ธนาดูแลณิชาเหมือนที่พี่ชายคนหนึ่งทำให้น้องสาว ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมลึกโอบกอดหัวใจทีละนิด
ทุกวันเขาพาเธอเที่ยวเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าลืมคนเก่า
ทุกคืนหลังจากไล่ยัยติ๊กกลับไป ณิชามักจะออดอ้อนให้ธนามานั่งคุยเป็นเพื่อนจนดึก ไม่งั้นเธอนอนไม่หลับ ยัยติ๊กคุยไม่สนุกเลย เคยสนใจใครที่ไหน เอาแต่เล่นโทรศัพท์
สุดท้ายณิชาที่คุยกับธนาอย่างถูกคอจนดึกดื่นทุกวันก็มักจะเผลอหลับไปด้วยกันบ่อยครั้งตรงโซฟาหน้าทีวี
กลิ่นตัวของธนาสะอาดหอมเย็น ผิวของเขาร้อน แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ณิชาคิดอย่างนั้น
เธอปล่อยตัวเองให้ค่อยๆ จมดิ่งในห้วงปรารถนาอย่างคนที่ไม่เคยชอบการอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร
จากโซฟาจึงพัฒนาเป็นเตียงนอน
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ หญิงสาวแอบมองผู้ชายด้านข้างเงียบงัน ธนาก็คงเช่นกัน เขาอาจรู้สึกเหมือนเธอ ความหวังบางอย่างเริ่มเกาะกุมหัวใจ ก่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นทีละชั้นอย่างไม่อาจมีสิ่งใดมากั้น แม้แต่อุปสรรคนานัปการ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในที่สุดพี่สาวก็กลับ
“พี่ต้า!” ณิชาทักทายริตาเสียงดัง
“ตกใจอะไรยัยนิด พี่ไม่ใช่ผีซะหน่อย รีบกลับจะแย่ อ่ะ นี่จ้า ของฝาก แล้วติ๊กล่ะ มีของฝากติ๊กด้วยนะ”
“ติ๊กเพิ่งกลับไปเมื่อกี้”
“เหรอ ทำไมรีบกลับ ปกติติ๊กมักจะอยู่กับที่ได้นาน ชอบมาเล่นโทรศัพท์ที่คอนโดพี่ได้ทั้งวันนี่ ช่างเหอะ นิดเอาของไปจัดการที แยกของติ๊กไว้นะ สองถุงนี้”
เธอรับไว้ ขณะเดินเข้าไปวางของในครัว สายตาเหลือบมองธนาที่กำลังนั่งดูทีวีนิ่งๆ ตรงโซฟาที่เธอเพิ่งลุกมา ตรงนั้นมีร่องรอยความอบอุ่นของคนแค่สองคนประทับอยู่
“พี่ต้ามาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวนิดเอาขนมใส่จานให้เอง” พูดพลางดุนไหล่พี่สาว
“อือ...ขอบใจจ้า” ริตาตอบรับน้องสาวก่อนเดินเข้าไปทักทายแฟนหนุ่มซึ่งเขามักมานั่งเล่นห้องเธอเป็นประจำ “ดีจังพี่ทันก็อยู่” เธอโน้มตัวลงหอมแก้มแฟนฟอดใหญ่ “คิดถึงจังเลย”
“พี่ก็คิดถึงครับ” ธนาหอมแก้มเธอกลับ “เหม็นเหงื่อ ไปอาบน้ำก่อนไป”
“ค่า พ่อคนรักสะอาด” ริตาผละออกอย่างว่าง่าย
คล้อยหลังพี่สาว ณิชาวางของฝากกระแทกบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากครัว พาตัวเองเดินไปอีกทางหนึ่งทันที
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง เห็นสาวเจ้าหน้างอน้ำตาคลอ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างแง่งอน
เขารีบผุดลุกขึ้นทันที หันมองห้องด้านในที่แฟนสาวหายเข้าไปแวบหนึ่ง แล้วเดินตามณิชาออกจากห้องนี้
ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กไว้ได้ทัน เขาพาหล่อนเดินเข้าไปในห้องของเขาฝั่งตรงข้าม ...ประตูห้องปิดลง
“นิด เป็นอะไร?”
ณิชาเม้มปากไม่พูดจา เธอหันหน้าหนี ท่าทีเย็นชา สายตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแม้วินาทีเดียว
“นิดอึดอัดใจ” ในที่สุดเธอก็พูดตามตรง น้ำเสียงออดอ่อย “พี่ทัน นิดไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ทรมานจัง”
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับแฟนแล้วมาหาพี่สาวที่นี่
และครั้งนี้หนักที่สุด เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ
อุปสรรคทางรักเยอะเหลือเกิน ณิชาเงยหน้ามอง แววตาของเธอเศร้าลึก น้ำตาที่เอ่อคลอแสดงออกถึงอาการเจ็บปวดหัวใจยากข่มกลั้นเต็มที
ครั้งนี้เธอควรตัดใจจริงๆ แล้วใช่ไหม? ไม่อยากเลย...
แววตาธนามองนิ่งที่ณิชา เขาสูดลมหายใจลึก ท่าทีอึดอัดใจเช่นกัน สีหน้าที่สุภาพฉายแววจริงจังกว่าที่เคย
“พี่ขอโทษ นิดอย่าไปเลย...”
“พี่ทัน...”
