่ต้องหอบเงินไปสู่ขอก้องกวินค่ะ“แมนป่ะล่ะ” เธอยักคิ้วหลิ่วตายิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าว วันนี้เขาพาเธอมาลองชุดเจ้าสาวตั้งแต่เช้าและอยู่โยงทั้งวัน กลัวไม่ได้แต่งว่างั้น“แมนมากครับคุณผู้หญิง” ก้องกวินว่าพลางหันไปสั่งให้คนยกกล่องเครื่องเพชรเข้ามาวางตรงหน้าทั้งหมดเป็นพี่วีนาแอบไปออกแบบให้เมื่อไรก็ไม่รู้ ปลื้มสุดๆ “ขอบคุณค่ะ” ริตายิ้มหวาน มีน้ำตาปริ่มๆ อย่
นอกจากได้ฝึกงานตามสายที่ชอบ ริตายังถูกก้องกวินส่งไปเรียนถึงเมืองนอกด้านการตลาดและการบริหารธุรกิจอุตสาหกรรมแฟชั่นอีกสองปีช่วงนั้นก้องกวินทั้งส่งเสริมสนับสนุนและมอบอิสระให้ริตาเต็มที่ เป็นแดดดี้สายเปย์แบบสุดๆทั้งเรียนทั้งทำงานและบริหารเวลาให้แฟนไปด้วย เรียกว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็คุ้มค่ามากๆ และในที่สุด ริตาก็สามารถเปิดบริษัทกับพี่วีนาได้ซะทีวันที่ริตาตัดริบบิ้นกับพี่วีนามีดารามาร่วมงานเพียบ ทั้งดาราไทยและดาราต่างประเทศเลยด้วยโจวไปคนขนทัพศิลปินมาด้วยตัวเองเชียวล่ะ พวกเขามาเพื่อใส่เสื้อผ้ากับเครื่องประดับที่เธอออกแบบ ทั้งยังเดินแฟชั่นโชว์ให้ตั้งหลายชั่วโมงเรียกได้ว่าบริษัทของเธอมีงานเปิดตัวได้ยิ่งใหญ่อลังการมากเลยนะ น่าปลื้มใจสุดๆพรพรรณกับณิชาย่อมต้องมาร่วมงานด้วยอยู่แล้ว รวมถึงธนาและครอบครัว พวกเขายิ้มไม่หุบจนแก้มแทบปริ เนื่องจากได้มาในฐานะญาติเจ้าของบริษัทนั่นเองจริงแล้วเป็นเพราะริตาเลิกทำตัวร้ายกาจใส่แล้วไง เธออโหสิกรรมให้ทุกคนแล้วนะ ใจบุญมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ก็เลยทำตัวได้ปกติมาก ไม่มีผีร้ายเข้าสิงเวลาเจอหน้าพวกเขา ธนาเองก็ทำตัวดีขึ้น ไม่พยายามเข้าหาเพื่อง้อขอคืนดีอะไ
ผิดกับณิชาที่ไม่ค่อยเก็บอาการเท่าไหร่ เธอยินดีเปิดรับทุกคนด้วยรอยยิ้มและคำพูดสื่อนัยที่ชัดเจนว่าโสด กระทั่งตอนนี้มีผู้ชายได้ข้อมูลติดต่อเธอหลายคน“อย่าลืม DM มานะคะ ชาช่าจะรอค่ะ”ณิชาบอกผู้ชายคนหนึ่ง แถมเปลี่ยนชื่อใหม่ซะน่ารักเก๋ไก๋ไปเลย ในขณะที่ริตายังไม่รู้เรื่องของน้องสาว เธอยังคงสนใจแค่การดูงาน พูดคุยแลกเปลี่ยนกับโจวด้วยท่าทีสุภาพแต่จริงจังตามวิสัยครั้นได้พักเบรก และโจวแยกไปคุยกับหัวหน้าแผนก ณิชาก็รีบเข้ามาสะกิดยิกๆ กระซิบใส่หูพี่สาวเสียงเบา “พี่ต้า นิดอยากได้เบอร์พี่โจวอ่ะ ขอให้หน่อยดิ”ริตาค้อนขวับ “แกมีผัวแล้วนะ”ณิชาถอนหายใจเบื่อ “ไม่อยากทำให้ก็บอกมาเหอะ นิดหาโอกาสเข้าไปขอเองก็ได้”“ยัยนิด!” ริตารู้สึกปวดหัว “ทำอะไรคิดให้ดี”“นิดคิดดีแล้ว คิดอยู่ทุกวันด้วย ถ้าหาผัวใหม่ได้ นิดจะหย่ากับพี่ทัน”ริตากระซิบเสียงดุ “แกควรหย่าก่อนค่อยหาผัวใหม่”แต่ณิชาไม่สนใจ “นิดจะหาผัวใหม่แสตนบายไว้ก่อน ทีพี่ทันยังมีเมียน้อยได้เลย ตอนนี้เผลอๆ กำลังคั่วสาวที่ไหนอยู่ก็ไม่รู้ นิดจะทำบ้าง”พูดจบก็แยกตัวออกไปจากพี่สาวทันที เจอของดีแบบนี้จะช้าอยู่ไยณิชามาเที่ยวครั้งนี้ได้เปิดโลกเบิกเนตรจริงๆ
“พวกเราไปดูงานกันแค่สองคนก็พอ ส่วนคนอื่นปล่อยเที่ยวให้หนำใจเถอะ”ก้องกวินบอกริตาแบบนั้นแล้วโอบไหล่เธอแยกตัวออกมาจากณิชาที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่กลางกลุ่มคนของแจ็คตอนแรกริตาก็ยังงุนงงกับเขา ทว่าสุดท้ายก็เข้าใจ เพราะณิชาก็โทรมาหาเธอพร้อมเสียงร้องห่มร้องไห้‘พี่ต้า นิดอยากกลับบ้านแล้ว ไหนว่ากลุ่มบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยไง มาควบคุมความประพฤติชัดๆ แต่ละคนน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ ส่งนิดกลับบ้านเหอะ’ไม่รู้ไอ้แจ็คไปทำอีท่าไหน ไอ้นี่ร้ายที่สุดในกลุ่มด้วย คงได้ไฟเขียวจากก้องกวินแหละ ทั้งเจ้านายลูกน้องพอกัน!ริตากลอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ “กลับไม่ได้หรอก ไม่อยากเที่ยวก็ให้แจ็คพามาส่งที่บริษัทXXX พี่ดูงานอยู่ที่นี่ น่าจะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงอยู่ ทนเอาล่ะกัน”พูดจบก็ตัดสายไปเลย ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืดหรือตามใจอะไร ร้องตามมาเองต้องทำใจค่ะก่อนไปดูงานตามตั้งใจ ริตาต้องถูกก้องกวินจองตัว พาไปทักทายแนะนำตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก่อนหลายที่ที่นี่เพื่อนของก้องกวินเยอะมาก หลากหลายเชื้อชาติ ยังดีที่ริตาพูดภาษาอังกฤษคล่องมากจึงไม่ลำบากเท่าไรทุกคนดูตื่นเต้นที่ก้องกวินพาเธอมาแนะนำเหมือนเคย
เรื่องไปดูงาน ซึ่งอาจใช้เวลานาน ไม่เหมือนการเดินทางไปทำงานต่างประเทศแบบเร่งรีบให้เสร็จตามกำหนดภายในเวลาไม่กี่วันพอถึงหูของณิชาผ่านคำบอกเล่าของพรพรรณเท่านั้นแหละ ริตาก็ต้องรับโทรศัพท์วันละไม่รู้กี่รอบ“รู้งี้ ต้าไม่บอกแม่ก่อนไปก็ดีหรอก” เธอบ่นทันทีที่รับสายจากมารดา‘เอาน่าต้า พาน้องไปด้วย’“ทำไมต้าต้องพายัยนิดไปด้วยล่ะ”‘น้องจะได้เปิดหูเปิดตาแล้วก็ฝึกภาษาไง’“ไม่มีเรียนเหรอถึงจะไปเที่ยวเมืองนอกน่ะ”‘น้องบอกไปได้ ปิดเทอมพอดี เดี๋ยวกลับมาตามเก็บหน่วยกิตที่ขาดให้ครบอีกที’ “ปิดเทอมก็ควรหางานพิเศษทำสิ”‘น้องบอกอยากไปหาประสบการณ์เมืองนอก กลับมาจะได้หางานพิเศษทำง่ายๆ ยังจะต่อยอดในอนาคตหลังเรียนจบไงลูก นะต้า พาน้องไปด้วยเถอะ ทุกวันนี้ นิดทะเลาะกับตาทันทุกวัน แม่คิดว่าสองคนนี้ควรห่างกัน ต่างคนต่างอยู่บ้างสักพัก เผื่อกลับมาเจอกัน อะไรๆ อาจจะดีขึ้น นะลูก ทำเพื่อน้องอีกสักครั้งเถอะนะ แม่ขอร้อง เห็นแก่แม่นะต้า’“แม่ ถ้านิดมันอยู่กับผัวไม่ไหวก็หย่าไปซะก็สิ้นเรื่อง จะทนทำไม ลูกก็ไม่ได้มีด้วยกันแล้ว”‘ต้าพูดแบบนี้อีกแล้วนะลูก จะหย่าได้ไง คนสองคนเขารักกัน ไม่งั้นก่อนนี้ตาทันจะ
