บทที่ 1398

เขายังจำได้ในตอนที่เขากลับไปโรงพยาบาลเพื่อติดตามอาการ จื่ออินก็เข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ฉันบังเอิญรู้มาว่าคุณเป็นคนที่ฉันช่วยไว้ ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้รู้ว่าคุณหายดีอย่างนี้!”

ในตอนนั้นเขาก็รู้ว่าคนที่บริจาคไขกระดูกให้เขาหน้าตาเป็นอย่างไร

ตอนแรกที่พวกเขาพบคนบริจาคที่เหมาะสมจากธนาคารไขกระดูก คนคนนั้นปฏิเสธที่จะบริจาค

เขารู้สึกว่าโลกทั้งใบได้มืดดับลง เขามีหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ และเขายังไม่อยากตาย

สุดท้ายธนาคารไขกระดูกก็เจอผู้บริจาคที่เหมาะสมอีกคน ในขณะที่รอคำตอบ เขาพบว่าตัวเองเต็มไปด้วยความหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธอีก

เขาตระหนักได้ว่าการมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งล้ำค่า และเขาต้องการความสงสารและการเสียสละของคนอื่น

เขากลัวว่าจะโดนปฏิเสธอีกครั้ง

เขาหวาดกลัว!

ถึงอย่างนั้นโรงพยาบาลก็นำข่าวดีมาบอกเขา คนคนนั้นสัญญาว่าจะบริจาคให้โดยไม่ขออะไรตอบแทน

หัวใจของเขาซาบซึ้งไปด้วยความขอบคุณ เขาคิดไว้ด้วยว่าจะไปขอบคุณอีกฝ่ายด้วยตัวเอง

แต่นี่เป็นการบริจาคที่ไม่ระบุชื่อ และคนคนนั้นก็ไม่ต้องการเปิดเผยตัว พวกเขาจึงทำได้เพียงแค่ส่งข้อความผ่านหมอไปบอกเท่านั้น “มีชีวิตที่ดีนะ บางทีเราอาจจะเจอกันสัก