ตอนที่ 17 เจ้านายตัวร้าย 2

ภาภรพยักหน้าเข้าใจ ฟังพลางรินเหล้าให้แฟน                

เขมิกาว่าอีก “แต่ที่เจ็บกว่าก็คือสิ่งที่แม่มันทำ คิดดู แฟนทิ้งมันมาแต่งกับน้อง ส่วนแม่ยังเห็นพ้อง ขอร้องมันแทนน้องทุกอย่าง ตอนไอ้ต้าโวยวายไม่ยินยอม แม่ก็เข้าข้างแต่น้อง บังคับให้มันอภัย ย้ำว่าเป็นพี่ต้องรักน้อง งานแต่ง แม่ก็ช่วยจัดแจงอย่างเร็ว กลัวหลานไม่มีพ่อ โอ๋ว่าที่ลูกเขยอย่างกับเป็นเทวดา”

ภากรพยักหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี เขายกเหล้าให้แฟนดื่ม เขมิกาดื่มแก้คอแห้งรวดเดียวหมดแก้วว่าอีก “เขมปล่อยมันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก เห็นร้ายแบบนี้แต่มันอ่อนไหวสุดๆ” พูดไปพูดมาก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดแทนเพื่อนเท่าไรก็ยิ่งพูด  เขมิกาลืมไปแล้วว่านอกจากภากรยังมีก้องกวินอีกคนที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าตั้งใจฟัง

เธอจับไหล่กว้างของแฟนเข้ามาใกล้ จ้องหน้าเขา “เขมว่าเราสองคนเลิกกันก่อนนะพี่กร เขมต้องดูแลเพื่อน ไอ้ต้าดีขึ้นเมื่อไร เดี๋ยวเราค่อยกลับมาคบกันใหม่ โอเคป่ะ”

ภากรดึงแฟนมาปิดปากแน่น “ไม่ต้องพูดดดดด”

จากนั้นก็อุ้มแฟนเข้าห้องที่หล่อนเพิ่งออกมา จัดการจับตัวหล่อนยัดใต้ผ้าห่มบังคับให้นอนกับเพื่อนไปซะ

เมาแล้วเพ้อเจ้อเกินไปล่ะ!

ไม่ว่าจะเหนื่อยจากอะไรหรือจะแฮ้งค์จะเฮิร์ทยังไง               ริตาก็ตื่นตีห้าโดยอัตโนมัติ

หญิงสาวลืมตา พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ห้องเพื่อนไม่ใช่ห้องตัวเอง ข้างกันคือเขมิกาที่นอนก่ายขาพาดหน้าท้องจนเอวเธอแทบหัก สภาพแบบนี้อดนึกถึงตอนอยู่หอพักด้วยกันสมัยเรียนไม่ได้ ตอนนั้นเธอมักตื่นก่อนเสมอแล้วก็เป็นฝ่ายทำอาหารเช้าให้เพื่อนกิน เขมิกาชอบกินอะไร             ไม่ชอบกินอะไร เธอรู้หมดแหละ

แต่ตอนนี้เธอทำแบบนั้นไม่ได้ เพื่อนอยู่กับแฟน             เธอจะถือวิสาสะเข้าครัวได้ไง

มองซ้ายมองขวาได้แต่นอนรอเพื่อนตื่น และเพราะแบบนี้ใจจึงอดฟุ้งซ่านขึ้นมาอีกไม่ได้ ริตายกมือตัวเองขึ้นสูง มองนิ้วที่ว่างเปล่าของตัวเองพลางนึกย้อนไปตอนนั้น

ตอนที่เพิ่งรู้เรื่องเน่าๆ ระหว่างแฟนเก่ากับน้องสาว เธอเห็นแหวนที่นิ้วเขา เป็นแหวนคู่มีลวดลายแบบเดียวกับที่พวกเราเคยไปดูไว้ด้วยกัน เธอบอกว่าขอเวลาเก็บเงินซักพัก เดี๋ยวช่วยกันซื้อ เอาไว้ใส่ด้วยกันเป็นแหวนคู่รัก เธอยังพูดย้ำบอกเขาว่าให้รออีกหน่อยไม่นานแน่นอน

แต่สุดท้ายเป็นเขาที่ได้สวมก่อนเวลากับใครอีกคน

เธอถามเขาอย่างโมโหว่าแหวนนี่หมายความว่าไง แอบซื้อมาตอนไหน เพราะเธอจองไว้ จ่ายมัดจำไว้แล้วด้วย กลับเป็นน้องสาวที่ยิ้มน้อยๆ ค่อยตอบแทรกอย่างนุ่มนวลว่าเป็นแหวนหมั้น พี่ทันหมั้นนิดไว้ด้วยแหวนคู่วงนี้

น้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิดนะ ดวงตากลมยังมีน้ำคลอพร้อมร้องไห้ตลอดเวลาด้วยล่ะ แต่เธอฟังแล้วยิ่งโกรธก็เลยจับมือน้องสาวมาดึงแหวนออกแล้วเขวี้ยงทิ้งจนหาไม่เจอ

วันนั้นเธอสะใจมาก ณิชาร้องไห้ปานจะขาดใจ ธนารีบปลอบโยนอย่างตกอกตกใจ โอบกอดกันอย่างรักใคร่ลึกซึ้งแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสายตาผิดหวังไว้ที่เธอ

ให้ตายเถอะ นั่นคือความรู้สึกแพ้สุดๆ แย่ชะมัด              คิดไปคิดมาก็เริ่มเครียด โมโหมาก แล้วก็กลัวสายด้วยก็เลยจำใจต้องปลุกเพื่อน คอนโดของเขมิกาไกลที่ทำงานเธอมาก

ดีที่เขมิกาตื่นง่าย แค่เรียกสองครั้งก็ตื่นขึ้นมาโวยวาย “พี่กรทำกับข้าวไว้แล้ว แค่อาบน้ำแต่งตัวก็ออกไปกินได้เลย ไม่ต้องรีบ”

ริตาแทบกลอกตา “ฉันไม่ได้ห่วงกินโว้ย!”

หลังจากผลัดกันอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จก็พากันออกมาจากห้องนอนในสภาพพร้อมไปทำงาน ริตาคิดว่าจะออกไปหาข้าวเช้ากินข้างนอกแต่ผิดคาด อาหารเช้าถูกวางไว้จนเต็มโต๊ะ เขมิกายิ้มระรื่นเดินเข้าไปทั้งกอดทั้งหอมภากร กระหนุงกระหนิงตัวอ่อนตัวโยน ผิดกับริตาที่ตัวแข็งทื่อ

ผู้ชายตัวสูงมาดเจ้าพ่อนั่งรอนิ่งๆ ตรงโต๊ะกินข้าว