บทที่ 1396

แต่เธอไม่อยากขอโทษอีกต่อไปแล้ว

ถ้าเธอขอโทษ ก็จะเป็นการยอมรับว่าเธอจงใจผลักคงจื่ออิน และมุ่งร้ายจริง ๆ แบบนั้นแล้วอาหยันน้อยก็จะไม่สามารถเชิดหน้าขึ้นมาได้อีก!

ความเงียบของเธอทำให้เขาอึดอัดใจเล็กน้อย เขารู้ว่าตัวเองควรจะถอนมือออกและไม่แตะต้องผู้หญิงคนนี้อีก

ถึงอย่างนั้นมือของเขากลับดูไม่เต็มใจเล็กน้อย ราวกับว่ามันแนบติดไปกับแก้มที่เย็นเล็กน้อยของเธอไปแล้ว

แก้มของเธอซูบตอบ และผิวของเธอไม่ได้ขาวเนียนเหมือนแต่ก่อนเพราะสัมผัสกับมลภาวะในอากาศ ตอนนี้เธอดูซีดเซียวและเกือบจะคล้ายกับคนขาดสารอาหาร

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังสวยและมีใบหน้างดงาม เธอมีคิ้วโค้งได้รูปและจมูกที่ดูดี ขนตาที่งอนน้อย ๆ ยิ่งมองเห็นได้ชัดเวลาเธอหลับตา

ในตอนนั้นเธอเงียบราวกับเป็นตุ๊กตา เขาอดไม่ได้ที่จะมองเธอ จนกระทั่งรถหยุดลงที่หน้าโรงพยาบาล ทันใดนั้นเขาจึงรู้สึกตัวขึ้นมาและถอนมือที่ร้อนผ่าวออกมา

“ฉันไม่ขอโทษ” โจวเชียนหยุนพูดในทันทีที่เปิดประตูรถ

“ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาตัดสินใจ!” เย่เหวินหมิงใช้แรงดึงเธอออกมาจากรถ

ในตอนนที่โจวเชียนหยุนโดนเย่เหวินหมิงลากตัวไปยังห้องพักฟื้นของคงจื่ออิน ครอบครัวตระกูลคงเองก็อยู่ที่นี่ด้วย คงจ