บทที่ 3

"หย่าสามี? ซ่งซือเหยา ข้าว่าเจ้าไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด ยังโง่อยู่เหมือนเดิมมากกว่า อะไรก็กล้าพูดออกมาได้ มีแต่ภรรยาโดนหย่า ไม่เคยมีสามีโดนหย่า!" เมิ่งจ้านถิงพูดด้วยความโกรธว่า "เจ้าอย่าหวังว่าใช้วิธีการอ่อนข้อแบบนี้แล้วจะได้หัวใจของข้าไป"

"งั้นเจ้าก็เป็นคนแรกเถิด!" เสียงของซ่งซือเหยาเย็นชา ราวอยู่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ไร้พรมแดน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชามาก จนทำให้คนกลัวจนตัวสั่น

เมิ่งจ้านถิงตกใจและรีบเบือนหน้าหนีจากซ่งซือเหยา เขากลัวซ่งซือเหยาได้อย่างไร?

ชั่วขณะหนึ่ง เขากลับลืมที่จะโต้แย้ง

"ซือเหยา เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน? จะหย่าเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้อย่างไร! ลือออกไปต้องทำให้คนหัวเราะเยาะเจิ้นเป่ยโหวกับฮูหยินว่าไม่สั่งสอนเจ้าให้ดีแน่นอน!" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองดูเหมือนจะปกป้องซ่งซือเหยา แต่จริงๆ แล้วคือด่า

"พี่สอง แม้ว่าข้ากับท่านพี่เขยจะรักกัน แต่พี่ก็จะเป็นภรรยาหลวงตลอดไป พี่วางใจได้ แม้ว่าพี่จะทั้งตาบอด ทั้งหูหนวกและโง่ไปตลอดชีวิต เราก็ยินดีที่จะดูแลพี่"

น้ำเสียงของซ่งอวี่เอ๋อร์เรียบร้อยอ่อนหวาน ทำเป็นอ่อนข้อให้

นางใจกว้างมากแค่ไหน คาดไม่ถึงว่าจะยกตำแหน่งภรรยาหลวงให้ และยังยอมดูแลซ่งซือเหยากับผู้ชายที่รัก

ทุกคนคงจะชื่นชมนางมาก!

นัยน์ตาลึกๆ ของซ่งซือเหยาเต็มไปด้วยความเย็นชา "ท่านแม่ ข้าจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนท่านพ่อชอบสาวใช้ของท่าน ท่านโกรธมากและตีสาวใช้คนนั้นอย่างโหดร้าย ต่อมาสาวใช้คนนั้นก็ตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ ท่านแม่ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ทำไมท่านต้องโกรธขนาดนั้นด้วย? แล้วสาวใช้คนนั้นตายได้อย่างไรเหรอ? พฤติกรรมแบบนี้ของท่านก็เพราะพ่อแม่ท่านไม่ได้สั่งสอนให้ดีเหรอเจ้าคะ?"

นางรู้เรื่องนี้เพราะเจ้าของร่างเคยได้ยินคนอื่นแอบคุยกัน

สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง เต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่กล้าแสดงออกมาต่อหน้าฮูหยินติ้งอันโหว ทำได้แต่เพียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเท่านั้น พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เรื่องนังสารเลวนั่นมีเพียงคนในจวนส่วนน้อยเท่านั้นที่รู้ ตอนนี้ถูกซ่งซือเหยาออกมาพูดในที่สาธารณะ นางได้ขายหน้าไปหมดแล้ว!

ซ่งซือเหยามองไปที่ซ่งอวี่เอ๋อร์แล้วพูดต่อว่า "ซ่งอวี่เอ๋อร์ ในเมื่อเจ้าชอบเก็บขยะขนาดนี้ ข้ายกให้เจ้า! ขยะกับหมา ชั่วฟ้าดินสลาย! อย่าได้ไปทำร้ายคนอื่นอีกเลย!"

"พี่สอง ทำไมพี่ถึงพูดจาหยาบคายแบบนี้ล่ะ? คนที่ขายหน้าคือจวนเจิ้นเป่ยโหวนะ ข้าไม่เคยคิดที่จะทำลายความสัมพันธ์ของพี่กับท่านพี่เขยเลย ข้าเข้าร่วมพี่กับท่านพี่เขยเพื่อดูแลพี่อย่างไม่คำนึงถึงชื่อเสียงเลยนะ"