เจ้าของชื่อดึงร่างนุ่มหอมเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน ช่วยซับน้ำตาของเธอด้วยริมฝีปากอุ่นจัดของเขา แถมด้วยจูบหนักๆ ตรงปากสั่นระริกอย่างหยอกเย้าไปอีกหลายที
นั่นแหละ ณิชาถึงได้หลุดยิ้ม
“อื้อ...พี่ทัน”
“ไม่ไปไหนแล้วนะครับ”
“อือ...” เธอพยักหน้าอ่อนใจ “นิดไปเทขนมให้นะ”
“ครับผม” เขาก้มหน้า เสียงพร่าแผ่ว “พี่รอกินนะ”
ณิชาพลันหน้าแดงซ่าน “รอกินอะไร”
ธนาเลิกคิ้ว “อยากให้พี่กินอะไรล่ะครับ”
คนถูกย้อนมองค้อนยิ้มๆ
เนื่องจากต้องเดินทางสัมมนาต่างจังหวัดต่อเนื่องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ ริตาจึงหลับทันทีที่หัวถึงหมอนณิชานั่งอยู่ที่โซฟาหน้าเตียงนอนมองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนลุกขึ้นมาดูแลห่มผ้าให้พี่สาว สำรวจตรวจตราครู่หนึ่งอย่างละเอียดก่อนจะค่อยๆ เดินออกมานอกห้องนอนของพี่เธอเดินต่อเนื่องอย่างระวังกระทั่งออกมานอกห้อง เห็นห้องฝั่งตรงข้ามไม่ได้ล็อค ประตูแง้มเล็กน้อยหญิงสาวค่อยๆ ปิดประตูห้องพี่สาวให้เบาที่สุด แล้วเดินเข้าไปอีกห้องอย่างช้าๆเธอค่อยๆ กวาดตามองไปทั่วห้องที่เพิ่งเข้ามาในห้องน้ำที่ประตูไม่ได้ล็อค เพียงแง้มๆ ไว้เช่นกัน มีเสียงฮัมเพลงของผู้ชายที่คุ้นเคยอยู่ในนั้นณิชาอมยิ้ม รีบเดินเข้าไปเขาเองก็ยิ้ม หันมากระซิบถามด้วยเสียงแหบพร่า “ต้าหลับแล้วเหรอ?” “อือ...”ธนามีเพียงผ้าขนหนูนุ่งไว้หมิ่นเหม่ใต้เอวสอบเผยกล้ามหน้าท้องเป็นลอนเรียงตัวสวยตามฉบับผู้ชายมีเสน่ห์ณิชาหน้าแดงก่ำเมื่อเผลอมองอยู่นานชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหล่อเหลา เขาเดินเข้าหาเธอ เป็นฝ่ายลงมืออย่างนุ่มนวลอ่อนโยนธนาปลดชุดนอนให้ณิชาอย่างเบามือไม่นาน เสื้อผ้าของณิชาก็หลุดร่วง เธอเปลือยเปล่า เผยผิวขาว
“พี่ทัน อย่าลืมข้าวกล่อง วันนี้ต้าทำให้เป็นพิเศษ”“ไม่เอา ต้าไม่ต้องทำแล้ว เพื่อนมันแซวว่าไม่มีเงินซื้อข้าวกิน พี่ไม่ชอบ”ริตาเพียงนิ่วหน้าไม่ต่อความ พลางหันหน้าไปถามน้องสาวที่เปิดประตูห้องนอนเล็กออกมาพอดี“วันนี้อยากกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก”“นิดอยากกินไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์กับพิซซ่า พี่ต้าแวะซื้อให้หน่อยน๊ะ นะๆ”เธอมักอ้อนพี่สาวแบบนี้เสมอ และก็ได้ผลตลอด“ได้จ้า” ริตามองน้องสาวที่ยังอยู่ในชุดนอนสภาพพร้อมกลับไปนอนตลอดเวลา “วันนี้ถ้าแกมีเรียนตอนบ่ายแต่ไม่จำเป็นต้องตื่นสายก็ได้นะพี่ว่า”ณิชาเสยผมท่าทางงัวเงีย “แต่นิดง่วงนี่”ริตาเลิกคิ้ว “ทำรายงานดึกเหรอเรา?”“อือ...อาจารย์สั่งเกือบทุกวิชาเลย เหนื่อยสุดๆ”“งั้นนอนต่อเถอะ พอพี่กับพี่ทันออกไปทำงานแล้ว นิดอยู่คนเดียวปิดล็อคประตูให้ดีด้วยล่ะ”“รู้แล้วจ้า พี่รีบไปเถอะ” ณิชาพยักหน้าหงึกหงัก เห็นแค่แก้มแดงเรื่อผ่านผมนุ่มหอมที่รุ่ยร่ายล้อมใบหน้าเล็กธนามองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนเดินออกไปพร้อมริตา ทว่าในเวลาแค่ไม่ถึงสิบห้านาที เขาก็กลับเข้าห้องมาณิชารีบเปิดประตู เธอเห็นเขาตามที่นัดหมาย“วันนี้พี่ไม่มีงานจริงๆ ด้วย”“วันนี้วันเกิ
