เหวลึกพลิกชะตา 1.2

เมืองเหิงเตี้ยน

Hengdian World Studios

โรงถ่ายทำที่เมืองเหิงเตี้ยนถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำซีรีส์ย้อนยุคใหญ่ที่สุดในประเทศจีนและในโลกเลยก็ว่าได้ สถานที่ถ่ายทำในเมืองเหิงเตี้ยนนั้นกว้างใหญ่เท่ากับเมืองหนึ่งในยุคอดีต แต่ละสถานที่ใช้เวลานานนับสัปดาห์กว่าจะไปครบทุกจุด ซึ่งภายในนั้นจะสร้างเป็นเมืองในยุคโบราณทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นบ้านเรือนของผู้คนในสมัยโบราณ

ทั้งนี้เพื่อสะท้อนการใช้ชีวิตและความเป็นอยู่ของคนในยุคอดีต ตลอดจนถึงพระราชวังหลวงในสมัยโบราณ วังหลังซึ่งแยกเป็นตำหนักต่างๆ อุทยานหลวง จวนของเหล่าขุนนางและคหบดีผู้ร่ำรวย ตลอดจนถึงสร้างเมืองในยุคเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ก็อยู่ในโรงถ่ายนี้ด้วยเช่นกัน ทุกอย่างเหมือนจริงดั่งเช่นยุคโบราณไม่มีผิดเพี้ยน

และสถานที่ถ่ายทำเหิงเตี้ยนก็ได้เปิดเมืองเพื่อต้อนรับการถ่ายทำซีรีส์เรื่องยาว “นางมารร้ายตำหนักบูรพา” ฝีมือผู้กำกับชื่อดังเกาหยวนจาง ซึ่งได้ฉายาว่าผู้กำกับหมื่นล้าน เพราะลงมือกำกับเรื่องไหนเรื่องนั้นดังเป็นพลุแตก มียอดวิวในระดับหมื่นล้านวิวทุกเรื่อง ส่งผลให้ทัพดารานักแสดงจนถึงตัวประกอบต่างโด่งดังกันทั่วหน้า

กองทัพนักข่าวต่างเฝ้ารอทำข่าวซีรีส์เรื่องนี้กันตั้งแต่เช้า ภายหลังจากทำพิธีบวงสรวงและเปิดกล้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อสามวันก่อน และวันนี้เป็นการถ่ายทำครั้งแรก ซึ่งนักแสดงที่มีคิวถ่ายทำต่างเดินทางมาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และนักแสดงหลักๆ ซึ่งมีคิวถ่ายทำในวันนี้กำลังพากันนั่งแต่งตัวตามห้องที่ถูกจัดเอาไว้ และเฉินวาวาก็กำลังรอช่างแต่งหน้ามารับช่วงต่อหลังจากช่างทำผมจัดการกับทรงผมที่จะต้องถ่ายทำฉากในวันนี้

ดวงตาคู่สวยไร้สิ้นเครื่องสำอาง เปิดเปลือยผิวขาวอมชมพูนวลเนียน ดวงหน้าเงางาม คิ้วโก่งได้รูปสวยมิต้องเสียเวลาวาดแต่งเติมแม้แต่น้อย ริมฝีปากเรียวอวบอิ่มสีแดงอมชมพูไม่ต้องแต่งคนสวยยังไงก็เอาอยู่ ดวงหน้างามสะท้อนอยู่บนกระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัวเพื่อเพ่งพิศตัวเอง

“เหยียนเหยียน ฉากวันนี้ที่จะต้องถ่ายทำเป็นพิธีแต่งงานในสมัยโบราณ ต้องเกล้าผมสูงขนาดนี้เลยเหรอทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ จังเลยกับการเกล้าผมแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยกับเพื่อนรัก

“แกนี่ถ้าจะบ้าแล้ววาวา นี่เป็นซีรีส์จีนโบราณเรื่องแรกของแกที่จะต้องเกล้าผมเพื่อสวมมงกุฎเจ้าสาว เรื่องอื่นที่เคยเล่นมามีพิธีแต่งงานแบบนี้ด้วยเหรอ นึกให้ดีสิเพิ่งจะเป็นดาราแค่สองสามปีเอง มีซีรีส์โบราณกี่เรื่องยะที่เคยเล่นและสวมชุดแต่งงาน” ชิงเหยียนเอ่ยทบทวนความจำให้เพื่อนสนิทได้ล่วงรู้