ซ่งอวี่เอ๋อร์หลั่งน้ำตาราวกับสายฝน สีหน้าน้อยใจจนทำให้คนอดสงสารไม่ได้

เป็นไปตามคาด เมิ่งจ้านถิงหลงกลของซ่งอวี่เอ๋อร์ เขาจับมือซ่งอวี่เอ๋อร์ไว้แน่น "อวี่เอ๋อร์ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกที่ข้าเคยเห็นมา เจ้าเป็นบุญที่ข้าสะสมมาถึงสามชาติ ชีวิตนี้ของข้าเมิ่งจ้านถิงมีแค่เจ้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ข้าสาบาน เจ้าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตข้า"

เขาพูดจบก็หันไปมองซ่งซือเหยา ความอบอุ่นในสายตาก็จางหายไป น้ำเสียงบูดบึ้ง "ก็แค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้น คิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ เหรอ คนอย่างนางไม่สมควรได้รับความเข้าใจและการดูแลจากเจ้าเลย ดังนั้นปล่อยนางไปตามตามยถากรรมเถอะ ครองตำแหน่งภรรยาหลวงไว้แล้วไง? ข้าจะทำให้นางไม่ได้รับความรักจากข้าไปตลอดชีวิต!"

ซ่งซือเหยาหัวเราะด้วยความโกรธ แต่เสียงยังคงเย็นชาอยู่ "อีกประเดี๋ยวข้าจะเอาหนังสือหย่าไปให้เจ้าที่ห้องหนังสือ ตอนนี้เจ้าพาคนของเจ้าไสหัวออกไปจากบริเวณที่พักของข้าเดี๋ยวนี้!"

ซ่งอวี่เอ๋อร์จ้องไปที่ซ่งซือเหยา นางรู้สึกว่าซ่งซือเหยาแตกต่างไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อย

นางยังไม่ทันได้พูด เมิ่งจ้านถิงก็แย่งพูดก่อนแล้ว "อวี่เอ๋อร์ เราไปกันเถอะ! ข้าจะไปขอแต่งงานกับลุงซ่งเดี๋ยวนี้!"

ซ่งอวี่เอ๋อร์พยักหน้าด้วยความยินดี นางกำลังจะได้เป็นฮูหยินของท่านรองหัวหน้าแล้ว อีกไม่นานก็จะเป็นฮูหยินของท่านหัวหน้า ในอนาคตเมิ่งจ้านถิงก็อาจจะได้แต่งตั้งเป็นท่านโหวหรือท่านกั๋วกง สถานะของนางก็จะสูงยิ่งขึ้นไปอีก

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองเห็นทั้งสองคนออกไป จึงสั่งให้ชิงเจียวตามไป "ไปหยุดพวกเขาที!"

แล้วสั่งแม่นมที่อยู่ข้างๆ ว่า "รีบไปเชิญขุนนางซ่งกับฮูหยินผู้เฒ่าซ่งที่จวนเจิ้นเป่ยโหวมาเร็วเข้า"

ขุนนางซ่งกับฮูหยินผู้เฒ่าซ่งหมายถึงพ่อแม่ของซ่งอวี่เอ๋อร์

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองมีแผนอยู่ในใจ ซ่งอวี่เอ๋อร์ล่อลวงลูกชายนาง ทำลายอนาคตของลูกชายนาง ตอนนี้ยังอยากจะให้ลูกชายนางไปขอแต่งงาน ฝันไปเถอะ!

นางต้องการเรียกพ่อแม่ของซ่งอวี่เอ๋อร์มาถามว่าพวกเขาเลี้ยงลูกสาวกันยังไง

ซ่งอวี่เอ๋อร์เป็นที่รู้จักในฐานะผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุดในต้าโจว และมาจากจวนเจิ้นเป่ยโหว ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองเคยคิดว่าถ้าซ่งอวี่เอ๋อร์สามารถแต่งงานกับเมิ่งจ้านถิงได้ นางจะยอมกินเจและนั่งสมาธิไปตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้ชื่อเสียงของซ่งอวี่เอ๋อร์ได้ป่นปี้ไปหมดแล้ว และอาจส่งผลกระทบต่ออนาคตของเมิ่งจ้านถิงได้ นางมีแต่จะรังเกียจซ่งอวี่เอ๋อร์เท่านั้น

"ฮูหยินติ้งอันโหวเจ้าคะ วันนี้อยู่กับท่านไม่ได้แล้ว วันหลังข้าจะไปเยี่ยมที่จวนนะเจ้าคะ ท่านวางใจได้ จวนแม่ทัพจะไม่ทำให้เหยาเหยาได้รับความคับข้องใจแน่นอนเจ้าค่ะ" ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองน้ำเสียงประจบสอพลอ

ฮูหยินติ้งอันโหวตะคอกอย่างเย็นชา "ข้าว่าพวกเจ้าก็ไม่กล้าหรอก!"

ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองยิ้มกลบเกลื่อน มองไปที่ซ่งซือเหยาแล้วพูดว่า "เหยาเหยา เจ้าคุยเป็นเพื่อนฮูหยินติ้งอันโหวไปก่อน แม่จะไปแสวงหาความยุติธรรมให้เจ้า" นางพูดจบก็หันไปพาทุกคนออกไป

ฮูหยินติ้งอันโหวเห็นว่าไม่มีคนนอกอยู่ด้วยแล้ว จึงจับมือซ่งซือเหยาพูดอย่างอ่อนโยนว่า "เหยาเหยา มานั่งลง ป้ามีอะไรจะพูดกับเจ้า"

ซ่งซือเหยาที่ไม่ชอบใกล้ชิดกับคนอื่นดึงมือออกมาอย่างไม่ทิ้งร่องรอย นางนั่งลงและมองไปที่ฮูหยินติ้งอันโหว เสียงของฮูหยินติ้งอันโหวยังคงดังอยู่ในหู

"เหยาเหยา เรื่องหย่า เจ้าแค่ประชดหรือจริงจัง?" ใบหน้าฮูหยินติ้งอันโหวเต็มไปด้วยความเมตตา "ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจอย่างไร ขอแค่เจ้าคิดรอบคอบแล้ว ข้าก็จะสนับสนุนเจ้าทุกอย่าง"

ข้าก็จะปกป้องเจ้าด้วย

ประโยคนี้ฮูหยินติ้งอันโหวไม่ได้พูดออกมา

"จริงจังเจ้าค่ะ" ซ่งซือเหยาน้ำเสียงหนักแน่น "ท่านป้าวางใจได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบแน่นอน"

ฮูหยินติ้งอันโหวคิดไม่เหมือนผู้หญิงกุลสตรีทั่วไป นางไม่เคยคิดว่าการหย่าเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

ในทางตรงกันข้าม นางยิ่งไม่เห็นด้วยกับความยอมน้อยใจของผู้หญิง แต่นางเคารพซ่งซือเหยา

"เมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าจงก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ แม่ของเจ้าจากไปแล้ว ข้าจะเป็นที่พึ่งให้เจ้าตลอดไป"

ฮูหยินติ้งอันโหวกล่าวว่า "ข้าจะกลับจวนก่อน กลับไปแล้วข้าจะส่งคนมาให้เจ้า เจ้าดูแลตัวเองด้วย"

ซ่งซือเหยาพยักหน้า "ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ"

ฮูหยินติ้งอันโหวตบหลังมือของซ่งซือเหยา แล้วลุกขึ้นพาคนออกไป

ซ่งซือเหยามองไปรอบๆ และเริ่มคิดเรื่องหย่า ในเมื่อจะหย่า แน่นอนว่าสิ่งที่เป็นของนางต้องเอาไปด้วยทั้งหมด

นางจำได้ว่าสินเดิมของนางอยู่ในมือของหงเฉาสาวใช้ที่มากับนาง พอคิดแล้วนางก็ไม่ได้เจอหงเฉามาหลายวันแล้ว

เจ้าของร่างเคยถามเมิ่งจ้านถิงว่าหงเฉาอยู่ที่ไหน คำตอบของเมิ่งจ้านถิงคือ หงเฉาขโมยหยกของเขาไป จึงถูกเขาขังไว้ แถมบอกว่าเขาจะจัดการอย่างเข้มงวด ไม่ให้เจ้าของร่างไปยุ่ง

ซ่งซือเหยาไปเจอหงเฉาที่ห้องของเมิ่งจ้านถิง

"คุณหนู? เป็นท่านจริงๆ เหรอเจ้าคะ! ข้าน้อยคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว!" หงเฉาทรุดตัวลงกับพื้นกอดขาซ่งซือเหยาน้ำตาไหลพราก

ซ่งซือเหยาเห็นว่าเสื้อผ้าของหงเฉายังถือว่าเรียบร้อยดี แต่ท่าทางของขานางแปลกมาก นางรีบนั่งยองๆ เอามือคลุมที่ขาของหงเฉา สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที

"เขาหักขาเจ้าเหรอ?"

หงเฉาพยักหน้า "คุณหนู ท่านอย่าเสียใจแล้วก็อย่าห่วงไปเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่เจ็บ"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" เสียงของซ่งซือเหยาเย็นชาราวกับตะกรันน้ำแข็ง

แววตาของหงเฉาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "คุณหนู ข้าน้อยบังเอิญไปเจอเรื่องอื้อฉาวระหว่างคุณชายกับคุณหนูสาม พวกเขากลัวว่าข้าน้อยจะไปฟ้อง จึงได้หักขาทั้งสองข้างของข้าน้อย!"