ยิ่งดึกร้านเหล้ายิ่งคึกคัก นักท่องราตรีแต่ละโต๊ะต่างพูดคุยใส่หน้ากันเสียงดัง แต่กลับไม่ใส่ใจการรบกวนแบบนั้นเท่าไร ต่างคนต่างดื่ม ต่างคนต่างมีเรื่องให้จ้ออย่างออกรสออกชาติทว่าริตากลับตกอยู่ในภวังค์ความคิดแห่งตนคล้ายคนจมดิ่งในอดีตอันมืดมนไร้หนทางออก“พี่ทัน ขอโทษนะที่มาช้า พอดีต้าต้องเคลียร์งาน พอเสร็จก็รีบมาเลย อย่าโกรธน๊า สั่งอาหารหรือยัง? กินเสร็จจะได้ไปดูหนังกันต่อ โต๊ะที่จองไว้อยู่ไหนนะ”ว่าพลางจับมือแฟนเดินเข้าร้านอาหารที่โทรจองไว้ ซึ่งแน่นอนว่าอยู่ใกล้โรงหนังในห้างหรูตามตารางดินเนอร์ของเธอกับแฟนธนาพูดอย่างหงุดหงิด “พี่กินแล้ว รอไม่ไหว วันนี้เป็นวันครบรอบนะต้า ยังห่วงแต่งาน แค่ตำแหน่งผู้ช่วยเลขา ทำยังกับเป็นผู้ช่วยฝ่ายบริหาร แล้วดู แต่งตัว”ริตาก้มดูชุดสูทกางเกงที่ทะมัดทะแมงของตัวเองก่อนเงยหน้ายิ้มประจบ“ตำแหน่งอะไรก็ต้องทำงานเต็มที่ทั้งนั้นแหละน่า ต้ารีบมาไง ถ้ามัวเปลี่ยนชุดก็ช้าอีก กลัวพี่ทันรอนาน”“มาแล้วๆ น้ำอัดลมซ่าๆ กับป๊อปคอร์นร้อนๆ หลังมื้ออาหารจ้า”ริตาหันมองเจ้าของเสียง เห็นเป็นน้องสาวตัวเองที่แต่งตัวน่ารักปนเซ็กซี่เล็กๆ เผยเอวคอดน่าจับ โชว์ไหล่นิด เห็นเ
ณิชาหันมา “ไม่ให้สนิทกันได้ไง ตอนนิดอยู่ห้องพี่ต้าคนเดียว พี่ต้าไม่เคยอยู่คุยด้วยก็มีแต่พี่ทันที่มีเวลาคุยกับนิด แถมตอนเช้าไปเรียนที่มหาลัย พี่ต้าเคยสนใจนิดที่ไหน มีแต่พี่ทันแหละที่มีน้ำใจขับรถไปส่งนิดแทบทุกวันเลย”ธนาพูดเสริม “ต้าแทบไม่อยู่ห้องเลยนะยังไม่รู้ตัว”ริตาให้รู้สึกผิดทันทีกับคำพูดแฟน เธอทำงานทุกวันจนเขาน้อยใจเสียแล้ว ต่อไปต้องหาเวลาว่างให้แฟนซะแล้วนั่นคือความคิดอันใสซื่อของเธอในวันนั้นต้องโง่ขนาดไหนถึงดูไม่ออก!**********“พี่ต้า พี่ต้า เฮ้!”“หือ?” ริตาหลุดจากภวังค์ทันที เธอมองมือเมฆาที่โบกไปมาระยะสายตา “ว่า?”“ดื่มเหล้าหน่อยไหมพี่ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”“ไม่ล่ะ”ไม่ใช่ว่าริตาดื่มเหล้าไม่เป็นเพียงแต่ตอนนี้อยู่คนเดียว เสียใจยังไงเธอก็ต้องมีสติ จะกินเหล้าในที่สาธารณะไม่ได้ ถ้าเมามากจนไม่ไหวทำไงพรุ่งนี้ยังต้องทำงาน แฮงค์ไม่ได้ เจ้านายของเธอยิ่งเขี้ยวลากดินอยู่“ทำไมแกถึงคิดอยากได้นิดคืนล่ะ นิดดีมากเลยเหรอ ดีกว่าพี่จริงๆ ใช่ไหม?”ริตาถามอย่างคนแพ้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันยากยอมรับ เกินทำความเข้าใจได้ไหว ทำไมธนาที่เคยบอกว่าเธอดีที่สุด เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกที่สุดสำ
เห็นริตาอ้ำอึ้ง เมฆาจึงถามแบบขยายความ “คืองี้นะ บางทีเรื่องบนเตียงก็มีผลทำให้ผู้หญิงสองคนถูกเปรียบเทียบได้ชัดเจนไง ถ้าให้เดา นิดต้องเด็ดกว่าพี่ต้าแน่นอน ฮ่าๆ”ที่พูดได้ขนาดนี้เพราะเหล้าเข้าปากล้วนๆ เมาได้ที่ไงริตาสูดลมหายใจเข้าอกลึกยาว เริ่มเห็นลางๆ ล่ะว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน เธอค่อยๆ พูดทีละคำ เสียงเบาหวิว “คือว่า ...พี่ไม่เคยมีไรกับพี่ทันเลย”“ห๊ะ!” เมฆาแทบตกเก้าอี้หัวคะมำ “พี่ต้าว่าไงน๊ะ?” เสียงสูงไปอีก ตกใจเว่อร์วัง “คบกันมานานแค่ไหนเนี่ย?”ริตาขมวดคิ้วมองคนเริ่มเมาแล้วแอคติ้งทะลุจอ เธอตอบเสียงหนึ่ง “สองปี”เมฆาเบิกตากว้างทำท่าอ้าปากค้าง “โอ้! พระเจ้าช่วยจอช์จด้วย มันแย่มาก ส่ะ สองปี ไม่มีไรกันสองปีอ่ะน๊ะ”ริตาดึงเมฆามาปิดปากแถมด้วยเขกกะโหลกไปทีนึง“เบาหน่อยสิเว้ยไอ้แชมป์”“อู้ๆ ยู้แย้ว”พอปากได้อิสระ เมฆาก็ถามต่อเนื่องแต่เสียงเบากว่าเดิมว่า “พี่ทันเขาสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรือว่าพี่เล่นตัวหวงตัวขนาดไหนกันเนี่ย?”ริต้าอ้ำอึ้ง ท่าทางเขินๆ ไม่มั่นใจ “ก็มีนิดๆ หน่อยๆ แค่ภายนอก แต่ยังไม่เคย เอ่อ...ถึงขั้นนั้น”“โห่! ผมนะ คบกับนิดไม่ถึงเดือนครับ พอได้กัน จากนั้นเดือนหนึ่งเ