“แหม...ถามนิดเดียวแม่ตอบยาวเป็นประเทศเลย ก็แค่คุ้นๆ ก็เลยถาม” หญิงสาวกล่าวพลางก้มหน้าก้มตาอ่านบทที่จะต้องเข้าฉากถ่ายทำในวันนี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อช่างแต่งหน้าและฝ่ายจัดเสื้อผ้าก้าวเข้ามาในห้อง

“คุณวาวาแต่งหน้าเจ้าสาวก่อนนะคะ แล้วค่อยสวมชุดเข้าฉาก” เจ้าหน้าที่กองถ่ายบอกกับเธอ

หญิงสาวพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กันพร้อมส่งยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตรเมื่อช่างแต่งหน้าเริ่มเข้ามาทำหน้าที่ของตน

เวลาผ่านไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ใบหน้างามลึกล้ำถูกเนรมิตด้วยฝีมือช่างแต่งหน้าจนหญิงสาวต้องกะพริบตาติดต่อกันเมื่อเห็นตัวเองในกระจกเงา กับใบหน้างามอย่างมีมิติเพื่อให้รับกับชุดเจ้าสาว

“สวยไม่มีที่ติเลยค่ะคุณวาวา บอกตรงๆ ว่าคุณเป็นนางร้ายที่สวยกว่านางเอกของเรื่องเชียวนะ” ช่างแต่งหน้าซึ่งเป็นอาจารย์จากสถาบันการสอนเทคนิคแต่งหน้าการละครกล่าวอย่างชื่นชม

“มันต้องแน่นอนอยู่แล้วละค่ะ นางร้ายหน้าสวยโคตรๆ ต้องยกให้เฉินวาวา บทนางเอกนางไม่เล่นเพราะนางเล่นแต่บทร้ายและตีแตกกระจุย จนกวาดรางวัลมานับไม่ถ้วนเลย” ชิงเหยียนกล่าวเสริมยกยอเพื่อนตัวเอง

“พอเหอะเหยียนเหยียน! พูดดังเดี๋ยวก็โดนคนอื่นเขม่น เกิดมีประเด็นดราม่าขึ้นมาฉันขี้เกียจจะมาตอบคำถามนักข่าวแทนแกที่ขยันสร้างเรื่องรู้ไหม” หญิงสาวปรามเพื่อนรัก

ยังมิทันที่อู๋ชิงเหยียนจะตอบโต้เพื่อนสาว ฝ่ายคัดสรรเสื้อผ้าก็เดินถือชุดเจ้าสาวพร้อมเครื่องประดับเข้ามาภายในห้องพลางส่งยิ้มหวานให้

“ชุดเจ้าสาวสำหรับเข้าฉากแต่งงานมาแล้วค่ะ ตัดเย็บรับกับรูปร่างของคุณวาวาไม่ต้องกลัวว่าจะสวมไม่พอดีนะคะ” ฝ่ายเสื้อผ้ากล่าวอธิบายพร้อมกับชุดคลุมของเจ้าสาวเข็นเข้ามาในห้อง

ดวงตากลมโตมองชุดคลุมเจ้าสาวสีขาวประกายมุก ปักลวดลายหงส์กางปีกผงาด พร้อมหันไปมองตัวชุดด้านในซึ่งเป็นสีขาวเช่นกัน กำลังเตรียมจะสวมบนร่างระหงของเธอ

“ดะ...เดี๋ยว...นี่ชุดเจ้าสาวอย่างนั้นเหรอ!” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง

และคำถามของเธอทำให้ทุกคนต่างหันกลับมามองหน้ากันด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ชุดเจ้าสาวก็ต้องเป็นแบบนี้แหละค่ะคุณวาวา สงสัยอะไรเหรอคะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายงานเสื้อผ้านักแสดงถามกลับไปด้วยความงุนงง

“อะ... เอ่อ... มะ... ไม่ใช่สีแดงหรอกเหรอ ปกติพิธีแต่งงานของจีนโบราณสวมชุดสีแดงทั้งนั้น” หญิงสาวถามกลับไปด้วยความสงสัยระคนแปลกใจ

และนั่นทำให้ฝ่ายออกแบบเสื้อผ้าต้องอธิบายให้กับนักแสดงสาวตัวแม่ให้ล่วงรู้ข้อมูลเบื้องต้น

