ณิชาหันมา “ไม่ให้สนิทกันได้ไง ตอนนิดอยู่ห้องพี่ต้าคนเดียว พี่ต้าไม่เคยอยู่คุยด้วยก็มีแต่พี่ทันที่มีเวลาคุยกับนิด แถมตอนเช้าไปเรียนที่มหาลัย พี่ต้าเคยสนใจนิดที่ไหน มีแต่พี่ทันแหละที่มีน้ำใจขับรถไปส่งนิดแทบทุกวันเลย”
ธนาพูดเสริม “ต้าแทบไม่อยู่ห้องเลยนะยังไม่รู้ตัว”
ริตาให้รู้สึกผิดทันทีกับคำพูดแฟน เธอทำงานทุกวันจนเขาน้อยใจเสียแล้ว ต่อไปต้องหาเวลาว่างให้แฟนซะแล้ว
นั่นคือความคิดอันใสซื่อของเธอในวันนั้น
ต้องโง่ขนาดไหนถึงดูไม่ออก!
**********
“พี่ต้า พี่ต้า เฮ้!”
“หือ?” ริตาหลุดจากภวังค์ทันที เธอมองมือเมฆาที่โบกไปมาระยะสายตา “ว่า?”
“ดื่มเหล้าหน่อยไหมพี่ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”
“ไม่ล่ะ”
ไม่ใช่ว่าริตาดื่มเหล้าไม่เป็น
เพียงแต่ตอนนี้อยู่คนเดียว เสียใจยังไงเธอก็ต้องมีสติ จะกินเหล้าในที่สาธารณะไม่ได้ ถ้าเมามากจนไม่ไหวทำไง
พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน แฮงค์ไม่ได้ เจ้านายของเธอยิ่งเขี้ยวลากดินอยู่
“ทำไมแกถึงคิดอยากได้นิดคืนล่ะ นิดดีมากเลยเหรอ ดีกว่าพี่จริงๆ ใช่ไหม?”
ริตาถามอย่างคนแพ้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันยากยอมรับ เกินทำความเข้าใจได้ไหว ทำไมธนาที่เคยบอกว่าเธอดีที่สุด เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกที่สุดสำหรับเขา ถึงทิ้งเธอไป แล้วเลือกน้องสาวแทนที่แบบนั้นกันล่ะ
เพราะความสวยเหรอ แต่เธอกับน้อง หน้าเหมือนกันอย่างกับฝาแฝดเลยนะ สวยเหมือนกันทุกอย่างเลยด้วย
เฮ้อ...หมดความมั่นใจชะมัด!
เมฆานิ่วหน้ามองริตาจริงจัง ค่อยๆ อธิบายตามตรง “ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ต้าดีไหม แต่ที่แน่ๆ นิดน่ะเด็ดกว่าใคร สาวอื่นสู้นิดไม่ได้สักคน”
ริตาขมวดคิ้ว “แกหมายถึงเรื่องบนเตียงงี้เหรอ”
เมฆาพยักหน้า “ใช่! นอกจากเรื่องนี้ก็มีเรื่องรูปร่าง สีผิวอ่ะ นิดขาวยังกับหลอดไฟ ส่วนพี่เกือบขาวแต่ไม่ขาวไง”
คนตัวเกือบขาวเสียงขุ่น “นิดมันฉีดผิวเพิ่มเหอะ ส่วนพี่ทำงานตากแดดตากลมจะเอาอะไรมาขาวผ่องยองใย ยังดีที่ผิวเดิมขาวมาก ทำงานขนาดนี้แค่ไม่ดำก็บุญแล้วป่ะ”
“นั่นแหละพี่ เวลาปิดไฟเหลือแสงสลัวมีออร่ามันดีไง ส่วนผู้ชายเขาวัดกันที่นี่” ยกแขนเบ่งกล้าม “หุ่นผมไม่แย่นะ หล่อเข้มกล้ามแน่น พี่ดู” แต่เอาจริงๆ ไม่ค่อยมีหรอก วันๆ เอาแต่นั่งเล่นเกมส์ ไม่เคยลุกมาออกกำลังกาย
ริตาหัวเราะ “แชมป์เอ้ย ผู้ชายเขาวัดกันตรงตำแหน่งหน้าที่การงานหรอก นิดมันเลือกแล้วเหอะ”
คนฟังทำแขนตกยิ้มเศร้า “คนเรียนยังไม่จบแบบเราจะเอาอะไรไปสู้เขาวะ”
“อย่าคิดมาก คนเรียนจบมีงานทำอย่างพี่ยังแพ้ ไม่รู้พลาดตรงไหน”
เมฆาหันขวับ “ผมรู้”
หญิงสาวมองด้วยหางตา “ว่า?”
“พี่ต้าน่ะสวยจริงแต่หยิ่งมาก เป็นเสือยิ้มยาก ส่วนนิดร่าเริงสดใส อัธยาศัยดียิ้มเก่ง น่ารักน่าฟัดไปทั้งตัว”
ริตาชะงัก “จริงเหรอ?”