เมฆาถอนหายใจเหนื่อย “ฟังนะพี่สาว ผู้ชายน่ะ ถ้ามีแฟนจริงๆอ่ะ เขาอยากมีอะไรกับแฟนมากกว่าไปเอากับคนอื่นข้างนอก แถมพี่เล่นปล่อยเขาไปซื้อกินง่ายๆยังงั้น ผู้ชายเขาก็ไม่อยากไปครับ มันเหมือนถูกเมิน เหมือนไม่รัก ไม่แคร์กันเลย พี่เข้าใจป่ะ”“เพราะรักไงถึงยอมทุกอย่าง กระทั่งทำใจให้ไปอ่ะ มันไม่ใช่ทำใจได้ง่ายๆ น่ะเว้ย ต้องเสียสละเบอร์ไหนก่อน ตอนที่คิดว่าเขากำลังมีอะไรกับคนอื่นแม้จะซื้อกินก็ตาม มันนอนไม่หลับหรอกนะ ทรมานแทบตาย”“โห่!” เมฆาเริ่มพูดไม่ถูกล่ะ “เฮ้อ! ช่างมันเหอะพี่ ตอนนี้ดื่มเหล้าดีกว่า” พูดพลางทำท่าแบบอ้อนๆ “พี่สาวเลี้ยงเหล้าหน่อยครับ ผมอกหักหนักมาก”“เออ กินเงียบๆ ไปเลย”ระหว่างดื่มน้ำเปล่าปรับทุกข์กับเมฆาที่เลิกงานแล้วกระทั่งนั่งดื่มเหล้าเม้าท์มอย เสียงเรียกเข้าก็ดังจากโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ ริตาล้วงออกมาดูเบอร์ และกดรับทันที“ฮัลโหล”‘ต้า แกอยู่ไหน?’“อยู่ร้านเหล้า”‘เออ เดี๋ยวฉันไปหา ร้านอะไร”ริตาบอกชื่อร้านเหล้าออกไปตามตรง ไม่นาน เจ้าของปลายสายก็โผล่หน้ามาพอมาถึงก็รีบทักทายหนุ่มน้อยหน้าเข้มที่นั่งข้างริตา “หวัดดีค่ะ ขอบคุณที่นั่งเฝ้าเพื่อนพี่นะคะ เดี๋ยว
เพราะทำงานคนละที่ คอนโดของเขมิกาจึงอยู่ห่างจากคอนโดเก่ากับห้องเช่าของริตาแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา “พรุ่งนี้แกใส่ชุดฉันไปทำงานได้ พวกเราหุ่นดีเหมือนกัน สวยเหมือนกัน” เขมิกาว่าอย่างนั้นขณะดุนหลังเพื่อนให้เข้าห้อง ก่อนหันมาปิดประตูเหมือนกลัวเพื่อนหนีไปฆ่าตัวตายจริงๆ“แล้วแฟนแกไม่อยู่เหรอ?”ริตาถามอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ออฟฟิศของบริษัทที่เธอทำงานไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์ม เรื่องเสื้อผ้าหน้าผมจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่เป็นการมานอนค้างห้องเพื่อนต่างหาก พวกเธอสนิทกันมากอยู่หอพักเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียน ทว่าพอเรียนจบก็แยกย้าย มีแฟนก็เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้แฟน นั่นจึงทำให้ริตาไม่เคยมานอนค้างห้องเขมิกาเลยสักครั้ง วันนี้คือครั้งแรก ก็เลยเกรงใจอยู่มาก“แฟนฉันจะไปไหนได้ แกไม่ต้องเกรงใจ มานี่มา”แฟนของเขมิกาจบเภสัชฯ ตอนกลางวันเปิดร้านยาใกล้คอนโด ตอนกลางคืนกลับห้องนั่งเล่นหุ้นลุ้นคริปโต ดังนั้นเขาอยู่ที่ห้องไม่ได้ไปไหนแน่นอนริตาเดินมานั่งที่โซฟาตามการจับมือของเพื่อน เขมิกาทำเหมือนตอนนี้เธอเป็นเด็กน้อยเลย ดูแลดีมาก “ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ เกรงใจว่ะแก” แต่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวในคืนที่สองคนนั้นแต่ง