“อ่อ! คุณวาวาคงจะยังไม่ได้รับบทละครฉบับปรับปรุง เรื่องการปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สอดคล้องกับเนื้อเรื่อง ตอนแรกทางผู้กำกับจะให้เป็นสีแดงแต่ทางเจ้าของบทประพันธ์มีความเห็นแย้งในเรื่องนี้ ก็เลยต้องปรับเปลี่ยนกะทันหัน ทางเจ้าของบทประพันธ์ต้องการให้เหมือนจริงตามท้องเรื่องซึ่งเป็นยุคสมัยที่มีกษัตริย์ปกครองแต่ละแคว้น ในสมัยนั้นพิธีสมรสนิยมใช้สีขาวเข้าพิธีแต่งงานค่ะ”

ใบหน้างามพยักขึ้นลงติดต่อกันเมื่อได้ยินคำอธิบายเช่นนั้น

“อ่อ... อย่างนั้นเหรอคะ วาวาก็เพิ่งรู้จากคุณนี่แหละว่ายุคสมัยนั้นใช้สีขาว นึกว่าสวมชุดสีแดงตั้งแต่โบราณมาเลย” หญิงสาวตอบกลับไปในสิ่งที่เธอล่วงรู้มา ทำให้ฝ่ายเสื้อผ้าได้แต่ยืนอมยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนจะอธิบายกลับไป

“ในช่วงต้นๆ ของยุคโบราณนับตั้งแต่ราชวงศ์เซี่ย ราชวงศ์ซาง จะใช้สีดำสลับแดงในพิธีแต่งงาน ซึ่งสีดำในสมัยนั้นหมายถึงอำนาจอันยิ่งใหญ่ ต่อมาในราชวงศ์โจวตะวันตกจะใช้สีดำสำหรับเข้าพิธี แต่พอมาถึงยุคโจวตะวันออกใช้สีขาวในพิธีแต่งงาน และใช้สีขาวเรื่อยมามาจนถึงยุคชุนชิวและยุคจ้านกว๋อค่ะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายเสื้อผ้าอธิบายเสียยืดยาว

ใบหน้างามลึกล้ำส่งยิ้มแหยๆ กลับไปเมื่อได้ยินคำอธิบาย

“แหะๆ ... วาวาขอบคุณมากนะคะที่อธิบายเกร็ดประวัติศาสตร์ให้รู้ แย่มากๆ เลยเป็นลูกหลานเชื้อสายจีนเสียเปล่า แต่กลับไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับบรรพบุรุษ”

“คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดค่ะ คนรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ก็คิดเหมือนกับคุณวาวาเช่นกัน ยิ่งเกิดและโตในต่างประเทศแบบคุณด้วยแล้วยากที่จะทราบนอกจากจะศึกษาประวัติศาสตร์เป็นการส่วนตัว หรือเรียนทางด้านประวัติศาสตร์มา” เจ้าหน้าที่ฝ่ายดูแลเสื้อผ้าส่งยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะกล่าวสำทับตามติดมา

“รีบสวมชุดแต่งงานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะต้องเดินทางไปถ่ายทำฉากแรกแล้ว” กล่าวพร้อมรีบหยิบชุดเจ้าสาวโบราณคลี่ออกกว้างเพื่อสวมบนร่างงามอย่างรวดเร็ว

ชุดเจ้าสาวในสมัยโบราณสวมใส่ถึงแปดชั้นเลยทีเดียวเล่นเอาเฉินวาวารู้สึกหนักและอึดอัดไปทั้งตัว เมื่อชั้นสุดท้ายเป็นชุดคลุมปักลวดลายหงส์กางปีกผงาดสีทองอร่ามลงบนเนื้อผ้าสีขาวประกายมุกถูกสวมลงบนเรือนร่างงาม และนั่นทำให้ร่างระหงโดดเด่นสวยงามอลังการ พร้อมมงกุฎหงส์เครื่องหมายของภรรยาเอกในยุคสมัยนั้นค่อยๆ บรรจงวางลงบนเส้นผมที่เกล้าเอาไว้

มงกุฎหงส์ทำมาจากทองคำแท้ ลวดลายวิจิตรประณีตด้วยฝีมือของช่างสมัยใหม่ที่ถูกถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษจนสร้างสรรค์เครื่องประดับในยุคโบราณได้สมตามความตั้งใจ

“โอ้โฮ!มงกุฎหงส์ทำไมหนักจังเลยคะ ใส่ไปนานๆ คอจะหักไหม” หญิงสาวบ่นรำพึงออกมาทันที เมื่อมงกุฎหงส์ถูกสวมลงบนศีรษะของเธอที่เกล้าสูงรองรับเอาไว้อย่างพอดิบพอดี