“ใช่!” เมฆาเลิกคิ้ว “อย่าบอกว่าพี่ไม่เคยรู้ตัว”
คนถูกวิจารณ์ตามตรงให้รู้สึกลำคอแห้งผาก พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เมฆาจึงหรี่ตาวิเคราะห์พี่สาวของแฟนเก่าได้กระจ่าง เขาค่อยๆ ถามอย่างระมัดระวังอีกว่า
“พี่ต้า ขอถามหน่อยเหอะ อย่าหาว่าเผือกเลยนะ พี่ต้ากับพี่ทันอ่ะ เคยมีซัมติงกันครั้งสุดท้ายเมื่อไร ทำไมถึงปล่อยพี่ทันไปมีไรกับนิดจนท้องได้อ่ะ”
เห็นริตาอ้ำอึ้ง เมฆาจึงถามแบบขยายความ “คืองี้นะ บางทีเรื่องบนเตียงก็มีผลทำให้ผู้หญิงสองคนถูกเปรียบเทียบได้ชัดเจนไง ถ้าให้เดา นิดต้องเด็ดกว่าพี่ต้าแน่นอน ฮ่าๆ”ที่พูดได้ขนาดนี้เพราะเหล้าเข้าปากล้วนๆ เมาได้ที่ไงริตาสูดลมหายใจเข้าอกลึกยาว เริ่มเห็นลางๆ ล่ะว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน เธอค่อยๆ พูดทีละคำ เสียงเบาหวิว “คือว่า ...พี่ไม่เคยมีไรกับพี่ทันเลย”“ห๊ะ!” เมฆาแทบตกเก้าอี้หัวคะมำ “พี่ต้าว่าไงน๊ะ?” เสียงสูงไปอีก ตกใจเว่อร์วัง “คบกันมานานแค่ไหนเนี่ย?”ริตาขมวดคิ้วมองคนเริ่มเมาแล้วแอคติ้งทะลุจอ เธอตอบเสียงหนึ่ง “สองปี”เมฆาเบิกตากว้างทำท่าอ้าปากค้าง “โอ้! พระเจ้าช่วยจอช์จด้วย มันแย่มาก ส่ะ สองปี ไม่มีไรกันสองปีอ่ะน๊ะ”ริตาดึงเมฆามาปิดปากแถมด้วยเขกกะโหลกไปทีนึง“เบาหน่อยสิเว้ยไอ้แชมป์”“อู้ๆ ยู้แย้ว”พอปากได้อิสระ เมฆาก็ถามต่อเนื่องแต่เสียงเบากว่าเดิมว่า “พี่ทันเขาสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรือว่าพี่เล่นตัวหวงตัวขนาดไหนกันเนี่ย?”ริต้าอ้ำอึ้ง ท่าทางเขินๆ ไม่มั่นใจ “ก็มีนิดๆ หน่อยๆ แค่ภายนอก แต่ยังไม่เคย เอ่อ...ถึงขั้นนั้น”“โห่! ผมนะ คบกับนิดไม่ถึงเดือนครับ พอได้กัน จากนั้นเดือนหนึ่งเ
เมฆาถอนหายใจเหนื่อย “ฟังนะพี่สาว ผู้ชายน่ะ ถ้ามีแฟนจริงๆอ่ะ เขาอยากมีอะไรกับแฟนมากกว่าไปเอากับคนอื่นข้างนอก แถมพี่เล่นปล่อยเขาไปซื้อกินง่ายๆยังงั้น ผู้ชายเขาก็ไม่อยากไปครับ มันเหมือนถูกเมิน เหมือนไม่รัก ไม่แคร์กันเลย พี่เข้าใจป่ะ”“เพราะรักไงถึงยอมทุกอย่าง กระทั่งทำใจให้ไปอ่ะ มันไม่ใช่ทำใจได้ง่ายๆ น่ะเว้ย ต้องเสียสละเบอร์ไหนก่อน ตอนที่คิดว่าเขากำลังมีอะไรกับคนอื่นแม้จะซื้อกินก็ตาม มันนอนไม่หลับหรอกนะ ทรมานแทบตาย”“โห่!” เมฆาเริ่มพูดไม่ถูกล่ะ “เฮ้อ! ช่างมันเหอะพี่ ตอนนี้ดื่มเหล้าดีกว่า” พูดพลางทำท่าแบบอ้อนๆ “พี่สาวเลี้ยงเหล้าหน่อยครับ ผมอกหักหนักมาก”“เออ กินเงียบๆ ไปเลย”ระหว่างดื่มน้ำเปล่าปรับทุกข์กับเมฆาที่เลิกงานแล้วกระทั่งนั่งดื่มเหล้าเม้าท์มอย เสียงเรียกเข้าก็ดังจากโทรศัพท์ในกระเป๋าถือ ริตาล้วงออกมาดูเบอร์ และกดรับทันที“ฮัลโหล”‘ต้า แกอยู่ไหน?’“อยู่ร้านเหล้า”‘เออ เดี๋ยวฉันไปหา ร้านอะไร”ริตาบอกชื่อร้านเหล้าออกไปตามตรง ไม่นาน เจ้าของปลายสายก็โผล่หน้ามาพอมาถึงก็รีบทักทายหนุ่มน้อยหน้าเข้มที่นั่งข้างริตา “หวัดดีค่ะ ขอบคุณที่นั่งเฝ้าเพื่อนพี่นะคะ เดี๋ยว