ริตาเพิ่งรู้วันนี้ว่าเจ้านายเธอเป็นเพื่อนกับพี่กร แฟนของเขมิกาโลกกลมชะมัด!เมื่อเจ้าของห้องพากันเดินออกไปแล้ว เธอจึงได้แต่นั่งตัวเกร็งตรงหน้าบอสหนุ่มของตัวเองเขาเรียกให้เธอมานั่งในห้องนี้ด้วยท่าทีคล้ายเรียกเข้ามาคุยงานสำคัญตอนอยู่ที่บริษัท แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่พูดอะไรเสียทีริตากลั้นหายใจแอบมองวันนี้เจ้านายผู้ดุดันของเธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ปลดกระดุมจนเห็นแผงอกรำไร พับแขนเสื้อทั้งสองข้าง เผยให้เห็นข้อมือระเรื่อยไปถึงข้อศอกที่มีเส้นเลือดมหาเสน่ห์บนผิวสีน้ำผึ้งคร้ามแดดชัดเจนแม้เสื้อผ้าแลดูเบาสบาย แต่ใบหน้าหล่อคมยังคงเคร่งขรึมเย็นชาดุจเดิมดูดวงตาดำจัดใต้คิ้วเข้มที่รับกับจมูกโด่งสันนั่นสิ ยังมีไรหนวดสีเขียวอ่อนทรงโจรและเส้นขนตรงแผงอกที่เซ็กซี่อีก เหมือนตัวร้ายในซีรีย์พิมพ์นิยมแนวมาเฟียอย่างไรอย่างนั้นด้านหลังของผู้ชายตัวสูงราวร้อยแปดสิบคนนี้คือคอมพิวเตอร์พีซีขนาดใหญ่ ภาพบนจอคือเส้นกราฟที่เป็นแท่งสีแดงสีเขียวขึ้นลงกับตัวเลขวิ่งสลับเต็มจอเจ้านายของเธอหันไปพิมพ์อะไรบางอย่างที่แป้นพิมพ์ของเครื่องคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหน้าจอของเครื่องนั้นเป็นสีดำซึ่งเต็มไปด้วยภาษา
เธอไม่เคยปล่อยให้สามีจอมหื่นขาดแคลนเลยกระทั่งพ่อบ้านใจกล้าของเธอต้องเลี้ยงลูกถึงสี่คนชายสองหญิงสองไปเลยแน่ล่ะ เขาขอไว้เร่าๆ อยากให้พวกเรามีลูกเยอะๆ เขาจึงขยันทำการบ้านแทบทุกคืนจนเธอท้องแล้วท้องอีก“เลี้ยงไหวแน่นะพี่วิน”ริตาถามอย่างห่วงใย เธอมีหน้าที่แค่ท้องให้เขาไงก้องกวินไม่ตอบ เพียงยกยิ้มบางตรงมุมปาก อันเป็นสัญญาณว่า จัดไป...ทุกวัน ตอนริตากำลังทำงานที่บริษัทจึงมักจะเห็นผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กอ่อนไว้ที่กล้ามแขนแน่นๆ ทั้งสองข้าง ข้างละคน ยังมีเด็กวัยน่ารักเดินดุกดิกติดตามอีกสองคน พวกเขาเดินทางมาหาเธอ มาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านเป็นภาพพ่อบ้านใจกล้าที่เท่ห์สุดๆทั้งยังมีบอดี้การ์ดรูปร่างน่ากลัวคอยตามเป็นพรวน ช่วยถือถุงนมถุงผ้าอ้อมและตะกร้าขนมอีกด้วยนะน่าแปลกที่ยังคงมีความน่าเกรงขามอยู่มากลูกๆ ของเธอเหมือนเด็กมาเฟียในซีรีย์เลยแหละ น่ารักน่าชังสุดๆยกขบวนมากดดันถึงที่ขนาดนี้ ริตาก็ต้องรีบเคลียร์รีบเลิกงานสิคะจะรออะไรไม่มีใครสำคัญกับเธอเท่าสามีกับลูกๆ หรอกนอกจากเป็นสามีและพ่อที่ดี ทุกเทศกาลพิเศษของปีก้องกวินยังชอบมีเซอร์ไพรให้ริตาด้วยนะทั้งดอกไม้ทั้งดินเนอร์สุดหรู ทำเอาใจฟูไม่หยุด
ระหว่างคบหา ริตาขอบคุณก้องกวินตลอดเวลา ขอบคุณในความอดทนขั้นสุดของเขาเห็นทรงแบดดูโหดห่ามแบบนี้แต่มันก็แค่ภายนอก เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก...มากจริงๆถามว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้น ก็เพราะว่าหลังแต่ง ริตาเพิ่งรู้ว่าเทพบุตรในร่างจอมมารของเธอที่เพิ่งได้เป็นสามี เนื่องจากหลังแต่งงานกัน ก้องกวินก็แปลงร่างเป็นเสือร้ายหิวกระหายทันทีมีท่าใหม่ทุกคืนด้วยนะ เก็บกดมานานแหละหากถามว่าริตาไหวมั้ย ต้องบอกไหวค่ะ สู้สุดใจ“ถึงต้าจะมุ่งทำงาน แต่ได้ทุกท่านะบอกก่อน” เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน ยั่วยวนเต็มขั้น“ชอบล่ะสิ” ก้องกวินถามยิ้มๆ ก้มมองภรรยาใต้ร่างด้วยดวงตาคู่คมที่ร้องแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ“ถามได้” ริตาปรือตาฉ่ำน้ำ โน้มหน้าเขาให้ลงมา บดจูบครู่หนึ่ง “ชอบไม่ชอบก็สั่งโซฟาตัวใหม่มาแล้วนะ ตามสโลแกนโฆษณา เพราะความรักดีๆ ไม่ได้อยู่แค่บนเตียง ต้าจะเป็นนางฟ้า พาพี่วินขึ้นสวรรค์ทุกวัน ดีมั้ยล่ะ”ชายหนุ่มจูบหญิงสาวหนักๆ ไปหลายที “ดี...เมียพี่สุดยอดมากครับ”“สุดยอดแล้วรักป่ะ”“รักที่สุด รักคนเดียว...”“อื้อ...”คำพูดผู้ชายใครเชื่อก็โง่แล้วค่ะ เพราะหลังจากนั้นแค่สามปีเศษ สามีที่ชื่อก้องกวินก็เปลี่ยนไ
ริตาไม่แค้นเคืองอะไรแล้ว เธอได้แต่ขอบคุณคนเก่าที่ทำให้เจอคนใหม่ที่ดีมากๆ ให้เกียรติ รักและดูแลเธอสุดๆ ไม่เคยทำให้เสียใจเลยสักครั้งเธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มาเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเก่าหลายร้อยพันเท่า ดีเหลือเกินที่ธนากับณิชาทำให้เธอมีวันนี้แต่คนที่ริตาต้องขอบคุณยิ่งกว่าใครก็คือก้องกวิน พ่อเทพบุตรสุดที่รัก ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดในสามโลกธุรกิจของริตาดำเนินไปได้สวย ผลตอบรับนับดีตั้งแต่เปิดตัว เรียกได้ว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคนที่ปากบอกว่าอยากให้เธอทำงานเก็บเงินไปสู่ขอ ที่แท้ก็เป็นนายทุนใหญ่ให้เธอนั่นเอง แต่เธอก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจบริหารงานจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำเลยนะ ไม่ยอมขาดทุนแน่นอน เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อขอผู้ชายแต่งงานริตาจึงเป็นผู้หญิงที่ต้องหอบเงินไปสู่ขอก้องกวินค่ะ“แมนป่ะล่ะ” เธอยักคิ้วหลิ่วตายิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าว วันนี้เขาพาเธอมาลองชุดเจ้าสาวตั้งแต่เช้าและอยู่โยงทั้งวัน กลัวไม่ได้แต่งว่างั้น“แมนมากครับคุณผู้หญิง” ก้องกวินว่าพลางหันไปสั่งให้คนยกกล่องเครื่องเพชรเข้ามาวางตรงหน้าทั้งหมดเป็นพี่วีนาแอบไปออกแบบให้เมื่อไรก็ไม่รู้ ปลื้มสุดๆ “ขอบคุณค่ะ” ริตายิ้มหวาน มีน้ำตาปริ่มๆ อย่
นอกจากได้ฝึกงานตามสายที่ชอบ ริตายังถูกก้องกวินส่งไปเรียนถึงเมืองนอกด้านการตลาดและการบริหารธุรกิจอุตสาหกรรมแฟชั่นอีกสองปีช่วงนั้นก้องกวินทั้งส่งเสริมสนับสนุนและมอบอิสระให้ริตาเต็มที่ เป็นแดดดี้สายเปย์แบบสุดๆทั้งเรียนทั้งทำงานและบริหารเวลาให้แฟนไปด้วย เรียกว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็คุ้มค่ามากๆ และในที่สุด ริตาก็สามารถเปิดบริษัทกับพี่วีนาได้ซะทีวันที่ริตาตัดริบบิ้นกับพี่วีนามีดารามาร่วมงานเพียบ ทั้งดาราไทยและดาราต่างประเทศเลยด้วยโจวไปคนขนทัพศิลปินมาด้วยตัวเองเชียวล่ะ พวกเขามาเพื่อใส่เสื้อผ้ากับเครื่องประดับที่เธอออกแบบ ทั้งยังเดินแฟชั่นโชว์ให้ตั้งหลายชั่วโมงเรียกได้ว่าบริษัทของเธอมีงานเปิดตัวได้ยิ่งใหญ่อลังการมากเลยนะ น่าปลื้มใจสุดๆพรพรรณกับณิชาย่อมต้องมาร่วมงานด้วยอยู่แล้ว รวมถึงธนาและครอบครัว พวกเขายิ้มไม่หุบจนแก้มแทบปริ เนื่องจากได้มาในฐานะญาติเจ้าของบริษัทนั่นเองจริงแล้วเป็นเพราะริตาเลิกทำตัวร้ายกาจใส่แล้วไง เธออโหสิกรรมให้ทุกคนแล้วนะ ใจบุญมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ก็เลยทำตัวได้ปกติมาก ไม่มีผีร้ายเข้าสิงเวลาเจอหน้าพวกเขา ธนาเองก็ทำตัวดีขึ้น ไม่พยายามเข้าหาเพื่อง้อขอคืนดีอะไ