ก้องกวินยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ เขาสู้ผู้หญิงสองคนนี้ไม่ไหวแน่ แม่อีกคน รายนั้นเข้มงวดสุด แต่ไม่ใช่เพื่อเขา นางทำเพื่อริตา ว่าที่ลูกสะใภ้คนเล็กของฉันจะอับอายเสื่อมเสียไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้สำคัญต่อผู้หญิงมาก นางกรอกหูเขาว่างั้นตอนที่ริตาเกิด พรพรรณยังไม่พร้อมมีลูกจริงๆหญิงสาวนึกย้อนไปตอนนั้น พ่อกับแม่แค่คบหากันยังไม่ได้แต่งงานแต่ดันท้องแล้วมีเธอออกมาซะก่อนริตาจึงถูกทิ้งให้อยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พอยายตาย เธอก็ถูกฝากเลี้ยงไว้กับบ้านนั้นทีบ้านนี้ทีในหมู่บ้านนั่นแหละ ส่วนพ่อกับแม่ก็มาอยู่กรุงเทพฯ พวกเขาทำงานจนมีบ้าน แต่ก็ไม่กลับมารับเธอไปอยู่ด้วยเสียทีโชคดีที่แม่ท้องณิชาแล้วคลอดออกมาอีกคน ริตาจึงถูกดึงตัวให้มาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงน้องพอโตขึ้นหน่อยริตาก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้า ปัดกวาดเช็ดถู และคอยหุงหาอาหารให้ทุกคนนั่นแหละประโยชน์ของเธอที่ทำให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ครอบครัวไม่เคยพร้อม แต่พ่อกับแม่ยังอุตส่าห์มีลูกถึงสองคน สิ่งที่ริตาเห็นจนชินตาคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันและพ่อก็กินเหล้าเมาเนื่องจากเครียดทุกวันทั้งปัญหาการเงิน ปัญหาเรื่องงาน ปัญหาที่บ้าน ล้วนสะสมเป็น
ริตาจ้องหน้าวีนาจนสองตาเบิกโต“อะไรนะ พี่วินคือผู้ชายแว่นดำที่ตกท่อวันนั้นเหรอ”วีนาบีบแก้มริตาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว “อย่าบอกนะว่าจำกันไม่ได้น่ะ”ริตาส่ายหน้า “หลายปีแล้วมั้ง วันนั้นพี่วินสกปรกมอมแมมหนวดเครารุงรัง ต้าจำไม่ได้หรอก”วีนามุ่นคิ้วคิดคำนวณเรื่องราวของน้องชาย “ตั้งแต่วันนั้นจนเจอกันอีกครั้งก็ห้าปี กระทั่งวันนี้ได้เป็นแฟนกัน นับรวมก็ราวเจ็ดปี มันก็นานจริงๆนั่นแหละ”“อือ...ตอนนั้นต้าอยู่มอปลายอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปด ยังบ้าๆ บอๆ อยู่เลย อีกอย่างนะ ท่อนั้นอ่ะคนตกบ๊อยบ่อย ฝาหายตลอด ต้าเคยช่วยไว้หลายคนไง ไม่ใช่พี่วินคนเดียว”“อ้อ...”ริตาจ้องหน้าวีนาเขม็ง “อย่าบอกนะว่าพี่วินชอบต้าตั้งแต่วันนั้นแล้ว แหม่ นิยายมากค่ะ ต้าไม่เชื่อหรอก”วีนาหัวเราะ “เปล่า ยังไม่ได้ชอบ แค่คิดอะไรได้เพราะต้าเฉยๆ”“อ้าว?”เห็นว่าที่น้องสะใภ้ทำหน้าเหวอ วีนาจึงยิ่งหัวเราะชอบใจ จังหวะนั้นคนถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา เขาก้มหน้าลงหอมแก้มริตาโดยไม่เกรงใจพี่สาวที่หัวเราะร่วนอยู่ข้างๆ“อื้อ...แก้มช้ำหมดแล้วค่ะ เวลางานด้วยนะคะบอส”“ไม่มีใครเข้าห้องทำงานพี่โดยพละการหรอกน่า”“นั่นแหละ ไม่เอา พอแล้ว รอกลับคอนโดก่อน”“ก็ได้”