เพราะทำงานคนละที่ คอนโดของเขมิกาจึงอยู่ห่างจากคอนโดเก่ากับห้องเช่าของริตาแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา “พรุ่งนี้แกใส่ชุดฉันไปทำงานได้ พวกเราหุ่นดีเหมือนกัน สวยเหมือนกัน” เขมิกาว่าอย่างนั้นขณะดุนหลังเพื่อนให้เข้าห้อง ก่อนหันมาปิดประตูเหมือนกลัวเพื่อนหนีไปฆ่าตัวตายจริงๆ“แล้วแฟนแกไม่อยู่เหรอ?”ริตาถามอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ออฟฟิศของบริษัทที่เธอทำงานไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์ม เรื่องเสื้อผ้าหน้าผมจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่เป็นการมานอนค้างห้องเพื่อนต่างหาก พวกเธอสนิทกันมากอยู่หอพักเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียน ทว่าพอเรียนจบก็แยกย้าย มีแฟนก็เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้แฟน นั่นจึงทำให้ริตาไม่เคยมานอนค้างห้องเขมิกาเลยสักครั้ง วันนี้คือครั้งแรก ก็เลยเกรงใจอยู่มาก“แฟนฉันจะไปไหนได้ แกไม่ต้องเกรงใจ มานี่มา”แฟนของเขมิกาจบเภสัชฯ ตอนกลางวันเปิดร้านยาใกล้คอนโด ตอนกลางคืนกลับห้องนั่งเล่นหุ้นลุ้นคริปโต ดังนั้นเขาอยู่ที่ห้องไม่ได้ไปไหนแน่นอนริตาเดินมานั่งที่โซฟาตามการจับมือของเพื่อน เขมิกาทำเหมือนตอนนี้เธอเป็นเด็กน้อยเลย ดูแลดีมาก “ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ เกรงใจว่ะแก” แต่ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวในคืนที่สองคนนั้นแต่ง
ริตาเพิ่งรู้วันนี้ว่าเจ้านายเธอเป็นเพื่อนกับพี่กร แฟนของเขมิกาโลกกลมชะมัด!เมื่อเจ้าของห้องพากันเดินออกไปแล้ว เธอจึงได้แต่นั่งตัวเกร็งตรงหน้าบอสหนุ่มของตัวเองเขาเรียกให้เธอมานั่งในห้องนี้ด้วยท่าทีคล้ายเรียกเข้ามาคุยงานสำคัญตอนอยู่ที่บริษัท แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่พูดอะไรเสียทีริตากลั้นหายใจแอบมองวันนี้เจ้านายผู้ดุดันของเธออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ปลดกระดุมจนเห็นแผงอกรำไร พับแขนเสื้อทั้งสองข้าง เผยให้เห็นข้อมือระเรื่อยไปถึงข้อศอกที่มีเส้นเลือดมหาเสน่ห์บนผิวสีน้ำผึ้งคร้ามแดดชัดเจนแม้เสื้อผ้าแลดูเบาสบาย แต่ใบหน้าหล่อคมยังคงเคร่งขรึมเย็นชาดุจเดิมดูดวงตาดำจัดใต้คิ้วเข้มที่รับกับจมูกโด่งสันนั่นสิ ยังมีไรหนวดสีเขียวอ่อนทรงโจรและเส้นขนตรงแผงอกที่เซ็กซี่อีก เหมือนตัวร้ายในซีรีย์พิมพ์นิยมแนวมาเฟียอย่างไรอย่างนั้นด้านหลังของผู้ชายตัวสูงราวร้อยแปดสิบคนนี้คือคอมพิวเตอร์พีซีขนาดใหญ่ ภาพบนจอคือเส้นกราฟที่เป็นแท่งสีแดงสีเขียวขึ้นลงกับตัวเลขวิ่งสลับเต็มจอเจ้านายของเธอหันไปพิมพ์อะไรบางอย่างที่แป้นพิมพ์ของเครื่องคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหน้าจอของเครื่องนั้นเป็นสีดำซึ่งเต็มไปด้วยภาษา
เจ้านายหนุ่มหรี่ตา “ก่อนนี้คุณขยันมากไม่เคยลา จู่ๆ ลาสี่วันภายในระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน ลาทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละวัน วันที่ลาจะต้องไปก่อกวนสองคนนั้นทุกครั้ง”ริตากลอกตา รู้สึกงงเล็กน้อย พนักงานมีเป็นร้อย คุณเจ้านายจะรู้เรื่องเธอละเอียดแบบนี้ไม่ได้นะคะเหมือนฟ้าเมตตาเทวดาช่วยชีวิตเมื่อเขมิกากลับมาริตารีบขอตัว ลุกขึ้นไปช่วยเพื่อนเทอาหารใส่จาน ไม่นาน บนโต๊ะริมโซฟาหน้าทีวีก็มีของกินวางจนเต็ม มีเหล้าและกับแกล้มหลายอย่าง“จะได้หลับสบาย” เขมิกาบอกริตา“ขอบใจแก” อยู่กับเพื่อนกินเหล้าได้“มาค่ะ กินๆ” เขมิกาบอกตอนทุกคนนั่งล้อมวงพร้อมดื่มกิน “ไม่เมาไม่เลิกรา” หล่อนชอบดูซีรีย์จีนเพราะเป็นโต๊ะเตี้ยกลมทรงตัวเล็กกะทัดรัด ทุกคนจึงนั่งล้อมวงบนพื้นห้อง รวมถึงก้องกวิน เจ้านายของริตา เขาเลือกนั่งข้างเธอคอยแผ่ซ่านกลิ่นอายจอมมารตลอดเวลาแรงกดดันอันเข้มข้นมหาศาลจากดวงตาคู่คมที่ดำจัดจนดูลึกลับซึ่งมองมาอย่างเย็นชาตลอดเวลาของบอสหนุ่ม ทำริตาดื่มเหล้าย้อมใจอย่างสงบเสงี่ยมมาก อยากร้องไห้โวยวายเหมือนเคยกลับไม่กล้าฝ่ายเขมิกากับภากรนั่งฝั่งตรงข้าม กินไปจู๋จี๋กันไป น่าอิจฉามากริตาถอนหายใจ ยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก
ไม่พูดถึงชายโฉดหญิงชั่วที่คิดไม่ได้และเห็นแก่ตัว แต่แค่เห็นแม่แท้ๆ ที่ลำเอียงอย่างไม่ลืมหูลืมตา เห็นน้องสาวของแฟนเก่าที่เคยสนิทกันขนาดนั้นแต่ตอนนี้กลับเพิกเฉยเธอ เห็นพ่อแม่ของแฟนเก่ามาร่วมงานแต่งด้วยรอยยิ้มแช่มชื่นอันบ่งบอกว่าลูกชายรักใครก็รักด้วยแบบนั้น แผลจึงใหญ่ และสดใหม่ค่อนข้างนาน ทรมานไม่หายง่าย มันทั้งจุกและเจ็บใจอย่างหนัก คิดไม่ตกเกือบทุกวันการถูกทรยศในเรื่องความรัก ถูกคนที่รักและไว้ใจร่วมกันหักหลัง มันทำให้อารมณ์พลุ่งพล่านตลอดเวลา ริตาก็เลยนอนน้อยและวันนี้ยังดื่มเหล้าแบบอัดอั้น จนหลุดร้องไห้เหมือนก๊อกแตก เธอจึงล้มฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้วฮือ...ทำไมบอสไม่เข้าใจลูกน้องเลย!สภาพริตาย่ำแย่ดูไม่จืด หน้าแดงก่ำ ตาบวมเป่ง ละเมอร้องไห้ต่อเนื่องไปอีกเขมิกาก้มมองเพื่อนอย่างเวทนา “สบายใจยังแก เก็บกดมากระวังเป็นบ้า ระบายออกมาเพื่อน”ภากรสะกิดแฟน “ระบายจนสลบเหมือดไปล่ะครับ”“อ้อ...” เขมิกาจึงพยายามพยุงเพื่อนเข้าห้องนอน แต่กลับถูกมือของใครบางคนห้ามไว้“เดี๋ยวพี่พาต้าไปเอง เขมแค่บอกมาว่านอนไหน”ก้องกวินบอกแค่นั้นโดยไม่รอให้เขมิกาได้พูดอะไร เขาโน้มตัวลงแล้วอุ้มริต
ภาภรพยักหน้าเข้าใจ ฟังพลางรินเหล้าให้แฟน เขมิกาว่าอีก “แต่ที่เจ็บกว่าก็คือสิ่งที่แม่มันทำ คิดดู แฟนทิ้งมันมาแต่งกับน้อง ส่วนแม่ยังเห็นพ้อง ขอร้องมันแทนน้องทุกอย่าง ตอนไอ้ต้าโวยวายไม่ยินยอม แม่ก็เข้าข้างแต่น้อง บังคับให้มันอภัย ย้ำว่าเป็นพี่ต้องรักน้อง งานแต่ง แม่ก็ช่วยจัดแจงอย่างเร็ว กลัวหลานไม่มีพ่อ โอ๋ว่าที่ลูกเขยอย่างกับเป็นเทวดา”ภากรพยักหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี เขายกเหล้าให้แฟนดื่ม เขมิกาดื่มแก้คอแห้งรวดเดียวหมดแก้วว่าอีก “เขมปล่อยมันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก เห็นร้ายแบบนี้แต่มันอ่อนไหวสุดๆ” พูดไปพูดมาก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดแทนเพื่อนเท่าไรก็ยิ่งพูด เขมิกาลืมไปแล้วว่านอกจากภากรยังมีก้องกวินอีกคนที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าตั้งใจฟังเธอจับไหล่กว้างของแฟนเข้ามาใกล้ จ้องหน้าเขา “เขมว่าเราสองคนเลิกกันก่อนนะพี่กร เขมต้องดูแลเพื่อน ไอ้ต้าดีขึ้นเมื่อไร เดี๋ยวเราค่อยกลับมาคบกันใหม่ โอเคป่ะ”ภากรดึงแฟนมาปิดปากแน่น “ไม่ต้องพูดดดดด”จากนั้นก็อุ้มแฟนเข้าห้องที่หล่อนเพิ่งออกมา จัดการจับตัวหล่อนยัดใต้ผ้าห่มบังคับให้นอนกับเพื่อนไปซะเมาแล้วเพ้อเจ้อเกินไปล่ะ!ไม่ว่าจะเหนื่อยจากอะไรหรือจะแฮ้งค์จะเฮ
บอสของเธอยังไม่กลับอีกเหรอ? แต่มองจากชุดที่ใส่ไม่ใช่ชุดเดิม หรือว่าจะยืมเสื้อผ้าของพี่กรใส่ แต่ดูจากหุ่นกับส่วนสูงไม่น่าจะใช่ หรือว่ากลับไปแล้วมาอีก ไม่มั้งเหมือนแววตากับสีหน้าของริตาจะบอกออกมาหมดทุกความสงสัย คนถูกมองจึงเอ่ย “ผมอยู่คอนโดนี่เหมือนกัน ไม่ต้องงง มากินข้าวเถอะ”“...”เจ้านายสั่งมีหรือจะช้า หญิงสาวรีบเดินมานั่งทันที “บอสอยู่คอนโดนี้เหรอคะ”“อืม ชั้นบนห้อง 50A”อ้อ...ชั้น50 ห้องA เอ๊ะ! แล้วบอกเธอทำไม?แต่ชั้นบนขนาดนั้นคงเพ้นเฮ้าท์หรูแหละ คนรวยเนี่ยน่าอิจฉาชะมัด แต่ที่นี่อยู่ห่างจากบริษัทมากนะอ้อ เขามีรถส่วนตัวไงยัยโง่ ไม่ได้ขึ้นรถไฟฟ้าต่อรถเมล์แบบเธอหรอก คิดพลางรีบก้มหน้ากินข้าวอย่างเร็ว เพราะเธอไม่มีรถยนต์ส่วนตัวข้าวเช้าเรียบง่าย มีโจ๊กขาวธรรมดาใส่แค่ขิงซอยกับปลาท่องโก๋และน้ำเต้าหู้ ตามด้วยขนมปังนึ่งนมสดสังขยาเหมือนใครบางคนจะรู้ว่าเธอชอบกิน คงเป็นเขมิกาทว่าริตากลับเข้าใจผิดไป เพราะเขมิกาพูดขึ้นว่า “โอ้โห! วันนี้มีของโปรดยัยต้าด้วย ใครเตรียมเนี่ย”ริตาหันขวับ แสดงว่าไม่ใช่เพื่อนที่จัดสรรภากรเป็นคนตอบ “พี่วินเตรียมมา เขาชอบกิน”“เหรอๆ” เขมิกาพยักหน้านั่งลงพลางพยักเพ
ริตารับมาพินิจพิเคราะห์นิ่งๆ ชั่วครู่ค่อยถาม “แกได้มาจากไหน ใครถ่ายให้ มีเหตุผลอะไรถึงยุแยงแกแบบนี้”นี่คือผลพวงจากการดูซีรีย์โดยมีก้องกวินดูเป็นเพื่อน เขาช่วยคิดวิเคราะห์การกระทำตัวละครให้เธอฟัง ทั้งยังสามารถคาดเดาถึงแผนการต่างๆ อันแยบยลได้แตกฉานมันมีฉากแนวคิดการยืมมือคนอื่นแบบนี้ด้วยนะณิชาได้ยินคำพูดพี่สาวก็รีบฟ้องทันที “ยัยนีเน่าน่ะสิ อีนี่แหละที่มันทำให้นิดแท้ง ตอนแรกนิดระแวงมัน แต่พอมันเอาภาพนี้ให้ดู นิดก็หน้าแตกยับเยิน ก็เลยต้องมาจัดการซะหน่อย ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาดนะพี่ต้า เสียหน้าแย่”ฟังเหตุผลมันสิ! ริตาหัวจะปวดเธอหันไปถามแฟน “เอาไงดีพี่วิน”ปกติก้องกวินไม่เคยใส่ใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ ทว่าหากเกี่ยวข้องกับแฟนสาวมันย่อมไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เขาจึงพูดแนะนำด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเรียบเฉย “เดี๋ยวพี่ส่งคนไปเก็บหลักฐานให้นิดฟ้องชู้หาเงินมาใช้ ถ้าอยากให้ฟ้องหย่าด้วยก็ดี พี่สั่งทนายจัดการได้ เอาหมดตัวเลยไหม”ริตาเห็นด้วย “ดีเลยพี่วิน ตามนั้น”แต่ณิชาเบิกตาอย่างตกใจรีบร้องห้าม “ฟ้องชู้พอค่ะ ไม่ต้องฟ้องหย่านะ นิดไม่อยากหย่า ฮือ...รักเค้า”จะบ้าตาย! ริตาอยากจะเป็นลมสุดท้ายริตาก็ทำไ
นอกจากความน่ากลัวชวนหวาดหวั่นพรั่นพรึงโดยธรรมชาติแล้ว ธนายังกริ่งเกรงก้องกวินตามสายงานด้วยชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าบริษัทย่อยรับเหมาก่อสร้างและตกแต่งภายในที่ตัวเองทำงานอยู่ มีก้องกวินเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ อีกฝ่ายคือเจ้านายตัวจริงของหัวหน้าเขาเองหลังจากถูกขู่แบบนั้น ธนาจึงหันมาเป็นสามีที่ดี อยู่กับณิชาตามประสาคู่ชีวิตที่เลือกเองตามยถากรรมทุกวัน ธนาต้องตื่นแต่เช้ามากกว่าเดิมหนึ่งชั่วโมงเพื่อขับรถฝ่าสภาพจราจรที่ติดขัดไปส่งณิชาเข้าเรียนก่อนค่อยไปทำงานตามปกติณิชาเรียกร้องแบบนั้นเพราะไม่อยากเดินทางเอง และธนาก็ต้องเชื่อฟังทำตามด้วย ไม่งั้นเธอจะฟ้องพี่เขย ฮึ!