บทที่ 1389

เย่เหวินหมิงกลับมาได้สติและรีบจากไปพร้อมกับคงจื่ออินที่อยู่ในอ้อมแขน

นายท่านและคุณนายคงมองโจวเชียนหยุนด้วยสายตาอาฆาตพลางพูดหยาบคาย “อย่าคิดว่าเรื่องจะจบแค่นี้นะ จื่ออินของเราสำคัญกว่าเธอ!”

โจวเชียนหยุนมองตอบพวกเขาอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเฉยเมย แต่แขนของเธอก็ยังคงโอบกอดลูกชายไว้พลางกดหน้าของอาหยันน้อยให้ซบกับแขนของเธอ เพราะแบบนั้นเขาเลยไม่ได้เห็นภาพแผนการอันน่าเกลียดของพวกผู้ใหญ่

ในตอนที่เธอและอาหยันน้อยกลับบ้านไป โจวเชียนหยุนก็รู้สึกเหนื่อยจนหมดแรง

ขณะอุ้มหลานชายไว้ในอ้อมแขนหัวใจของคุณนายโจวก็สั่นไปด้วยความกลัว “เอาล่ะ ๆ สุดท้ายเธอก็ได้กลับมา” เธอกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่โชคดีที่ลูกสาวและหลานชายของเธอกลับมาได้อย่างปลอดภัย

โจวเชียนหยุนถอนหายใจและพูดว่า “แม่คะ ช่วยดูอาหยันน้อยหน่อยนะคะ... หนูจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

คุณนายโจวชะงักไปครู่หนึ่ง เธอสังเกตเห็นว่าใบหน้าของลูกสาวซีดขาวและเธอก็เอามือกดหน้าท้องด้านขวาของตัวเองเอาไว้ เธอรู้ในทันทีว่าลูกสาวของเธอน่าจะเจ็บอีกครั้ง แต่พูดแบบนั้นออกมาก็เพื่อไม่ให้อาหยันน้อยสังเกตเห็น

ดังนั้นคุณโจวจึงรีบกล่าวว่า “ได้จ้ะ ได้ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”