นางกลัวว่าซ่งซือเหยาจะเสียใจ จึงรีบปลอบใจว่า "คุณหนู ท่านอย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าคะ ข้าน้อยจะไปที่จวนติ้งอันโหว เชิญฮูหยินติ้งอันโหวมาตัดสินให้ท่าน"

"วันนี้ฮูหยินติ้งอันโหวได้มาแล้ว ข้าจะหย่ากับเมิ่งจ้านถิง" ซ่งซือเหยาเล่าเรื่องวันนี้ให้หงเฉาฟังคร่าวๆ

ใบหน้าหงเฉาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ดวงตาแดงก่ำ "คุณหนู ท่านหายแล้วเหรอเจ้าคะ? ดีจังเลยเจ้าค่ะ! ต้องเป็นเพราะท่านโหวกับฮูหยินแล้วก็พวกคุณชายที่อยู่บนฟ้าคุ้มครองท่านแน่เลยเจ้าค่ะ! แต่ว่า..."

นางลองถามด้วยสีหน้าลังเลว่า "คุณหนู เรื่องหย่าท่านคิดดีแล้วจริงๆ หรือเจ้าคะ? เคยคิดจะให้อภัยคุณชายสักครั้งไหมเจ้าคะ?"

"การนอกใจจะมีแค่ครั้งเดียวกับนับครั้งไม่ถ้วน นอกใจครั้งเดียวไม่เอาไปตลอดชีวิต" ซ่งซือเหยาน้ำเสียงมั่นคง

ดวงตาของหงเฉาเป็นประกาย "คุณหนู ก่อนหน้านี้ท่านก็เคยพูดแบบนี้เจ้าค่ะ"

นางดูเหมือนได้เห็นการกลับมาของแม่ทัพหนุ่มที่เคยทำให้โลกสะเทือน

ซ่งซือเหยาไม่รู้ความคิดในใจของหงเฉา เพียงแต่สงสัยเล็กน้อย เจ้าของร่างในฐานะที่เป็นผู้หญิงที่เติบโตมาในต้าโจว กลับมีความคิดที่ล้ำหน้าเช่นนี้

นางไม่ได้สืบสาวราวเรื่องอะไร พยุงหงเฉาขึ้นมาแล้วพูดเบาๆ ว่า "พวกเราออกไปจากที่นี่กันก่อน"

เจ้านายและคนใช้กลับไปที่ห้องของตัวเอง ซ่งซือเหยาต่อกระดูกที่หักของหงเฉา แล้วเอาเข็มเงินออกมาจากกำไลดูดวิญญาณ หลังจากฝังเข็มแล้ว ความเจ็บปวดที่ขาของหงเฉาก็หายไปทันที

"พักผ่อนให้เยอะๆ ขาของเจ้าก็จะกลับมาเป็นปกติได้" ตอนที่ต่อกระดูกเมื่อกี้นั้นเจ็บมาก หงเฉากับไม่ร้องสักแอะ ซ่งซือเหยาคิดไม่ถึงว่าเจ้าของร่างจะมีสาวใช้ที่มีความอดทนเช่นนี้อยู่ข้างกาย

"ขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะ ข้าน้อยเชื่อในทักษะการแพทย์ของคุณหนูเจ้าค่ะ" สายตาที่หงเฉามองซ่งซือเหยาเต็มไปด้วยประกายแสง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมซ่งซือเหยาซึ่งเคยมีสติปัญญาเพียงสามขวบจู่ๆ ก็เข้าใจทักษะการแพทย์

"เมื่อก่อนข้าก็เข้าใจทักษะการแพทย์เหรอ?" ซ่งซือเหยาถาม

"คุณหนู..."

หงเฉายังไม่ทันพูดจบ เสียงของชิงเจียวก็ดังขึ้นที่ประตู "ฮูหยินสี่ ขุนนางซ่งและฮูหยินผู้เฒ่าซ่งมาแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าบ้านสองให้มาเชิญท่านเจ้าค่ะ"

"คุณหนู ข้าน้อยจะไปกับท่าน" ใบหน้าของหงเฉาเต็มไปด้วยความกังวล ขุนนางซ่งกับฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเป็นลุงและป้าแท้ๆ ของซ่งซือเหยา แต่กลับไม่ใช่คนดีอะไรเลย

"ไม่ต้อง เจ้าพักผ่อนรอข้า"

ข้าจะไปเอาคืนให้กับขาของเจ้า!