ตอนที่ 5 จุดเริ่มต้นของนางเอกผู้อ่อนแอบอบบาง 1

ในห้องหอค่ำคืนมงคลยังคงดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ

ไฟหัวเตียงถูกปิดนานแล้ว มองเห็นเพียงเงาร่างคู่ข้าวใหม่ปลามันของสามีภรรยาหมาดๆ กำลังนอนกอดกันอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง

เรื่องราวความรักซึมลึกของพวกเขาไม่รู้เกิดขึ้นเมื่อไร มันเร็วมาก เร็วจนทั้งสองตั้งตัวไม่ทัน ครั้นรู้ตัวก็ยากปฏิเสธความต้องการของหัวใจ เธอรักเขาและเขาก็รักเธอเหลือเกิน

ความรักนี้ค่อยๆ ก่อตัวจากความสงสารเห็นใจ

บางทีอาจเป็นตอนที่ณิชาถูกพี่สาวแท้ๆตามโวยวาย ทำตัวร้ายกาจใส่ทุกวัน

หรืออาจเป็นเมื่อสี่เดือนหรือสามเดือนก่อน       ตอนที่ณิชาถูกแฟนที่คบหากันมานานบอกเลิกกะทันหัน

เวลานั้นเธอหอบหัวใจอันเจ็บช้ำกับคราบน้ำตาที่เปียกปอนไปหาพี่สาวเพียงคนเดียวที่คอนโด แต่พี่สาวไม่อยู่ เธอจึงได้แต่กอดเข่าตัวเองร้องไห้เสียใจลำพังในห้องเล็ก

“กินอะไรหน่อยไหมนิด เดี๋ยวพี่ทำให้”

ผู้ชายสูงโปร่งเดินเข้ามาถามอย่างใส่ใจ เธอเงยหน้า มองเขาด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ

“พี่ทัน นิดรู้สึกแย่จังเลย ไม่อยากอยู่คนเดียว”

ใบหน้าเล็กน่ารักแดงก่ำ น่าสงสารจับจิตจับใจ

ธนามองเด็กสาวเงียบๆ ครู่หนึ่งค่อยถอนหายใจเอ่ย “ยัยติ๊กไม่รู้ว่าเที่ยวถึงไหน ไม่แน่ว่าเมื่อไรจะเข้ามา เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน แต่นิดต้องกินอะไรก่อนนะครับ”

ณิชาเงยหน้ามองแฟนหนุ่มของพี่สาวอย่างซาบซึ้ง เธอค่อยๆ เอื้อมมืออ่อนแรงของตนดึงมือของเขาให้นั่งลงข้างกันบนเตียงนอน “พี่ทัน นิดขอซบไหล่หน่อยได้ไหม”

เขาตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ “อืม...ได้สิ”

นั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้น...

“พี่ทันใจดีจัง ถ้าเป็นแชมป์นะมันไม่ยอมให้ซบหรอก แชมป์ไม่เคยมีเวลาให้นิดเลย ห่วงแต่เล่นเกมส์”

“งั้นเหรอ”

“พี่ต้าก็เหมือนกัน ทำแต่งาน ไม่มีเวลาให้นิด ตอนนี้น้องสาวคนเดียวกำลังเสียใจแท้ๆ แต่พี่ก็ไม่ยอมอยู่              พี่ทันอยู่เป็นเพื่อนนิดหน่อยนะ”

เขาส่ายหน้ายิ้ม “คงต้องงั้น พี่รับปากต้าไว้แล้วนี่”

“รับปากพี่ต้าแล้วก็ต้องดูแลนิดดีๆนะ ห้ามทิ้ง”

“หืม...” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม

เธอจึงว่าเสียงอ่อย “นิดถูกทิ้งมาไง ไม่มีที่ไปแล้ว  ถ้าถูกพี่ทันทิ้งอีกคน นิดจะทำไง”

ธนาเสียงขรึม “รอบนี้เลิกจริงเหรอ?”

“เลิกจริง ไม่เอาแล้ว”

“ห้ามโกหกล่ะ”

สาวน้อยขยับแก้มนุ่มยุกยิกตรงท่อนแขนเขา                เงยหน้ามองตาแป๋ว “ทำไมเหรอ พี่ทันพูดเหมือนอยากให้นิดเลิกกับแฟน”

“ใช่ ผู้ชายแบบนั้นไม่เห็นจะดีตรงไหน เลิกได้เสียทีจะดีกับนิดมาก”

เธอก้มหน้าซุกซบเขาต่อ “อือ...นิดเชื่อพี่ทันก็ได้             ถ้านิดมีแฟนใหม่ จะเลือกผู้ชายแบบพี่ทัน ดีป่ะ”

“กว่าจะเชื่อเนอะ พี่เคยบอกหลายครั้งแล้ว”

“ก่อนนี้ยังคิดไม่ค่อยได้ไง”

“สรุปเลิกจริงนะ”

“อือ...เลิกจริงเลิกขาด แต่พี่ทันต้องอยู่กับนิด ชดเชยให้นิดนะ”

“ชดเชย?”

“ใช่ เลิกกับแฟนไม่ง่ายนะ นิดต้องลืมให้ได้ก่อน           ถึงจะตัดใจจนเลิกได้เด็ดขาด พี่ทันต้องช่วยนิดทำให้ลืม”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้ม “เอา ช่วยก็ช่วย นิดเองก็ต้องเชื่อฟังพี่นะ ตกลงไหม?”

“อื้ม...นิดเชื่อฟังพี่ทันคนเดียวเลย”

“จริงเหรอ?”

“จริง!”

“แน่นะ?”

“แน่ดิ ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ให้แม่มาขอ จะรออะไร”

“ดูพูดเข้า”

“อื้อ พี่ทันอย่ายีหัว อ๊ะ ผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย หื้อ...”

“หัวเราะได้แล้วเหรอเรา ไหนดูหน้าสิ ดีขึ้นแล้วยัง”

“อือ...ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอยิ้มหวาน เสียงหัวเราะใส ฟังดูกังวานซ่านหัวใจ “เพราะมีพี่ทันอยู่ด้วยเลยนะเนี่ย”

“ขนาดนั้นเลย”

“ช่าย...พี่ทันอยู่นี่เลย ไม่ต้องลุกไปไหนทั้งนั้นแหละ นิดขอซบไหล่นานๆ”

“เห็นเป็นน้องนะถึงยอม”

“เห็นเป็นพี่เหมือนกันแหละถึงอ้อน”

“อ้อนพี่ได้แต่อย่าไปอ้อนใครพร่ำเพรื่อล่ะ”

“ก็อ้อนแค่พี่ทันไง”

ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆ เบ่งบานในหัวใจ ความรู้สึกโหยหาเริ่มซึมลึกอย่างรวดเร็วสำหรับณิชา               จากความรู้สึกคล้ายห่วงใยธรรมดาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีๆ ที่คืบคลานเข้าครอบงำสำนึกดีโดยไม่รู้ตัว