บทที่ 287

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันหางานเอง” เธอตอบปฏิเสธ

ดวงตาของเขาดูหม่นหมองลงและนิ้วที่กุมมือของเธอไว้เริ่มรัดกุมแน่นขึ้น “พี่ไม่อยากให้ผมช่วยหางานให้หรอครับ พี่สาว?”

ร่างกายของเธออดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อราวกับว่ามีแรงกดดันบางอย่างอยู่รอบ ๆ ตัว

“ฉันอยากหางานด้วยตัวเอง” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอจ้องมองดวงตาที่ลึกลับของเขา

มันง่ายสำหรับเธอถ้าเขาจะหางานให้เธอ งานที่เขาหาให้คงเป็นงานที่ง่ายและได้ค่าตอบแทนเยอะ

แต่… จะอยู่ได้นานแค่ไหน?

ถ้าเขาเบื่อที่จะเล่นเกมและไล่เธอออกมา เธอคงจะไม่เหลืออะไรเลย

นอกเหนือจากหลักการนี้แล้ว การที่เธอปฏิเสธก็คือการรักษาความเคารพในตัวเอง

ใช่ ตอนนี้อุปสรรคในชีวิตและความจริงที่โหดร้ายได้พรากความภาคภูมิใจในตัวเธอจนหมดไป

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เธอคิดเสมอว่าการคุกเข่าต่อหน้าผู้คนนั่นเป็นเรื่องยาก แต่เมื่ออยู่ในคุกเธอกลับคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากกว่าหนึ่งครั้ง กินอาหารที่ถูกเทลงบนพื้นและถูกเหยียบย้ำด้วยเท้าของคนอื่น ๆ

ทำไมการพูดถึงความภาคภูมิใจในตัวเองถึงยากขนาดนี้นะ?

ครั้งหนึ่งเธอเคยภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ตอนนี้เธอกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย

เธออยากจะภาคภูม