อันที่จริงณิชาไม่กล้าเข้าหาก้องกวินโดยตรงหรอก เขาน่ากลัวเกินไป แถมยังมีบอดี้การ์ดตัวโตยืนบังอย่างกับกำแพงล้อมตึก เข้าถึงยากจะตาย เธอก็เลยอ้อนพี่สาวแทนแค่ฟ้องนิดฟ้องหน่อย ใส่ไฟเข้าไปอีกเล็กน้อย หาว่าธนาไม่รักไม่ใส่ใจ และเธอรักเขามาก วาดหวังสามีที่ดีทำหน้าที่สมบูรณ์จะได้รักกันหวานฉ่ำเหมือนเดิมตลอดไป เท่านั้นแหละ พี่สาวก็ให้พี่เขยส่งคนมาตักเตือนธนาทันทีณิชาเดินเข้าตึกคณะอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเห็นนีน
“ฉันก็คิดได้แล้วเหมือนกันค๊า” ริตาเชิดหน้าเสียงสูง เธอคิดได้ตั้งแต่วันที่รู้ว่าถูกหักหลังแล้วเหอะที่ตามรังควานไม่ได้ต้องการใครคืนโว้ย แค่อยากให้น้องกับแม่คิดได้ว่ากำลังเอาผู้ชายแบบไหนเข้าบ้านต่างหาก “ถอยไป!”แม้ถูกผลักอยู่หลายครั้งจนตัวเซแต่ธนายังคงพยายามตามง้อริตาเหมือนคนบ้า เขากำลังคิดว่าจะทำยังไงให้แฟนใหม่หล่อนเข้าใจผิดจนบอกเลิกดีจังหวะนั้นสายตาธนาเห็นก้องกวินยืนอยู่ริมระเบียง อีกฝ่ายอยู่ห่างออกไปและมองมาทางนี้พอดิบพอดีแผนร้ายในใจเกิดขึ้นเหมือนไฟผลาญชายหนุ่มคิดดึงริตาให้หันกลับมาและจูบอย่างดูดดื่มทว่าเพิ่งทำท่าจะยื่นมือไปดึงริตา กลับมีมือปริศนากระชากแขนของเขาออกห่าง แล้วเหวี่ยงตัวเขาอย่างแรง จนปลิวไปติดกำแพงห้องใครก็ไม่รู้ยังไม่ทันทรงตัวให้ดี คอเสื้อก็ถูกจับแล้วยกขึ้นสูงแจ็คยื่นหน้าใช้สายตาคมดุจ้องธนาอย่างกดดัน “มึงกำลังจะทำอะไรเจ้ต้าของกู?”ธนาหน้าซีดเผือด เขย่งปลายเท้าขึ้นจนสุดแรงเกิดขณะสาบเสื้อตรงคอถูกรั้งขึ้นสูงจนแทบขาดอากาศหายใจ อีกฝ่ายตัวสูงยังกับตึกเขาเคยต่อยตีกับอริสมัยเป็นวัยรุ่น แต่ไม่เคยมีเรื่องกับนักเลงอันธพาลหุ่นหมีควายใส่สูทผูกไทแบบนี้“ต่ะ ต้า ช่ะ
“เป็นของแม่นะ ของแกอ่ะอันนี้กับอันนี้จ๊ะยัยนิด” ริตาบอกยิ้มๆ ตอนนี้เธอกลับมาคืนดีกับน้องสาวแล้วล่ะ ช่วยไม่ได้ มันตัดกันไม่ขาดนี่เนอะ ครอบครัวเธอมีแค่สามคน แม่ที่แก่ขึ้นทุกวันกับน้องที่ไม่ค่อยได้เรื่องคนนี้เท่านั้น“ส่วนถุงนี้เป็นคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์ พี่ให้นิด ส่วนถุงนี้ของคุณน้าครับ”ก้องกวินพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำธรรมดาแต่กลับห้าวห้วนฟังดูน่ากลัวมาก ใบหน้าคมเข้มยิ่งเสริมให้น่าเกรงขามณิชาค่อนข้างยำเกรงแฟนคนนี้ของพี่สาวมาก แต่ก็ชอบของฝากมากเช่นกัน เธอยื่นมือสั่นๆ ขึ้นรับอย่างหวาดๆ“ขอบคุณค่ะ พี่วิน”“เกรงใจจังเลยลูก วันหลังไม่ต้องเอามาเยอะแบบนี้ แบรนด์ดังทั้งนั้น ท่าทางแพงมาก”“พวกเราครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจครับ”ธนาเองก็อยู่ในห้องนี้ด้วย แต่กลับเหมือนสุญญากาศ เนื่องจากวันนี้ทุกคนนัดกินข้าวด้วยกัน เขาจึงลุกหนีไม่ได้อย่างไรเสียว่าที่พี่เขยคนนั้นเหมือนไม่อาจล่วงเกินได้แม้แต่นิดเดียว ธนามองก้องกวินอย่างอิจฉา ในอกร้อนรุ่มเหมือนมีไฟสุมตลอดเวลา ในอดีตคนที่เคยนั่งเคียงข้างริตาแล้วยื่นของฝากดีๆ ให้แม่กับน้องหล่อน คือเขาต่างหาก ไม่ใช่คนอื่นแบบนี้พรพรรณกับริตาเข้าครัวช่วยกันทำอาหาร ในข