ผิดกับณิชาที่ไม่ค่อยเก็บอาการเท่าไหร่ เธอยินดีเปิดรับทุกคนด้วยรอยยิ้มและคำพูดสื่อนัยที่ชัดเจนว่าโสด กระทั่งตอนนี้มีผู้ชายได้ข้อมูลติดต่อเธอหลายคน“อย่าลืม DM มานะคะ ชาช่าจะรอค่ะ”ณิชาบอกผู้ชายคนหนึ่ง แถมเปลี่ยนชื่อใหม่ซะน่ารักเก๋ไก๋ไปเลย ในขณะที่ริตายังไม่รู้เรื่องของน้องสาว เธอยังคงสนใจแค่การดูงาน พูดคุยแลกเปลี่ยนกับโจวด้วยท่าทีสุภาพแต่จริงจังตามวิสัยครั้นได้พักเบรก และโจวแยกไปคุยกับหัวหน้าแผนก ณิชาก็รีบเข้ามาสะกิดยิกๆ กระซิบใส่หูพี่สาวเสียงเบา “พี่ต้า นิดอยากได้เบอร์พี่โจวอ่ะ ขอให้หน่อยดิ”ริตาค้อนขวับ “แกมีผัวแล้วนะ”ณิชาถอนหายใจเบื่อ “ไม่อยากทำให้ก็บอกมาเหอะ นิดหาโอกาสเข้าไปขอเองก็ได้”“ยัยนิด!” ริตารู้สึกปวดหัว “ทำอะไรคิดให้ดี”“นิดคิดดีแล้ว คิดอยู่ทุกวันด้วย ถ้าหาผัวใหม่ได้ นิดจะหย่ากับพี่ทัน”ริตากระซิบเสียงดุ “แกควรหย่าก่อนค่อยหาผัวใหม่”แต่ณิชาไม่สนใจ “นิดจะหาผัวใหม่แสตนบายไว้ก่อน ทีพี่ทันยังมีเมียน้อยได้เลย ตอนนี้เผลอๆ กำลังคั่วสาวที่ไหนอยู่ก็ไม่รู้ นิดจะทำบ้าง”พูดจบก็แยกตัวออกไปจากพี่สาวทันที เจอของดีแบบนี้จะช้าอยู่ไยณิชามาเที่ยวครั้งนี้ได้เปิดโลกเบิกเนตรจริงๆ
“พวกเราไปดูงานกันแค่สองคนก็พอ ส่วนคนอื่นปล่อยเที่ยวให้หนำใจเถอะ”ก้องกวินบอกริตาแบบนั้นแล้วโอบไหล่เธอแยกตัวออกมาจากณิชาที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่กลางกลุ่มคนของแจ็คตอนแรกริตาก็ยังงุนงงกับเขา ทว่าสุดท้ายก็เข้าใจ เพราะณิชาก็โทรมาหาเธอพร้อมเสียงร้องห่มร้องไห้‘พี่ต้า นิดอยากกลับบ้านแล้ว ไหนว่ากลุ่มบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยไง มาควบคุมความประพฤติชัดๆ แต่ละคนน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ ส่งนิดกลับบ้านเหอะ’ไม่รู้ไอ้แจ็คไปทำอีท่าไหน ไอ้นี่ร้ายที่สุดในกลุ่มด้วย คงได้ไฟเขียวจากก้องกวินแหละ ทั้งเจ้านายลูกน้องพอกัน!ริตากลอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ “กลับไม่ได้หรอก ไม่อยากเที่ยวก็ให้แจ็คพามาส่งที่บริษัทXXX พี่ดูงานอยู่ที่นี่ น่าจะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงอยู่ ทนเอาล่ะกัน”พูดจบก็ตัดสายไปเลย ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืดหรือตามใจอะไร ร้องตามมาเองต้องทำใจค่ะก่อนไปดูงานตามตั้งใจ ริตาต้องถูกก้องกวินจองตัว พาไปทักทายแนะนำตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก่อนหลายที่ที่นี่เพื่อนของก้องกวินเยอะมาก หลากหลายเชื้อชาติ ยังดีที่ริตาพูดภาษาอังกฤษคล่องมากจึงไม่ลำบากเท่าไรทุกคนดูตื่นเต้นที่ก้องกวินพาเธอมาแนะนำเหมือนเคย
เรื่องไปดูงาน ซึ่งอาจใช้เวลานาน ไม่เหมือนการเดินทางไปทำงานต่างประเทศแบบเร่งรีบให้เสร็จตามกำหนดภายในเวลาไม่กี่วันพอถึงหูของณิชาผ่านคำบอกเล่าของพรพรรณเท่านั้นแหละ ริตาก็ต้องรับโทรศัพท์วันละไม่รู้กี่รอบ“รู้งี้ ต้าไม่บอกแม่ก่อนไปก็ดีหรอก” เธอบ่นทันทีที่รับสายจากมารดา‘เอาน่าต้า พาน้องไปด้วย’“ทำไมต้าต้องพายัยนิดไปด้วยล่ะ”‘น้องจะได้เปิดหูเปิดตาแล้วก็ฝึกภาษาไง’“ไม่มีเรียนเหรอถึงจะไปเที่ยวเมืองนอกน่ะ”‘น้องบอกไปได้ ปิดเทอมพอดี เดี๋ยวกลับมาตามเก็บหน่วยกิตที่ขาดให้ครบอีกที’ “ปิดเทอมก็ควรหางานพิเศษทำสิ”‘น้องบอกอยากไปหาประสบการณ์เมืองนอก กลับมาจะได้หางานพิเศษทำง่ายๆ ยังจะต่อยอดในอนาคตหลังเรียนจบไงลูก นะต้า พาน้องไปด้วยเถอะ ทุกวันนี้ นิดทะเลาะกับตาทันทุกวัน แม่คิดว่าสองคนนี้ควรห่างกัน ต่างคนต่างอยู่บ้างสักพัก เผื่อกลับมาเจอกัน อะไรๆ อาจจะดีขึ้น นะลูก ทำเพื่อน้องอีกสักครั้งเถอะนะ แม่ขอร้อง เห็นแก่แม่นะต้า’“แม่ ถ้านิดมันอยู่กับผัวไม่ไหวก็หย่าไปซะก็สิ้นเรื่อง จะทนทำไม ลูกก็ไม่ได้มีด้วยกันแล้ว”‘ต้าพูดแบบนี้อีกแล้วนะลูก จะหย่าได้ไง คนสองคนเขารักกัน ไม่งั้นก่อนนี้ตาทันจะ
ก้องกวินยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ เขาสู้ผู้หญิงสองคนนี้ไม่ไหวแน่ แม่อีกคน รายนั้นเข้มงวดสุด แต่ไม่ใช่เพื่อเขา นางทำเพื่อริตา ว่าที่ลูกสะใภ้คนเล็กของฉันจะอับอายเสื่อมเสียไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้สำคัญต่อผู้หญิงมาก นางกรอกหูเขาว่างั้นตอนที่ริตาเกิด พรพรรณยังไม่พร้อมมีลูกจริงๆหญิงสาวนึกย้อนไปตอนนั้น พ่อกับแม่แค่คบหากันยังไม่ได้แต่งงานแต่ดันท้องแล้วมีเธอออกมาซะก่อนริตาจึงถูกทิ้งให้อยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พอยายตาย เธอก็ถูกฝากเลี้ยงไว้กับบ้านนั้นทีบ้านนี้ทีในหมู่บ้านนั่นแหละ ส่วนพ่อกับแม่ก็มาอยู่กรุงเทพฯ พวกเขาทำงานจนมีบ้าน แต่ก็ไม่กลับมารับเธอไปอยู่ด้วยเสียทีโชคดีที่แม่ท้องณิชาแล้วคลอดออกมาอีกคน ริตาจึงถูกดึงตัวให้มาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงน้องพอโตขึ้นหน่อยริตาก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้า ปัดกวาดเช็ดถู และคอยหุงหาอาหารให้ทุกคนนั่นแหละประโยชน์ของเธอที่ทำให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ครอบครัวไม่เคยพร้อม แต่พ่อกับแม่ยังอุตส่าห์มีลูกถึงสองคน สิ่งที่ริตาเห็นจนชินตาคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันและพ่อก็กินเหล้าเมาเนื่องจากเครียดทุกวันทั้งปัญหาการเงิน ปัญหาเรื่องงาน ปัญหาที่บ้าน ล้วนสะสมเป็น
ริตาจ้องหน้าวีนาจนสองตาเบิกโต“อะไรนะ พี่วินคือผู้ชายแว่นดำที่ตกท่อวันนั้นเหรอ”วีนาบีบแก้มริตาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว “อย่าบอกนะว่าจำกันไม่ได้น่ะ”ริตาส่ายหน้า “หลายปีแล้วมั้ง วันนั้นพี่วินสกปรกมอมแมมหนวดเครารุงรัง ต้าจำไม่ได้หรอก”วีนามุ่นคิ้วคิดคำนวณเรื่องราวของน้องชาย “ตั้งแต่วันนั้นจนเจอกันอีกครั้งก็ห้าปี กระทั่งวันนี้ได้เป็นแฟนกัน นับรวมก็ราวเจ็ดปี มันก็นานจริงๆนั่นแหละ”“อือ...ตอนนั้นต้าอยู่มอปลายอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปด ยังบ้าๆ บอๆ อยู่เลย อีกอย่างนะ ท่อนั้นอ่ะคนตกบ๊อยบ่อย ฝาหายตลอด ต้าเคยช่วยไว้หลายคนไง ไม่ใช่พี่วินคนเดียว”“อ้อ...”ริตาจ้องหน้าวีนาเขม็ง “อย่าบอกนะว่าพี่วินชอบต้าตั้งแต่วันนั้นแล้ว แหม่ นิยายมากค่ะ ต้าไม่เชื่อหรอก”วีนาหัวเราะ “เปล่า ยังไม่ได้ชอบ แค่คิดอะไรได้เพราะต้าเฉยๆ”“อ้าว?”เห็นว่าที่น้องสะใภ้ทำหน้าเหวอ วีนาจึงยิ่งหัวเราะชอบใจ จังหวะนั้นคนถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา เขาก้มหน้าลงหอมแก้มริตาโดยไม่เกรงใจพี่สาวที่หัวเราะร่วนอยู่ข้างๆ“อื้อ...แก้มช้ำหมดแล้วค่ะ เวลางานด้วยนะคะบอส”“ไม่มีใครเข้าห้องทำงานพี่โดยพละการหรอกน่า”“นั่นแหละ ไม่เอา พอแล้ว รอกลับคอนโดก่อน”“ก็ได้”