ตอนที่ณิชาฟื้นขึ้นมาจึงเห็นแค่มารดา พี่สาวและแฟนใหม่ของพี่สาวเท่านั้น เธอไม่เห็นสามีและครอบครัวสามีเลยสักคน“พี่ทันไปไหนเหรอแม่”“พี่เขาไปส่งครอบครัวกลับบ้านน่ะลูก”อันที่จริง พวกนั้นเอาแต่บอกว่าผิดหวังที่เป็นแบบนี้ ทั้งยังกล่าวโทษลูกสาวของเธอว่าทำให้หลานในท้องตาย มีแค่ธนาที่ไม่เห็นด้วย ช่วยเถียงว่าเป็นความผิดของตัวเอง เขาดูสำนึกผิดในบางสิ่ง แต่ไม่รู้ว่าอะไรนางปลอบณิชาว่า “เดี๋ยวพี่เขาก็กลับมาหานิดนะลูก มันดึกมากแล้ว พี่เขาก็เลยต้องไปส่งครอบครัวกลับบ้านก่อน ตอนนี้นิดต้องดูแลตัวเอง อย่าคิดมากนะ”“อือ...นิดรู้” ณิชาน้ำตาคลอ เธอหันไปทางพี่สาว แววตาออดอ้อนเหมือนเมื่อก่อนทั้งเว้าวอนขอความเห็นใจ “พี่ต้า ลูกไม่อยู่แล้วนะพี่” นี่คือความรู้สึกลึกๆ ที่รู้ดีแก่ใจ แม้พี่สาวจะร้ายกับเธอแค่ไหน แต่รักลูกของเธอแน่นอน “น้องไม่อยู่กับพวกเราแล้วพี่ นิดเสียใจ”ริตาเองก็เสียใจมากจึงไม่อยากหาเรื่องน้องอีกแล้ว มองดูใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดแบบนี้ก็ยิ่งหักใจตำหนิไม่ลง เธอจับมือณิชาขึ้นมาลูบแล้วตบเบาๆ อย่างปลอบประโลม“ไม่เป็นไรหรอกนิด เดี๋ยวค่อยมีใหม่นะ นิดยังสาว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”“ฮึก พี่
ริตาได้รับข่าวที่น่าตกใจในวันต่อมา‘ต้า! น้องแท้งแล้ว...’พรพรรณพูดพลางร้องไห้สะอื้น ขณะแจ้งข่าวร้ายของลูกสาวคนเล็กถึงลูกสาวคนโต ‘หลานไม่อยู่แล้วนะลูก’ริตาแทบทำโทรศัพท์หลุดมือ สายตากวาดมองไปทางของใช้เด็กอ่อนที่ถูกเตรียมเอาไว้จนเต็มห้องอย่างอึ้งงัน เธอถามเสียงเลื่อนลอย “ตอนนี้นิดอยู่ไหนแม่?”‘โรงพยาบาล...’“เดี๋ยวต้ารีบไป แม่ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะ”แม้ริตาเกลียดธนาโกรธณิชาแต่ไม่เคยนึกชังหลาน เธอตั้งตารอเด็กน้อยลืมตาดูโลกทุกวัน คิดเอาไว้ตลอดว่าหากวันหนึ่งพ่อแม่ของหลานเลิกกัน เธอจะดูแลหลานเอง ช่วยไม่ได้ที่เธอมองออกว่าธนากับณิชาไม่น่าจะไปกันรอด จะดีสักแค่ไหนหากสองคนนั้นเลิกกันก่อนที่จะเผลอทำร้ายจิตใจเด็กคนหนึ่งที่เริ่มรู้เรื่องรู้ราวมากขึ้นในทุกๆ วัน เด็กน่ะถ้าเติบโตมาท่ามกลางพ่อแม่ที่มีปัญหาขัดแย้งจะมีความสุขได้ยังไง มันเหมือนตกนรกทั้งเป็นเธอรู้แก่ใจตอนนั้นเธอเองยังเห็นพ่อกับแม่ที่ทะเลาะกันบ่อยๆ พ่อกินเหล้าเมาไม่เอาการเอางานกลับบ้านก็ตบตีดุด่าแม่ ต่อมายังเมาแล้วขับรถตกน้ำจนตัวเองตายอนาถ ทิ้งไว้แค่หนี้สิน ปล่อยเมียกับลูกๆ ให้สู้ชีวิตอย่างยากลำบากแม่ขาดหัวหน้าครอบครัวจึงมักรู้สึกว่ามีปมทา
ในขณะที่ตอนนี้นับเป็นนาทีทองที่นีน่าเองก็คิดแบบมักง่ายเช่นกัน เธอจะดามแผลใจให้หายเร็วๆ จึงรีบขยับมานั่งใกล้ๆ ธนาทันที จนไหล่เธอชิดกับไหล่เขาได้อย่างใจขาอ่อนขาวจั๊วะยังแนบชิดจนสามารถเสียดสีกับท่อนขาแข็งแรงในกางเกงขาสั้นของเขาอย่างเป็นธรรมชาติคล้ายตั้งใจคล้ายไม่จงใจ ทุกการกระทำเกิดขึ้นรวดเร็วและนั่นก็มากพอที่จะทำให้เกิดประกายไฟบางอย่าง ความร้อนระอุแผ่ซ่านจากร่างกายของหนุ่มสาววัยเจริญพันธ์ ดวงตาของหล่อนแพรวพราว สายตาของเขาเองก็เช่นกัน ทั้งสองเหมือนเชื้อเพลิงที่พร้อมติดไฟ ชายหญิงคล้ายตกบ่วงในภวังค์แห่งแรงดึงดูดที่มองไม่เห็นมันเป็นเรื่องที่ง่ายและรวดเร็วมากสำหรับคนบางคนที่ตรรกะชีวิตผิดเพี้ยนในเรื่องชู้สาว ทว่าเสียงปิดประตูห้องจากด้านในของบ้านพักที่ดังขึ้นทำให้สองคนรู้สึกตัวพวกเขารีบแยกกันทันทีก่อนที่ณิชาจะเดินมาเห็นเมื่อณิชากลับมาแล้วนั่งลงที่เดิมข้างธนา เธอก็บอกให้เขาไปย่างกุ้งมาปอกให้กินหน่อย ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นทำให้ แน่นอนเขาต้องรีบทำตามใจก่อนที่คนเป็นเมียจะสังเกตเห็นความผิดปกติระหว่างเขากับเพื่อนหล่อนนีน่ารีบลุกขึ้นด้วยเหตุผลเดียวกัน เธอบอกณิชา “เดี๋ยวฉันช่วยย่าง แกชอบกินกุ้งมาก
นีน่าสะอึกสะอื้น “แต่พวกเขาทะเลาะกันแรงมาก พี่ติณดูตกใจมาก ถึงขนาดผลักฉันจนล้มแล้วขอตัดขาด รอบนี้น่าจะกลับไปหาเมียจริงๆ เขาทิ้งฉันแล้วแก”ณิชาถอนหายใจ “ฉันถามแกนะ ครั้งนี้แกตั้งใจใช่มั้ย แกตั้งใจนัดพี่ติณมาอยู่กับแกแล้วให้เมียเขามาเจอคาตาจังๆ จะได้ขอหย่ากับพี่ติณเสียที”นีน่าชะงัก ก่อนยอมรับเสียงอ่อย “ถูกแกจับได้อีก”“เออ ฉันเพื่อนแกไง แผนตื้นๆ ใครๆ ก็ทำกันป่าว ให้เมียเขาจับได้ซะ พอบ้านแตกหย่าขาดแล้ว แกก็ได้โอกาสเข้าแทรกกลางเป็นเมียใหม่เขาแทนที่เมียเก่าโดยสมบูรณ์”ใช่ ตามนั้นแหละ นีน่าวางแผนยึดครองผัวคนอื่น เธอไม่อยากหลบซ่อนแบบเมื่อก่อน เธอต้องการแสดงตัว อยากเป็นที่หนึ่ง ให้เขาเป็นผัวเธอคนเดียวไม่ต้องแบ่งใครทว่าสุดท้ายกลับผิดแผนไปหมด“แต่เขาไม่ยอมหย่าไง ฮือ...”“เฮ้อ...รอไปก่อน”“รอ! ทำไมต้องรอ? ทำไมเขาไม่หย่าเลยล่ะ”“เดี๋ยวเขาอาจจะหย่าก็ได้ ไม่ร้อง”“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ไง ตอนนั้นเขายังอ้ำอึ้ง เลือกไม่ได้อยู่เลย ว่าจะเลิกกับฉันหรือเปล่า แต่รอบนี้เขาบอกชัดว่าตัดขาดฉันอ่ะแก”“เออ เอาน่า อย่าเพิ่งหมดหวัง เดี๋ยวฉันช่วยแย่งเขาให้แกเอง
ในที่สุดวันหยุดสุดสัปดาห์ปลายเดือนก็มาถึงณิชาบอกมารดาให้แพคกระเป๋าสำหรับเธอกับสามีตั้งแต่เมื่อวานซีน และวันนี้เธอก็ได้ไปเที่ยวทะเลเสียทีมีสามีตามใจก็ดีอย่างนี้เธอกับเขามากันแค่สองคนตามประสาคู่รักคู่สมรส คนจะสวีทหวานแหววกัน ไม่อยากให้ใครมาด้วยมันเกะกะ ตอนนี้ท้องอยู่ ไม่ได้มีเรื่องบนเตียงมานานแล้วมันน่าเบื่อ ต้องเพิ่มความโรแมนติกด้วยบรรยากาศดีๆ อย่างทะเลนี่ล่ะห้องพักที่ธนาจองไว้เป็นรีสอร์ทริมทะเล สวยสะอาด แม้มีหลังอื่นเรียงอยู่ติดกันเต็มไปหมด ไม่ค่อยส่วนตัวเท่าไร แต่ก็นับว่าดีมากณิชารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมชุดว่ายน้ำที่ดูยั่วยวนทันที ไม่ได้แค่ยั่วสามีหรอกนะแต่ของดีมันต้องโชว์ตอนนี้เธอยังหุ่นดีอยู่ มองไม่ออกว่าท้องด้วยซ้ำ ผู้ชายคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาล้วนมองเธอตาเยิ้มทั้งนั้น“พี่ทัน เราไปเดินเล่นกัน”“อืม...” ธนามองภรรยาด้วยหางตา “แต่งตัวเหมือนไม่มีผัวเลยนะ” ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหึงหรือเปล่าแค่รู้สึกว่าถ้าไม่ให้เกียรติตัวเองก็ควรให้เกียรติผัวบ้างสิ แต่ช่างเหอะ อยากแต่งแบบไหนก็แต่งไปเขาเห็นหมดจนไม่รู้สึกอะไรแล้วหญิงสาวไม่รู้ความคิดสามีเพียงเข้าใจว่าตัวเองมีดี ผัวต้องหวงแหนเป็นธรรมดา